ArmSport-ի հերթական զրուցակիցն է ռուսաստանաբնակ պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտիկ Սերգեյ Հակոբյանը։
Հակոբյանը ծնվել է 1995 թվականի սեպտեմբերի 5-ին մերձմոսկովյան Միտիշչի քաղաքում։ 26-ամյա բռնցքամարտիկը 2015 թվականից է զբաղվում պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտով։ Մինչ օրս անցկացրած հինգ պաշտոնական մենամարտում Սերգեյը տարել է նույնքան հաղթանակ՝ նվաճելով IBA Asia չեմպիոնական գոտին։
Մարզիկի հաջորդ մենամարտը կայանալու է ապրիլին։ Հակոբյանի հետ զրուցել ենք վերջինիս անցած ճանապարհի, լեգենդար բռնցքամարտիկ Ռոյ Ջոնսի հետ ունեցած մտերիմ հարաբերությունների, ինչպես նաև ապագա մենամարտի և պլանների մասին։
-Սերգեյ, արդեն 7-րդ տարին է, ինչ զբաղվում ես պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտով, սակայն մինչ այդ սկսել ես սիրողական բռնցքամարտից։ Մի փոքր պատմիր այդ փուլի և գրանցած հաջողությունների մասին։
-Բռնցքամարտով սկսել եմ զբաղվել 9 տարեկանից։ Առաջին մարզիչս եղել է աշխարհի կրկնակի և Եվրոպայի վեցակի չեմպիոն Անատոլի Ալեքսանդրովը։ 2014թ․ մասնակցեցի առաջին լուրջ մրցաշարին՝ Ռուսաստանի երիտասարդական Սպարտակիադային։ Մրցաշարում կարողացա գրավել առաջին տեղը և արժանանալ սպորտի վարպետի կոչման։
-Սիրողական բռնցքամարտում անցկացրել ես գրեթե 300-ից ավելի մենամարտ՝ հաղթելով դրանցից 290-ում։ Անխոս, հիանալի ցուցանիշ է։ Ինչու՞ որոշեցիր սիրողական բռնցքամարտը փոխել պրոֆեսիոնալով։
-Այո, այդ ընթացքում կարողացել եմ բազմաթիվ անգամ դառնալ համառուսական խաղերի և միջազգային մրցաշարերի հաղթող։ Պարզապես եկավ մի պահ, որ որոշեցի ուժերս փորձել նաև պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտում։
-Ամեն դեպքում, 19 տարեկանը բավականին երիտասարդ տարիք է՝ պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտով զբաղվելու համար։
-Տեղափոխվելով պրոֆեսիոնալ մակարդակ՝ սկսեցի հանդես գալ կիսամիջին համարվող 66,6 կգ քաշային կարգում։
-Սկզբնական շրջանում մարզիչդ Միխո Բալայանն էր, սակայն 2019թ․ նրան փոխարինեց Տիգրան Սարիբեկյանը։ Չուշացան նաև արդյունքները։
-Այդպես էլ կա։ 2019թ․ հունիսին ինձ առաջարկեցին մենամարտել բավականին ուժեղ ուզբեկ մրցակցի հետ։ Նույն թվականի սեպտեմբերի 16-ին մենամարտը կայացավ։ 5-րդ ռաունդում կարողացա նոկաուտով հաղթել՝ նվաճելով IBA Asia-ի չեմպիոնական գոտին։
-Տեղյակ եմ, որ բավականին մտերիմ հարաբերություններ ունես լեգենդար բռնցքամարտիկ Ռոյ Ջոնսի հետ։ Կպատմե՞ս՝ ինչպե՞ս եք ծանոթացել։
-Մեր ծանոթության պատմությունը ֆանտաստիկ է։ Մենք ծանոթացել ենք 2011 թվականին, երբ Ջոնսը եկել էր Ռուսաստան՝ մենամարտ անցկացնելու։ Ընկերս՝ Շահին Ադիղեզալովն է մեզ ծանոթացրել։ Շահինը ևս պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտիկ է։ Իսկ ինքը պատահաբար skype-ով տեսել է Ռոյի կոնտակտը և որոշել զանգահարել։ Այդ ժամանակ ընկերս 13 տարեկան էր։ Ջոնսը պատասխանում է զանգին, և սկսում են շփվել։
Երբ մենամարտի համար Ռոյը եկավ Ռուսաստան, ընկերս, որը Սանկտ Պետերբուրգում էր ապրում, նույնպես եկավ Մոսկվա, և մենք գնացինք մենամարտին։ Սկզբում չէի հավատում, որ այդ պատմությունը կարող է իրական լինել, սակայն այդ պատահական զանգի արդյունքում առ այսօր շատ լավ հարաբերություններ ունենք Ջոնսի հետ, որը լրացուցիչ մոտիվացիա է տալիս և միշտ մեր կողքին է։ Շնորհակալ եմ նաև ընկերոջս՝ Շահինին, ում շնորհիվ այսօր ճանաչում եմ Ջոնսին։
-Հաջորդ մենամարտդ տեղի է ունենալու ապրիլին։ Հայտնի՞ է մրցակիցդ։
-Առայժմ հայտնի է, որ մրցակիցս բրիտանացի է լինելու։ Բայց դեռևս նրա անունը հայտնի չէ։ Մենամարտը կայանալու է Մոսկվայում։ Շատ կարևոր մենամարտ է, որը կարող է ինձ մեծ ճանաչում բերել։ Ցուցադրվելու է Match TV հեռուստաալիքով։ Մենամարտին ներկա է լինելու 20 հազար հանդիսատես։
-Բացի մեծ ճանաչում տալուց, ի՞նչ կարևորություն ունի մենամարտը։
-Այս մենամարտով պետք է պաշտպանեմ IBA Asia չեմպիոնական գոտիս, որը վեց լավագույն գոտիներից մեկն է պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտում։ Հաջող պաշտպանելու դեպքում հաջորդ քայլս լինելու է IBF International գոտուն տիրելը։
-Մտադրություն ունե՞ս ապագայում մենամարտ անցկացնել նաև Հայաստանում։
-Երբ նվաճեցի առաջին գոտիս, պարոն Գագիկ Ծառուկյանը հրավիրեց Հայաստան։ Երկրորդ անգամ էլ եկել եմ այն ժամանակ, երբ ընկերս՝ Պետրոս Անանյանը, մեծ մենամարտում հաղթել էր, և կրկին պարոն Ծառուկյանը մեզ հրավիրեց։
Այդ ժամանակ մտադրություն ունեինք Հայաստանում կազմակերպենք բավականին մեծ միջոցառում, որտեղ մենք ևս պետք է մենամարտեինք, սակայն պատերազմը փչացրեց։ Այժմ կապի մեջ եմ ինչպես պարոն Ծառուկյանի, այնպես էլ Վիկ Դարչինյանի հետ։ Առաջիկա մենամարտիցս հետո փորձելու եմ ամեն կերպ իրականացնել այդ նախագիծը։ Միշտ հպարտությամբ եմ բարձրացնում Հայաստանի դրոշը՝ չնայած Ռուսաստանի դրոշի տակ հանդես գալուն, և այդպես էլ շարունակվելու է։
Սուրեն Մելիքսեթյան