Ինչպես նիգերիացի պատանին գրավեց Մադրիդի Ատլետիկոյի ուշադրությունը․ Արարատ-Արմենիայի հարձակվողի պատմությունը

«Ատլետիկո Մադրիդ», «Զալցբուրգ», «Ժիլինա»․․․ցանկը էլի կարելի է շարունակել, բայց սրանք այն թիմերի անուններն են, որոնք առաջինը կգրավեն հայ երկրպագուի ուշադրությունը։ 

Տարեսկզբին «Արարատ-Արմենիան» հայտարարեց նիգերիացի Յուսուֆ Օտուբանջոյին ձեռք բերելու մասին։ Հարձակվող, որը ֆուտբոլային գիտելիքների մեծ մասը ձեռք է բերել Մադրիդում ու դեռ պահպանում է մի օր այնտեղ վերադառնալու երազանքը։

 27-ամյա ֆուտբոլիստը ArmSport-ին պատմել է մադրիդյան առաջին քայլերի, երազանքների, Հայաստանից ստացած տպավորությունների ու տնից հեռու կարանտինային կյանքի մասին։

-Նայելով այն ակումբների ցանկին որտեղ դու հանդես ես եկել կարիերայիդ ընթացքում՝ հիացնող է այնտեղ նաև Մադրիդի «Ատլետիկոյի» անունը տեսնելը․․․

-Շնորհակալ եմ հիանալի հաճոյախոսության համար։ «Ատլետիկո Մադրիդն» իմ առաջին եվրոպական ուղևորությունն էր։ Ես թիմին միացա 2011 թվականին ու այնտեղ մնացի մինչև 2012 թվականի ամառ։ Հիանալի փորձ էր։ Ես 3-րդ լիգայում էի խաղում, բայց ամիսը մեկ անգամ մարզվում էի գլխավոր թիմի հետ։ Հիասքանչ է Ագուերոյի, Ֆոռլանի, Դե Խեայի, Ֆալկաոյի ու նման այլ պրոֆեսիոնալ խաղացողների հետ մարզվելը։ Դա փորձառություն էր ողջ կյանքի համար ու ինձ շատ օգնեց կարիերայիս ընթացքում։

-Ինչպե՞ս էիր հայտնվել այնտեղ։ 

-Դա տեղի ունեցավ այն ժամանակ, երբ Նիգերիայի հավաքականի կազմում մասնակցում էի Աշխարհի մինչև 17 տարեկանների 2009 թվականի առաջնությանը։ 2010-ին ուղևորվեցի Գանա, որտեղ արտասահմանից շատ սկաուտներ կային։ Բախտս բերեց ու «Ատլետիկոյի» սկաուտը նկատեց ինձ։ Այդպես էլ ամեն ինչ սկսվեց։ Հետո 2011 թվականին ես ժամանեցի Մադրիդ։

-Քեզ հենց 3-րդ լիգայի՞ թիմի համար էին դիտարկել։

-Ոչ, ոչ։ Մինչ մեկնելս ես 2-րդ թիմի հետ էի պայմանագիր կնքել, որովհետև այդ ժամանակ 18 տարեկանս նոր էր լրացել, բայց վիզա ստանալն արագ չստացվեց ու երբ մեկնեցի Մադրիդ, առաջնությունն արդեն սկսվել էր, ու ստիպված 3-րդ թիմին միացա։

-Ո՞րն է ամենաարժեքավոր բանը, որ սովորել ես «Ատլետիկոյում»։

-Շատ բան եմ սովորել այնտեղ։ Խաղաոճ, տակտիկա, հմտություններ, տեխնիկա ու, որ ամենակարևորն է, մարզման ու խաղի ժամանակ ցանկացած մարտահրավերի դիմակայելու մենթալիտետ։ Նրանք միտքը կոփելու մարզում ունեն։

-Այնտեղ լինելով՝ մտածո՞ւմ էիր առաջին թիմում խաղալու մասին։

-Դա միշտ իմ կարիերայի երազանքների մի մասն է կազմել ու երբ մարզվում էի առաջին թիմի հետ, այնպես էի խաղում, ասես հաջորդ օրը պատրաստվում եմ պայմանագիր կնքել նրանց հետ․ լիովին կենտրոնացած ու պատրաստակամ։

-Ինչո՞ւ երազանքդ չիրականացավ։

-Երազանքին հասնելու ճանապարհը երկար է։ Գուցե, այն ժամանակ այնտեղ չստացվեց, բայց այդ երազանքը դեռ ապրում է, ու առջևում միշտ ավելի լավ օրեր են սպասվում։

-Կամփոփե՞ս կարիերադ «Ատլետիկոյից» հետո։

-Ինչպես ասացի՝ ես օրհնված էի, որ կարիերաս «Ատլետիկո Մադրիդում» սկսեցի, բայց դա չի նշանակում, թե իմ խաղացած մյուս թիմերը Մադրիդի պես լավը չէին։ Ամեն ճամփորդության հետևում մի պատմություն է։ Ես որտեղ որ հայտնվում եմ, փորձում եմ ավելի լավը դառնալ։

-Ու ինչպիսի՞ն էր քո ուղին մինչև «Արարատ-Արմենիա» հասնելը։

-2018 թվականի ամռանը միացա ավստրիական «ԼԱՍԿ»-ին։ Հիանալի էր: Հետո Հայաստանից ինձ հետ կապ հաստատեցին՝ հարցնելով կցանկանա՞մ վարձավճարով հանդես գալ «Արարատ-Արմենիայում»։ Քանի որ իմ թիմում շատ չէի խաղում, փնտրեցի ու տեսա, որ «Արարատ-Արմենիան» հաղթող թիմ է, առաջնության չեմպիոնը, և որոշեցի գալ ու մեկ այլ պատմություն կերտել Հայաստանում։ 

-Ինչպիսի՞ն են տպավորություններդ Հայաստանից։

-Հիմա իսկապես շատ բան չեմ կարող ասել, որովհետև դեռ նոր եմ այստեղ ու փորձում եմ տեղանքին ծանոթանալ, բայց նախքան կարանտինն անցկացրածս կարճ ժամանակից ստացած տպավորություններովս Հայաստանը խաղաղ ու հարմարավետ վայր է։ Մի բան կարող եմ իմ թիմի մասին ասել․ նրանք շատ ընկերասեր ու օգնող են։ Այս պահի համար այսքանը, որովհետև հետագայում շատ նոր բաներ եմ ուսումնասիրելու։

-Կշարունակե՞ս միտքը։ Մնա տանը և․․․

-․․․պահպանիր մարզավիճակդ ու ապահով եղիր։

-Ինչպե՞ս է անցնում քո կարանտինային կյանքը տնից հեռու։

-Հեշտ չէ։ Նախկինում երբեք նման փորձ չեմ ունեցել, բայց ընտրության հնարավորություն չունենք։ Փորձում եմ մարզվել տանը, մարզավիճակս պահպանելու համար դուրս եմ գալիս վազելու, ֆիլմեր եմ դիտում։ Բացի սրանցից, կարանտինը ինձ խոհարար է դարձրել, հիմա ավելի շատ եմ պատրաստում, քան նախկինում։ Հիմա խոհանոցիս լավագույն ընկերն եմ դարձել (ծիծաղում է՝ հեղ․)։

-Ի՞նչ ֆիլմեր խորհուրդ կտաս ընթերցողներին։

-Վստահ չեմ, որ ֆիլմերի լավ խորհրդատու եմ։ Ես հիմա ավելի շատ ձգտում եմ կոմեդիա դիտել, որովհետև ինչ նայում ենք աշխարհում տարածված վարակի, մահվան ու համաճարակային լուրեր են։ Ուստի, ես որոշել եմ դիտել կատակերգական ու մոտիվացնող ֆիլմեր։ Մի բան, որը միտքս կազատի վախից ու ցավից։

-Իսկ ի՞նչ երաժշտություն կարելի է լսել։

-Հիփ-հոփ, Regaetton ու նիգերիական երաժշտություն։

-Դժվա՞ր է առանց ֆուտբոլի։

-Դժվար է։ Պատկերացրեք, հիմա մի ամիս էլ գումարվեց։ Գնդակն ու դաշտը զգալ չենք կարողանալու։ Իսկապես, շատ դժվար է։

-Ըստ քեզ՝ ե՞րբ կվերսկսվի առաջնությունը։

-Նույնիսկ չգիտեմ։ Որոշ մարդիկ ասում են մյուս ամսվա կեսերին, մյուսներն ասում են՝ մինչև հունիս չի սկսվի։ Միշտ այնքան տարբեր են նորությունները։ Խենթանալ կարելի է։

-Քեզ դո՞ւր է գալիս մեր առաջնության ձևաչափը, որ միայն առաջին վեցնյակի թիմերն են պայքարելու մեդալների համար։

-Այո՛, կատարյալ է։ Կարծեմ՝ ուրիշ երկրներում էլ այդ ձևաչափը կա։ Այն խաղը ավելի հետաքրքիր է դարձնում ու յուրաքանչյուր թիմի ստիպում է լավ ոգի դրսևորել։

-Այս պահին գլխավորում եք մրցաշարային աղյուսակը։ Ինչպիսի՞ շարունակություն ես տեսնում ձեր թիմի համար։

-Հիմա, երբ ամեն ինչ դադարեցվել է, շանսերի մասին չենք կարող խոսել։ Եթե շարունակենք միավորներով առաջատարը լինել, մեզ համար դա առավելություն կլինի։ Բայց պիտի կարողանանք դա ապացուցել ամեն խաղը հաղթելով։ Հիմա ամեն ինչ ավելի բաց է, ու առաջնությունն ավելի մրցունակ կլինի։

Լուսանկերները՝ «Արարատ-Արմենիայի» ֆեյսբուքյան էջի

Ստելլա Բաբլոյան