Շատ կցանկանայի մրցել պապիկիս հետ. հրաձգության Եվրոպայի չեմպիոն Գոհար Հարությունյան

Հրաձիգ Գոհար Հարությունյանը, որը վերջերս հռչակվեց Եվրոպայի չեմպիոն, ArmSport-ի հետ զրույցում պատմել է այս մարզաձևն ընտրելու, Եվրոպայի առաջնությունից ունեցած տպավորությունների, լարվածությունը հաղթահարելու իր բանաձևի և իր ամենամեծ ուսուցչի՝ պապիկի մասին.

Հիշեցնենք՝ հայ հրաձիգները 10 մեդալ էին նվաճել (7 ոսկե և 3 արծաթե) Նորվեգիայի Համար  քաղաքում  տեղի ունեցած գնդակային հրաձգության Եվրոպայի առաջնությունում:

Գոհար Հարությունյանը չեմպիոն էր դարձել 10 մ, վազող թիրախ, նորմալ վազք, 30+30 կրակոց մրցաձևի երիտասարդների պայքարում, ոսկե մեդալ էր նվաճել նաև թիմային միքս, 20+20 կրակոց մրցաձևում՝ Գոռ Խաչատրյանի հետ միասին:

-Գոհար, ինչպե՞ս ընտրեցիք հրաձգությունը:

-Մինչև 11 տարեկան դառնալս, 4 տարի հաճախել եմ վոկալի: Մի օր պապիկս, ով հրաձգության մարզիչ էր, խորհուրդ տվեց ուժերս փորձել այդ ասպարեզում։ Մի քանի անգամ փորձնական հաճախեցի, հետո հասկացա, որ ինձ դուր է գալիս ու ստացվում է։ Դուրս եկա վոկալից և գնացի հրաձգության:

-Կհիշե՞ք առաջին մրցաշարը, որին մասնակցել եք, ինպիսի՞ տպավորություններ ունեիք:

-Առաջին մրցաշարս եղել է մանկապատանեկան մարզադպրոցի բաց առաջնություն, որտեղ մրցում էի ավելի բարձր տարիքային հրաձիգների հետ ու զբաղեցրեցի երրորդ տեղը։ Բայց ամենատպավորիչ մրցաշարը եղել է Հայաստանի առաջնությունը, որտեղ 13 տարեկանում դարձա Հայաստանի չեմպիոն և լրացրեցի սպորտի վարպետի նորման։

-Եվրոպայի երիտասարդական առաջնության կրկնակի հաղթող եք, վերջերս դարձաք մեծահասակների Եվրոպայի չեմպիոն: Կպատմե՞ք Ձեր էմոցիաների մասին, ի՞նչ էիք զգում:

-Անկեղծ ասած, այդ պահին դեռ  տպավորությունների ազդեցության տակ էի ու շփոթված, ոչինչ չեմ հասցրել զգալ։ Հիմա, երբ հետ եմ նայում, հասկանում եմ, որ մեծ աշխատանք է տարվել, կարողացել եմ հաղթահարել լարվածությունն ու ինձ ճիշտ դրսևորել։

-Չեմպիոնությունը հեշտ չի տրվում. Ի՞նչ դժվարություններ եք հաղթահարել մինչև եվրոպայի չեմպիոն դառնալը:

-Ամենամեծ դժվարությունը սկսվեց այն ժամանակ, երբ պապիկս՝ Մելոյան Գագիկը, ով երկար տարիներ նաև իմ մարզիչն էր, 2019 թվականին կյանքից հեռացավ։ Ստիպված էի մարզումներս շարունակել պապիկիս աշակերտի՝ Ռազմիկ Մինասյանի մոտ, սակայն այս տարի նա էլ որոշեց դուրս գալ։ Ներկայումս մարզվում եմ Արմենակ Գալոյանի գլխավորությամբ։ Շատ դժվար եղավ պապիկիցս հետո հարմարվել մարզիչ փոխելու գաղափարին, բայց իմ առջև ունեի նպատակներ և հանուն դրանց հարմարվեցի նաև այդ մտքին։

-Յուրաքանչյուր մարզիկի մոտ մրցաշարերից առաջ մի փոքր լարվածություն է առաջանում: Ինչպե՞ս եք հաղթահարում  դա:

-Լարվածություն, կարծում եմ, առաջանում է բոլոր մարզիկների մոտ, բայց հարկավոր է ճիշտ ժամանակին հավաքվել և հոգեպես տրամադրվել, որպեսզի լարվածությունը չխանգարի հաջողության հասնելուն։ Ես աշխատում եմ հոգեբանորեն հավասարակշիռ վիճակում մնալ, կրակելու ողջ ընթացքում մտքում խոսում եմ ինձ հետ և ստացվում է հաղթահարել։

-Ի՞նչն է մոտիվացնում Ձեզ:

-Ամենից շատ ինձ մոտիվացնում է այն միտքը, որ շարունակում եմ պապիկիս գործը։

-Ձեր պապիկի տված խորհուրդներից ո՞րն է եղել ամենաարժեքավորը:

-Պապիկս միշտ ասում էր, որ կրակագծում պետք է լինել վստահ և սառնասիրտ։ Դա մանկուց տպավորվել է իմ մեջ և կրակագիծ մտնելուց հետո զգում եմ, թե ինչպես եմ փոխվում և միանգամից դառնում շատ լուրջ ու ինչպես պապիկս էր ասում՝ սառնասիրտ։ Կրակագծից դուրս գալուց հետո նորից դառնում եմ աշխույժ, ակտիվ, կատակասեր…

Շատերն են զարմանում , թե րոպեների ընթացքում ինչպես եմ դառնում մեկ այլ մարդ։

-Ինչպե՞ս եք տրամադրվում ամեն կրակից առաջ, ունե՞ք թալիսմաններ:

-Կրակից առաջ մտքումս կրկնում  եմ մարզչիս տված խորհուրդները, հիշում եմ դրվագներ մարզումներիցս, այդպես կարողանում եմ ավելի լավ կենտրոնանալ։

Թալիսման համարում եմ հրաձգության ֆեդերացիայի ոսկե կրծքանշանը, որը պատկանում էր պապիկիս և նրա մահից հետո տատիկս նվիրեց ինձ։ Նաև հայրիկիս ու մայրիկիս նվիրած արծաթե վզնոցները՝ հրաձգության հետ կապված սիմվոլներով։

-Ո՞ր հայտնի մարզիկի հետ կցանկանայիք մրցել:

-Շատ կցանկանայի մրցել պապիկիս հետ։ Նրան շատ եմ տեսել կրակելիս, բայց երբեք չենք մրցել։ Հետաքրքիր կլիներ։

-Հաղթանակներից հետո մարզիկները շատ զանգեր ու շնորհավորանքներ են ստանում. Ո՞ւմ հետ եք ուզում խոսել առաջինը՝ հաղթանակից հետո:

-Առաջինը մայրիկիս ու ընտանիքիս մյուս անդամների հետ, որովհետև նրանք ավելի շատ են լարվում ու անհանգստանում իմ մրցաշարերի ընթացքում, քան ես։ Հետո արդեն սիրելիիս հետ եմ խոսում :

-Ի՞նչ է տվել Ձեզ սպորտը՝ բացի հաղթանակներից:

-Ամեն ինչ։ Այն, ինչ կատարվում է սպորտում, ձևավորում է մարդու բնավորությունը։

Իմ վստահությունը, հանգիստ բնավորությունս, մտածելակերպս և այլ շատ ու շատ դրական կողմեր՝  ձևավորվել են սպորտում։ Սպորտը սովորեցնում է չմեծամտանալ, մնալ մարդ՝ ցանկացած հաջողության հասնելուց հետո։ Կյանքս չեմ պատկերացնում առանց սպորտի։

-Հաղթանակները տրվում են բազմաթիվ անհաջող փորձերից հետո: Ինչպե՞ս եք հաղթահարում պարտությունները։

-Պարտություններն ինձ համար երբեք տխրելու առիթ չեն եղել։ Գիտակցում եմ, որ եթե պարտվել եմ, ուրեմն դեռ աճելու ու զարգանալու տեղ ունեմ։ Պարտություններից հետո մարզվում եմ այն մտքով, որ հաջորդ մրցաշարին պետք է գերազանցեմ ոչ թե հակառակորդիս, այլ՝ ինքս ինձ ։

-Եթե հնարավորություն ունենայիք վերադարձնել մեկ պարտված մրցաշար ու նորից մրցել, ո՞ր մրցումը կլիներ դա:

-Կցանկանայի վերադարձնել 2021թ․ Ուկրաինայի բաց առաջնությունը, որտեղ խարդախությունների պատճառով երրորդ տեղ զբաղեցրի։ Եթե հնարավորություն լիներ ժամանակը ետ տալ, ամեն ինչ կանեի, որ անկախ ամեն ինչից՝ ավելի բարձր արդյունք գրանցեի։

-Եթե ոչ հրաձգություն, ապա…

-Բասկետբոլ

-Ինչպիսի՞ն է Գոհարը սպորտից դուրս …

-Ուրախ, ակտիվ, էներգիայով լի, շատ ուտող և չգիրացող մարդ եմ (ծիծաղում է):

-Ի՞նչ խորհուրդ  կտաք դեռահաս մարզիկներին և նրանց, ովքեր նոր են պատրաստվում զբաղվել սպորտով:

-Ամենակարևորը՝ չհուսահատվել։ Գիտակցել, որ նպատակներին հասնելու համար պետք է չծուլանալ և շատ աշխատել։ Պարտություններից երբեք չընկճվել և երազանքին հասնելուց հետո չմեծամտանալ։

Նելլի Ավետիսյան