«Ուրարտուի» գլխավոր մարզիչ Դմիտրի Գունկոն Sports.ru-ին տված հարցազրույցում խոսել է նաև Հայաստանի մասին։
– Արդեն երեք տարի է, ինչ Հայաստանում եք։ Որո՞նք են Ձեր հիմնական տպավորությունները երկրից:
– Գունագեղ երկիր՝ տաք ամառներով և չոր ձմեռներով: Բաց մարդիկ՝ իրենց մտածելակերպով։ Կարճ հեռավորություններ. կարող ես շատ բան պլանավորել օրվա համար։ Ի տարբերություն նույն Մոսկվայի, որտեղ օրական միայն մեկ գործ կարող ես պլանավորել։
-Ինչպիսի՞ն է մարդկանց մտածելակերպը:
– Նրանք սիրում են հանգստանալ: Եվ լա՜վ հանգստանալ: Անկախ նրանից, թե ինչպես է անցնում նրանց աշխատանքային օրը կամ շաբաթը, երեկոյան բոլոր սրճարանները լեփ-լեցուն են տարվա ցանկացած եղանակի։ Ինչպես ասում ենք այստեղ՝ սննդի հետ կապված խնդիր չկա, պարզապես պետք է ներս մտնել:
Մարդիկ չեն սիրում աշխատել։ Եվ սիրում են աշխատել ոչ այնքան պրոֆեսիոնալ։ Թերևս սա բնավորության գիծ է։ Ենթադրենք, բանկը փակվում է 16:15-ին, բոլոր գործառնությունները դադարեցվում են 17:00-ին: Եթե ես աշխատում եմ մինչև ժամը 15:00-ն, անհնար է բանկ մտնել։ Եթե հասնեմ մտնել բանկ, պետք է երկար հերթ կանգնեմ, քանի որ մեկ օպերատոր է աշխատում։
-Մոսկվայից հետո Ձեզ համար այդտեղ հարմարավե՞տ է։
-Ինձ համար շատ հարմարավետ է։ Ես բավականաչափ հանգիստ եմ վերաբերվում այս ամենին։ Կենտրոնացած եմ աշխատանքի վրա։ Ընտանիքս էլ է տեղափոխվել Երևան, արդեն մեկ տարի է միասին ենք։ Մեզ համար լավ է։
-Երևանի 3 առավելությունները։
-Կրկնեմ՝ լոգիստիկան։ Ուր էլ գնաս, 15 րոպե է տևում։ Խցանումների ժամանակ՝ 20-25 րոպե։ Առաջնության գրեթե բոլոր թիմերը Երևանում են․ դա թեթևացնում է նախապատրաստական աշխատանքները, վերականգնումն ու մնացած բաները։
Եղանակը շատ լավն է։ Դե նաև երբ չգիտենք, թե ինչով գրավենք ֆուտբոլիստներին, որ գան մեր թիմ, վերջին փաստարկը՝ այստեղ բնական բանջարեղեններ կան, հյութալի ու թարմ մրգեր։ Ամենը՝ այգիներից և գյուղերից։ Ներկայիս աշխարհում բնական մթերքները շատ բան են տալիս։ Դեռ շատերը չեն գիտա․կցում, բայց ժամանակի հետ առողջության հետ կապված քիմիան իրենն ասում է։
-Որտե՞ղ եք ապրում։
-Մի շարք տեղեր եմ փոխել։ Երբ ընտանիքս եկավ, հասկացա, որ մեծ տուն է պետք, լավ է, որ այստեղ դրա հետ կապված խնդիր չկա։ Իմ ցանկություններից մեկը օդորակիչներն էին, որովհետև դրսում հիմա 38 աստիճան տաքություն է։ Մենք ծայրամասում ենք ապրում, բայց մինչև կենտրոն 15 րոպե է, մինչև աշխատանքի վայր՝ 20: Այս տունն ենք ընտրել, որովհետև մոտ է այն դպրոցին, ուր հաճախում են մեր 3 երեխաները։
Սրանից առաջ կենտրոնում էի ապրում։ Երբ նոր էի եկել, գները շատ ցածր էին․ համավարակը, Արցախում ընթացող բացահայատ կոնֆլիկտը։
-Ինչո՞վ են տարբերվում տեղի և ռուսական դպրոցները։
-Դժվար է համեմատելը, որովհետև փոքր երեխաներս ռուսական դպրոց են գնում, որտեղ դասավանդում են ռուսական ծրագրով։ Կինս ասում է, որ ծրագիրը նույնիսկ ավելի խիստ է, քան Ռուսաստանում։ Այո, մենք ամեն ինչի համար վճարում ենք, բայց նա շատ գոհ է կրթությունից։
-Ինչպե՞ս եք անցկացնում ազատ ժամանակը։
-Ամեն ինչ շատ պարզ է՝ ընտանիքիս հետ։ Երկու տարի աշխատելուց հետո հասկացա, որ մենակ ապրելն անիմաստ է։ Ազատ օրերին ու հավաքների հազվադեպ դադարների ժամանակ այցելություններն ինձ չէին գոհացնում։
Հիմա կարող ենք գնալ այգի։ Երբ մեծ տղաս գալիս է, գնում ենք Երևանի պատմական վայրեր․ դրանք անհավանական գեղեցիկ են։ Հայաստանը զբոսաշրջիկի համար շատ նշանակալից երկիր է։ Մեքենայով մենք Երևանից 2-3 ժամ հեռավորության վրա գտնվող գրեթե բոլոր վայրերն այցելել ենք։
-2-3 լավ տեղ խորհուրդ տվեք։
-Նորավանքի եկեղեցին։ Լուսանկարներից ոչ մեկը չի արտացոլում այն վայրի գեղեցկությունը, որտեղ այն գտնվում է։
Սևանա լիճը։ Այն թեթևություն է, հատկապես ամռանը։ Ջերմաստիճանի տարբերությունը կարող է 8 աստիճանի հասնել։ Ջուրը միշտ սառն է։
Նաև ինձ ցնցեց այն վայրը, որը, հավանաբար, առանձնապես չի հետաքրքրում զբոսաշրջիկներին։ Մեքենայով գնացի Հայաստանի ամենաբարձր կետը՝ Արագած լեռը՝ 3200 մետր։ Երբ Երևանում ջերմաստիճանը 30 էր, այնտեղ ընդամենը 4 էր, ձյուն և մերկասառույց։ Դժվար էր շնչելը։ Այդ օրը անձրև էր, և մեկ ժամ բարձրանալու ընթացքում ձյուն եկավ, հետո կարկուտ։ Ավելի հանգիստ դարձավ միայն այն ժամանակ, երբ մենք անցանք ամպերի միջով։ Սարից բացվող տեսարանը աննկարագրելի է։
Եվ առհասարակ Երևանի տարբեր վայրերում եղանակը կարող է այլ լինել՝ քաղաքի բարձրության հետ կապված։ Կա Ավան թաղամասը, որտեղ 3 աստիճանով ավելի ցուրտ է երաշխավորված։ Կա Մասիվ թաղամասը, որտեղ 2 աստիճան քիչ է, քան Ավանում։ Դրանք իրարից տասը րոպեի հեռավորության վրա են։
-Նոր վայրեր այցելելն ինչո՞ւ է կարևոր։
-Ինչ-որ տեղ կարդացել եմ, որ պետք է տպավորություններ հավաքել։ Դա այն է, ինչով մենք սնվում ենք։ Մենք երեխաների հետ ենք գնում, նրանք հառաչում ու շնչահեղձ են լինում։ Հիմա Դուք հարց եք տալիս, ու ես հիշում եմ՝ ինչպես էր մեքենաս՝ հակառակ ֆիզիկայի օրենքների, չեզոք արագությամբ բարձրանում լեռը։ Ես դա չեմ կարող բացատրել։ Եվ ոչ ոք չի կարող։ Կամ տեսողական խաբկանք, կամ անոմալ երևույթ։
Մենք վայելում ենք տպավորությունները։
-Ես Հայաստանում չեմ եղել, բայց պատկերացնում եմ, որ այն շատ գեղեցիկ երկիր է ու միևնույն ժամանակ՝ ոչ հարուստ։ Դա ինչպե՞ս է զգացվում։
-Երեկ մեծ աղջկաս հետ մեքենայով գնում ենք, ու նա ասում է․ «Պապ, նայիր աջ կողմում ինչ գեղեցիկ տներ են, իսկ ձախ կողմում՝ աղքատություն ու ավերակ»։ Եկամուտների անհավասարություն կա։ Ժամանակին շատ հարուստներ հեռացել են Հայաստանից, և դա, իհարկե, ազդել է պետության վրա։
Ընդհանրապես, բոլորը, ովքեր կարողացել են մեխ խփել ու գումար աշխատել, հեռացել են։ Ես չեմ, որ պետք է դատեմ, բայց դա խնդիր է, որ պետությունը պիտի լուծի։
-Հայաստանում պարտադիր ի՞նչ ուտելիք է պետք փորձել ու ի՞նչ պետք է պարտադիր խմել։
-Օ, սա իմ սիրած մասն է։ Ուտելիքի առումով այստեղ մշտական կռիվներ են․ դոլման ո՞ւմն է՝ վրացիների՞նը, թե՞ հայերինը։ Բայց դոլմա պարտադիր խորհուրդ կտայի։ Հաջորդ հիանալի կերակուրը, որի շուրջ վիճում են, խինկալին է։ Շատ համեղ են պատրաստում խորոված։
Այս ուտեստների հետ խորհուրդ կտայի՝ տեղական գինի։ Ես մասնագետ չեմ, բայց ամեն դեպքում այստեղ իրենց խաղողն ունեն, իրենց գինեգործությունը։ Գինին որակով է։
