Ընդունված է համարել, որ Հայաստանում հենակետային սպորտաձևերից են ֆուտբոլը, շախմատը, ըմբշամարտը և ծանրամարտը։ Հսկայակական հետաքրություն կա բռնցքամարտի, սամբոյի և այլ մենապայքարային մարզաձևերի նկատմամբ։ Իհարկե, մեզ մոտ թենիս էլ են խաղում, սքվոշ էլ, դարթս էլ։ Հայաստանում թափ է հավաքում նաև նետաձգությունը։ Տարեցտարի ավելի ու ավելի շատ մարդիկ են վերցնում նետն ու աղեղն իրենց ձեռքը և սկսում սպորտով զբաղվել նախ սիրողական, ապա պրոֆեսիոնալ մակարդակով։
Նախօր շաբաթ Երևանում հավաքվել էին նետաձիգներ տարբեր երկրներից և մասնակցում են միջազգային մրցաշարի։ Իր ուժերն այս մրցաշարում ստուգել և մեր երկիրը ներկայացրել է նաև ճանաչված պրոդյուսեր, մարկետենինգի և բիզնեսի զարգացման փորձագետ Արմեն Սուքիասյանը, որը մասնակցությունից զատ նաև մասնակցել ու մասնակցում է կազմակերպչական հարցերի կարգավորմանը, ամեն կերպ նպաստում է սպորտաձևի զարգացմանը։ Armsport-ի հետ զրույցում Արմենը մանրամասներ է պատմել մրցաշարից, խոսել է Հայաստանում մարզաձևի հեռանկարների և իր նետաձգության ոլորտում իր հետագա անելիքների մասին։
Արմեն, մի փոքր կմանրամասնեք՝ ի՞նչ մրցաշար կայացավ Երևանում օրերս։
Օրերս մեր նետաձիգները բացել են սպորտաձևի նոր մրցաշրջանը։ Այն մեկնարկել է «Գարնանային նետեր» միջազգային մրցաշարով։ Այն իր կարգով ու մասնակիցների թվով եզակի է մեր երկրի համար։ Մրցաշարին մասնակցում էին նետաձիգներ ԱՄԷ-ից, Ռուսաստանից, Վրաստանից, Ղազախստանից ու Հայաստանից։ Մի քանի օր տևած պայքարում ես և իմ թիմակիցներն արել ենք ամեն ինչ համեմատաբար բարձր կարգով մասնակիցներին մրցակցություն առաջարկելու համար։ Մրցաշարն ընթանում էր թիմային և անհատական մրցաձևերում։ Մինչև 12 տերականները լավագույններին որոշում էին 18մ, մինչև 18 տարեկանները՝ 30մ, մինչև 21 տարեկանները՝ 60մ, իսկ մեծահասակները՝ 70մ մրցատարածությունում։ Կար նաև խառը զույգերի պայքար։ Ես այս մրցաշարին մասնակցել եմ ոչ թե մեդալ նվաճելու, և միջազգային փորձ ձեռք բերելու համար։ Այս մրցաշարը հիանալի հնարավորություն էր ինձ համար։
Որքանո՞վ էր մրցաշարի անցկացումը կարևոր Հայաստանի համար, որտեղ նետաձգությունը չի համարվում տարածված սպորտաձև։
Նետաձգությունը նոր կյանք է սկսում, ավելի շատ են միջազգային մրցաշարեր անցկացվում ու անցկացվելու Երևանում։ Բնականաբար, դա իր հետ բերում է մարզվել ցանկացողների աճին՝ ավելի ու ավելի շատ են սկսում հետաքրքրվել սպորտաձևով, ավելի մասսնայական է դառնում։ Մրցաշարի անցկացումը տվյալ մարզաաձևը մասսայականացնելու գլխավոր խթաններից մեկն է։ Առանց մրցաշարարեի սպորտը ոչ մի կերպ չի զարգանա, դա բացառված է։
Հայաստանի տարբեր տարներ տարիքային խմբերի հավաքականները արտերկրում մասնակցում են միջազգային տարբեր մրցաշարերի։ Բնականաբար տեղի են ունենում նաև ուսումնամարզական հավաքներ։ Չնայած նրան, որ մեր երկրում համեմատաբար նոր են սկսում հետաքրքրվել նետաձգությամբ, բայց արդեն հիմա մասնակիցները տարբեր երկրներից վերադառնում են տարբեր հարկի մեդալներով։ Իսկ ամենակարևորն այն է, որ շատ շուտով մեր հավաքականը պատրաստվում է մասնակցել Եվրոպայի առաջնությանը։
Լավ է, որ մեր երկրում ու մեր քաղաքում կազմակերպվում են այսպիսի մրցաշարեր։ Ըստ իս, եթե ցանկանում ենք մեծացնել հետաքրքրության շրջանակն առ նետաձգություն, մրցաշարերի անցկացման ինտենսիվությունը պետք է մեծացնել։
Ի՞նչ հեռանկարներ ունի նետաձգությունը Հայաստանում
Այսօր Հայաստանում Նետաձգության զարգացման տեմպերն ավելի են մեծացել։ Հուսանք առնվազն 2028 թվականին Հայաստանը կունենա վերջապես ամառային Օլիմպիական խաղերի ուղեգիր։ Իմ նպատակներից մեկը հետևյալն է՝ անհրաժեշտ է քրտնաջան աշխատել, աշխատել ամեն օր ու ապացուցել, հնարավոր է հասնել բոլոր հաջողություններին։ Իմ պարագայում դա Հայաստանին Օլիմպիական ուղեգիր բերելն է։ Ոմանք կկարծեն, որ մեծ հավակնություններ ունեմ, բայց ամենևին։ Ես լավ գիտեմ իմ ուժերի չափը, ես չեմ ասում մեդալներ կնվաճեմ, բայց ուղեգիր առնվազն կարող եմ նվաճել։
Ովքեր չգիտեն՝ ասեմ, որ նետաձգության Եվրոպայի ու աշխարհի առաջնություններն իրենց անցկացման ձևով տարբերվում են այլ մարզաձևերի մեծ մրցաշարերից։ Նետաձգության առաջնություններին մասնակցում է 800 մարզիկ աշխարհի տարբեր անկյուններից։ Նետաձգության մեջ մրցակցությունն անհվանական մեծ է։ Օրինակ, Երևանում կայացած մրցաշարին մասնակցում էր մոտ 100 մարզիկ, դա մեծ թիվ է։ Բայց ասեմ, որ այսքանով մենք չենք սահմանափակվելու, քանի որ հոկտեմբերին լինելու է նաև «Հայկի նետեր» անունը կրող մրցաշարը, որին ակնկալում ենք 10 երկրի ներկայացուցիչների մասնակցություն ու ավելի քան 200 մարզիկ։
Կա՞ հավանականություն, որ զարգացման դինամիկայի դեպքում Երևանում անցկացվի ավելի մեծ մասշտաբի մրցաշար։
Մենք հիմա ամեն ինչ անում ենք, որ Հայաստան կարողանանք բերել նետաձգության Եվրոպայի առաջնությունը, մեր նպատակը դա է։ Այս պահին ընթանում են բանակցություններ և տարվում են համապատասխան աշխատանքներ։ Ինչպես ասացի, առաջիկա հոկտմեբերին նախատեսվում է անցկացնել «Հայկի նետեր» միջազգային մրցաշարը։ Այն, կարելի է ասել, Եվրոպայի առաջնության «պիլոտային» տարբերակն է։ Մենք պետք է ցույց տանք, որ ի զորու ենք հյուրընկալելու սպորտաձևի «հին մայրցամաքի» գլխավոր ստուգատեսը։ Տարիներ առաջ Հայաստանում արդեն նման կարգի մրցաշարի անցկացման փորձ եղել է, երբ Երևանում կայացել է Եվրոպայի Գրան-պրին։ Սակայն քանի որ այն ժամանակ պետական աջակցությունն այդքան էլ շատ չէր, նետաձգության ֆեդերացիայի բյուջեն էլ, հասկանալի էր՝ այնքան չէր, որ հնարավոր լիներ այն մասշտաբի մրցաշար անցկացնել, ինչպիսին, օրինակ, Ծանրամարտի եվրոպայի առաջնությունն էր։ Բայց հանուն արդարության պետք է նշել, որ մենք ունենք բոլոր նախադրյալները ճոխ մրցաշար անցկացնելու համար։ Օրինակ հիմա մեզ մոտ մինչև 18 տարեկանների մարզումները անվճար են, գույքը նույնպես անվճար տրամադրում է ֆեդերացիան։ այսինքն արվում է ամեն ինչ՝ մարզաձևը զարգացնելու համար։ Վերջերս հանդիպել ենք ԿԳՄՍ փոխնախարար Կարեն Գիլոյանի հետ, որը խոստացել է անել ամեն ինչ՝ նետաձգության Եվրոպայի առաջնությունը Երևանում անցկանելու գաղափարը կյանքի կոչելու համար։
Դու, ունենալով խիտ աշխատանքային գրաֆիկ, ինչու՞ և ինչպե՞ս գտար ժամանակ նետաձգության համար.
Լրիվ պատահաբար եմ սկսել զբաղվել նետաձգությամբ։ Ավելի կոնկրետ՝ մի օր հեռուստացույցով նետաձգության մասին հաղորդում էի նայում։ Մասնավորապես այն մասին, թե ֆիլմերում ինչ տեխնիկա է օգտագործվում, որոնք են հորինված, որոնք իսկական։ Պրոֆեսիոնալ մարդը մեկնաբանում էր ֆիլմերի դրվագները և բացատրում։ Ի սկզբանե, այդ հաղորդումն ինձ հետաքրքրում էր պրոդյուսերական տեսանկյունից։ Սիրահարվեցի անմիջապես այդ սպորտաձևին՝ ինքս չհասկանալով՝ ինչպես։ Անմիջապես գտա իմ ներկայիս մարզիչ, ընկեր Բորիսի հեռախոսահամարը, պայմանավորվեցի, գնացի։ Իմ բախտն իսկապես բերել է, որ իմ մարզիչը այսօր նաև Հայաստանի հավաքականի ավագ մարզիչն է զուգահեռաբար։ Սկզբում մարզվում էի շաբաթական 2 անգամ, սակայն օրեցօր սկսեցի ավելի շատ ժամանակ տրամադրել։Նախ դարձավ շաբաթական 4 օր։ Հիմա մարզվում եմ ամեն օր, օրը 4 ժամ։
Ռոբերտ Գասպարյան