Զգուշացեք գնդակից և կանանցից. նրանք երկուսն էլ ցավեցնում են. Ռիչի Էշբերնի սխալ նետումը

Նա ամենահաջողակն էր բոլոր անհաջողակներից.

«Այսպիսի գնահատականի ինձ արժանացրեց իմ նախկին մարզիչը ՝ Դոն Տանչելոն: Նա իտալական արմատներով ամերիկացի էր, ինչը նշանակում է, որ այդ մարդու շուրթերից հնչած ծաղրանքն էլ էր գեղեցիկ հնչում:

Վստահ եմ ՝ հիմա մտածում եք, թե ո՞վ է այս տղան և ինչու են նրա մասին նյութ գրել:

Ես Ռիչին եմ. մի հասարակ բեյսբոլիստ, ով հայտնի դարձավ ոչ այնքան իր սպորտային հաջողություններով, այլ կատարած սխալ հարվածներով:

Սխալ հարված N1

Իմ հարազատ «Ֆիլադելֆիայի» կազմում հրաշալի տարիներ եմ անցկացրել ՝ հաղթելով մի շարք թիմային և անհատական մրցանակներ: Դրանցից ամենահիշարժանը, 1955 թվականին կայացած «Նյու Յորք Մետսի» դեմ հանդիպումն էր:

Այդ խաղում մենք հռչակվեցինք MLB-ի չեմպիոն, իսկ ես դարձա այդ հանդիպման լավագույն բեյսբոլիստը (հետ էի մղել հարվածների 50,1 %-ը):

Դա իմ կյանքի ամենալավ և միաժամանակ ամենացավալի օրն էր:

Երեկոյան, հրաշալի տրամադրությամբ վերադարձա տուն, որպեսզի ընտնիքիս հետ նշեմ իմ հաղթանակը: Ցավոք, այդ օրը հաղթողի դափնիները ստիպված էի կիսել Ջոն Մայլզի հետ:

Ո՞վ էր Ջոն Մայլզը, ո՞ր թիմում էր նա խաղում.

Ջոնը շատ ավելի կեղտոտ խաղ էր խաղում, քան դուք կարող եք պատկերացնել: Նա մասնագիտությամբ խառատ էր, իսկ հոգեկերտվածքով ՝ սրիկա:

Նա իմ կնոջ սիրեկանն էր, ում ես առաջինը հանդիպեցի այդ երեկո: Մայլզը հագել էր իմ սիրելի խալաթը, որն ինձ նվիրել էր «Ֆիլադելֆիայի» գլխավոր մարզիչ Պատրիկ Սմիթը, և գոհունակություն «հեռարձակող» դեմքով նայում էր ինձ:

Այդ օրը ես կատարեցի իմ առաջին սխալ հարվածը:

Այդ տխմարի մռութը ջարդելու փոխարեն, ամբողջ ուժով հարվածեցի տան դռանը և հեռացա….

Նման իրավիճակներում ցանկանում ես փախչել բոլորից ՝ լրագրողներից, պապարացիներից, թիմակիցներից, բայց դա անհնար է: Դա էր պատճառը, որ ես սկսեցի ավելի քրտնաջան մարզումներ անցկացնել և ցավը վերափոխել փայտե ծեծանով (բիտա) հուժկու հարվածների:

Հիմա մոտեցանք իմ կյանքի երկրորդ սխալ հարվածին.

Սխալ հարված N 2

1957 թվական. «Ֆիլադելֆիայի» կազմում անցկացնում էի իմ հերթական հանդիպումը: Խաղի ամենալարված պահերից մեկն էր. պետք է հետ մղեի Մայք Լուկասի նետումը:

Եվ այսպես, Մայքը թափավազք հավաքեց և «կրակեց»:

Ես ծեծանը ուղղեցի դեպի գնդակը և ինչպես բղավեց հանդիպման մեկնաբան Էրլ Ռոտը ՝ «ֆանտաստիկ սթրայք» կատարեցի:

Ա՜խ, եթե Էրլը իմանար, թե ինչ է լինելու վայրկյաններ անց.

Գնդակը ուղղություն վերցրեց դեպի տրիբունա և դիպավ Էլիս անունով մի կնոջ:

Պատկերացնելու համար, թե ինչպիսի ցավ զգաց Էլիսը, կարող եմ ասել ՝ նրա արձակած բղավոցը լսելի էր բազմահազարանոց երկրպագուներով լի ստադիոնում:

Երբ տեսախցիկները ցուցադրեցին Էլիսին, բոլորը տեսան, որ կնոջ քիթը կոտրված է: Ես անմիջապես վազեցի տրբունայի ուղղությամբ, որպեսզի ներողություն խնդրեմ նրանից:

«Աստված իմ, սա իմ կինն է»,- բղավեց հանդիպման մեկնաբան Էրլ Ռոտը:

Այո, 20.000 երկրպագու տեղավորող ստադիոնում ես ընտրեցի հանդիպման մեկնաբանի կնոջը:

Նրան առաջին օգնություն ցուցաբերեցին, կրքերը մի փոքր հանդարտվեցին, և երեսուն րոպե անց հանդիպումը շարունակվեց:

Մայքլ Լուկասը կրկին մոտեցավ գնդակին և նետում կատարեց:

Ես, ամոթի և զայրույթի զգացումները միահյուսելով իրար, ամբողջ ուժող հետ մղեցի այդ նետումը;

Ի՞նչ եղավ հետո…. կարող եք չհավատալ, բայց գնդակը նորից դիպավ Էլիս Ռոտին, ում այդ պահին պատգարակներով տեղափոխում էին հիվանդանոց:

Չեմ ասի, թե այդ պահին ինչ բղավեց նրա ամուսինը, բայց կարող եք վստահ լինել ՝ դրանց մեջ գրական բառերի թիվը շատ փոքր էր:

Հաջորդ օրը ԱՄՆ-ի բոլոր թերթերը լույս տեսան հետևյալ գլխագրերով.

«Կնոջ սիրեկանի փոխարեն, Ռիչին հարվածեց Էրլ Ռոտի կնոջը»:

PS. Ինչ կարող եմ ասել. բոլորս էլ կյանքում ստանում ենք բազում հարվածներ ՝ փորձելով դրանց արժանի հակահարված տալ:

Մեկ բան եմ միայն խնդրում. հարվածեք ճիշտ պահին և ճիշտ թիրախին, բարեկամներ:

Նարեկ Գրիգորյան