Մենք ապրում ենք մի ժամանակահատվածում, որտեղ անհանգստությունն ու դեպրեսիան հատել են խելամիտ բոլոր սահմանները: Նորագույն տեխնոլոգիաները մեզ հնարավորություն են տալիս մոլեկուլի արագությամբ ստանալ ցանկացած ինֆորմացիա:
Ցավոք, մարդկային էությանը և կառուցվածքին բնորոշ է բացասական ու խուճապ առաջացնող ինֆորմացիայի դյուրին սերտումը: Կորոնավիրուսը մի հիվանդություն է, որը անսպասելիորեն թակել է մեր դռները: Այո, այն կարող է տիրել ձեր մարմնին, բայց չպետք է մթագնի ձեր գիտակցությունը:
Այս փորձությունը հաղթահարելու համար 2 քայլ է անհրաժեշտ: Վստահ ենք, որ մեր ընթերցողները պահպանում են անձնական հիգիենայի և անվտանգության բոլոր կանոնները, այդ պատճառով ՝ խոսենք երկրորդի մասին:
Դրական էմոցիաներ. Էրիկ Մուսամբանիի պատմությունը այդպիսի էմոցիաների խառնարան է հիշեցնում: Եթե կարծում եք, որ այս գվինեացի լողորդի կյանքը «շոկոլադի» մեջ է թաթախված եղել ՝ սխալվում եք: Սա կյանքի փորձություններին ու արհավիրքներին դիմակայելու, դրանց ժպիտով նայելու և «արևին հակառակ չքայլելու» մի մանիֆեստ է:
Օլիմպիական խաղերի ամենայուրահատուկ մրցելույթներից մեկն ունեցած Մուսամբանին, ծնվել էր Հասարակածային Գվինեայի աղքատ ընտանիքներից մեկում: Հավատացեք, դա մի մեծ հերոսություն կամ տաղանդ չէ:
Այս փոքրիկ երկրում շատ հեշտ է ծնվել չքավոր ընտանիքում, քանի որ բնակչության 70%-ը համարվում է ծայրաստիճան աղքատ: Սակայն, դա բացարձակապես չէր խանգարում երկրի նախկին փոխվարչապետին՝ Թեոդորո Նգուեմա Օբիանգ Մանգուեին, գնել 27 միլիոն եվրո արժողությամբ սպորտային մեքենա: Մի խոսքով՝ իրական հրաշքների երկիր:
Ցավոք, հրաշքները այսքանով ավարտվում են: Ամեն տարի Հասարակածային Գվինեայում թերսնումից և հիվանդություններից մահանում է 15.000 երեխա:
Մեր հերոսն իր առաջին փորձությանը հանդիպեց կյանքի 25-րդ վայրկյանին, երբ պորտալարի կտրումից հետո մայրը նրան հանձնեց նավթահորում աշխատող մի օտարականի: Մի րոպե, մի րոպե…. այդ ինչպե՞ս. իսկ որտեղ է մայրական բնազդը, մոր սիրտը և ընհանրապես՝ ախ իմ մայրիկ քնքուշ ու բարի ….
Հարգելիներս, չեմ ուզում ձեզ հիասթափեցնել, բայց մարդիկ տարբեր են, այն էլ ՝ չափազանց: Աֆրիկյան այս երկրում «մանկաբուծությունը» բավական ընդունված զբաղմունք է և միաժամանակ գումար աշխատելու լավ միջոց:
Այսպիսով, Մուսամբանիի մայրը լույս աշխարհ էր բերել ավելի քան 10-ը երեխա (հստակ թիվը չի մտաբերի նույնիսկ հերոսուհին), որոնք բոլորն էլ հայտնվել էին երկրի տարբեր հատվածներում: Ինչ խոսք՝ շքեղ կին, ով արժանի է հասարակական տրանսպորտում անվճար երթևեկելու:
Եթե մի կողմ դնենք նրբորեն թաքնված սարկազմը, կտեսնենք, որ Մուսամբանիի ճակատագիրը կարող էր լիովին այլ ընթացք ունենալ, եթե չլիներ այս ցավալի, բայց՝ ճակատագրական դրվագը:
Չգիտեմ ՝ երբևէ լսել եք նավթահորերում աշխատելու դժվարությունների մասին, բայց կարող եք վստահ լինել՝ դա երազանքների աշխատանք չէ:
Թվում է, թե նավթային պաշարներ ունեցող երկիրը պետք է հարուստ և բարգավաճ կյանք ապահովի իր բնակիչներին, սակայն կարող եք հիշել Թեոդորո Նգուեմա Օբիանգ Մանգուեին, և ամեն ինչ պարզ կդառնա:
Էրիկն իր մանկության լավագույն տարիները նվիրեց սևագործ աշխատանքին: Այս ամենը ազդեց պատանու առողջական վիճակի վրա, և երբ երկրում տարածվեց հեպատիտ C հիվանդությունը, Էրիկը նույնպես ընկավ դրա «ճիրանների» մեջ:
1994-ին այն խլեց 20.000 մարդու կյանք: Հիվանդանոցների, դեղամիջոցների բացակայությունը իրական քաոս էին ստեղծել երկրում: 16- ամյա Էրիկը հիվանդության դեմ պայքարում էր նավթահորում: Բոլոր հիվանդ աշխատողներին պառկեցրել էին նավթով լցված տաշտակների մեջ, որտեղ էլ նրանք պետք կնքեին իրենց մահկանացուն:
«Ես պառկած էի այդ տաշտակի մեջ և երազում էի: Գիտակցությունս արդեն մթագնած էր: Ինձ թվում էր, թե լողում եմ օվկիանոսում, որտեղ հազարավոր դելֆիններ կան: Դժվար է հավատալ, բայց այդ սարսափելի օրերին ես ինձ երջանիկ էի զգում: Վստահ էի, որ կհայտնվեմ իմ երազանքների օվկիանոսում»,- իր հուշերում պատմել է Մուսամբանին:
Մեր այսօրվա հերոսը այն քչերից մեկն էր, ով հաղթահարեց հիվանդությունը և դա արեց առանց որևէ դեղամիջոցի, ինչը հեպատիտ C-ի դեպքում բավական հազվադեպ երևույթ է:
«Սա երկնքից մի նշան էր, որը ինձ ստիպեց փոխել կյանքս: Ես թողեցի նավթահորում իմ աշխատանքը և սկսեցի հետևել իմ երազանքին: Ցանկանում էի ջրին մոտ լինել: Ինձ գրավում էր դրա ազատությունն ու անսահմանությունը: Այնպես որ ձնկնորսությամբ զբաղվելն իրական հաճույք էր ինձ համար»:
Բայց ինչպե՞ս ձկնորս Մուսամբանին մասնակցեց Օլիմպիական խաղերի լողի մրցաշարին:
Օլիմպիական միջազգային կոմիտեն զարգացող երկրներին հնարավորություն էր տվել առանց վարկանիշային մրցաշարերի մասնակիցներ ուղարկել Սիդնեյ 2000-ին: Երկրները, որոնք երբևէ չէին մասնակցել սպորտային այս տոնախմբությանը բացառիկ հնարավորություն էին ստանում մաս կազմելու աշխարհի գլխավոր սպորտային մրցաշարին:
Սիդնեի Oլիմպիական մարզադաշտ
Հասարակածային Գվինեային բաժին էր հասել լող մարզաձևը: Միակ խնդիրն այն էր, որ երկրում չկար պրոֆեսիոնալ լողորդ: Իսկապես՝ հրաշքների երկիր:
1999-թվականի մարտի 19-ին Գվինեայում գործող միակ ռադիոկայանը հայտարարություն տարածեց. «Պահանջվում է լողորդ՝ Օլիմպիական խաղերին մասնակցելու համար»:
Այսպիսի պատմական հայտարարությանը արձագանքեց միայն մեկ մարդ: 22-ամյա Մուսամբանին ամբողջ Հասարակածային Գվինեայում միակ մարդն էր, ով ցանկացավ մասնակցել Օլիմպիական խաղերին: Թույլ տվեք վերջին անգամ ասել. ուղղակի մի հրաշք երկիր:
Եվ այսպես, Մուսամբանին պետք է 8 ամսում պատրաստվեր Օլիմպիական խաղերին: Կարծում եմ ՝ կարիք չկա ասելու, որ Գվինեայում չկային մասնագիտացված լողավազաններ: Էրիկը մարզումներն անցկացնում էր գետերում և լճերում: Նրա մարզիչներն ու երկրպագուները ձկներն էին, որոնց նա որսում էր: 4 ամիս այսպես մարզվելուց հետո, երկրի կառավարությունը նրան տրամադրեց անհատական լողավազան: Ինչպես ասում են գովազդային հոլովակներում ՝ ֆանտաստիկ առաջարկ: Սակայն, կար մի խնդիր.
Ազատ ոճի լողի մրցումներում լողորդները պետք է մրցեին 50 մ երկարությամբ լողավազանում, իսկ Գվինեայի կառավարության որոշմամբ կառուցված լողավազանի երկարությունն ընդամենը 20 մետր էր: Այսպիսի «շքեղ» պայմաններն օլիմպիական ոսկի նվաճելու լուրջ հիմքեր էին տալիս:
Սիդնեյ. 2000 թվական
Նախնական փուլում մասնակցում էին 3 լողորդներ (բոլորն էլ զարգացող երկրներից), որոնցից մեկը կնվաճեր եզրափակչի ուղեգիր: Մուսամբանին պետք է մրցեր Նիգերի և Տաջիկստանի ներկայացուցիչների հետ:
Պատկերացրեք այդ տեսարանը: Էրիկ Մուսամբանին իր կյանքում առաջին անգամ կանգնած է 50 մ երկարությամբ լողավազանի առջև և պատրաստվում է ցատկի: Հնչում է ազդանշանը…ֆալշ ստարտ.
Մյուս երկու մասնակիցները ժամանակից շուտ նետվեցին լողավազանը և որակազրկվեցին: Մուսամբանին դեռ չէր էլ հասցրել հայտնվել ջրում, բայց արդեն ազատվեց իր երկու մրցակիցներից:
Այժմ, նրան հարկավոր է անցնել տարածությունը 1 րոպե 10 վայրկյանից ոչ ուշ և նա կհայտնվի եզրափակիչ փուլում: 100 մետրը ՝ 1 րոպե 10 վայրկյանում: Սովորաբար, մարզիկներին 53-55 վայրկյան է պահանջվում այդ տարածությունը հաղթահարելու համար:
Հնչում է ազդանշանը և Մուսամբանին ցատկում է: Առաջին 50 մետրը նա անցավ 40 վայրկյանում: Տարածության մնացած հատվածը գվինեացուն հեշտ չտրվեց: Էրիկը անհասկանալի շարժումներ էր անում: Մի պահ թվաց, թե նա խեղդվում է, բայց երբեք չհանձնվող այս տղան հասավ վերջնակետին: 1 րոպե 52 վայրկյան. սա երազանքների ցուցանիշ չէ, բայց այն ծափողջույնները, որ ստացավ այս երիտասարդը, հազար մեդալ արժեն:
22-ամյա գվինեացին հայտնվել էր բոլորի ուշադրության կենտրոնում: Լրատվամիջոցները անհամար հարցազրույցներ էին վերցնում Օլիմպիական խաղերի պատմության վատագույն լողորդից:
«Մի քանի տարի առաջ ես ապրում էին մթության մեջ: Պայքարում էի իմ կյանքի համար և երազում էի օվկիանոսում լողալու մասին: Այսօր, ես մասնակցում եմ Օլիմպիական խաղերին և անչափ ուրախ եմ»:
Այստեղ չի կարելի չհիշել Պիեր դե Կուբերտենի այն հայտնի խոսքերը՝ կարևորը ոչ թե հաղթանակն է, այլ ՝ մասնակցությունը:
Մուսամբանին հետագայում տեղափոխվեց Իսպանիա, որտեղ ստացավ IT ինժեների որակավորում: Տարիներ անց, նա վերադարձավ հայրենիք և կառուցեց Գվինեայի առաջին 50 մետրանոց լողավազանը, որտեղ այժմ մարզվում են երիտասարդ լողորդները:
2014-ին երկրում տարածվեց Էբոլայի համաճարակը և Մուսամբանին աջակցեց երկրի կառավարությանը ու հիվանդների բուժման համար նվիրաբերեց 1.000000 դոլար: Նա դարձավ Հասարակածային Գվինեայի լողի հավաքականի գլխավոր մարզիչն ու այս փոքրիկ երկրի հերոսներից մեկը:
«Մի դադարեք երազել, նույնիսկ ՝ անելանելի իրավիճակներում: Զգացեք պահը և օգտվեք կյանքի տված հնարավորություններից: Ժպիտով դիմավորեք բոլոր փորձությունները և դրանք կանցնեն ձեր կողքով»: Էրիկ Մուսամբանի
Նարեկ Գրիգորյան