«Ալաշկերտի» նախկին հարձակվող Էբեր Արաուժոյին, վստահաբար, բոլորդ եք հիշում։ Բրազիլացի գոլահարը, որը 2015-16 թվականներին հիացնում էր հայ երկրպագուներին, հիմա հանդես է գալիս MLS-ում՝ պաշտպանելով «Նյու Յորք Սիթիի» գույները։ Նա զրույցի ընթացքում պահը բաց չի թողնում ասելու, որ Հայաստանն է այն երկիրը, որտեղ ամեն ինչ սկսվեց։
ArmSport-ը կապ է հաստատել 29-ամյա ֆուտբոլիստի հետ, նրա հետ միասին վերհիշել հայաստանյան կարիերան, խոսել ներկայիս գործունեության ու ապագա պլանների մասին։
-Ինչպե՞ս ես, Էբեր։ Ինչպե՞ս է կարիերադ «Ալաշկերտից» հետո։
-Լավ եմ։ Կարիերաս «Ալաշկերտից» հետո ապշեցուցիչ է։ Հայաստանն ամեն ինչի սկիզբն էր։
-Հայաստանն ու «Ալաշկերտը» որքանո՞վ օգնեցին քեզ հասնել այնտեղ, որտեղ հիմա ես։
-Երբ եկա այդտեղ խաղալու, «Ալաշկերտը» լավ ֆուտբոլիստներ, հիանալի թիմ ուներ։ Նրանք հարձակվողի էին փնտրում, ու կարծում եմ՝ Միրոյի հետ միասին (նկատի ունի Միհրան Մանասյանին՝ ArmSport) շատ լավ ելույթներ ունեցա։ Երկուսս էլ 16 գոլ խփեցինք այդ մրցաշրջանում ու նվաճեցինք չեմպիոնական տիտղոսը։ Ես դարձա առաջնության լավագույն խաղացողը։ Ու դա օգնեց, որ այլ երկրների ուժեղ թիմերը հետաքրքրվեն ինձնով։ Այդ առաջնությունից հետո տեղափոխվեցի Խորվաթիա, դրանից հետո էլ՝ Նյու Յորք։ Կարծում եմ՝ լավ աշխատանք կատարեցի «Ալաշկերտում»։
-«Ալաշկերտի» նախկին թիմակիցներիդ հետ շփվո՞ւմ ես։
-Խոսում եմ Կարեն Մուրադյանի հետ, որովհետև երբ ես այդտեղ էի, մենք նույն տանն էինք ապրում։ Դեռ շփվում եմ Դուշկո Դուկիչի հետ, որովհետև այդ տղան ինձ շատ է օգնել, երբ ես այդտեղ էի։ Կարծում եմ՝ միայն նրանք են․․․բայց ես լավ ընկերներ ունեմ այդտեղ։ Խոսում եմ ձախ պաշտպան Արթուրի (նկատի ունի Արթուր Ավագյանին՝ ArmSport), Գևորգ Կասպարովի հետ․ ոչ ամեն օր, բայց երբեմն հաղորդագրություններ ենք ուղարկում իրար։
-Ի՞նչ հիշողություններ ունես Հայաստանից։
-Լավ հիշողություններ ունեմ։ Կասկադը, որովհետև երբ աստիճաններով բարձրանում ես, կարող ես տեսնել Արարատը։ «Ալաշկերտի» մարզադաշտում մարզվելիս էլ Արարատ լեռը երևում էր։ Այն շատ գեղեցիկ էր։ Լավ հիշողություններ կան կապված նաև տիտղոս նվաճելու հետ, որովհետև այն առաջինն էր իմ կարիերայում։ Ինչպես նաև «Ալաշկերտի» համար էր առաջին չեմպիոնությունը։ Կարծում եմ՝ Մարկոս Պիզելիից հետո ես երևի ամենակարևոր բրազիլացին եմ, որը խաղացել է Հայաստանում, որովհետև լավ եմ խաղացել, տիտղոս եմ նվաճել, եղել եմ ռմբարկու։ Բացի այս հիշողություններից, Երևանում էր, որ կյանքումս առաջին անգամ ձյուն տեսա (ծիծաղում է՝ ArmSport)։
-Հետո՞։ Ինչպիսի՞ն էին զգացողություններդ։
-Այնքա՜ն լավ էր, այնքա՜ն։ Դա միջմրցաշրջանի ընթացքում էր։ Հավաքի էինք «Ալաշկերտի» հետ։ Այդ ժամանակ մեկ այլ բրազիլացի էլ կար, որ փորձաշրջան էր անցնում թիմում։ Մենք միասին էինք սենյակում, ու մի օր արթնանալով, տեսա, որ դրսում ձյուն է։ Ձայն տվեցի նրան ու դուրս եկանք։ Հիանալի էր։ Ճիշտ է, զվարճանալու համար ձյունը լավ էր, բայց երբ պիտի մարզվես, արդեն լավ չէ։
-Ի՞նչ ճանապարհ անցար նախքան ԱՄՆ-ում հայտնվելդ։
-«Ալաշկերտից» հետո տեղափոխվեցի խորվաթական «Սլավեն Բելուպո», որտեղ մեկ մրցաշրջան անցկացրի։ Մասնակցեցի 30 խաղի՝ խփելով 10 գոլ։ Բայց այնտեղ որպես վինգեր էի խաղում։ Դրանից հետո խորվաթական մեկ այլ թիմ՝ «ՀՆԿ Ռիյեկան» գնեց ինձ։ Այնտեղ մեկուկես մրցաշրջան խաղացի։ Առաջին մրցաշրջանում դարձա թիմի ռմբարկուն, իսկ առաջնությունում մեկ գոլով հետ մնացի։ Բայց վերջում դարձա առաջնության լավագույն խաղացող։
Հետո արդեն ինձ գնեց «Նյու Յորք Սիթին» ու հիմա ես հանդես եմ գալիս MLS-ում։
Նյու Յորքն ապշեցուցիչ քաղաք է։ Կարծում եմ՝ լավագույնը աշխարհում։ Սա աշխարհի սիրտն է։
Առաջնությունը, թիմը, կազմակերպվածությունը, ամեն ինչ այստեղ հիասքանչ է։
Ցավոք, հիմա ծնկի վնասվածք ունեմ։ 5 ամիս արդեն անցել է, բայց ևս 3 ամիս պիտի վերականգնվեմ, որ վերադառնամ խաղադաշտ։
-Ինչո՞վ են տարբերվում եվրոպական լիգաներն ու MLS-ը։
-Օրինակ, Հայաստանում 2-3 թիմ ավելի լավն էին, քան մնացածը։ Երբ ես այդտեղ էի, լավագույնները «Ալաշկերտն» ու «Փյունիկն» էին։ Խորվաթիայում լավագույնները «Ռիյեկան» ու Զագրեբի «Դինամոն» էին։ Իսկ MLS-ում այդպես չէ․ գրեթե բոլոր թիմերը նույն մակարդակի վրա են։ MLS-ը ևս հիանալի մարզադաշտեր ունի ու խաղերի ժամանակ դրանք երկրպագուներով լի են լինում։
-Բայց կուզե՞ս Եվրոպա վերադառնալ։
-Չգիտեմ։ Գուցե, հիմա մի քիչ բարդ է, որովհետև մոտենում եմ 30 տարեկանին։ Գուցե, ֆուտբոլի համար արդեն սկսեմ ծեր համարվել։ Եվրոպայի որոշ երկրներ այլևս տարիքով խաղացողների չեն ուզում ձեռք բերել, նրանք սկսում են երիտասարդների գնել։ Բայց ես երջանիկ եմ «Նյու Յորք Սիթիում»։ Պայմանագիրս մինչև դեկտեմբեր ուժի մեջ է։
Ֆուտբոլում չես կարող ասել «երբեք», չես կարող ասել «չեմ ուզում», որովհետև ամեն ինչ չափազանց արագ է ընթանում։
Եթե առաջարկ ունենամ Եվրոպայից ու այն ձեռնտու լինի ինձ ու ընտանիքիս, կվերադառնամ։
-Գուցե, առաջարկը «Մանչեսթեր Սիթիի՞ց» լինի։ Երբևէ մտածե՞լ ես այդ մասին։
-Եթե հրավիրեն ինձ, ապշեցուցիչ կլինի (ծիծաղում է՝ ArmSport) և ես անչափ երջանիկ կլինեմ։
-Կպատմե՞ս այս հանդիպման մասին։ Ի՞նչ օր էր սա։
-Ինչպես գիտեք՝ «Նյու Յորք Սիթիի» ու «Մանչեսթեր Սիթիի» սեփականատերը նույնն է։ Իսկ «Նյու Յորք Սիթիի» իմ նախկին մարզիչ Դոմենեկ Տոռենտը եղել է «Մանչեսթեր Սիթիում» Պեպ Գվարդիոլայի օգնականը։ Նրանք 10 տարի միասին են աշխատել։ Եվ մի օր Գվարդիոլան եկավ Նյու Յորք՝ խաղ դիտելու ու Տոռենտին տեսնելու։ Խաղից հետո նա եկավ հանդերձարան մեզ ողջունելու։ Նա մոտենում էր բոլոր խաղացողներին ու մի-երկու բառ փոխանակում։ Այս լուսանկարն արվել է այդ ժամանակ, ու այն ինձ համար շատ բան է նշանակում, որովհետև Պեպ Գվարդիոլան, վստահաբար, աշխարհի լավագույն մարզիչն է։
-Ի՞նչ ապագա պլաններ ունես։
-Ուզում եմ լավ ապաքինվել։ Իսկ ապագաս Աստծո ձեռքերում է։ Լավագույնը դեռ առջևում է։ Ես միայն պիտի կենտրոնանամ ապաքինմանս վրա, ապա վերադառնամ ու լավ խաղամ։ Ես դեռ 29 տարեկան եմ ու դեռ մի քանի տարի ունեմ մինչ կարիերաս ավարտելը։ Մնացած 6-7 տարին կարող եմ լավագույն մակարդակով հանդես գալ։
-Երբ պայմանագիրդ ավարտվի «Նյու Յորք Սիթիի» հետ, կերկարաձգե՞ս այն, արդեն խոսակցություններ կա՞ն այդ մասին։
-Չենք խոսել այդ մասին։ Դեռ վաղ է։
-Հետևո՞ւմ ես Հայաստանի առաջնությանը։
-Խաղերին չեմ հետևում, բայց արդյունքներին հետևում եմ, որովհետև այնտեղ ընկերներ ունեմ ու ուզում եմ տեսնել՝ ինչ են անում։
-Ի՞նչ ես կարծում՝ որպես խաղացող այստեղ կվերադառնա՞ս։
-Չգիտեմ, չգիտե՜մ։ Սա իմ ասածն է՝ ես քայլ առ քայլ առաջ եմ գնում։ Հիմա «Նյու Յորք Սիթիի» հետ պայմանագիր ունեմ, օգնում եմ նրանց։ Բայց երբեք չես իմանա․ պիտի նայեմ իրավիճակին, առաջարկվող պայմանագրին, որից հետո կքննարկեմ ընտանիքիս հետ ու որոշում կկայացնեմ։
Եթե մի օր վերադառնամ Հայաստան, ուրախ կլինեմ, որովհետև այդ երկիրն ամեն ինչի սկիզբն էր։
-Իսկ որպես զբոսաշրջիկ կգա՞ս։
-Այո, ինչո՞ւ ոչ։ Հայաստանի մարդիկ իմ նկատմամբ շատ լավ վերաբերմունք ունեին, երբ ես այդտեղ էի։
Ստելլա Բաբլոյան