Կա՞ թիմ, որի խաղին միշտ երազել եք ներկա լինել: Կա՞ խաղ, որը երբեք չեք մոռանա: Եթե ձեզ հարցնեն՝ ո՞րն է երբևէ ձեր դիտած ամենադիտարժան հանդիպումը, ո՞ր խաղը կմատնանշեք… Մարզական լրագրությամբ զբաղվում են մարդիկ, որոնց համար սպորտը տարերք է, որոնք նույնպես երազում են սիրելի թիմի խաղին մի օր մարզադաշտից հետևելու մասին:
ArmSport-ը նոր շարք է սկսել՝ մեր գործընկերների հուշերով ձեզ տեղափոխելու մարզադաշտեր, որտեղ նրանք ներկա են եղել իրենց համար ամենահիշարժան խաղերին:
Այս անգամ մեզ հետ իր հիշողություններով է կիսվել VNews-ի լրագրող Ռոբերտ Գասպարյանը։
Իմ մասնագիտական կարիերայի ընթացքում հասցրել եմ լուսաբանել մի շարք ֆուտբոլային հանդիպումներ, որոնցից ամեն մեկն իր յուրահատուկ տեղն ունի իմ հիշողության գրքում։
Առաջին փորձից չկարողացա առանձնացնել կոնկրետ մեկ հանդիպում, որն ամենաշատն է տպավորել ինձ։ Իհարկե, ցանկացած լրագրողի համար Ֆուտբոլի Աշխարհի առաջնության եզրափակիչ խաղն ամենակարևորներից է, եթե ոչ՝ ամենակարևորը։ 2018 թվականի մունդիալի կարևորագույն խաղին հետևել եմ անմիջապես ստադիոնից՝ լրագրողական օթյակից, աշխարհի լավագույն լրագրողների կողքին։
Ինձ համար, իհարկե, նաև մեծ պատիվ էր 2017 թվականին լինել միակ հայ լրագրողը Եվրոպա Լիգայի եզրափակիչ՝ «Մանչեսթեր Յունայթեդ» – «Այաքս» հանդիպմանը, հետևել ու հիանալ Հայաստանի հավաքականի առաջատար Հենրիխ Մխիթարյանի գործողություններով ու հիանալի գոլով։ Դե իսկ երեկոյի գլխավոր մեխը նրա բացառիկ հարցազրույցն էր մեր կայքին։
Սակայն դրամատուրգիայի ու էմոցիաների տեսանկյունից ինձ համար առաջին տեղում Հայաստանի հավաքականի մասնակցությամբ հանդիպումն է։ Քանի որ խոսքը լրագրողական կարիերայում ամենահիշարժան հանդիպման մասին է, ապա, ցավոք, չեմ կարող նշել 2002 թվականին կայացած Հայաստան – Հյուսիսային Իռլանդիա հանդիպումը, որին ներկա էի որպես երկրպագու․ Արթուր Պետրոսյանը վերջին վայրկյաններին անհատական փայլուն անցումից հետո գրավեց մրցակցի դարպասն ու ստիպեց բառի ամենաուղիղ իմաստով պարել «Հանրապետական» ստադիոնում։
2016 թվականի՝ Չեռնոգորիայի հետ տնային անհավանական հանդիպման հետ ևս բազմաթիվ դրական հուշեր կան կապված։ Տղաների ֆանտաստիկ քամբեքն ու Գևորգ Ղազարյանի՝ վերջին վայրկյանին խփած գոլն ամբողջ ստադիոնին, երկրպագուներին ու մեզ՝ լրագրողներիս պարգևեց անմոռանալի պահեր, քանի որ դա Արթուր Պետրոսյանի նորամուտի խաղն էր հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնում։
2016 թվական, Վարշավա
Այսօր, սակայն, կպատմեմ լրիվ այլ հանդիպման մասին։ 2016 թվականի հոկտեմբերին Հայաստանի հավաքականի բարոյահոգեբանական վիճակը լավագույններից չէր։ Թիմի ավագ Հենրիխ Մխիթարյանը վնասվածք ուներ ու չէր խաղում, Գևորգ Ղազարյանը՝ նույնպես, թիմը չուներ ընդգծված առաջ քաշված հարձակվող։ Ու այդպիսի պայմաններում մեր թիմը մեկնում էր Լեհաստան։ Ես նոր էի անցել աշխատանքի VNews-ում, երբ ինձ ասացին, որ պետք է հավաքականի խաղը լուսաբանելու համար մեկնեմ Լեհաստան։
Միամտաբար, չնայելով Վարշավայի եղանակը, ճամպրուկիս մեջ դրեցի այն հագուստը, որը կադրում ամենից լավը կերևար՝ չվերցնելով որևէ տաք հագուստ։ Մինչդեռ, Լեհաստանի մայրաքաղաք ժամանելուն պես բացահայտեցի, որ այնտեղ այդ օրերին սաստիկ ցուրտ էր հոկտեմբեր ամսվա համար՝ +6 աստիճան, իսկ եղանակային կանխատեսումները 3 օր շարունակ անձրև էին խոստանում։ Դրա համար՝ առաջինը, որը ես արեցի, Starbucks-ի թերմոս-բաժակ ու տաք սուրճ գնելն էր։ Այն դարձավ իմ լավագույն ընկերն այդ 2 օրվա ընթացքում ու թույլ չտվեց սառչել։
Հավաքականի ժամանման օրը մենք նրանց դիմավորեցինք օդակայանում, զրուցեցինք, տրամադրությունները բարձր էին։ Նկատեցինք, որ թիմի հետ ժամանել է նաև Ռուսլան Կորյանը։ Որոշեցինք հարցազրույց անել նրա հետ արդեն հյուրանոցում, սակայն հավաքականի մարզչական շտաբի անդամները թույլ չտվեցին դա անել՝ պատճառաբանելով, որ մենք գուցե, խանգարենք նրա՝ խաղին պատրաստվելուն։
Խաղին նախորդող մարզումն ու ասուլիսն անցան ըստ օրակարգի՝ ոչ մի արտառոց բան։ Զարմացել էինք (հաճելիորեն) ընդունելությունից։ Լրագրողների համար այնպիսի շվեդական սեղան էր պատրաստված ասուլիսի օրը, որ հյուրանոց կամ ռեստորան գնալու անհրաժեշտություն այլևս չկար՝ ուտելիքների առատությունը պարզապես ֆանտաստիկ էր։
Խաղի օրը ահավոր ուժեղ անձրև էր, իսկ ինձ՝ որպես հյուրընկալվող թիմի լրագրողի, օթյակում տեղ չէին հատկացրել, այլ տրամադրել էին հասարակ նստելատեղ։ Սակայն խաղի մեկնարկից ընդամենը 10 րոպե անց նկատեցի, որ լեհ կոլեգաներիցս մեկը չի եկել ու ականջի ծայրով լսեցի, որ չի էլ գալու։ Անմիջապես վազեցի ու տեղ զբաղեցրի այնտեղ։ Չառարկեցին։ Ինձ ու իմ բջջայինին էլ այն օդի ու ջրի պես պետք էր։ Քանի դեռ հաշիվը չէր բացվել, լեհ լրագրողները քմծիծաղ էին տալիս, երբ ասում էի, որ փողոցներում հարցումներ իրականացնելիս ինձ ֆաներն ասում էին, որ լեհերը մեզ հաղթելու են 5-0, 8-0 կամ 10-0 հաշվով։ Լրագրողները հետ չէին մնում իրենց հայրենակից ֆաներից։ «5-0 հաշիվը կարծում ենք՝ լրիվ իրատեսական է»։
Հայաստանի հավաքականը շատ թույլ տեսք ուներ մրցակցի զորեղ խաղացողների ֆոնին։ Իսկ երբ հանդիպման մեկնարկից 30 րոպե անց Գաել Անդոնյանը կարմիր ստացավ, լեհերի դեմքի ժպիտն այլևս չէր հեռանում, իսկ ես արդեն պատրաստվում էի մոտալուտ պարտությանը, ընդ որում՝ խոշոր հաշվով։ Սակայն առաջին կեսում մեր տղաները դիմադրեցին։
Ընդմիջմանը իմ կողքին նստած լեհ լրագրողների հետ իջանք ստադիոնի 3-րդ հարկ սուրճ խմելու և մի փոքր տաքանալու, որտեղ ինձ սպասվում էր ևս մեկ հաճելի անակնկալ տանտերերի կողմից։ Լեհաստանի Ֆուտբոլի ֆեդերացիան լրագրողներին նվիրեց գրենական պիտույքների մի ամբողջ հավաքածու։
Երկրորդ կեսը սկսվեց կանխատեսելիորեն։ Լեհերի գրոհից հետո Մկոյանը գրավեց սեփական դարպասը։ Ու այդ պահից ինձ սկսեցին այցելել ամենավատ մտքերը, որ «հեսա մենք պարտվելու ենք խոշոր հաշվով ու բոլորը ծիծաղելու են մեզ վրա»։ Սակայն 50-րդ րոպեին Մարկոսը տուգանայինից գոլ խփեց։ Ամբողջ ստադիոնը լուռ էր։ Միայն ՖԱՖ-ականներն էին աղմկում։ Բայց դա մեր դիմացի տրիբունան էր։ Իսկ այնտեղ, որտեղ նստած էի ես, հարյուրավոր լեհեր հետևում էին, թե ինչպես է լրագրողներից մեկն ուրախությունից ցատկոտում։ Դա ես էի…
Հանդիպման հետագա ընթացքը ցույց տվեց, որ մենք կարող էինք նաև հաղթել։ Փոխարինման դուրս եկած Արաս Օզբիլիսն ու Դավիթ Հակոբյանը մոտ էին մեր տղաներին հաղթանակ պարգևելուն։ Երբ 92-րդ րոպեին Արաս Օզբիլիսը վրիպեց, ես հուսահատությունից ընկա աթոռին, իսկ լեհ լրագրողները ասացին. «Ոչինչ, այս պարագայում ոչ-ոքին էլ վատ արդյունք չէ»։ Սակայն խաղը դեռ չէր ավարտվել։ Հանդիպման մրցավարն արդեն նախատեսվածից 1 րոպե ավելին էր թույլ տվել խաղալ, ու հենց այդ րոպեի ավարտին լեհերը ստացան տուգանայինի իրավունք։ Մեր մարզչական շտաբն ու պատվիրակությունը պնդում էին, որ մրցավարն իրավունք չունի թույլ տալու խաղարկել այդ ստանդարտը, որովհետև 93-րդ րոպեին խաղը պետք է ավարտված լիներ, սակայն 96-րդ րոպեին դեռ ֆուտբոլիստները դաշտում էին։
Եթե ասեմ, որ կանխազգում էի ստանդարտ դիրքի ելքը, կասեք «հա դե, իհարկե»։ Բայց ի՞նչ կարող եմ անել։ Երբ անգամ դրվագը նայել չէի ուզում, որովհետև գիտեի՝ մի բան լինելու է. այդպես էլ եղավ։ Ռոբերտ Լևանդովսկին գնդակն ուղարկեց մեր դարպասը՝ ինձ ուղարկելով նոկաուտի։ Չհասկացա՝ ինչպես արցունքները գլորվեցին աչքերիցս։ Սկսեցի մանկան պես արտասվել։ Ես մինչև այդ երբեք հավաքականի պարտության համար չէի արտասվել։ Այո, Իռլանդիայի հետ խաղից հետո հուսալքվել էի սարսափելի, բայց որ նման կերպ արտասվեի՝ չէր եղել։ Լեհ կոլեգաներս ներողություն էին խնդրում Լևանդովսկու գոլի համար։
Իջանք խառը գոտի հարցազրույց վերցնելու համար։ Տեսարանը սարսափելի էր։ Հատկապես ծանր էր հետևել Արաս Օզբիլիսին։ 92-րդ րոպեին 5 մետրից վրիպած մեր խաղացողին մի կերպ էին տեղաշարժելով տանում դեպի թիմային ավտոբուս։
«Արասը հոգեբանորեն սարսափելի վիճակում է», – կադրից դուրս ասաց Կարեն Մուրադյանը։ Մեր պատվիրակության ղեկավար Արմեն Մինասյանը փորձում էր բողոքարկել մրցավարական որոշումը, մի սենյակից մտնում էր մյուս սենյակ, փորձում էր խոսել խաղի պատվիրակների հետ, սակայն դա, իհարկե, անարդյունք էր։ Մի կերպ, մի քանի խաղացողի հետ զրուցելուց հետո բարձրացանք լրագրողների սրահ, որտեղ իմ աշխատելն իհարկե չէր գալիս։ Արասից ավելի վատ վիճակում ես էի։ Ու հանկարծ ներս մտան մոտ 10-15 լեհ լրագրող ու սկսեցին փնտրել այն հայ լրագրողին, որը Լևանդովսկու գոլի ժամանակ սկսեց արտասվել ու հրաժարվում էր լքել օթյակը։ Մի քանի րոպե անց ես հարցազրույց էի տալիս լեհական լրատվամիջոցներին, որը հիշեցնում էր բրիֆինգ։
Այդպես ավարտվեց իմ առաջին լուրջ գործուղումը, ցավոք, մեր հավաքականի պարտությամբ, սակայն լի բազմաթիվ էմոցիաներով։
Հ.Գ. Լեհերի հետ երևանյան հանդիպումից առաջ լեհ գործընկերներիցս մի քանիսն ինձ հիշել էին ու արդեն ինձնից հարցազրույց էին վերցնում Երևանում։ Նրանցից մեկի հետ ես կապ եմ պահում մինչև հիմա, որովհետև մեր ճանապարհները խաչվեցին նաև Ռուսաստանում կայացած Աշխարհի առաջնության ժամանակ։
Հաճելի է լրագրող լինելը, անկասկած։
Շարքի նախորդ նյութը՝ Ամենահիշարժան խաղը, որին ներկա եմ եղել․ Պատմում են լրագրողները։
Շարքի համակարգող՝ Ստելլա Բաբլոյան
