Կա՞ թիմ, որի խաղին միշտ երազել եք ներկա լինել: Կա՞ խաղ, որը երբեք չեք մոռանա: Եթե ձեզ հարցնեն՝ ո՞րն է երբևէ ձեր դիտած ամենահիշարժան հանդիպումը, ո՞ր խաղը կմատնանշեք… Մարզական լրագրությամբ զբաղվում են մարդիկ, որոնց համար սպորտը տարերք է, որոնք նույնպես երազում են սիրելի թիմի խաղին մի օր մարզադաշտից հետևելու մասին:
ArmSport-ը վերջերս նոր շարք է սկսել՝ մեր գործընկերների հուշերով ձեզ տեղափոխելու մարզադաշտեր, որտեղ նրանք ներկա են եղել իրենց համար ամենահիշարժան խաղերին:
Այս անգամ իր հիշողություններով մեզ հետ կիսվել է Առաջին ալիքի Սպորտի բաժնի ղեկավար Շուշանիկ Հակոբյանը՝ պատմելով Լիբանան կատարած գործուղման ժամանակ ներկա եղած հիշարժան խաղերի մասին։
Շնորհակալ եմ ինձ ևս անդրադառնալու համար:
Մեծ սիրով կկիսվեմ հիշարժան խաղերիցս մեկով:
Ես այն երջանիկներից մեկն եմ, որն իր կարիերայի ոչ այդքան երկար տարիների ընթացքում գրեթե 2 տասնյակ գործուղումների է եղել, խոսքն, իհարկե, մեծագույն մարզական իրադարձությունների մասին է, ինչպիսիք են Եվրոպայի, Աշխարհի առաջնությունները, Օլիմպիական և Եվրոպական խաղերը: Թող մեծամիտ չհնչի, բայց իմ այդ բոլոր գործուղումների ժամանակ մեր մարզիկները նվաճել են առնվազն 1 ոսկե մեդալ, ինպես նաև եղել է, որ նվաճել են 2 ոսկե մեդալ և ավելի: Բացառություն է կազմում 2017 թվականի մարմնամարզության ԵԱ-ն, որտեղ Հարություն Մերդինյանը բրոնզե մեդալ նվաճեց, սակայն այդ մեդալը, ոսկուց թանկ արժեք ունի, մասնագետները կհասկանան: Բարդ էր առանձնացնել որևէ մեկը, բայց դա ինձ, կարծես թե, հաջողվեց:
Այսօր ցանկանում եմ պատմել մի խելահեղ գործուղման մասին, որն ունեցել եմ 2018 թվականի մայիսին: Լիբանանի ՀՄԸՄ բասկետբոլային ակումբը դուրս էր եկել երկրի առաջնության եզրափակիչ, որտեղ 7 խաղում մրցելու էր Լիբանանի բազմակի չեմպիոն, ուժեղագույն «Ռիադի» ակումբի հետ: Որպեսզի հասկանաք, թե ինչ ուժեղ է Լիբանանի բասկետբոլի առաջնությունը, պարզապես կարող եմ նշել, որ այնտեղ խաղում են NBA-ի բասկետբոլիստները: «Ռիադի» ակումբն էլ գերֆինասավորված, հարուստ ակումբ է, որը ներկայացնում է Բեյրութի այն հատվածը, որը բնակեցված է թուրքերով՝ սուննի մուսուլմաններով:
Լիբանանի ՀՄԸՄ-ի և իմ ավագ ընկեր Մգո Օդաբաշյանից հրավեր ստացա լուսաբանելու յոթի եզրափակիչը: Արդեն պատկերացնում էի` ինչ թեժ էր լինելու, ոչ միայն սպորտային տեսանկյունից, այլև՝ ազգային:
Երբ հասա Բեյրութ, հատկապես Բուրջ Համուդ թաղամաս, ինձ Հայաստանում էի զգում: Երբ լսում էին, որ Առաջին ալիքից եմ եկել, որպեսզի լուսաբանեմ խաղերը, այնպես էին ուրախանում, ոգևորվում, հպարտանում, որ իրենց նվաճմամբ հայրենիքի գլխավոր հեռուստաալիքը հետաքրքրված է, որ ես էլ էի սկսում հուզվել:
Ընտանիքի անդամի նման էին վերաբերվում ինձ: Անգամ թույլ չտվեցին, որ հյուրանոցում մնամ: ՀՄԸՄ կանանց բասկետբոլի պատասխանատու Թալին Խաչատրյանի հրավերով մնացի իրենց տանը:
Հատկապես ֆանտաստիկ էին նախապատրաստական աշխատանքները: Հասկանում եք, այնտեղ յուրաքանչյուր հայ մի բանով օգնում էր, որ տնային խաղերում ամեն ինչ իդեալական լինի:
Այնպես չէր, որ երկրի առաջնության եզրափակչի անցկացումը կազմակերպվում էր ֆեդերացիայի կողմից:
7 եզրափակիչ խաղ՝ հերթականությամբ՝ տանը և մրցակցի հարկի տակ:
Առաջին խաղը ՀՄԸՄ-ի հարկի տակ էր, հաղթեցինք: Սակայն ավելի մեծ կիրք կար ոչ թե խաղահրապարակում, այլ տրիբունաներում: Ես այդ պահին հասկացա, որ սա պարզապես սպորտ չէ, սա շատ ավելին է քան սպորտը: Սա ազգային է, կրոնական է, հայապահպան է…մի խոսքով՝ սա ապրելակերպ է Լիբանանի հայ համայնքի համար:
Թիմերի երկրպագուներին արգելված էր գնալ մրցակցի հարկի տակ անցկացվող խաղերին: Մարզական տեսանկյունից չէի հասկանում՝ ինչու, կարծում էի դա անարդար է:
Քաջ Նազարը մեջս արթնացավ և՝ անտեսելով մեր համայնքի՝ «Ռիադիի» մարզադահլիճ չգնալու բոլոր հորդորները, գնացի: Եվ, իհարկե, հրաշքով ողջ-առողջ մնացի: Ամբողջ տրիբունաները թուրքական դրոշներով էին ողողված, երկրպագուները, որպեսզի հունից հանեն մեր մարզիկներին, հայհոյում էին մեր դրոշը, կրոնը, անգամ Ցեղասպանության մասին էին բղավում: Խաղում, մեր թիմը պարտվեց, անհնար է նման ճնշման տակ խաղալ: Հանդիպումը հսկում էին մոտ 100 ոստիկան, այուամենայնիվ, բախումը, ծեծուջարդն անխուսափելի էին, մի կերպ, հարվածներ ստանալով, փախա տարածքից: Այլևս չգնացի իրենց մարզադահլիճ:
ՀՄԸՄ-ը վերջին որոշիչ խաղն անցկացնում էր սեփական հարկի տակ: Բոլոր արտագնա խաղերում պարտվել էր, հրաշալի էր, որ վիճակահանությամբ եզրափակիչ շարքը սկսելու հնարավորությունը մեզ էր բաժին հասել:
Եզրափակչին հայերը պատրաստվում էին պատերազմի նման, չեմ չափազանցնում ոչ մի բառ: Դահլիճը տեղավորում էր 3000 հանդիսական, կարող եք գուշակել քանիսն էին եկել՝ 6000, եթե ոչ ավելի: Ամբողջ ընթացքում երգում էին, վանկարկում, պարում, ոգևորում…դա տեսնել էր պետք:
Դրամատիկ, դիտարժան խաղում ՀՄԸՄ-ը պատմության մեջ առաջին անգամ դարձավ Լիբանանի չեմպիոն…և այստեղ սկսվեց իսկական տոնը: Հայերի համար դա պարզապես մարզական նվաճում չէր, արդեն ասացի վերևում, որ սա ազգային հարց էր, ինչպես նաև յուրաքանչյուրի համար՝ ինքնասիրության:
Առաջին ալիքի համար ուղարկվող ամենօրյա ռեպորտաժներս միշտ երկար էին լինում, չէի կարողանում կրճատել, ափսոսում էի: Խմբագիրներն էլ չէին զայրանում, նրանք էլ էին հաճույք ստանում: Կարևորությունը հասկանում էին:
Ամբողջ համայնքում տոն էր: Ամբողջ գիշեր երգել, պարել, նշել են: Նման բան ես իմ աչքերով չէի տեսել:
Եվ այս ամենի կուլմինացիան ինձ համար եղավ Մեծի Տանն Կիլիկիո Արամ Ա կաթողիկոսի հետ հանդիպումը՝ Անթիլիասում: Երբեք այդքան օրհնված չէի զգացել ինձ:
Լիբանանի և մեր հայ համայնքի հետ կապված հուշերը շատ ջերմ են: Ցավում եմ, որ այժմ այդ երկրում այսպիսի մեծ ճգնաժամ է: Ուժ և համբերություն եմ մաղթում Լիբանանի իմ քույրերին ու եղբայրներին:
Շարքի համակարգող՝ Ստելլա Բաբլոյան
Շարքի նախորդ նյութերը՝
Ցանկացած խաղ՝ ինչպես սուրբծննդյան տոնակատարությունը․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Երազանք, որ իրականացավ 8 տարի անց․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Վալերյանկա+ֆուտբոլ=ՍԵՐ․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Հայերով ցնծում էինք, իսկ Մխիթարյանը մխիթարում էր Սոկրատիսին․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Անընդհատ նայում էի ու աչքերիս չէի հավատում․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Գնալով երազանքին ընդառաջ․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Լինում են խաղեր, երբ ոչնչով չես տարբերվում երկրպագուից․ մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Լեհ կոլեգաներս ներողություն էին խնդրում Լևանդովսկու գոլի համար․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը
Ամենահիշարժան խաղը, որին ներկա եմ եղել․ Պատմում են լրագրողները
