«Ուրարտուի» նախկին գլխավոր մարզիչ Ալեքսանդր Գրիգորյանը «Սպորտ Էքսպրեսի» հետ զրույցում անդրադարձել է Ղարաբաղյան պատերազմին։
-Հեռացաք «Ուրարտուի» գլխավոր մարզչի պաշտոնից։ Ի՞նչ պլաններ ունեք։ Առաջարկներ կա՞ն։
-Հոգուս կողմից հանգստանալու առաջարկ կա։ Ուզում եմ վայելել սիրելի Կիսլովոդյան այգին։ Հայաստանում աշխատելուս 1 տարի 3 ամիսների ընթացքում ընդամենը երկու անգամ եմ տանը եղել։ Կարոտել եմ ընտանիքիս ու հարազատ քաղաքս։ Արդեն ասել եմ, որ թոռնիկ եմ ունեցել։ Ուզում եմ նրա հետ շատ ժամանակ անցկացնել։ Սա վերջին տարիներին իմ կյանքի ամենավառ իրադարձությունն է։
-Հայաստանում աշխատելու փուլը Ձեզ համար հաջո՞ղ էր։
-Մենք սովորել ենք հաջողություն ասվածի տակ արդյունքը հասկանալ։ Ոսկե, արծաթե ու բրոնզե մեդալներ։ Բայց եթե հաջողություն համարենք այն աշխատանքը, որ արել ես, կարելի է այդ փուլը հաջողակ համարել։
-Ինչի՞ հետ էր կապված Հայաստանից Ձեր հեռանալը․ պատճառները լիովին մարզակա՞ն էին, թե՞ այլ բան կա։
-Հիմա Հայաստանում մրցաշրջանի միջնամասն է։ «Ուրարտուին» մեկ միավոր է բաժանում եվրագավաթային գոտուց։ Արդյունքների հետ կապված հարցեր չեն եղել։ Այս իրավիճակում հեռանալս միայն ընտանեկան պայմանների հետ էր կապված։ Այլ պատճառներ չկան։ Սովորաբար նման պատճառը էժանագին արդարացում է թվում, բայց իմ իրավիճակում դա ճիշտ է։ Այստեղ այլ բան հորինել պետք չէ։
-Հայաստանում աշխատում էիք Ադրբեջանի հետ պատերազմի ընթացքում։ Վախենալո՞ւ էր։
-Այնտեղ վախ չկար։ Լրիվ այլ վիճակ էր, հատկապես տեղացի խաղացողների մոտ։ Կասեմ այնպես, ինչպես կա․ բոլոր հայերի համար դա շատ անձնական թեմա է։ Ես բավականին մեծ ակումբում էի աշխատում։ Որպեսզի հասկանալի լինի, ասեմ, որ մեր ակումբի աշխատակիցները պատերազմի դաշտում էին ու վիրավորումներ էին ստացել։ Նրանցից 3-ը մահացան։ Նրանցից մեկի հետ ես հասցրել էի ընկերանալ․ նա ահռելի սիրտ ու մաքուր մտքեր ունեցող մեծ մարդ էր։ Կարծում եմ, որ տեղացի ֆուտբոլիստների մեծ մասը դեռ ուշքի չեն եկել։
-Բա՞րդ էր խաղացողներին խաղերին տրամադրել, երբ նրանք լրիվ այլ բանի մասին էին մտածում։
-Այս իրավիճակում միայն մեկ բան կարող եմ նշել․ բոլորն ասում են, որ ամեն ինչ նույն պայմաններում էր։ Թող ցինիկ հնչի, բայց տվյալ իրավիճակում դա ընդհանրապես այդպես չէ։ Խոսքը բոլոր հայերի համար շատ մեծ ողբերգության մասին է։
-Դուք ի՞նչ եք մտածում Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության մասին։
-Դա հայ ժողովրդի գործն է։ Այդ պատերազմը շատ մեծ փոփոխություններ է մտցնում երկրի կյանքում, տնտեսության մեջ։ Իմ ներսում ես նկատեցի, որ ժամանակն է մտածելակերպով փոխվելու։ Այդ պատերազմին երկու կողմից էլ հազարավոր երիտասարդներ զոհվեցին։ Իսկ ո՞վ է պատասխան տալու դրա համար։ Նրանք լավագույն տղաներն էին, նրանք պաշտպանում էին իրենց երկիրը, նրանք սահմանին էին։ Ինձ մոտ շատ հարցեր են առաջացել, որոնց ես ինքս եմ պատասխանել։
-Ի՞նչ է պետք անել, որ աշխարհում պատերազմները պակասեն։
-Պատերազմները եղել են անհիշելի ժամանակներից, դրանք չեն ավատվում։ Ցանկացած պատերազմի հիմնական պատճառը կոնֆլիկտն է։ Իսկ կոնֆլիկտները սկսվում են բաժանումներից։ Հասարակությունը վաղ թե ուշ կհասկանա, որ մարդկանց սևերի, սպիտակների, կանաչների բաժանելն ընդունելի չէ։ Ամենաքիչը՝ էթնիկ տեսանկյունից։ Իմ հայրը հայ էր, իսկ մայրս՝ կիսով չափ գերմանացի, կիսով չափ ռուս։ Ու ի՞նչ։ Կինս կիսով չափ ուկրաինուհի է։ Ժամանակի հետ այդ բաժանումները կանցնեն։
-Այսինքն՝ կոնֆլիկտը ռասսայական բաժանման արդյո՞ւնք է։
-Պարտադիր չէ ռասսայական։ Շատ այլ բաժանումներ էլ կան՝ կրոնական, ազգային և այլն։ Ինձ համար այս թեման կյանքում շատ կարևոր է։ Ես արդեն այնքան էլ երիտասարդ չեմ։ Այն, ինչ ես էմոցիոնալ առումով ապրեցի Հայաստանում, ընդմիշտ ինձ հետ կմնա։ Դա՝ որպես անհատականություն, ինձ վրա շատ մեծ ազդեցություն է ունեցել։