Նա ամենահաջողակն էր բոլոր անհաջողակներից.
«Այսպիսի գնահատականի ինձ արժանացրեց իմ նախկին մարզիչը ՝ Դոն Տանչելոն: Նա իտալական արմատներով ամերիկացի էր, ինչը նշանակում է, որ այդ մարդու շուրթերից հնչած ծաղրանքն էլ էր գեղեցիկ հնչում:
Վստահ եմ ՝ հիմա մտածում եք, թե ո՞վ է այս տղան և ինչու են նրա մասին նյութ գրել:
Ես Ռիչին եմ. մի հասարակ բեյսբոլիստ, ով հայտնի դարձավ ոչ այնքան իր սպորտային հաջողություններով, այլ կատարած սխալ հարվածներով:
Սխալ հարված N1
Իմ հարազատ «Ֆիլադելֆիայի» կազմում հրաշալի տարիներ եմ անցկացրել ՝ հաղթելով մի շարք թիմային և անհատական մրցանակներ: Դրանցից ամենահիշարժանը, 1955 թվականին կայացած «Նյու Յորք Մետսի» դեմ հանդիպումն էր:
Այդ խաղում մենք հռչակվեցինք MLB-ի չեմպիոն, իսկ ես դարձա այդ հանդիպման լավագույն բեյսբոլիստը (հետ էի մղել հարվածների 50,1 %-ը):
Դա իմ կյանքի ամենալավ և միաժամանակ ամենացավալի օրն էր:
Երեկոյան, հրաշալի տրամադրությամբ վերադարձա տուն, որպեսզի ընտնիքիս հետ նշեմ իմ հաղթանակը: Ցավոք, այդ օրը հաղթողի դափնիները ստիպված էի կիսել Ջոն Մայլզի հետ:
Ո՞վ էր Ջոն Մայլզը, ո՞ր թիմում էր նա խաղում.
Ջոնը շատ ավելի կեղտոտ խաղ էր խաղում, քան դուք կարող եք պատկերացնել: Նա մասնագիտությամբ խառատ էր, իսկ հոգեկերտվածքով ՝ սրիկա:
Նա իմ կնոջ սիրեկանն էր, ում ես առաջինը հանդիպեցի այդ երեկո: Մայլզը հագել էր իմ սիրելի խալաթը, որն ինձ նվիրել էր «Ֆիլադելֆիայի» գլխավոր մարզիչ Պատրիկ Սմիթը, և գոհունակություն «հեռարձակող» դեմքով նայում էր ինձ:
Այդ օրը ես կատարեցի իմ առաջին սխալ հարվածը:
Այդ տխմարի մռութը ջարդելու փոխարեն, ամբողջ ուժով հարվածեցի տան դռանը և հեռացա….
Նման իրավիճակներում ցանկանում ես փախչել բոլորից ՝ լրագրողներից, պապարացիներից, թիմակիցներից, բայց դա անհնար է: Դա էր պատճառը, որ ես սկսեցի ավելի քրտնաջան մարզումներ անցկացնել և ցավը վերափոխել փայտե ծեծանով (բիտա) հուժկու հարվածների:
Հիմա մոտեցանք իմ կյանքի երկրորդ սխալ հարվածին.
Սխալ հարված N 2
1957 թվական. «Ֆիլադելֆիայի» կազմում անցկացնում էի իմ հերթական հանդիպումը: Խաղի ամենալարված պահերից մեկն էր. պետք է հետ մղեի Մայք Լուկասի նետումը:
Եվ այսպես, Մայքը թափավազք հավաքեց և «կրակեց»:
Ես ծեծանը ուղղեցի դեպի գնդակը և ինչպես բղավեց հանդիպման մեկնաբան Էրլ Ռոտը ՝ «ֆանտաստիկ սթրայք» կատարեցի:
Ա՜խ, եթե Էրլը իմանար, թե ինչ է լինելու վայրկյաններ անց.
Գնդակը ուղղություն վերցրեց դեպի տրիբունա և դիպավ Էլիս անունով մի կնոջ:
Պատկերացնելու համար, թե ինչպիսի ցավ զգաց Էլիսը, կարող եմ ասել ՝ նրա արձակած բղավոցը լսելի էր բազմահազարանոց երկրպագուներով լի ստադիոնում:
Երբ տեսախցիկները ցուցադրեցին Էլիսին, բոլորը տեսան, որ կնոջ քիթը կոտրված է: Ես անմիջապես վազեցի տրբունայի ուղղությամբ, որպեսզի ներողություն խնդրեմ նրանից:
«Աստված իմ, սա իմ կինն է»,- բղավեց հանդիպման մեկնաբան Էրլ Ռոտը:
Այո, 20.000 երկրպագու տեղավորող ստադիոնում ես ընտրեցի հանդիպման մեկնաբանի կնոջը:
Նրան առաջին օգնություն ցուցաբերեցին, կրքերը մի փոքր հանդարտվեցին, և երեսուն րոպե անց հանդիպումը շարունակվեց:
Մայքլ Լուկասը կրկին մոտեցավ գնդակին և նետում կատարեց:
Ես, ամոթի և զայրույթի զգացումները միահյուսելով իրար, ամբողջ ուժող հետ մղեցի այդ նետումը;
Ի՞նչ եղավ հետո…. կարող եք չհավատալ, բայց գնդակը նորից դիպավ Էլիս Ռոտին, ում այդ պահին պատգարակներով տեղափոխում էին հիվանդանոց:
Չեմ ասի, թե այդ պահին ինչ բղավեց նրա ամուսինը, բայց կարող եք վստահ լինել ՝ դրանց մեջ գրական բառերի թիվը շատ փոքր էր:
Հաջորդ օրը ԱՄՆ-ի բոլոր թերթերը լույս տեսան հետևյալ գլխագրերով.
«Կնոջ սիրեկանի փոխարեն, Ռիչին հարվածեց Էրլ Ռոտի կնոջը»:
PS. Ինչ կարող եմ ասել. բոլորս էլ կյանքում ստանում ենք բազում հարվածներ ՝ փորձելով դրանց արժանի հակահարված տալ:
Մեկ բան եմ միայն խնդրում. հարվածեք ճիշտ պահին և ճիշտ թիրախին, բարեկամներ:
Նարեկ Գրիգորյան