Armsport-ը շարունակում է ուշադրություն դարձնել ոչ միայն հենակետային մարզաձևերին, այլ նաև այն ոլորտներին, որոնք նոր զարգացման շեմին են, ունեն նաև օգնության կարիք: Այս անգամ զրուցել ենք Սպորտային պարերի Հայաստանի չեմպիոն, քառակի գավաթակիր, Արևելյան Եվրոպայի առաջնության բրոնզե մեդալակիր, Կովկասի առաջնության բազմակի չեմպիոն և գավաթակիր, սպորտի վարպետ, ինչպես նաև Հայաստանի սպորտային պարերի ֆեդերացիայի գործադիր տնօրեն Սուրեն Մխիթարյանի հետ.
-Պարոն Մխիթարյան, ինչպե՞ս սկսեցիք պարով զբաղվել։
-1990 թվականն էր, երբ ինձ որոշեցին պարի դասերի տանել։ 5 տարեկան էի։ Մենք պարապում էինք մանկապատանեկան ստեղծագործության կենտրոնում՝ նախկին «Պիոներ» պալատում: Սկզբում սիրով չէի գնում, բայց կարճ ժամանակ անց արդեն սիրահարված էի պարի կախարդական աշխարհին։ Պարում էի ամեն տեղ, ամեն ժամ, ամեն հնարավոր ու անհնար վայրերում ու պահերի։ Վերադարձ այլևս չկար․․․
Հետագայում ուսումս շարունակեցի Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտում՝ արվեստի ռեժիսուրա բաժնում:
-Ե՞րբ և ինչի՞ց սկսվեցին Ձեր հաջողությունները։
-1998 թվականն էր, երբ Հայաստանն առաջին անգամ սպորտային պարերի պատմության մեջ գրանցեց իր ամենամեծ ու շռնդալից հաղթանակները։ Չորս ոսկե մեդալ, որից մեկը նվաճել էի հենց ես։ Նշեմ, որ ես սկսել էի մասնագիտանալ սպորտային պարերի եվրոպական ճյուղի մեջ։ Եվ հետագա բոլոր հաջողություններս հենց եվրոպական պարաձևում էին։ Այդ հաղթանակից հետո էլ հենց սկսվեց ամեն ինչ. Հայաստանի բազմակի չեմպիոն, Կովկասի կրկնակի չեմպիոն ու գավաթակիր, Արևելյան Եվրոպայի բրոնզե մեդալակիր։ Այս ամենին հետևեց սպորտի վարպետի կոչումը, որից հետո սկսեցի նաև պարուսույցի կարիերան։
-Փաստորեն եկել էր ժամանակը, որ դուք կրթեիք նոր սերնդին։
-Ութ տարի «Մատադոր» պարային ակումբում դասավանդելուց, մի քանի պետական կառույցներում, մշակույթի տներում ու պարային ստուդիաներում աշխատելուց հետո 2010 թվականին որոշեցի հիմնել իմ սեփական պարի ստուդիան՝ «ERA» սպորտային պարերի ակումբը։ Ես առաջիններից մեկն էի, որ որոշեցի ունենալ այնպիսի ստուդիա, որտեղ պայմաններն ավելի հարմար կլինեն երեխաների համար. լավ վերանորոգում, ցնցուղներ և այլն։ Մեզ մոտ սովորող բոլոր երեխաները Սպորտային պարերի ֆեդերացիայի անդամներ են։ Ընդունելությունը սկսում ենք հինգ տարեկանից։ Շատ կարևորում եմ աշակերտների հետ կոնտակտը, ուսուցիչ լինելու և սերունդ կրթելու հնարավորությունը, որպեսզի սպորտային պարերի միջոցով երեխաները մեծանան որպես լավ քաղաքացիներ ու դառնան պայքարող, չհանձնվող մարդիկ, միջազգային ասպարեզում բարձր պահեն մեր երկրի անունը։
-Չնայած այս բոլոր ձեռքբերումներին, Ձեզ մեծ ճանաչում կարծես բերեցին հեռուստաշոուները։
-«Երբ պարում են աստղերը», «Պարիր, թե կարող ես», «Պարահանդես»: Այս նախագծերում ես հանդես եմ եկել ոչ միայն որպես պարող, այլև որպես խորեոգրաֆ։ Այսինքն, մեկ շաբաթվա ընթացքում հասցրել եմ պարեր բեմադրել թե՛ իմ, և թե՛ այլ զույգերի համար։ Դա յուրօրինակ փորձություն էր ինձ համար և նոր հնարավորությունների սկիզբ․ մեկ շաբաթվա ընթացքում պիտի հասցնեինք պար բեմադրել, փորձերն անել, բայց շատ լավ էր, շատ հետաքրքիր և ուսուցողական էր բոլորիս համար։
-Նման հեռուստանախագծերը արդյո՞ք բարձրացնում են հետաքրքրությունը արվեստի այս կամ այն ճյուղի հանդեպ։
-Անշուշտ: Նախ, այդ հեռուստանախագծերը բարձր վարկանիշ ունեին, հետաքրքիր էին, թարմ, մրցակցության գործոնը դարձնում էր էլ ավելի հետարքրքական։ Դրա արդյունքում մարդկանց հետաքրքրությունն էլ ավելի էր մեծացել պարերի նկատմամբ, ավելի շատ երեխաներ ու ավելի շատ մեծահասակներ էին տարբեր ստուդիաներում հաճախում պարերի։ Հիմա, ցավոք, այդ հետաքրքրությունը նվազել է։ Մասնագետներ շատ ունենք, բայց կան մարդիկ, որոնք անցած ճանապարհ ու մասնագիտական որակավորում չեն ունենում և զբաղվում են սպորտային պարերով: Ոլորտի խնդիրներից մեկն էլ այն է, որ մենք՝ հայ մասնագետներս քիչ հնարավորություն ունենք ինքնակրթվելու, զարգանալու։ Մենք պետք է շատ ճամփորդենք, հնարավորության դեպքում վերապատրաստվենք, վարպետաց դասեր վերցնենք դրսի մասնագետներից, և այդ փորձը բերենք մեր երկիր։ Աշխարհ տեսնելը արվեստագետի համար կարևոր նախապայման է։ Սա ոլորտի հիմնական խնդիրներից է։
-Եղե՞լ են արդյոք բարդություններ ու խոչընդոտներ, որոնք թույլ չեն տվել մեծ ձեռքբերումներ ունենալ միջազգային հարթակներում։
-Գաղտնիք չէ, որ արվեստի բոլոր ճյուղերում հիմնական խնդիրը ֆինանսավորումն է։ Գալիս-հասնում ես մի կետի, որ արդեն անհրաժեշտ է լինում պետության ու հովանավորների աջակցությունը՝ ավելի մեծ միջազգային մրցույթների, սեմինարների մասնակցելու, անհատական դասեր ունենալու, որակավորումդ է՛լ ավելի բարձրացնելու համար, բայց այդ ֆինանսավորումը կա՛մ չի լինում, կա՛մ շատ քիչ է լինում։ Դրա համար էլ մենք սահմանափակվեցինք Կովկասի և Արևելյան Եվրոպայի առաջնություններով։
-Փաստորեն առաջխաղացման ճանապարհ չկա…
-Ոչ մի դեպքում… Առջևում հավատն է, հույսը, աշխատասիրությունը։ Սպորտային պարերի ֆեդերացիան, որի գործադիր տնօրենն եմ, այժմ նոր քայլեր է անում Հայաստանը միջազգային ասպարեզ դուրս բերելու և կապեր ստեղծելու համար։ 2019 թվականին առաջնությունը Հայաստանում է կայացել։ Այդ ժամանակ մենք անցկացման իրավունքի համար պայքարում էինք Թուրքիայի հետ և մեծ աշխատանքի արդյունքում ձեռք բերեցինք այդ հնարավորությունը։ Այս տարի էլ պատրաստվում ենք Սպորտային պարերի աշխարհի երիտասարդների առաջնությանը՝ 40 երկրի ներկայացուցիչների մասնակցությամբ։
Արմեն Գարամյան
