«В мире спорта» հանդեսի հատուկ թղթակից Ալեքսանդր Կոսյակովը զրուցել է Ռոման Բերեզովսկու հետ, որը ռուս ֆուտբոլասերներին հայտնի է իր ելույթներով ռուսական թիմերում՝ Սանկտ Պետերբուրգի «Զենիթում», մոսկովյան «Տորպեդոյում» և «Դինամոյում», ինչպես նաև մերձմոսկովյան «Խիմկիում»։ Սակայն ամենից շատ նրան հարգում և սիրում են Հայաստանում, որի ազգային հավաքականում նա անցկացրել է 94 հանդիպում։
Հարցազրույցում խոսվել է Բերեզովսկու երկար ու բարդ ֆուտբոլային ճանապարհի մասին, այն մարդկանց, ովքեր ձևավորել են նրա անձը, այն դժվարությունների, որոնք կոփել են նրա բնավորությունը, ինչպես նաև այն մասին, թե ինչպես է նա դարձել 11 մետրանոցների «հետ մղող»։ Նա հիշել է նաև հանդիպումները Ֆյոդոր Չերենկովի և Ռաուլի հետ։
Ռոման Բերեզովսկուն շատերը ճանաչում են և՛ Հայաստանում, և՛ Ռուսաստանում։ Նրան հիշում և սիրում են երկրպագուները Սանկտ Պետերբուրգից, Մոսկվայից և նրա շրջակա քաղաքներից։ Շատերն ասում են՝ նա իսկական մարդ է՝ համեստ, բարեհամբույր, հավասարակշիռ, իսկ դարպասապահի վարպետության մեջ՝ բարձրակարգ։ Թեև նա բազմաթիվ տիտղոսներ չունի, սակայն տարիներ շարունակ անկեղծորեն ծառայել է ֆուտբոլին՝ նվիրումով ու սրտանց սիրով, ինչը արժանի է մեծագույն հարգանքի։
Լինելով Հայաստանում՝ Բերեզովսկին վաղուց արդեն համարվում է ֆուտբոլային լեգենդ։ Այսօր «լեգենդ» կոչումը հաճախ արժեզրկվում է, բայց նրա դեպքում այն լիովին արդարացված է։ Ոչ միայն 94 խաղերի, ոչ միայն 14 ետ մղած 11 մետրանոցների, այլ՝ ֆուտբոլի հանդեպ անկեղծ սիրո, երկրպագուների հանդեպ նվիրվածության, մարդկային պարզության և շփման բացառիկ ջերմության համար։
Բերեզովսկու մեջ կա հազվադեպ հատկանիշ՝ մագնետիզմ, որը ստիպում է քեզ քեզ հարմար ու ջերմ զգալ նրա ներկայությամբ։ Նման մարդկանց հետ պարզապես հաճելի չէ միայն զրուցել, այլ նաև աշխատել, խաղալ, ստեղծել։
— Ռոման, քո կենսագրությունն իսկապես հետաքրքիր է։ Ոչ բոլորի ծնողներն են ծանոթանում Շպիցբերգենում՝ Հյուսիսային բևեռին մոտ։ Կարո՞ղ ես պատմել նրանց մասին։
— Գիտե՞ս, ես այդ շրջանի մասին շատ բան չգիտեմ։ Բայց այն ռոմանտիկան, որ դու պատկերացնում ես, իրականում չի եղել։ Հայրս այնտեղ էր հայտնվել Դոնեցկի պոլիտեխնիկում սովորելուց հետո, իսկ մայրս՝ ուղղակի աշխատանքի էր գնացել։ Կարելի է ասել՝ ֆիզիկական աշխատանքով էր զբաղվում, քանի որ կրթություն չուներ։ Նա նույնիսկ դպրոցը չէր ավարտել։ Ծնողներս պատերազմի երեխաներ էին։ Այնպես ստացվեց, որ գերմանացիները տատիկիս ու հինգամյա հորս տարել էին Գերմանիա՝ աշխատելու։
— Կոնցլագե՞ր։
— Ո՛չ։ Նրանք ապրում էին գերմանական ընտանիքում, տատիկս օգնում էր տնային գործերում։ Ինչ-որ առումով նրանց կարելի է ասել բախտ էր վիճակված՝ ամեն ինչ կարող էր ավելի վատ լինել։ Մայրիկս էլ փոքր էր, երբ գերմանացիները գրավեցին Լուգանսկը, և նա նույնպես ապրել է օկուպացիայի տակ։ Շպիցբերգենից մեզ մնացել են միայն մի քանի լուսանկարներ, որտեղ ծնողներս հատուկ հագուստով են։ Գլուխներին սաղավարտների նման ինչ-որ բաներ կան։ Այդտեղ տարվա բոլոր եղանակներին ձմեռ է։
— Գիտեմ, որ դու եղբայր ունես, քեզնից 14 տարով մեծ։ Պարզվում է՝ դու ուշացած երեխա՞ ես։
— Այո։ Մայրս ինձ ծնել է, իսկ 20 օր անց դարձել է 39 տարեկան։ Հայրս նրանից երկու տարով փոքր էր։ Ունեմ նաև մեծ քույր՝ արդեն 60-ից ավելի տարիքի։
— Ծնողներդ երկար ժամանակ աշխատել են Հյուսիսո՞ւմ։
— Հիշողությամբս չեմ կարող հստակ ասել։ Բայց եղբայրս ծնվել է 1960 թվականին, երբ ծնողներս արդեն աշխատում էին Տուլայի մարզում։ Հետո ապրում էին Դոնեցկի մոտ։ Իսկ հետո տեղափոխվեցին Երևան, որտեղ սկսվեց Սևանա լճի տակով թունելի շինարարությունը։ Լիճը ցամաքում էր, պետք էր փրկել և կապել այն Արփա գետի հետ։ Հայրս այդ նախագծում մասնակցել է որպես ինժեներ։ Մայրս էլ նրա կողքին էր։ Եվ հենց այնտեղ էլ ես եմ ծնվել։
1981 թվականի մարտի 21-ին շահագործման է հանձնվել հայրենական թունելաշինության պատմության մեջ աննախադեպ կառույցը՝ Արփա-Սևան թունելը (48,3 կմ)։
Այն Որոտան-Արփա-Սևան ջրատեխնիկական կառույցների համալիրի մաս է, որն ունի բացառիկ կարևոր նշանակություն Սևանա լճի պահպանության և պաշարների արդյունավետ օգտագործման համար։ Համալիրը նախատեսված է Որոտանի, Արփայի և Եղեգիսի հոսքերի մի մասը (տարեկան գումարային ծավալը՝ 415 միլիոն մ³) Սևանա լիճ տեղափոխելու՝ վերջինիս մակարդակը բնականին մոտ պահելու համար։
«Արփա-Սևան» թունելի շինարարության ղեկավարն է ԽՍՀՄ վաստակավոր շինարար Աբրահամ Սարգսյանը։
Շարունակելի
