«Ալաշկերտի» նախկին հարձակվող Էբեր Արաուժոն փոխել է ակումբը։ Բրազիլացի ֆուտբոլիստը, որը վերջին տարիներին հանդես էր գալիս MLS-ում, «Նյու-Յորք Սիթիից» տեղափոխվել է ամերիկյան մեկ այլ ակումբ՝ «Սիեթլ»։
ArmSport-ը Էբերի հետ խոսել է նոր ակումբի, ամերիկյան կյանքի և, իհարկե, Հայաստանի մասին։
-Էբեր, քեզ հետ վերջին անգամ խոսել էինք 3 տարի առաջ․ բացի նրանից, որ արդեն նոր թիմ ունես, էլ ի՞նչ է փոխվել քո կյանքում այս ընթացքում։
-Ամեն ինչ է փոխվել։ Երբ տեղափոխվում ես Նյու Յորք, կյանքդ փոխվում է։ Այն աշխարհի ամենակարևոր քաղաքներից մեկն է։ Ինչ վերաբերում է ֆուտբոլին, ապա այնտեղ խաղադաշտում ես կյանքիս լավագույն տարիներից մի քանիսն անցկացրի․ լավ ընկերներ ձեռք բերեցի, ակումբի առաջին երկու տիտղոսները նվաճեցի թիմի հետ։ Այնպես որ, ես արդեն «Նյու Յորք Սիթիի» պատմության մեջ եմ մտել։
-Ինչո՞ւ փոխեցիր ակումբդ։
-Արդեն 4 տարի է «Նյու Յորք Սիթիում» էի, նրա հետ երկու տիտղոս էի նվաճել ու, կարծում եմ, ժամանակս այնտեղ ավարտվել էր, և լավագույն լուծումն ինձ համար «Սիեթլ» տեղափոխվելն էր՝ կարիերայումս նոր մոտիվացիա ու մարտահրավեր ունենալու համար։
-Կպատմե՞ս նոր թիմիդ մասին։
-«Սիեթլը» թոփ-ակումբ է ԱՄՆ-ում, շատ լավ խաղացողներ ունի, ապշեցուցիչ երկրպագուներ, կազմակերպչական առումով բարձրակարգ է։ Շատ ուրախ եմ այս ակումբի մի մասը լինելու համար, նրանք գիտեն ինչպես տիտղոսներ նվաճել, ահա թե ինչու եմ ես ընտրել «Սիեթլը»։
-Թիմդ փոխելուց բացի, փոխել ես նաև բնակությանդ վայրը՝ քաղաքը։ Ինչպիսի՞ն է կյանքն այդտեղ, շա՞տ է տարբերվում Նյու Յորքից։
-Սիեթլը ԱՄՆ-ի խոշոր քաղաքներից մեկն է, բայց այն ավելի հանգիստ է, հատկապես իմ մնացած տեղը՝ Բելվյու քաղաքը։ Այնքան լավ է այստեղ ապրելը, շատ մաքուր քաղաք է, իսկ մարդիկ շատ հյուրընկալ են, ինչն իմ ադապտացիան ավելի է հեշտացնում։ Քաղաքը Նյու Յորքից շատ է տարբերվում։ Նյու Յորքը երբեք չի քնում։ Այստեղ ավելի հանգիստ է, և դա այն կյանքն է, որով ես սիրում եմ ապրել։ Այն, ինձ իմ հայրենի քաղաքն է հիշեցնում։
-Առհասարակ, ֆուտբոլիստի կյանքի այս անվերջ ճամփորդությունները քեզ ձանձրացնո՞ւմ են, թե՞ ավելի են հետաքրքրացնում կյանքդ։
-Ինձ դա դուր է գալիս և ես պիտի վայելեմ այն, որովհետև ֆուտբոլիստի կարիերան չափազանց կարճ է։ Պիտի այնպես ապրես, ասես դա քո կարիերայի վերջին օրն է։
-«Ալաշկերտից» հեռանալուց հետո Հայաստան այցելե՞լ ես։
-Ոչ, ոչ։ Դեռ ժամանակ չեմ ունեցել, բայց, գուցե, մի օր վերադառնամ Հայաստան, որովհետև «Ալաշկերտն» ամեն ինչի սկիզբն էր։
-Ո՞ւր կգնաս առաջինը՝ այստեղ գալիս։
-Անկասկած, կգնամ «Ալաշկերտի» մարզադաշտ՝ խաղ նայելու, իսկ հետո կգնամ Երևանի կենտրոն՝ համեղ ինչ-որ բան ուտելու, որովհետև ես սիրում եմ հայկական ուտեստները։
-Ամենաշատը ո՞ր ուտեստն ես կարոտել։
-Լահմաջոն։
-Ի դեպ, «Ալաշկերտում» քո նախկին թիմակից Միհրան Մանասյանն ակումբ է վերադարձել նոր՝ թիմի պետի կարգավիճակով․ ի՞նչ ես կարծում՝ մի օր այլ կարգավիճակով կվերադառնա՞ս «Ալաշկերտ»։
-Ոչ, ոչ։ Չեմ կարծում, որ ապագայում ֆուտբոլի բնագավառում կաշխատեմ։ Բայց Մանասյանին ամենալավն եմ մաղթում, որովհետև մենք հիանալի խաղ էինք ցուցադրում միասին՝ «Ալաշկերտի» առաջին տիտղոսը նվաճելիս։ Մենք ակումբի պատմության մեջ ենք մտել։ Երկուսս էլ լավագույն ռմբարկու էինք։
-Այսինքն, կարիերադ ավարտելուց հետո քեզ մարզչի կարգավիճակում է՞լ չես տեսնում։
-Ոչ, չեմ ուզում ֆուտբոլում մնալ։
-Իսկ ինչո՞վ ես ուզում զբաղվել։
-Դեռ չեմ մտածել։ Բայց, վստահաբար, ժամանակիս մեծ մասը կվայելեմ՝ ընտանիքիս հետ լինելով։
Ստելլա Բաբլոյան