В мире спорта» հանդեսի հատուկ թղթակից Ալեքսանդր Կոսյակովը զրուցել է Ռոման Բերեզովսկու հետ, որը ռուս ֆուտբոլասերներին հայտնի է իր ելույթներով ռուսական թիմերում՝ Սանկտ Պետերբուրգի «Զենիթում», մոսկովյան «Տորպեդոյում» և «Դինամոյում», ինչպես նաև մերձմոսկովյան «Խիմկիում»։ Սակայն ամենից շատ նրան հարգում և սիրում են Հայաստանում, որի ազգային հավաքականում նա անցկացրել է 94 հանդիպում։
Հարցազրույցում խոսվել է Բերեզովսկու երկար ու բարդ ֆուտբոլային ճանապարհի մասին, այն մարդկանց, ովքեր ձևավորել են նրա անձը, այն դժվարությունների, որոնք կոփել են նրա բնավորությունը, ինչպես նաև այն մասին, թե ինչպես է նա դարձել 11 մետրանոցների «հետ մղող»։ Նա հիշել է նաև հանդիպումները Ֆյոդոր Չերենկովի և Ռաուլի հետ։
ՄԱՍ ԱՌԱՋԻՆ
ՄԱՍ ԵՐԿՐՈՐԴ
ՄԱՍ ԵՐՐՈՐԴ
ՄԱՍ ՉՈՐՐՈՐԴ
— Ռոման, դու Հայաստանի հավաքականի կազմում բազմաթիվ հանդիպումներ ես անցկացրել՝ 94 խաղ։ Քեզ ղեկավարել են բազմաթիվ մարզիչներ՝ թե՛ հայ, թե՛ արտասահմանցի։ Նրանց թվում են մեր լեգենդար ֆուտբոլիստ Խորեն Հովհաննիսյանը, համեմատաբար քիչ հայտնի Սուրեն Բարսեղյանը, դանիացի Յան Պոուլսենը, շվեյցարացի Բերնար Շալանդը։ Ընդհանուր առմամբ, 17 մարզիչ եմ հաշվել։ Նրանք, անկասկած, շատ տարբեր էին։ Հիշո՞ւմ ես որևէ արտասովոր բան, որ կապված է նրանցից որևէ մեկի հետ։
— Այո, իսկապես շատ մարզիչներ եմ տեսել իմ կարիերայի ընթացքում։ Յուրաքանչյուրն իր կերպով փորձում էր դրական արդյունքի հասնել։ Պարզ է, որ հայ մարզիչները ամբողջ հոգով նվիրված էին հավաքականին։ Բայց եթե առանձնացնեմ օտարերկրացիներից որևէ մեկին, անմիջապես հիշում եմ շոտլանդացի Յան Պորտերֆիլդին։ Ցավոք, նրա ղեկավարության օրոք քիչ հանդիպումների եմ մասնակցել։ Այդ ժամանակ պայմանավորվածություն կար, որ ես օգնում էի «Խիմկիին» դուրս գալ Պրեմիեր լիգա, ուստի մի քանի խաղ բաց էի թողել։ Բայց նույնիսկ այդ կարճ ժամանակում նա խորը տպավորություն թողեց ինձ վրա՝ իր պարտքի զգացումով, պատասխանատվությամբ և մարդկանց հանդեպ անսահման սիրով։ Դա հազվադեպ է պատահում։
— Կարո՞ղ ես մի քիչ ավելի մանրամասն պատմել…
— Նա կարծես ինչ-որ բան կանխազգում էր։ Ակնհայտ էր, որ նա չէր եկել պարզապես ժամանակ անցկացնելու։ Փողի մասին խոսք անգամ չկար։ Թիմը լավ էր խաղում, և արդյունքներ էլ եղան՝ երկու հաղթանակ, չորս ոչ-ոքի՝ տասը խաղում։ Դա քիչ չէ։ Բայց հանկարծ նրա մոտ անբուժելի ուռուցք հայտնաբերվեց։ Երևանում անմիջապես վիրահատեցին՝ միայն ցավը մեղմելու համար։ Սակայն, չնայած դրան, նա շարունակում էր ղեկավարել թիմը։ Ամենազարմանալին այն էր, որ իր վերջին՝ 2007 թվականի օգոստոսին Պորտուգալիայի դեմ Երևանում կայացած ընտրական հանդիպմանը նա նույնպես ներկա էր՝ արդեն գրեթե չքայլող վիճակում, կնոջ և դստեր հետ։ Համոզված եմ, որ մարդկանց 99 տոկոսը նրա վիճակում կմնար տանը, բայց նա Շոտլանդիայից հասավ Երևան։ Խաղից առաջ՝ արդեն գրեթե մահամերձ վիճակում, ասաց. «We are Armenians (Մենք հայեր ենք)։ Արի՛ այսօր բոլորին ցույց տանք, թե ինչի ենք ընդունակ»։ Նրա խոսքերն անչափ մեծ ազդեցություն ունեցան մեզ վրա։ Այդ օրը մենք խաղացինք 1:1 հաշվով։ Երեք շաբաթ անց նա մահացավ։ Հայաստանում նրան բոլորը հիշում են։ Նրա մեկնելուց հետո թիմը նոր ուժ ստացավ, նրա աշխատանքն իզուր չանցավ։ Թիմն այն ժամանակ այդքան ուժեղ չէր, բայց հենց նրա շնորհիվ, ինչպես նաև մեր նվիրումով ու ցանկությամբ, մենք կարողացանք հաղթել թե՛ Լեհաստանին, թե՛ Ղազախստանին։ Պորտերֆիլդը կարողանում էր ճիշտ մոտիվացիա տալ, դիպչում էր «հայկական լարերին»։ Գիտեք, ես վստահ եմ, որ եթե մարդը մաքուր հոգի ունի, ապա դա միշտ վերադարձ է ստանում՝ գոնե իր երեխաների միջոցով։
Յան Պորտերֆիլդը 2006-ին դարձավ Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականի գլխավոր մարզիչ և կարճ ժամանակում մեծ ազդեցություն թողեց։ Նրա ղեկավարությամբ թիմը Եվրո 2008-ի ընտրական փուլում պատմական հաղթանակ տարավ Լեհաստանի նկատմամբ՝ 1:0։ 2007-ին նա մահացավ քաղցկեղից, բայց իր նվիրվածությամբ և հայկական ֆուտբոլի հանդեպ հավատով արժանացավ մեծ հարգանքի։
Շարունակելի
