Armsport-ի տեսախցիկի կենտրոնում Արկադի Անդրիասյանը բազմիցս է եղել։ Մենք որոշել ենք ամփոփել նախկինում լեգենդար ֆուտբոլիստի մարզչական գործունեությունը ֆոտոշարքով ու հուշերով։
Հայկական ֆուտբոլում կան անձինք, որոնք հավերժական են թվում ու նմանների շարքում է նաև Արկադի Անդրիասյանը։ Նա հայկական ֆուտբոլում է ոչ ավել ոչ պակաս 1965 թվականից, երբ սկսեց հանդես գալ Գյումրիի «Շիրակում», ապա տեղափոխվեց «Արարատ»։ Անհնար է պատկերացնել, սակայն նա ականատեսն է եղել հայկական ֆուտբոլի գրեթե բոլոր վայրիվերումների։ Սակայն նա միայն ականատես չէ։ Նա մասնակից է՝ նա «Հայկական Ֆուտբոլ» կոչված հակասական ու հաճախ ոչ առողջ մրցակցությամբ աշխարհի, ամենամեծ հերոսներից մեկն է եղել։ Ավելի երիտասարդ սերունդը նրան ճանաչում է որպես մարզիչ։ Անկախ Հայաստանի յուրաքանչյուր ֆուտբոլիստ, ֆուտբոլային ֆունկցիոներ ու մարզական լրագրող, նրան գիտի, որպես «Մարզիչ Արկադի Անդրիասյան»։ Բոլորը հիշում են նրա նվաճումներն ու ներդրումը հայկական ֆուտբոլում, բայց չէ՞ որ տեսածդ ավելի խոսուն է, քան հազարավոր պատմված պատմություններ ու գրքեր։ Իսկ նրա մարզիչ կերպարը խարիզմատիկ ու անմոռանալի կերպար էր։ «Արարատի» խաղերին, գրեթե միշտ, նրա ձայնը կարելի էր լսել։ Այն տարբերվում էր բոլոր մյուս բղավոցներից։ Եթե մեկ անգամ ֆիքսես նրա բարձր ձայնը, այլևս երբեք այն մոռանալ չես կարող։ Եթե նա հանգիստ է, ապա թիմը հաղթում է կամ նվազագույնը նա գոհ է այն ֆուտբոլից, որ թիմը ցույց է տալիս։ Սակայն ավելի հաճախ Արկադի Անդրիասյանը դժգոհ էր լինում․ նա դժգոհում էր թե՛ ֆուտբոլից, թե՛ մրցավարությունից, թե՛ հատկապես լրագրողներից։ Դե ի՛նչ Արկադի Անդրիասյան, եթե հետխաղյա մամուլի ասուլիսը անցնի հանգիստ ու առանց միջադեպերի՝ լրագրողների հետ բանավեճերի։ Հաճախ նրան փոխարինում էին օգնականները ու նորից հարցեր ու կրկին հարցեր․ «իսկ ինչո՞ւ պարոն Անդրիասյանը չներկայացավ»։ Սակայն նրա թիրախում միայն լրագրողները չէին։ Թերևս ամենամեծ հակասությունը Արկադի Անդրիասյանի ու մրցավարների միջև էր։ Համաշխարհային ֆուտբոլն է այդպիսին ու առհասարակ, էլ ի՛նչ ֆուտբոլ առանց կրքերի։ Նմանները կային հատկապես Արկադի Անդրիասյանի գլխավորած «Արարատի» շուրջ։ Շատ քիչ են այնպիսի մարզիչները, ում հնարավոր լիներ նույնչափ նկատել մրցավարների հետ բանավիճելիս ու խաղադաշտում ուղիղ կարմիր քարտ ստանալիս։ Ոչ մեկ անգամ Արկադի Անդրիասյանը ստիպված է եղել նման բանավեճերի արդյունքում հաջորդ հանդիպումն անցկացնել կա՛մ տրիբունայում, կա՛մ խաղադաշտի հարևանությամբ, բայց ոչ փոխարինողների նստարանին։
Թող ոչ մեկին չթվա, թե այս հիշողությունները դժգոհություններ են։ Իսկական մարզիչը պայքարում է իր ակումբի հաջողության համար ու դա անում է այնպես, ինչպես ինքն է ճիշտ համարում ու ընդհանրապես, ֆուտբոլը գեղեցիկ ու հետաքրքիր է ոչ միայն այն ամենով ինչ տեղի է ունենում խաղադաշտում, այլև այն աշխարհով, որը նրան շրջապատում է։ Արկադի Անդրիասյանը հայկական ֆուտբոլի բոլոր երկրպագուների հիշողություններում էլ կմա, քանի որ նրան անհնար է մոռանալը։
Գևորգ Ղազարյան
GALLERY
