Հայաստանում դեռ հյուր եմ, այստեղ գալիս դեռ վիզա է անհրաժեշտ․ Ջոնել Դեսիրե

Վանաձորի «Լոռին» այս տարի Եվրոպա լիգայում Հայաստանը ներկայացնելու լուրջ հայտ է ներկայացրել. «մեր երկրպագուներն ու ընտանիքները կարող են սպասել, որ կորակավորվենք եվրագավաթներին»,-ասում է թիմի լեգիոներ Ջոնել Դեսիրեն, որի հետ Հայաստանի Բարձրագույն խմբի գերլարված առաջնության ավարտից երկու տուր առաջ ArmSport-ը զրուցել է մրցաշրջանի ավարտի, Հայաստանի ու ֆուտբոլիստի՝ այստեղ կազմած ընտանիքի մասին։

-Առաջնության ավարտին 2 տուր է մնացել․ ի՞նչ սպասել «Լոռիից»։

-Նախևառաջ, ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել մեր բոլոր երկրպագուներին, քանի որ նրանք միշտ մեզ հետ են, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ չեն կարող մարզադաշտում լինել, ամեն ինչ անում են մեզ ոգևորելու համար։ Իմ ու բոլոր խաղացողների անունից կարող եմ ասել, որ մեր նպատակը եվրագավաթների ուղեգիր նվաճելն է։ Գիտեմ, որ մեր քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ կարող ենք իրականացնել մեր երազանքները, որովհետև լավ թիմ ու մարզչական շտաբ ունենք։ Այնպես որ, մեր երկրպագուներն ու ընտանիքները կարող են սպասել, որ կորակավորվենք եվրագավաթներին։

-Այս մրցաշրջանն ինչպիսի՞ն էր քեզ համար։

-Այս մրցաշրջանի մեկնարկն աղետալի էր ինձ համար, որովհետև ուզում էի փորձ ձեռք բերել Եգիպտոսում, բայց ամեն ինչ վատ ավարտ ունեցավ։ Երբ վերադարձա, Հայաստանում մրցաշրջանն արդեն սկսվել էր, բայց ինչպես բոլորը գիտեն՝ ֆիզպատրաստվածության առումով նախամրցաշրջանն ամենից կարևոր է։

-2018/19 մրցաշրջանից հետո, երբ հեռացար «Լոռիից» նշել էիր, որ ուզում ես վերադառնալ Վանաձոր։ Ի՞նչն էր քեզ հետ կանչում։ 

-(Ծիծաղում է՝ հեղ․)։ Ինձ այստեղ ամեն ինչ դուր էր գալիս։ Սա իմ կնոջ ու որդու երկիրն է, իմ ընտանիքի երկիրը։ 

-Հայաստանում նաև ընտանիք կազմեցիր, մի փոքր կպատմե՞ս՝ ինչպես ես ծանոթացել կնոջդ հետ, ընտանիքդ ինչպե՞ս ընդունեց ընտրությունդ, հիմա ձեր կյանքն ինչպիսի՞ն է։

-Այդ մասը մի փոքր անձնական է, կարծում եմ։ Ամենակարևորն այն է, որ ընտանիքս չի ընտրել նրան, ես ուղղակի լավ խորհուրդների էի սպասում նրանցից, ոչինչ ավելին, որովհետև արդեն ընտրել էի նրան։

-Ինչպիսի՞ն է կյանքը Հայիթիում։

-Աշխարհում բոլորը գիտեն, որ մենք աղքատ երկիր ենք։ Յուրաքանչյուրն ապրուստի մի ձև գտնում է, բայց իսկապես դժվար է։

-Հայաստանը քեզ համար արդեն հարազա՞տ երկիր է, թե՞ դու դեռ հյուր ես այստեղ։

-Կարծում եմ՝ դեռ հյուր եմ, որովհետև այստեղ գալու համար ինձ դեռ վիզա է պետք գալիս (ծիծաղում է՝ հեղ․)։

-Ե՞րբ, որտե՞ղ ու ինչպե՞ս ես սկսել զբաղվել ֆուտբոլով։

-Կարծեմ՝ 5 տարեկան էի, երբ սկսեցի զբաղվել ֆուտբոլով։ Գիտեք, որ ֆուտբոլով զբաղվել սկսելու ամենահեշտ ձևը առանց ծնողների իմացության փողոցում խաղալն է։ Ծնողներս միշտ մտածել են, որ ֆուտբոլը լավ չէ ինձ համար։ Բայց, երբ 8 տարեկան էի, նրանք, տեսնելով, որ բոլորն ինձնից են հարցնում, սկսեցին հավատալ, որ կարող եմ լավ ֆուտբոլիստ դառնալ։ 9 տարեկանում հեռացա տնից՝ մեկնելով Հայիթիի մայրաքաղաք Պորտ-օ-Պրենս, որպեսզի կարիերաս ակադեմիայում շարունակեմ։ 10 տարեկանից սկսեցի ճամփորդել Իսպանիա, Ֆրանսիա․․․12 տարեկանում փորձաշրջանի մեկնեցի Բրազիլիա ու այդտեղից էլ սկսվեց պրոֆեսիոնալ կարիերաս։ Այսօր էլ այստեղ եմ՝ շնորհիվ Հիսուսի։

-Ինչպիսի՞ն էր կարիերադ նախքան Վանաձորում հայտնվելդ։

-Խաղում էի ԱՄՆ-ում՝ «Ռեալ Սոլթ Լեյքում», բայց երկար ժամանակ պահեստայինների նստարանին անցկացնելուց հետո խզեցի պայմանագիրս, որովհետև գնացել էի այնտեղ խաղալու համար։

-Ապագայի ի՞նչ պլաններ ունես։

-Վստահ եմ, որ Հիսուս Քրիստոսի օգնությամբ հիանալի ապագա եմ ունենալու ընտանիքիս հետ ու լավ կարիերա։

Ստելլա Բաբլոյան