Կա՞ թիմ, որի խաղին միշտ երազել եք ներկա լինել: Կա՞ խաղ, որը երբեք չեք մոռանա: Եթե ձեզ հարցնեն՝ ո՞րն է երբևէ ձեր դիտած ամենահիշարժան հանդիպումը, ո՞ր խաղը կմատնանշեք… Մարզական լրագրությամբ զբաղվում են մարդիկ, որոնց համար սպորտը տարերք է, որոնք նույնպես երազում են սիրելի թիմի խաղին մի օր մարզադաշտից հետևելու մասին:
ArmSport-ը սկսել է նոր շարք՝ մեր գործընկերների հուշերով ձեզ տեղափոխելու մարզադաշտեր, որտեղ նրանք ներկա են եղել իրենց համար ամենահիշարժան խաղերին:
Այս անգամ մեզ հետ Չեմպիոնների լիգայի խմբային փուլի Զագրեբի «Դինամո»-«Մանչեսթեր Սիթի» խաղից իր հիշողություններով է կիսվել Vivaro News-ի լրագրող Արման Աբելյանը։
Քիչ անց կտեղափոխվենք 2019 թվական, Զագրեբ
Բախտ է վիճակվել ներկա գտնվել Հայաստանի ազգային հավաքականի արտագնա մի քանի հանդիպումների: Մեր ընտրանին, ցավոք, դրանցից միայն մեկում է հաղթել, և դա Հունաստանի հավաքականի հետ Աթենքում կայացած խաղն էր: Մեծ փորձ էին, հատկապես, Սարաևո ու Աթենք ուղևորությունները, քանի որ հնարավորություն եղավ մրցավայր մեկնելու և վերադառնալու հենց ազգային հավաքականի պատվիրակության հետ միասին:
Սակայն այս շարքում կցանկանայի պատմել այլ իրադարձության մասին: Կարծում եմ՝ այս պատմությունը կարող է ոգեշնչել շատերին, ովքեր ունեն երազանք, բայց նաև կասկածներ՝ կհաջողվի՞ այն մի օր կյանքի կոչել, թե՞ ոչ: Պնդում եմ, որ առաջին քայլն այդ երազանքը նպատակ դարձնելն է, քանի որ եթե ջանքեր չգործադրես ուզածդ իրականացնելու համար և միայն երազես այդ մասին, ապա երբեք էլ ոչինչ չի ստացվի:
Եվ այսպես, մանկուց ունեցել եմ սիրելի շատ ֆուտբոլիստներ և մարզիչներ, բայց ինձ վրա ամենամեծ տպավորությունն ու ազդեցությունը գործել է Պեպ Գվարդիոլան: Ինչո՞ւ հենց նա:
Այո՛, Գվարդիոլան հաղթել է ամենուր և ամեն ինչ, սակայն ինձ համար կարևոր է նաև այն, թե նա ինչպես է հասել դրան: Հստակ խաղային փիլիսոփայություն, գաղափարներ, որոնք ինչ-որ առումով հեղափոխեցին ժամանակակից ֆուտբոլը: Այդ մասնագետը լավագույնը սերտեց Յոհան Կրոյֆից և իր այլ նախորդ մարզիչներից ու կատարելագործեց նրանց մոտեցումները: Նաև ապացուցեց, որ իր մարզչական ձեռագիրը կիրառելի է թե՛ Իսպանիայում, թե՛ Գերմանիայում, թե՛ հիմա նաև Անգլիայում:
Եկավ մի պահ, որ հասկացա՝ պիտի գնամ իմ երազանքին ընդառաջ ու ճանապարհներ փնտրեմ Գվարդիոլայի հետ հանդիպելու և նրան հարց ուղղելու համար: Անգլիա մեկնելը դժվար կլիներ, փոխարենը կար Չեմպիոնների լիգայի խաղի ներկա գտնվելու տարբերակ: Երբ ուսումնասիրեցի այս խաղարկության խմբային փուլի խաղացանկը, պարզեցի, որ Զագրեբ՝ «Դինամոյի» հետ խաղին մեկնելն ամենաիրական լուծումն է: Արդեն կայացել էր Ուկրաինայում «Շախտյորի» հետ նախատեսված հանդիպումը, իսկ Իտալիայի (պետք է մրցեր «Ատալանտայի» հետ) տարբերակը կրկին խրթին կլիներ, նաև այն առումով, որ դժվար թե ստացվեր հավատարմագրվել այդ մրցավեճին: Իսկ դա ինձ շատ էր անհրաժեշտ: «Դինամո» – «Մանչեսթեր Սիթի» խաղը նախատեսված էր դեկտեմբերի 11-ին:
Դեռ ունեի մի քանի ամիս: Շարունակեցի գումար տնտեսել նախատեսածս ուղևորության համար: Եկավ ամենաբարդ պահերից մեկը։ Իսկ եթե «Դինամոն» հրաժարվե՞ր ինձ հավատարմագրել այդ խաղին, չէի պատրաստվում մեկնել ու միայն տրիբունայից հետևել հանդիպմանը՝ չմասնակցելով նաև մամուլի ասուլիսներին: Եվ «Դինամոն» դրա բոլոր հիմքերն ուներ, չէ՞ որ ես, ներկայացնելով հայկական լրատվամիջոց, այդքան էլ կարևոր անձ չէի լինի խորվաթական ու անգլիական թիմերի դիմակայության ժամանակ: Բայց որոշեցի փորձել: Ես նամակում, բնականաբար, չէի գրելու, որ նպատակս զուտ Գվարդիոլային հանդիպելն է, այլապես միանգամից մերժում կստանայի: Այնտեղ նշել էի՝ իրականում այլ նպատակով եմ ուզում գալ: Ի՞նչ արած, պետք էր որոշակի խաբքերի գնալ․․․
Առաջին նամակս մնաց անպատասխան, երկրորդը՝ նույնպես: Այդ պահին մտածում էի, որ ոչինչ էլ չի ստացվի, համարյա հանձնվել էի: Շնորհակալ եմ Կարեն Ռաֆայելյանին (գործընկերոջս՝ հեղ․), որն ինձ հորդորեց փորձել վերջին անգամ՝ գրելով նաև երրորդ նամակը: Այս անգամ տեքստը փոքր-ինչ ուրիշ էր, ես շատ բարկացած էի դիմել «Դինամոյի» մամուլի ծառայությանը, խնդրել, որ դրական կամ բացասական պատասխան տան, քանի որ դեռ պետք է նաև մուտքի վիզայի խնդիր լուծեի, ժամանակ չկար:
Նույն օրը եկավ պատասխանը, ես տեղեկացա, որ հավատարմագրված եմ Պեպ Գվարդիոլայի գլխավորած «Մանչեսթեր Սիթիի» հանդիպմանը․․․
Ուրախությունս տևեց ընդամենը մի քանի ժամ: Առավոտյան, երբ պետք է զբաղվեի Խորվաթիայի մուտքի վիզա ստանալու հարցերով, տեղեկացա, որ պատասխանի համար հարկավոր է սպասել առնվազն 15 աշխատանքային օր: Իսկ հանդիպմանը մնացել էր մոտ 10 օր: Չէի պատկերացրել, որ Խորվաթիա մեկնելու թույլտվություն ստանալու համար այդքան երկար ժամանակ պետք կգար: Սակայն որոշեցի ռիսկի գնալ:
Դիմեցի «Միավորված վիզաների դիմումների կենտրոն», ներկայացրի փաստաթղթերս: Աշխատակցուհին, իմանալով դիմելու նպատակս, զարմացավ, որ նման ռիսկի եմ գնում, քանի որ նաև վճար էի կատարել: Նրա հավանականությունը, որ իմ ուզած ժամկետում կստանայի դրական պատասխան, 0,001% էր:
Անցավ 9 աշխատանքային օր, պատասխան չկար: Եթե ուրբաթ՝ աշխատանքային շաբաթվա վերջին օրն էլ պատասխան չգար, կնշանակեր, որ փորձս ձախողվեց: Հինգշաբթի երեկոյան արդեն մտածում էի, որ իզուր ռիսկի դիմեցի և այդքան գումար վճարեցի: Ես, փաստորեն, այս պատմության ընթացքում արդեն երկրորդ անգամ մտովի հանձնվեցի, ու, բարեբախտաբար, այս անգամ էլ ամեն ինչ սպասվածին հակառակ եղավ: Ուրբաթ ցերեկը տատիկս ասաց, որ երազ է տեսել՝ լավ լուր եմ ստանալու: Կես ժամ անց տեղեկացա, որ դրական պատասխան է եկել և կարող եմ մեկնել Խորվաթիա: Այս հատվածը գուցե սերիալային կամ հեքիաթային հնչեց, բայց ամեն ինչ հենց այդպես էլ եղել է:
Մնացածն ընթացավ արդեն սահուն կերպով: Մասնակցեցի նախախաղային ասուլիսին, Գվարդիոլային ուղղեցի իր առջև հայտնված մարզչական մարտահրավերի մասին հարց («Մանչեսթեր Սիթին» այդ ժամանակ փոքր ճգնաժամի մեջ էր), թեև իրականում լրիվ այլ հարց էի պատրաստել: Այդ պահին հասկացա, որ տեղին չէր լինի նրա ընդհանուր մարզչական կարիերայի մասին հարց ուղղել, կամ էլ պարզապես համարձակություն չգտա, քանի որ այդ ասուլիսում հարցերը միայն առաջիկա հանդիպման մասին էին: Հաճելի էր ծանոթանալ նաև բրիտանացի մի քանի լրագրողների հետ, որոնց հեռակա էի ճանաչում: Ասուլիսից հետո լուսանկարվեցի Գվարդիոլայի հետ, 1-2 բառ փոխանակեցի ու գիտակցեցի, որ իրականացավ գլխավոր երազանքներիցս մեկը: Խորհրդանշական է, որ այդ օրը՝ դեկտեմբերի 10-ը, ֆուտբոլի միջազգային օրն էր․․․
«Սիթին» այդ խաղում վստահ հաղթանակ տոնեց 4-1 հաշվով, բայց սա այն դեպքն էր, երբ բուն հանդիպումն այդքան էլ կարևոր չէր: Ինձ համար ամենաառաջնայինը տեղի էր ունեցել խաղից առաջ: Հետխաղյա ասուլիսում, ցավոք, չհասցրի ևս մեկ հարց ուղղել: «Մանչեսթեր Սիթիի» մամուլի քարտուղարը մոտեցավ և ներողություն խնդրեց՝ նշելով, որ ուշանում են թռիչքից ու պարտավոր էր ժամանակից շուտ ավարտել ասուլիսը:
Ահա և այսքանը: Այս ամենն ինձ սովորեցրեց, որ և ո՛չ մի իրավիճակում չպետք է ժամանակից շուտ հետ կանգնել նպատակից: Սակայն վերջնական արդյունքը նույնքան քաղցր չէր լինի, եթե ճանապարհին դժվարություններ չլինեին:
Շարքի համակարգող՝ Ստելլա Բաբլոյան
Շարքի նախորդ նյութերը՝
Լինում են խաղեր, երբ ոչնչով չես տարբերվում երկրպագուից․ մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Լեհ կոլեգաներս ներողություն էին խնդրում Լևանդովսկու գոլի համար․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Ամենահիշարժան խաղը, որին ներկա եմ եղել․ Պատմում են լրագրողները
