«Գնում ես Եռաբլուր ու բառեր չես գտնում․․․Շատ ցավալի է, շատ դժվար է։ Խոսքեր չկան»,-ասում է Հայաստանի Կիոկուշին կարատեի ֆեդերացիայի նախագահ Անդրանիկ Հակոբյանը, որի ղեկավարած կառույցն Արցախյան 44-օրյա պատերազմում 3 մարզիկ կորցրեց․ Արթուր Սուքիասյանը, Ազատ Ալոյանն ու Հայկ Կիրակոսյանը։
Այս անգամ Եռաբլուր այցելելու նախաձեռնությունը եղել է իրանցի մարզիկ Ահմադ Բաղերիփուրինը։ Նա Արթուրի ընկերն էր ու վերջերս մոտենալով Իրանում ՀՀ դեսպանատուն՝ հանձնել էր 2017 թվականին Հայաստանում անցկացված Կիոկուշին կարատեի Հայաստանի 12-րդ բաց առաջնությանն իր նվաճած ոսկե մեդալն ու խնդրել՝ ի նշան հարգանքի, այն հանձնել ընկերոջ ընտանիքին։
Այս արարքը թեև հետո հայրենիքում, որտեղ ադրբեջանական մեծ համայնք կա, խնդիրներ էր առաջացրել Ահմադի համար, նա օրերս եկել է Հայաստան ու այցելել Արթուրի գերեզմանին։
Ի պատասխան այս արարքի՝ Կիոկուշինի ֆեդերացիան իրանցի մարզիկին է հանձնել 2018-ին Երևանում կայացած Կիոկուշին կարատեի Եվրոպայի առաջնության պատվո ոսկե մեդալը։
«Եվրոպայի առաջնությանը, որին 20-ից ավելի երկրներ էին մասնակցում, Ահմադը 2 մենամարտ հաղթեց, իսկ 3-րդը պարտվեց ու չկարողացավ մրցանակային տեղ զբաղեցնել։ Որպես հուշ ու հարգանքի նշան` որոշեցինք այդ տարվա ոսկե մեդալը նվիրել նրան»,-ArmSport-ի հետ զրույցում մանրամասնում է Անդրանիկ Հակոբյանը։
Արթուր Սուքիասյանը ծառայում էր Ջրականում (Ջաբրաիլ)։ Պատերազմի օրերին վիրավորում էր ստացել, բայց մի քանի օր Ստեփանակերտի հոսպիտալում մնալուց հետո առաջնագիծ վերադառնալու ու ընկերներին օգնելու ցանկություն էր հայտնել։
Նա զոհվեց ծննդյան 19-րդ տարեդարձից երկու օր առաջ՝ հոկտեմբերի 30-ին՝ իրեն ճանաչողների հուշերում մնալով որպես մեծ հայրենասեր։
Ֆեդերացիայի նախագահը հիշում է, որ Արթուրն ուզում էր նախագահ կամ վարչապետ դառնալ՝ Հայաստանն ավելի լավը դարձնելու համար։
«Երբ խոսում էր իր ցանկության մասին, ասում էի․ «Արթո՛ւր ջան, դու իրոք կարող ես դառնալ, ու մենք հանգիստ կլինենք, որովհետև համոզված եմ, որ այդ դեպքում մեր երկրում շատ դրական տեղաշարժեր կլինեն»»,-պատմում է Հակոբյանը, որն իր սանի մասին խոսելիս ասում է՝ կատակասեր, կյանքով լի տղա էր, ինչքան լավ խոսքեր կան կարելի է նրան վերագրել։
Արթուրը 6 տարեկանից զբաղվում էր այս մարզաձևով ու ֆեդերացիայի լավագույն մարզիկներից էր։
Նա գտել էր հաջողության բանաձևը․ Եթե ուզում ես չեմպիոն լինել՝ պիտի բոլորից ավելի շատ աշխատես։
Նա նաև տանն էր աշխատում։ Հավելյալ ժամեր տրամադրում մարզումներին։
Մարզումների հետ մեկտեղ Արթուրը 2019 թվականին ընդունվել էր Երևանի պետական համալսարան, միանգամից երկու ֆակուլտետ՝ Հայ բանասիրության (առկա) և Միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետ (հեռակա)։ Առաջին կիսամյակը, ի դեպ, գերազանց առաջադիմությամբ էր ավարտել։
Հակոբյանը պատմում է, որ նա միշտ գրքեր էր կարդում ու շատերից հենց դրանով էր տարբերվում։ Նույնիսկ ծառայության ընթացքում ծնողներից գրքեր էր ուզում։
Մրցաշարերից մեկի ժամանակ Արթուրը հաղթել էր ադրբեջանցիներին ու լուսանկարվել 1-ին տեղի հարթակին՝ Հայաստանի դրոշով, իսկ կողքին՝ 2-րդ և 3-րդ տեղերի հարթակներին ադրբեջանցիները՝ գլուխները խոնարհած։
Անդրանիկ Հակոբյանն ասում է․
«Մեր ազգը հայրենասեր զավակի կորցրեց։ Իսկ ֆեդերացիան ևս լավ մարզիկ, լավ մարդ կորցրեց, որը ոչ միայն լավ մարզիկ էր, այլև լիդեր էր։ Երբ նայում ենք նրա տանը գտնվող գավաթներին ու առաջին տեղի մեդալներին, հասկանում ենք, որ նա ձգտում էր լինել լավագույնը։
Ցավում եմ, որ շատ հայորդիներ զոհվեցին այս պատերազմում։ Երբ նայում եմ այս տղաներին, որոնք, կարելի է ասել, մեր ձեռքի տակ են մեծացել, խոր ցավ եմ ապրում»։
Ստելլա Բաբլոյան
