«Ուրարտու» ֆուտբոլային ակումբի նախագահ Ջևան Չելոյանցը ակումբի մամուլի քարտուղարությանը տված ծավալուն հարցազրույցում խոսել է ակումբի ելույթներից, ներկայացրել իր մտահոգությունները հայկական ֆուտբոլի շուրջ եւ պատմել, թե ինչ ծրագրեր կան առաջիկայում։
«ՄԱՐԻԲՈՐԸ» ՄԵԾ ՓՈՐՁ ԷՐ ՄԵԶ ՀԱՄԱՐ
— Հարցազրույցը սկսենք «Մարիբորի» հետ խաղի մասին խոսելով։ Ի՞նչ տպավորություններ ունեք։
— Այս խաղերը մեծ դպրոց էին մեր ֆուտբոլիստների համար։ Փորձ կուտակելու հրաշալի հնարավորություն էր։ Միշտ ավելին ես ցանկանում։ Բոլորն էլ խաղում են հաղթելու համար, բայց երբեմն պարտություններն էլ ուսուցողական են լինում։ Ես գոհ եմ մեր թիմի ցուցադրած խաղից։ Մեծ հույսեր ունեմ, որ այս խաղերը կօգնեն մեզ հետագայում, ինչպես առաջնությունում, այնպես էլ միջազգային խաղերի ժամանակ։ Հուսով եմ, որ դրանք շատ կլինեն։
ՏԵՍՆԵԼՈՎ, ԹԵ ԻՆՉՊԵՍ Է ՓՈԽՎԵԼ ԹԻՄԻ ԽԱՂԸ ՄՐՑԱՇՐՋԱՆԻ ՎԵՐՋՆԱՄԱՍՈՒՄ, ՀԻՄՔ ԿԱ ՄՏԱԾԵԼՈՒ ՈՐ ՄԱՐԶՉԻ ՀԱՐՑՈՒՄ ՃԻՇՏ ՈՐՈՇՈՒՄ ԵՆՔ ԿԱՅԱՑՐԵԼ
— Ամփոփենք ավարտված մրցաշրջանը։ 3-րդ հորիզոնական եւ ուղեգիր դեպի Կոնֆերենցիաների լիգա։ Գո՞հ եք այն ամենից, ինչ ցույց տվեց թիմը։
— Կարծում եմ, որ բոլորի համար էլ գաղտնիք չէ, թե որքան բարդ ստացվեց նախորդ մրցաշրջանը։ Ֆուտբոլի հետ կապ չունեցող շատ ցնցումներ եղան՝ պանդեմիա, պատերազմ ու դրանք իրենց ազդեցությունը թողեցին։ Ինչ վերաբերում է մեր թիմի արդյունքներին, ապա ես կարծում եմ, որ մենք մեր նվազագույն խնդիրը կատարել ենք՝ զբաղեցնելով մրցանակային տեղ։ Միշտ էլ ցանկանում ես ավելին ունենալ, բայց այն ամենն ինչին մենք հասել ենք նույնպես վատ չէ, բայց պետք է առաջ շարժվել։
— Ի՞նչն ամենից շատը Ձեզ դուր եկավ այս թիմում եւ ի՞նչը դուրը չեկավ։
— Դուր եկավ այն, որ ցանկություն կար։ Եթե մարդկանց մոտ լինում է ցանկություն, ապա գրեթե միշտ նրանք հասնում են իրենց նպատակներին, բայց դրանից զատ այլ բաղադրիչներ էլ կան։ Հնարավորություն, տաղանդ, պայմաններ, լավ մարզիչ և այլն․․․ Մեզ մոտ ձևավորվել է հիմքը և կարծում եմ, որ դա ամենագլխավորն է։ Հենց այդ հիմքի վրա էլ կկառուցենք ապագան։ Իսկ այն հարցին թե ինչը դուր չեկավ, ապա ասեմ, որ նրանք իմ ֆուտբոլիստներն են ու եթե ինչ-որ բան էլ ինձ դուր չգա, ապա այն կմնա ինձ հետ։
— Նախորդ հարցազրույցում դուք նշել էիք, որ այս տարի ավելի շատ ներդրում եւ ռեսուրսներ ներդնելու եք ակումբի գլխավոր եւ երկրորդ թիմերում։ Ի՞նչ է արվել եւ ի՞նչ փուլում ենք գտնվում։
— Շատ բան է արվել իրականում։ Ամենակարևորն այն է, որ մենք համակարգել ենք մեր աշխատանքը։ Ամբողջությամբ համալրել ենք գլխավոր թիմի մարզչական շտաբը, բոլոր ուղղություններով աշխատող մասնագետներ ունենք, նույնն էլ կասեմ երկրորդ թիմի մասին։ Լավ համալրումներ ենք ունեցել, դա վերաբերում է բժշկական սարքավորումներին, GPS սարքերին և այլն․.․ Ֆուտբոլիստների համար մարզվելը դարձել է հետաքրքիր, իսկ դա քիչ կարևոր չէ։ Թե՛ գլխավոր թիմում, թե՛ երկրորդում երիտասարդ մարզիչներ ունենք, դա նույնպես պակաս կարևոր չէ։ Ճիշտ է, միշտ ցանկանում ես որ մարզիչը փորձառու լինի, բայց դա ձեռք է բերվում տարիների ընթացքում։ Եթե մարդը հիմա չսկսի աշխատել, նա երբեք փորձ չի հավաքի։ Մենք երիտասարդ մարզիչներ ունենք և հուսով եմ, որ դա մեզ օգուտ կտա։ Նրանք իրենց թիմերի հետ զուգահեռ փորձ կհավաքեն։ Երկրորդ թիմում Արամ Բարեղամյանն է, նրա մարզչական աշխատանքի մասին դեռ վաղ է գնահատական տալը, բայց այն ամենն ինչ տեսնում եմ երկրորդ թիմում ինձ դուր է գալիս, հուսով եմ, որ դա կզարգանա, ինչ վերաբերվում է Ռոբերտ Արզումանյանին, ապա ասեմ, որ նա մեզ մոտ աշխատել է «Ուրարտու-2»-ում և ես տեսել եմ ինչպես է փոխվում թիմի խաղը ու այն փաստը, թե ինչպես էր գլխավոր թիմը խաղում նախորդ մրցաշրջանի վերջնամասում ինձ հիմք է տալիս մտածելու որ ճիշտ ենք վարվել։
ՄԻԱՅՆ ԴՐԱԿԱՆԸ ԿԱՍԵՄ ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԻ ՄԱՍԻՆ
— Մրցաշրջանի ընթացքում մարզչական փոփություն տեղի ունեցավ։ Ալեքսանդր Գրիգորյանի աշխատանքն ինչպե՞ս կամփոփեք։
— Ես իմ խորին շնորհակալությունը պետք է հայտնեմ Ալեքսանդր Գրիգորյանին, նա շատ բան է տվել այս ակումբին։ Նա աշխատել է ամենադժվար ժամանակներում։ Այն մարզիչներից, որոնք եղել են այստեղ նրանից առաջ, նա ամենից մեծ ներդրումն է ունեցել թիմի կայացման գործում, դա չի կարելի չգնահատել։ Բայց մարզչի ճակատագիրն է այդպիսին․․․ Ես միայն դրականը կարող եմ ասել Ալեքսանդր Գրիգորյանի մասին։ Իմ կարծիքով նա ամենաչգնահատված մարզիչն է Ռուսաստանում, չեմ էլ խոսում Հայաստանի մասին։ Շատ ուժեղ մասնագետ է։ «Ալաշկերտի» հետ նա չեմպիոն դարձավ։ Բոլորը կարող են ասել, որ ընդամենը երեք խաղ է անցկացրել, բայց նա դրանք հաղթել է։ Ֆուտբոլը եթե շաղկապը չի սիրում։ Չգիտեմ, մեկ ուրիշը կկարողանա՞ր չեմպիոն դառնալ, բայց փաստն այն է, որ նա արել է։
— Միխայիլ Վարտապետովն ավարտեց իր գործունեությունն «Ուրարտու» ֆուտբոլային ակումբում, ինչպե՞ս կամփոփեք նրա աշխատանքը։
— Նրա ու նրա կատարած աշխատանքի մասին էլ միայն դրականը կասեմ, որովհետև նա համակարգեց ու կառավարեց ակումբի բժշկական բաժնի աշխատանքը։ Դա շատ կարևոր է։ Ես նրան շատ երկար ժամանակ է ինչ ճանաչում եմ, շատ բարձր մակարդակի մասնագետ է, մինչև Հայաստան գալը նրա գլխավորած բժշկական բաժինը «Սպարտակում» ճանաչվել էր լավագույնը Ռուսաստանում։ Խորին շնորհակալություն ենք հայտնում նրան և ես անձամբ շատ ուրախ եմ, որ նա աշխատել է մեզ մոտ, հուսով եմ, որ օրերից մի օր էլի կվերադառնա։
— «Ուրարտուի» ղեկավարության հետ հարցազրույցներում միշտ արդիական է երիտասարդներին խաղաժամանակ տալ-չտալու հարցը։ Այս տարի մեծ թվով երիտասարդներ խաղացին, ի՞նչ կասեք այդ մասին։
— Գիտեք ես նպատակ չունեմ, որ մեր թիմում խաղան միայն մեր սաները, բայց որքան շատ լինեն նրանք, այնքան ավելի լավ կլինի։ Ես այս ակումբում եմ 7 տարի և արդեն հասունանում են այն պատանիները, որոնք երբ եկա 13-14 տարեկան էին։ Դա նպատակ էր․․․ Չեմ ուզում ասել, որ մենք հասել ենք դրան, բայց բալանսը սաների ու մյուս ֆուտբոլիստների համար պետք է պահպանել, որովհետև միշտ համադրություն է պետք, առողջ համադրություն։ Դա նույնպես Ալեքսանդր Գրիգորյանի վաստակն է։
ՄԵՆՔ ԿԶԱՐԳԱՆԱՆՔ ՄԵՐ ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՎ
— Ավարտված առաջնությունից ի՞նչ տպավորություններ ունեք։ Մակարդակը բարձրացե՞լ է։
— Մեր առաջնության մակարդակը երևում է միջազգային հարթակում։ Իմ կարծիքով, քո իսկական մակարդակը միայն այդտեղ կարող ես տեսնել։ Ես չեմ ուզում այլ ակումբների մասին խոսել, որոնք նույնիսկ 3-րդ փուլ և փլեյ-օֆֆ են հասել, բայց գիտեք, ամեն ինչ կախված է թիմի խնդիրներից։ Ի՞նչ ունի «Արարատ-Արմենիան»՝ ընդամենը մեկ թիմ։ Թող ղեկավարներն ու ոչ ոք չնեղանա։ Ես ոչ մեկին նեղացնելու միտում չունեմ։ Բայց փաստն այն է, որ ընդամենը մեկ թիմ ունեն, իսկ մենք նման խնդիր չունենք։ Մենք ունենք նպատակ ունենալ լավ ակումբ։ Դրանք տարբեր բաներ են։ Երբ լինի լավ ակումբ, այդժամ էլ կլինի արդյունքների մշտականություն։ Ցավոք, դա միայն «Արարատ-Արմենիայի» խնդիրը չէ, մեր Պրեմիեր լիգայի ակումբների մեծամասնությունն ունի ընդամենը մեկ թիմ։ Հիմա տեսեք, «Նոան» հայտարարեց ստրատեգիայի փոփոխության մասին, դա ինձ ուրախացնում է։ Նրանք փորձում են նորմալ ակումբ ստեղծել, որքան շատ լինեն նման ակումբները, այնքան բարձր մակարդակի վրա կլինի հայկական ֆուտբոլը, դա աքսիոմ է։
— Հայկական շատ ակումբներ, որոնք ունեն փաստացի ընդամենը մեկ գլխավոր թիմ ունեն հստակ դիրքորոշում փող ծախսել, բերել լեգեոնականների, եվրագավաթային ուղեգիր վաստակել ու այտնեղ խաղալով ծախսած գումարները հետ բերել ու ինչ-որ չափով էլ գումար վաստակել։ Դուք ինչո՞ւ այդ ճանապարհով չեք գնում։ Առաջին հայացքից շահավետ է թվում։
— Այսօրվա աշխարհն է այդպիսին, որ փողը շատ բան է որոշում, բայց կան հիմնաքարային սկզբունքներ ու դրանք կան ցանկացած բնագավառում՝ լինի ֆուտբոլ, թե նավթաարդյունաբերություն, ի դեպ այդ առումով նավթաարդյունաբերությունն ինձ հոգեհարազատ է, որովհետև այնտեղ ամեն ինչ երկարաժամկետ է։ Առնել-ծախել չկա։ Ցանկացած նախագիծ կյանքի կոչելու համար նվազագույնը 10-15 տարի է պահանջվում։ Մեր ակումբների մեծամասնությունը կախված է մեկ անհատից։ Չլինի սեփականատերը, չի լինի ակումբը։ Ես փորձում եմ ստեղծել մի ակումբ, որը կգործի նաև ինձնից հետո և ես գիտեմ, թե ինչպես դա անել։ Այս ակումբը պետք է ապրի միշտ։ Այո, ես մյուսներին ոչնչում մեղադրել չեմ կարող, դա նրանց ճանապարհն է, բայց մենք կգնանք մեր ճանապարհով։