Օրեր առաջ «Գանձասար-Կապանի» դարպասապահ Գևորգ Կասպարովը հայտարարեց ակումբից հեռանալու մասին՝ նշելով, որ ապագայի պլանների վերաբերյալ կտեղեկացնի ավելի ուշ։
ArmSport-ը 39-ամյա դարպասապահի հետ քննարկել է կապանյան ակումբում չմնալու պատճառները, նրա ապագա ծրագրերն ու հայկական ֆուտբոլում առկա խնդիրները։
-Գևո՛րգ, Transfermarkt կայքում նշված է, որ ավարտել ես կարիերադ, ճի՞շտ է։
-Transfermarkt-ին շատ պետք չէ հավատալ, մեկ ամիս առաջ էլ էի լսել այդ մասին (ծիծաղում է՝ հեղ․)։
-Ինչո՞վ ես զբաղվում հիմա։ Առաջիկայում ի՞նչ ծրագրեր ունես։
-Դեռևս հանգստանում եմ։ Ծրագրերի մասին ասեմ, որ ցանկանում եմ շարունակել կարիերաս, քանի որ տարիքային ռեկորդս կարող եմ սահմանել նոյեմբերի 1-ին։ Նաև չէի ցանկանա կարիերաս ավարտել՝ վերջին հորիզոնականը զբաղեցնելով․ դա ինձ համար խորթ է։
-Հորիզոնում կա՞ ակումբ, որտեղ հավանական է, որ քեզ կտեսնենք այսուհետ։
-Իհարկե, կսպասեմ առաջարկների։ Ցանկացած ժամանակ էլ կարելի է վերջակետ դնել։ Պայմանագրիս ավարտից հետո դուրս եկա թիմից, քանի որ դեռ մեկ տարի առաջ, ինչպես նաև ձմռանը ուզում էի լքել ակումբը, բայց գործող պայմանագիր ունեի ու տեղափոխությունս չկայացավ։
-Իսկ ի՞նչն էր պատճառը, որ այդ ժամանակ ցանկանում էիր լքել ակումբը։
-«Գանձասար» եկել էի Կարեն Բարսեղյանի հրավերով։ Այն ժամանակվա թիմը շատ մարտունակ էր։ Պատահական չէ, որ հաղթեցինք Գավաթն ու դարձանք բրոնզե մեդալակիր։ Հետո լավ ֆուտբոլիստներ հեռացան թիմից, համարժեք համալրումներ գրեթե չունեցանք․․․այս ամենն էր պատճառը, որ ուզում էի հեռանալ. կոնկրետ առաջարկ ունեի, բայց ակումբի ղեկավարությունը մերժեց ցանկությունս։
-Ո՞ր ակումբից էր առաջարկը։
-Չեմպիոնության համար պայքարող ակումբից։ Անուն չեմ ցանկանա նշել։
-Այդ առաջարկը դեռ պահպանվո՞ւմ է։
-Բացառված չէ․․․
-Պայմանագրի ավարտից հետո «Գանձասարը» այն երկարաձգելու ցանկություն հայտնե՞ց։
-Ո՛չ, քանի որ դեռ մրցաշրջանի սկզբում գիտեին իմ մտադրությունների մասին։
-Այս մրցաշրջանում որո՞նք էին «Գանձասարի» հիմնական խնդիրները, որ թիմն այսքան վատ արդյունք ցույց տվեց։
-Ինձ թվում է՝ մարզիչներին պիտի հարցնել, բայց ըստ իս՝ պետք է կազմը ուժեղացվեր, որովհետև գրեթե բոլոր թիմերը լավ սելեկցիա էին արել, նաև կնշեմ առաջնության ձևաչափը։ Եվ չնայած այս դժվարություններին՝ մենք, «Ալաշկերտի» ու «Շիրակի» նման թիմերին հաղթելով, պայքարում էինք Գավաթի համար, բայց, ցավոք, չկարողացանք հաղթահարել «Արարատ-Արմենիայի» արգելքը։
-Ինչպե՞ս կամփոփես կարիերայիդ կապանյան շրջանը։
-Առաջին տարին հիշարժան էր․ դարձանք գավաթակիր ու բրոնզե մեդալակիր։ Հաջորդ տարին էլ վատ չէր՝ չնայած չկարողացանք մրցանակային տեղ զբաղեցնել, իսկ այս տարին իմ կարիերայի վատագույն տարին էր՝ թե՛ խաղերի քանակով, թե՛ զբաղեցրած տեղով։
-Հիմա մարզավիճակդ ինչպե՞ս կգնահատես։
-Ես միշտ ասել եմ․ եթե զգամ, որ չեմ կարող խաղալ, ինքս կհրաժարվեմ դրանից։
-Հայաստանի առաջնության այս նոր ձևաչափը քեզ դո՞ւր էր գալիս։
-Ո՛չ, բայց բացի այս տարվանից, ես ևս երկու մրցաշրջան եմ այսպիսի ձևաչափով խաղացել, եթե չեմ սխալվում 1999 և 2005 թվականներին։ Այն, իմ սուբյեկտիվ կարծիքով, իրեն չի արդարացրել։
-Ինչո՞ւ։
-Թիմերը քիչ էին ու այդ տարիներին վեցնյակում տեղ չգտած թիմը չի շարունակել առաջնությունում։ Մի օրինակ էլ կարող եմ բերել․ առաջին շրջանում 7-8-րդ տեղերի թիմերը բարձր հորիզոնականներ են զբաղեցրել առաջնությունում։ Կարծում եմ՝ այս ձևաչափը վերջինը կլինի։
-Իսկ ինչի՞ հաշվին այս մրցաշրջանն այսպես գերլարված ստացվեց։
-Շատ մրցունակ թիմեր էին վեցնյակում հայտնվել, պատահական թիմեր չկային։ Չնայած, որ առաջնության սկզբում չէինք մտածի, որ «Փյունիկն» ու «Ուրարտուն» չեն հայտնվի վեցնյակում։ Պատճառներից մեկը նաև որակով լեգիոներներն էին։
-Լեգիոներների քանակն իրո՞ք անհանգստացնող է։
-Ցավոք, այո։ Պետք է կամաց-կամաց սահմանափակումներ լինեն, իսկ Առաջին խմբում՝ խիստ սահմանափակումներ։
-Լեգիոներների սահմանափակումով թիմերն էլի կկարողանա՞ն այսպես մրցունակ լինել ու նաև առաջընթացի ձգտել եվրագավաթներում։
-Տեսեք, եթե թիմերը որակով լեգիոներներ բերեն, օրինակ 11 հոգուց 8-ը լինի լեգիոներ, 3-ը՝ հայ, կամ 7 լեգիոներ, 4 հայ, չեմ կարծում, որ մրցունակության վրա շատ կանդրադառնա։
-Առաջին խմբի հետ տեղի ունեցածն ինչպե՞ս կանդրադառնա հայկական ֆուտբոլի վրա։
-Իրոք, խայտառակություն կարելի է որակել։ Արատավոր երևույթները պետք է վերանան մեր ֆուտբոլից։ Իհարկե, պատահածը մեր ֆուտբոլի վարկանիշի վրա ազդեց։
ՎԵՐՋԱԲԱՆԻ ՓՈԽԱՐԵՆ
-Հայաստանի առաջնության չեմպիոնը հայտնի կդառնա վերջին տուրում։ Ըստ քեզ՝ ո՞րը կլինի այդ թիմը։
-Երկու թիմերն էլ արժանի են։ Այսքանը։
Ստելլա Բաբլոյան