Վերջերս կազմավորվել է ֆուտբոլի Հայաստանի մինչև 18 տարեկանների հավաքականը, որի գլխավոր մարզիչը Արթուր Ոսկանյանն է: Ոսկանյանը գլխավոր մարզչի օգնական է նաև մինչև 21 և 17 տարեկանների հավաքականներում:
ArmSport․am-ը զրուցել է մասնագետի հետ՝ փորձելով ստանալ Հայաստանի տարբեր տարիքային հավաքականների ընդհանուր բնութագիրը, անդրադառնալ խոցելի հարցերին և ստանալ պատասխաններ տեսլականի մասին:
—Պարոն Ոսկանյան, ինչպե՞ս որոշվեց ունենալ մինչև 18 տարեկանների հավաքական, ո՞ւմն էր գաղափարը:
-ԲԿՄԱ-ի ստեղծվելուց հետո որոշվեց ունենալ նաև Մ-18 հավաքական, որը ֆուտբոլիստներ կպատրաստի Մ-19 ընտրանու համար: Մելենդեսի որոշումն էր: Ինձ առաջարկվեց մարզել թիմը, ես էլ համաձայնեցի: Հիմնական միտքն այն է, որ այդ տարիքի ֆուտբոլիստները բավարար փորձ ունենան որոշիչ մրցաշարերից առաջ:
—Մինչև 18 տարեկանների Հայաստանի առաջնությունը պրակտիկայի համար բավարար չէ՞:
-Այդ տարիքային առաջնությունը ոչինչ չի տալիս ֆուտբոլիստներին: Պատճառը մեկն է. այն շատ թույլ է:
—Նորակազմ հավաքականն արդեն 2 ընկերական հանդիպում է անցկացրել Ուկրաինայի տարիքային ընտրանու հետ՝ պարտվելով 1:5 և 0:1 հաշիվներով: Ի՞նչ ցույց տվեցին այդ խաղերը:
-Նախ, ցանկանում եմ նշել, որ Ուկրաինայի Մ-18 հավաքականը շատ ուժեղ էր և լավ տպավորություն թողեց: Մենք ցանկանում ենք ուժեղ մրցակիցների դեմ խաղալ, որպեսզի մեզ հուզող հարցերի մասին հստակ պատկերացում ունենանք: Առաջին խաղում պարտվեցինք 1:5, իսկ երկրորդում մեծ փոփոխություն կար մեր խաղի մեջ: Մեկ գոլ ընդունեցինք, այն էլ մրցավարի կոպիտ սխալի արդյունքում: Ինձ համար շատ կարևոր է, որ մեր խաղի որակը բարձր լինի, առաջընթաց ունենանք: Արդյունքը, այո՛, գոհացնող չէ, բայց կարճ ժամանակահատվածում առաջ քայլ ենք կատարում: Կարևոր է նաև ընդգծել, որ առանցքային 4 ֆուտբոլիստներ միացել էին մինչև 19 տարեկանների հավաքականին: Քանի որ միջազգային դադար չէր, մեզ չէին միացել արտասահմանում հանդես եկող հայ ֆուտբոլիստները:
—Ընկերական հանդիպումները շարունակակա՞ն են լինելու, և եթե այո, ի՞նչ հաճախականությամբ:
-Միանշանակ շարունակական են լինելու: Մենք ցանկանում ենք յուրաքանչյուր ամիս նվազագույնը 2-3 օրով հավաք անցկացնել, ընկերական հանդիպումներ կազմակերպել: Եթե միազգային ընկերական հանդիպումների օրեր չլինեն, կխաղանք Հայաստանի Առաջին կամ Բարձրագույն խմբի թիմերի հետ: Հնարավոր է՝ ամսական նաև 2 հավաք լինի: Ցանկություն ունենք որքան հնարավոր է շատ մրցաշարերի մասնակցել: Այդ ամենը թույլ կտա խաղակցվածության մակարդակը բարձրացնել:
—Արդյունքների տեսանկյունից դեռ կաղում ենք: Ի՞նչն է Մ-17, Մ-18 և Մ-19 տարեկանների հավաքականների պարտությունների հիմնական պատճառը:
-Խաղային պրակտիկայի բացակայությունը: Բարձրագույն խմբում խաղալու մասին խոսք անգամ չկա: Այդ տարիքային ֆուտբոլիստները քիչ են խաղում նաև Առաջին խմբում: 18-19 տարեկան ֆուտբոլիստը պետք է արդեն Բարձրագույն խմբում խաղա: Այս տեսանկյունից պատկերը ցավալի է. ցավալի նաև ազգային հավաքականի համար: Եթե առանձնացնենք Հայաստանի հավաքականում խաղալու երիտասարդ թեկնածուներին՝ Բարձրագույն խմբում միայն Պետրոս Ավետիսյանը և Էրիկ Վարդանյանն են: Հարկավոր է ամեն տարի 4-5 երիտասարդներ ունենալ, որպեսզի հերթափոխը չտուժի: Այժմ այդ թիվն իսկապես քիչ է. ներկա դրությամբ երիտասարդական հավաքականից իրենց թիմերի հիմնական կազմերում քիչ ֆուտբոլիստներ են խաղում՝ Ռաֆիկ Միսակյանն ու Ռուդիկ Մկրտչյանը «Շիրակում», Կարեն Մելքոնյանը՝ «Բանանցում»…: Ժամանակին մենք ունեցել ենք մինչև 19 տարեկանների շատ ուժեղ հավաքական, որը էլիտ ռաունդի ուղեգիր է ձեռք բերել: Այդ տարի ֆուբոլիստների մեծամասնությունը խաղացել է իր թիմի հիմնական կազմում: Ակումբները պետք է մեծ ուշադրություն դարձնեն այս հարցին:
—Այս հարցում լեգիոներների լիմիտը որքանո՞վ է որոշիչ:
-Ժամանակին սխալ է եղել, որ լեգիոներների լիմիտ չի եղել: Այժմ ունենք և պետք է ժամանակի ընթացքում ձևաչափը փոխենք: Հարկավոր է, որ շատ հայ ֆուտբոլիստներ խաղան: Եթե ժամանակի ընթացքում այդ մոտեցումը լինի, ակումբերը արդեն իսկ կսկսեն աշխատել այս ուղղությամբ, ավելի մեծ ուշադրություն կդարձնեն հայ ֆուտբոլիստներին:
—Մանկապատանեկան ֆուտբոլը, տարբեր տարիքային հավաքականները ղեկավարում են իսպանացիները: Դուք աշխատել եք նաև մինչև նրանց՝ Հայաստան գալը: Ի՞նչ է փոխվել այս ընթացքում:
-Այժմ մեր աշխատանքը ավելի համակարգված է: Ունենք ֆուտբոլիստների մեծ բազա, մենք՝ մարզիչներս գնահատում ենք տվյալ ֆուտբոլիստներին: Բոլոր ֆուտբոլիստները մարզիչների ուշադրության կենտրոնում են: Հետագայի համար մեր գործը ավելի հեշտ և նպատակային է դառնում:
—Բազմիցս խոսվել է այն մասին, որ այդ տարիքային հավաքականների գրեթե 90 տոկոսը կազմված է երևանյան թիմերի ֆուտբոլիստներից: Ինչպե՞ս է այդպես ստացվել:
-Մարզերում տարիներ ի վեր չկան պատանի ֆուտբոլիստին անհրաժեշտ բավարար պայմաններ: Այդ մասով, այո, մեծ աշխատանքներ են ընթանում: Մշտապես այնպես է եղել, որ աչքի ընկած ֆուտբոլիստները հրավիրվել են «Փյունիկ», «Ուրարտու» կամ ՀՖՖ տեխնիկական կենտրոն ակադեմիա: Դա նորմալ գործընթաց է: Այդ տեղերում կան բոլոր պայմանները ֆուտբոլիստի համար: Ժամանակին ես ֆուտբոլիստներ եմ հրավիրել նաև Կապանից, բայց այսօր ցավալի է, որ «Գանձասար-Կապանը» 2-րդ թիմ չունի:
-Առաջին խումբը 16-20 տարեկան ֆուտբոլիստների համար պետք է լավ հարթակ լինի: Այնպես է ստացվել, որ այնտեղ այժմ «խառը» վիճակ է: Արդյո՞ք հայ ֆուտբոլիստները այդ պայմաններում կաճեն:
-Կաճեն միայն ակումբների ճիշտ աշխատանքի շնորհիվ: Առաջին խմբի շատ հանդիպումներ եմ դիտել և կարող եմ ասել, որ խաղերը ձանձրալի են դարձել: Թիմերում կան լեգիոներներ, որոնց ներկայությունն ուղղակի ծիծաղելի է: Հայաստանում լեգիոներները պետք է բարձրակարգ լինեն, այլապես բացարձակ իմաստ չկա: Միշտ պետք է պատանի ֆուտբոլիստը սովորի, իսկ ներկա լեգիոներների մեծ մասից սովորելու ոչինչ չկա:
—Հայաստանի հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնը թափուր է: Մ- 17-ից մինչև Մ-21 հավաքականներում աշխատում են հայ և իսպանացի մասնագետներ: Արդյո՞ք ազգային թիմը պետք է հայ, թե իսպանացի մարզի։ Ու՞մ Դուք կտայիք նախապատվությունը։
-Նախևառաջ, ես հիասթափված եմ, որ չկարողացանք Արմեն Գյուլբուդաղյանցին պահել հավաքականի մարզչական ղեկին: Այո, նա հրաժարական տվեց, բայց հավատացնում եմ, որ մնալու դեպքում անպայման առաջընթաց կունենայինք: Իր նման մտածող մարզիչը շատ էր պետք մեր հավաքականին: Այն կարծիքին եմ, որ հայ մարզիչ պետք է գլխավորի Հայաստանի հավաքականը. դա իմ ցանկությունն է:
Արման Առաքելյան
