Կատարյալին մոտ ֆուտբոլ՝ առանց ամենակարևոր գործոնի. Հայաստանի հավաքականը «պոկեց» հաղթանակը Լիխտենշտեյնից

Ֆուտբոլային աշխարհի մարդկանց մի մասն ասում է, որ վիճակագրությունը զուտ թվեր են, իսկ մյուս մասը պնդում է, որ վիճակագրությունը ֆուտբոլիստին խանգարում է խաղադաշտում, հետևաբար, հոգեբանություն է:

Հայաստանի հավաքականը Լիխտենշտեյնի դեմ ոչ մի արտագնա խաղում հաղթանակի չէր հասել: Թվում է, որ միջինից թույլ հավաքական է, վերջին շրջանում շատ ենք հանդիպել և ոնց էլ չլինի՝ մեկ անգամ հաղթած կլինենք: Հաղթել են, այո, բայց միայն վերջին խաղում: 2018 և 2019 թթ-ին Վադուցում մեր ընտրանին չի կարողացել հաղթել: Ավելին, 2018-ին Կարապետյանը մեր թիմին փրկեց պարտությունից:

• Այս վիճակագրությամբ մերոնք մտան դաշտ ու առաջ ընկնելով ասեմ, որ դժվարությամբ կորզեցին հաղթանակը:

Ով չի դիտել հանդիպումը, հաշվին նայելով կարող է կրկին հիասթափվել, որ նվազագույն հաշվով հաղթանակ ենք տոնել, գոլն էլ «խփել» ենք ամենավերջում, բայց ամեն ինչի մասին հերթով:

• Մեկնարկային կազմի ոդիսականը.

Հայկական ֆուտբոլին մոտ կանգնած մարդիկ հավաքականի ամեն խաղից առաջ փորձում են գուշակել մեկնարկային կազմը. ոմանց մոտ երբեն ստացվում է, ոմանք էլ միշտ սխալվում են, բայց դա չէ էականը: Կարծում եմ, այս անգամ ոչ-ոք չկարողացավ գուշակել մեկնարկային կազմը:

Եթե դարպասապահի, պաշտպանների ու հենակետայինների հարցում կար հստակություն (Յուրչենկո-Կամո-Հովո-Չալըշըր-Վատո-Ուդո-Արտակ), ապա հարձակման գծում Կապառոսն անակնկալ էր մատուցել: Լիխտենշտեյնի հավաքականի «դահիճ» Ալեքսանդր Կարապետյանը մնացել էր պահեստայինների նստարանին:

4-2-3-1 ավանդական դարձած տարբերակին եկավ փոխարինելու 4-4-2 դասական տարբերակը: Իհարկե, խաղի ընթացքում, կախված Ադամյանի մանևրումներից, գործում էինք նաև 4-2-3-1 մարտավարությամբ, բայց դա միայն առաջին խաղակեսում, քանի որ ընդմիջմանը Կապառոսը հասկացավ, որ 2 հենակետայինով չարժե շարունակել խաղը: Առջևի գծում Ադամյանի կողքին տեղակայվել էր Բրիասկո Բալեկյանը, իսկ եզրերում գործում էին Բարսեղյանն ու Բայրամյանը: Երկուսն էլ շատ ակտիվ էին իրենց եզրերում: Շատ հաճախ աջ եզր էր տեղափոխվում Ադամյանը՝ առջևում միայնակ թողնելով Բալեկյանին, իսկ այդ ընթացքում Բարսեղյանը տեղակայվում էր կենտրոնում:

Լիխտենշտեյնը դաշտ էր մտել՝ մեկ միավոր կորզելու: Ինչու՞ հենց մեկ միավոր: Քանի որ, թիմը, եթե հույսը դներ հակագրոհների վրա, խաղի ընթացքում գեթ մեկ վտանգավոր հակագրոհ կձեռնարկեր, բայց դա չտեսանք: Ավելին, տանտերերը ոչ մի հարված չկատարեցին Յուրչենկոյի դարպասի ուղղությամբ: Մեր դարպասապահը խաղի ընթացքում միայն մի քանի անգամ դիպավ գնդակին, բայց կրկին ամեն ինչի մասին հերթով:

• Առաջին խաղակեսում կասկածելի 2 դրվագ եղավ, երբ մրցավարը կարող էր ցույց տալ 11 մետրանոց նշակետը, սակայն…

Խաղի մեկնարկը շատ լավ ստացվեց: Զգացվեց, որ թիմը գիտի՝ ինչի համար է մտել խաղադաշտ: Չափազանց ակտիվ էր Խորեն Բայրամյանը: Նրա անցումներն ու ճեղքումները եզրում բավականին վտանգավոր էին: Դրվագներից մեկում Բայրամյանը փոխանցում էր կատարում, գնդակը դիպավ մրցակցի պաշտպանի ձեռքին, հետո վերջինս գցեց Խորիկին, բայց 2 դեպքում էլ մրցավարի սուլիչը լռեց: Մեր հավաքականը մրցակցի տուգանային հրապարակում անդրադարձերին տիրելու խնդիր ուներ:

Դժվար է բացատրություն գտնել, բայց առաջին խաղակեսում ոչ մի վտանգավոր անդրադարձի Հայաստանի հավաքականի ֆուտբոլիստ չհասավ: Հենակետայիններն այնքան պարապ էին, որ «իրարից էին արդեն գնդակ խլում»: Հարվածներ փորձեցին կատարել Բայրամյանը, Ադամյանը, Բարսեղյանը, Գրիգորյանն ու Բալեկյանը, սակայն նպաստավոր դիրքերից խոտանը շատ էր կամ էլ գրագետ էր գործում դարպասապահ Բուխելը:

• Երկրորդ խաղակես, որտեղ վճռորոշ եղավ մրցակցի խփած գնդակը…

Ընդմիջմանը Կապառոսը հանեց մի հենակետայինի՝ Արտակ Գրիգորյանին ու խաղադաշտ մտցրեց Ալեքսանդր Կարապետյանին, սակայն վերջինս նպաստավոր դիրքերից մի քանի անգամ, մի քանի րոպեի ընթացքում վրիպեց: Իրականում, եթե անկեղծ լինենք, մինչև մրցակցի տուգանային հրապարակ, մինչև եզրափակիչ հատվածն ամեն ինչ շատ լավ էին անում մերոնք, իսկ վերջին հարվածի մասին դժվար է ինչ-որ բան ասել:

Իրոք, կատարյալին մոտ էր ամեն ինչ: Եվ դա պարզապես չի բացատրվում մեր տարածքային ահռելի առավելությամբ, հարվածների մեծ պաշարով կամ իրացրած անկյունայինների քանակով: Մենք «Լավն» էինք պաշտպանությունում, գրագետ՝ կիսապաշտպանությունում, ակտիվ ու կրեատիվ՝ հարձակման եզրերում, սական վատը՝ եզրափակելիս: Այստեղ հիշում ու կարոտում ենք Հենոյին: Մխիթարյանի՝ խաղադաշտում գտնվելը, վստահաբար, մեծ վստահություն է տալիս թիմակիցներին: Մեծ այդ վստահությունը Վադուցում պետք էր միայն գրոհները եզրափակելիս:

Կրկին շեղվեցինք թեմայից: Հետ գալով երկրորդ խաղակես, Կապառոսը միջնամասում Բրիասկոյի փոխարեն դաշտ մտցրեց ամենաանսպասելի խաղացողին. դաշտ մտավ խաղային պրակտիկայի պակաս ունեցող Արթուր Միրանյանն ու, ինչպես հետագայում պարզ դարձավ, Արթուրը չարդարացրեց հույսերը:

Րոպեներ անց հերթը հասավ Բաբայանին, սակայն «Ռիգայի» նորեկն էլ մեղմ ասած չփայլեց: Ամենասպասված փոփոխությունը եղավ 92-րդ րոպեին, երբ Բիչախչյանը մտավ խաղադաշտ, բայց ամեն ինչ արդեն վճռված էր:

Կրկին հետ գալով պետք է փաստենք, որ հյուրերի կազմում 83-րդ րոպեին մեզ օգնեց Ֆրոմելտը՝ պատահմամբ գնդակն ուղարկելով սեփական դարպասը ու ձևակերպելով խաղի վերջնական հաշիվը՝ 0-1:

Միգուցե, եթե Բիչախչյանը ավելի շուտ մտներ խաղադաշտ, այլ պաատկեր կլիներ, բայց ունենք այն, ինչ ունենք, իսկ ունենք 3 միավոր ու ինչպես ասում են՝ հաղթողներին չեն դատում: Խաղից հետո էլ Խոակին Կապառոսը, պատասխանելով լրագրողների հարցերին, նշեց, որ ընտրված մարտավարությունն իրեն արդարացրեց:

Մեկնարը հաջող էր: Մունդիալների ընտրական փուլերի պատմության մեջ Հայաստանը երկրորդ անգամ մեկնարկեց հաղթանակով: Հաջորդ 2 հանդիպումները տնային են. նախ կխաղանք Իսլանդիայի, իսկ հետո Ռումինիայի հետ: Դժվար է գնահատականներ տալ, սակայն վադուցյան խաղը մեծ հույսեր արթնացրեց: Երևանում կօգնեն նաև երկրպագուները: Կատարյալ արդյունք կլինի, եթե 3-րդ տուրից հետո ունենանք 7 միավոր:

Վերջում, եթե փորձենք առանձնանցնել խաղում՝ լավագույններին, ապա պետք է տանք Համբարձումյանի, Բարսեղյանի, Բայրամյանի ու Ադամյանի անունները: Նրանք, պարզապես, չքնաղ էին:

                                                                                                                                            Արմեն Գարամյան