«Հոֆենհայմի» և Հայաստանի հավաքականի հարձակվող Սարգիս Ադամյանը հարցազրույց է տվել Բունդսլիգայի պաշտոնական կայքին ու խոսել մի շարք հետաքրքիր հարցերի մասին:
-«Բավարիայի» և «Շալկեի» նկատմամբ տարած հաղթանակներն անսպասելի էին: Ինչպե՞ս դա անդրադարձավ թիմի վրա:
-Դրանք մեզ վստահություն տվեցին: Հատկապես Մյունխենում տարած հաղթանակը, քանի որ մենք մեր լավագույն խաղը ցույց չտվեցինք: Այն մեզ վստահություն տվեց: Հուսով եմ՝ կշարունակենք նույն ոգով:
-Նոր եք «Հոֆենհայում»:Թիմի դեմքը փոխվել է, ամռանը նաև նոր մարզիչ ունեցաք:Սրանք Ձեզ համար արմատակա՞ն փոփոխություններ էին:
-Չէի ասի՝ արմատական: Իսկապես մեծ թիվ են կազմում նոր խաղացողները: Պետք է ճանաչես միմյանց, ինչը մենք արդեն արել ենք: Մեզ ժամանակ ու հանգիստ աշխատանք է անհրաժեշտ՝ կյանքի կոչելու այն պոտենցիալը, որ թիմն ունի:
-Աշխարհին ճանաչելի դարձաք «Բավարիայի» դարպասն ուղարկած Ձեր երկու գոլով: Ինչպե՞ս կգնահատեք Ձեր խաղը:
-Հաճելի պահ էր: Իսկապես շատ հաճելի էր այնտեղ խաղալը: Այնտեղ հաղթելը ևս շատ կարևոր էր: Այդ երկու գոլերն անհավանական էին: Չեմ կարծում՝ որևէ մեկը դրան սպասում էր, այդ թվում նաև ես: Փորձեցի նվիրվել 100 տոկոսով, ու կարծում եմ՝ ստացվեց:
-Կարո՞ղ եք նկարագրել «Ալյանց Արենայում» հեղինակած Ձեր երկու գոլերը:
-Առաջին գոլի դրվագում Սեբաստիան Ռուդին հիանալի կերպով խլեց գնդակը: Ցանկանում էինք արագ նետվել առաջ: Դենիսը գնդակն ինձ փոխանցեց, աջ ոտքով հարված կատարեցի՝ փորձելով այն Ժերոմ Բոատենգի ոտքերի արանքով ուղարկել դարպասը:
Երկրորդ գոլը … կարծում եմ՝ ես սկսեցի այդ գրոհը: Գնդակը խաղարկեցի Ռոբերտի հետ, գիտեի, որ պետք է շրջվեմ ու հնարավորինս արագ հարված կատարեմ, և այո, գնդակը հայտնվեց դարպասում:
-Ինչպիսի՞նն էին արձագանքները Հայաստանում Ձեր փայլուն խաղին:
-Դրանից մեկ օր անց ես մեկնեցի Հայաստան՝ միանալու ազգային հավաքականին: Բոլորը շատ ուրախ էին ինձ համար: Շատ հարցեր եղան: Հիանալի է, երբ այն երկիրը, որտեղ դու ծնվել ես, հետաքրքրվում է քո կյանքով ու տոնում քո հաջողությունները:
-Իսկ ինչպիսի՞նն էին Ձեր ընտանիքի անդամների և ընկերների արձագանքները:
-Բոլորը շատ ուրախ էին ինձ համար: Ժամանել էի թեթև վնասվածքով: Որոշ ժամանակ պահանջվեց թիմում ինտեգրվելու համար: Այն, որ «Բավարիայի» հետ խաղի մեկնարկային կազմում էի, արդեն իսկ անակնկալ էր, իսկ հետո նաև երկու գոլը …
-Ինչպիսի՞ ճանապարհ եք անցել՝ նախքան պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստ դառնալը: Հավանաբար, հեշտ չի եղել: Խաղացել եք այնպիսի թիմերում, ինչպիսիք են «Շտայնբախը» և «Յան Ռեգենսբուրգը»՝ նախքան «Հոֆենհայմին» միանալը:
-Դրական եմ վերաբերվում այդ ամենին: Ես «Հանսա Ռոսթոքի» զարգացման կենտրում եմ եղել: Լավ դպրոց եմ անցել: Պրոֆեսոնալ դառնալու ճանապարհն այնքան էլ հեշտ չի եղել: Սկսել եմ չորրորդ դիվիզիոնից, խաղացել եմ «Շտայնբախում» և «Ռեգենսբուրգում»: Վերջինիս կազմում խաղալիս ինձ նկատել են սկաուտներն ու բոլորից շատ մեծ վստահություն եմ ստացել:
-Ինչպե՞ս հաղթահարեցիք պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստ դառնալու ճանապարհին ունեցած դժվարությունները:
-Դեռ շատ երիտասարդ էի: Պարզապես վայելում էի ֆուտբոլ խաղալը: Պարզապես շարունակում էի անել այն, ինչ անում էի:
-Ինչպիսի՞ մանկություն եք ունեցել Գերմանիայում՝ որպես ներգաղթյալ Հայաստանից:
-Շատ երիտասարդ էի: 4,5 տարեկան էի, երբ ընտանիքս տեղափոխվեց Գերմանիա: Ինձ համար այդ ամենը շատ հեշտ ստացվեց, քանի որ բոլորի պես սկսեցի դպրոց հաճախել ու գերմաներեն սովորել: Ես դժվարություններ չեմ ունեցել: Երբ ես 14 տարեկան էի, տեղափոխվեցի Հանսայի դպրոց-ինտերնատ:
-Ձեր հայրը Հայաստանում կոշիկի գործարան է ունեցել:
-Այո, այդ գործարանն 1998 թվականին սնանկացավ: Հորաքույրս դրանից 2 տարի առաջ տեղափոխվել էր Գերմանիա՝ Բիելֆելդ: Ասաց, որ այնտեղ ամեն ինչ շատ լավ է, մենք էլ հետևեցինք նրան ու տեղափոխվեցինք:
-Որքանո՞վ էր կարևոր 4 տարեկանում հասարակության մեջ ներգրավվելը:
-Դա ճիշտ է: Ինտեգրումը շատ կարևր է: Լեզվին տիրապետելն օգնում է, բայց ես զգում եմ, որ Գերմանիայում դու կարող ես ամեն ինչի հասնել:
-Ֆուտբոլը որքանո՞վ օգնեց այդ ինտեգրման հարցում:
-Չափազանց շատ: Կարողանալ կապ հաստատել մարդկանց հետ ֆուտբոլի միջոցով, նոր ընկերներ ձեռք բերել: Շատ օգտակար էր:
-Անձամբ Դուք ի՞նչ նպատակներ ունեք կապված «Հոֆենհայմի» հետ:
-Գիտեմ, որ դեռ սովորելու շատ բան ունեմ: Ցանկանում եմ ամեն օր քրտնաջան աշխատել ու հուսով եմ՝ կունենամ այն մեկնարկը, որին սպասում եմ:
-Մրցաշրջանի հետ կապված նպատակներ ունե՞ք թիմի հետ:
-Ոչ, իսկապես չեմ մտածել այդ մասին: Ինձ համար կարևոր է շարունակել զարգանալ ու առաջ գնալ: Մնացածը ժամանակը ցույց կտա:
-Եթե չլիներ ֆուտբոլը, ի՞նչ մասնագիտություն կընտրեիք:
-Վաճառքի մասնագետի կուրսեր եմ անցել, բայց, ցավոք, չեմ ավարտել այն: Այդուհանդերձ, կարծում եմ՝ չէի գնա այդ ուղղությամբ: Միանշանակ, կցանկանայի ֆուտբոլի մեջ լինել:
-Ինչպե՞ եք տոնում գոլերը:
-Պարզապես խաչակնքվում եմ: Դա ինձ համար շատ բան է նշանակում: Մարզադաշտ մուտք գործելիս ևս խաչակնքվում եմ: Դա մի բան է, որը ես միշտ եմ արել ու կշարունակեմ անել:
