ArmSport-ի զրուցակիցն այս անգամ հունգարական «Կիշվարդայի» պաշտպան Աբով Ավետիսյանն է։
Ֆուտբոլիստը ծնվել է 2001 թվականի հոկտեմբերի 3-ին Դոնեցկ քաղաքում։ Հինգ տարեկանում ընդունվել է Դոնեցկի «Մետալուրգի» մարզադպրոց, իսկ 11 տարեկանում՝ քաղաքի գլխավոր ակումբ համարվող «Շախտյորի» համակարգ։
Աբովը 13 տարեկան էր, երբ սկսվեցին ռուս-ուկրաինական հայտնի դեպքերը։ Ֆուտբոլիստի ընտանիքը ստիպված հեռացավ քաղաքից, իսկ անձամբ ինքը տեղափոխվեց Հունգարիա, որտեղ ելույթ է ունենում մինչ օրս։
-Աբով, գիտեմ, որ հայտնի դեպքերի պատճառով ես հեռացել Դոնեցկից և տեղափոխվել Հունգարիա։ Կպատմե՞ս սկզբնական շրջանի մասին։
-Այդ նույն ժամանակահատվածում ինձ փորձաշրջանի հրավիրեց հունգարական «Տարպա» ակումբը։ Այնտեղ անցկացրի մեկ տարի, որից հետո հրավեր ստացա «Կիշվարդայից»։
-Հարազատներդ նու՞յնպես տեղափոխվել են Հունգարիա։
-Ոչ, նրանք այժմ բնակվում են Հունգարիային սահմանակից Բերեգովո քաղաքում։ Կարելի է ասել՝ հարազատներիցս ոչ ոք չի մնացել Դոնեցկում։
-Դու հանդես ես գալիս պաշտպանության կենտրոնում և աջ եզրում։ Ո՞ր դիրքն է ավելի հոգեհարազատ։
-Հիմա խաղում եմ նաև հենակետային կիսապաշտպանի դիրքում։ Այսպես շարունակվելու դեպքում շուտով կդառնամ հարձակվող (ժպտում է)։ Նշված դիրքերից ավելի հոգեհարազատ են պաշտպանության կենտրոնը և աջ եզրը։
-2020 թվականին նորամուտդ նշեցիր «Կիշվարդայի» գլխավոր թիմում, սակայն հետագայում այլ հանդիպումներ չես անցկացրել։ Ինչու՞ է նորամուտիդ խաղը մինչ օրս համարվում միակը։
-Թեթև վնասվածք ստացա, դրանից հետո միայն մարզումներին եմ մասնակցում։ Թիմում շատ են նոր խաղացողները, և մրցակցությունը բավականին մեծ է։
-Այնուամենայնիվ, դու համարվում ես երկրորդ թիմի ավագը և առանցքային խաղացողներից մեկը։ Այս թեմայով զրուցե՞լ ես մարզիչների հետ։
-Անկեղծ ասած, չեմ զրուցել գլխավոր թիմի մարզչի հետ։ Ճիշտ է, ես չեմ սիրում իմ մասին խոսել, բայց կարող եմ ասել, որ երկրորդ թիմի մարզիչն ինձ շատ է գնահատում։
-Մինչև ե՞րբ է գործում ակումբի հետ ներկայիս պայմանագիրդ։
-Մինչև 2023 թվականի ամառ։
-Այլ ակումբներից կա՞ն առաջարկներ, թե՞ չես ցանկանում փոխել ակումբային գրանցումդ։
-Տարբերակներ կան։ Ամռանը կքննարկեմ ակումբի ղեկավարության հետ, և կտեսնենք՝ ինչ է ստացվում։
-Հետևու՞մ ես Հայաստանի առաջնությանը։ Արդյո՞ք չես դիտարկում հայկական ակումբներից մեկում կարիերադ շարունակելու տարբերակը։
-Առաջնությանը հետևում եմ։ Զարմիկս՝ Արթուր Միրանյանը հանդես է գալիս «Ուրարտուի» կազմում։ Ինչ վերաբերվում է Հայաստան տեղափոխվելուն, ցանկանում եմ կարիերաս շարունակել Եվրոպայում։
-Ամեն դեպքում, խաղային պրակտիկա ստանալու տեսանկյունից հայկական ակումբ տեղափոխվելը ևս կարող է օգտակար ազդեցություն ունենալ։ Իհարկե, եթե եվրոպական որևէ ակումբ չտեղափոխվես։
-Ժամանակի ընթացքում կտեսնենք՝ ամեն բան ինչպես կդասավորվի։
-Արթուր Միրանյանը մտերիմ հարաբերություններ ունի «Ռոմայի» կիսապաշտպան Հենրիխ Մխիթարյանի հետ՝ դեռևս Դոնեցկում հանդես գալու ժամանակներից։ Դու և՞ս ծանոթ ես Մխիթարյանի հետ։
-Այո, բայց ոչ այնքան, որքան Արթուրը։ Տասնամյակիս առթիվ Մխիթարյանը եկել էր մեր տուն։ Ինձ մարզաշապիկ նվիրեց, մի փոքր զրուցեց և գնաց։
-Ի՞նչ կարևոր խորհուրդ է տվել քեզ Հենրիխը։
-Երբեք մի հանձնվիր,- այժմ ոտքերիս պաշտպանիչների վրա այդ խոսքերն են դաջված։
-Անցած տարի առաջին անգամ հրավիրվեցիր Հայաստանի երիտասարդական հավաքական և նորամուտդ նշեցիր։ Մի փոքր պատմիր առաջին հրավերի մասին։
-Բելառուսի դեմ կայանալիք հանդիպման համար հրավեր ստացա։ Կարող եմ ասել, որ ինձ շատ լավ դիմավորեցին։ Իհարկե, քիչ ժամանակ ունեի ադապտացվելու համար։ Օդը ծանր էր, ավելի ճիշտ կլինի ասել, ինձ համար նոր մթնոլորտում դժվար էր շնչել։
Առաջին օրը շատ ծանր անցավ։ Այնուհետև երեք օր մարզումներ անցկացրինք, իսկ չորրորդ օրը հանդիպումն էր։ Այդպիսով, մասնակցեցի հանդիպման երկրորդ խաղակեսին։
-Սպասու՞մ ես հրավերի Հայաստանի ազգային հավաքականից։
-Իհարկե, ցանկանում եմ հանդես գալ Հայաստանի ազգային հավաքականում, բայց այս պահին կենտրոնացած եմ ակումբային կարիերայիս վրա։
Սուրեն Մելիքսեթյան