Լինում են խաղեր, երբ ոչնչով չես տարբերվում երկրպագուից․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը

Կա՞ թիմ, որի խաղին միշտ երազել եք ներկա լինել: Կա՞ խաղ, որը երբեք չեք մոռանա: Եթե ձեզ հարցնեն՝ ո՞րն է երբևէ ձեր դիտած ամենադիտարժան հանդիպումը, ո՞ր խաղը կմատնանշեք… Մարզական լրագրությամբ զբաղվում են մարդիկ, որոնց համար սպորտը տարերք է, որոնք նույնպես երազում են սիրելի թիմի խաղին մի օր մարզադաշտից հետևելու մասին:

ArmSport-ը սկսել է նոր շարք՝ մեր գործընկերների հուշերով ձեզ տեղափոխելու մարզադաշտեր, որտեղ նրանք ներկա են եղել իրենց համար ամենահիշարժան խաղերին:

Այս անգամ մեզ հետ Եվրոպայի առաջնության որակավորման փուլի Հունաստան – Հայաստան հանդիպման խաղի հիշողություններով է կիսվում «Ուրարտու» ՖԱ-ի մամուլի քարտուղար Դավիթ Մարտիրոսյանը։

Քիչ անց կտեղափոխվենք 2019 թվական, Աթենք

Ֆուտբոլ լուսաբանելը՝ այն էլ Հայաստանում, ինքնատիպ ու հետաքրքիր գործ է։ Լինում են խաղեր, երբ դու ոչնչով չես տարբերվում երկրպագուից, դրանք են ազգային հավաքականի ու հայկական ակումբների եվրագավաթային հանդիպումները։ Լրագրության ոսկե կանոնն ասում է, որ պետք է լինել անաչառ, իսկ տեղի ունեցող իրադարձություններին էլ օբյեկտիվորեն վերաբերվել։ Վերը նշված դեպքերում այդ օրենքը պահելը գրեթե անհնար է։

ՈՐՊԵՍ ՍԿԻԶԲ
Հետաքրքիր հանդիպումներ ու տպավորիչ հաղթանակներ շատ են եղել։ Հաճելի է աշխատել հատկապես, երբ հաղթանակ է լինում։ Կհարցնեք ինչո՞ւ։ Պատասխանեմ։ Որովհետև բոլորն ուրախ են լինում, երկրպագուներն անչափ գոհ, իսկ ֆուտբոլիստներն էլ լրագրողների հետ շփման մեջ բավականին շռայլ։ Պարտություններից հետո այդ տրամադրությունը փոխանցվում է տիրող մթնոլորտին և այո, դու անում ես քո աշխատանքը, բայց ոչ այնքան մեծ ոգևորությամբ։ Հետաքրքիր է հատկապես արտագնա հանդիպումների լուսաբանումը։

ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆ + ՖՈՒՏԲՈԼ + ԱՇԽԱՏԱՆՔ
Առհասարակ ցանկացած ճանապարհորդություն լիքն է նոր բացահայտումներով ու արկածներով, և եթե դրա հիմքում ֆուտբոլային արտագնա հանդիպում է, և եթե այն հաջող է դասավորվում քո հավաքականի կամ քո երկիրը ներկայացնող ակումբի համար, ապա այն ավելի քան ստացված ես համարում։ Ճանապարհի ընթացքում դու տեսնում ես նոր երկրներ, հետևաբար կյանքի այլ ապրելակերպ, մշակույթ, նիստուկաց։ Այդ ամենը տեսնելով դու ինչ-որ բաներ վերցնում ես քեզ համար, ինչ-որ չափով այն թրծում է քո աշխարհընկալումը։ Ինչևէ։ Ճամփորդելը հաճույք է միշտ, իսկ եթե այն ֆուտբոլային ճանապարհորդություն է, ուրեմն հաճելի է կրկնակի։

2853 ԿԻԼՈՄԵՏՐ
Երևանից ճիշտ այսքան հեռավորության վրա է գտնվում Հունաստանի մայրաքաղաք Աթենքը։ Հավանաբար կռահեցիք՝ պատմելու եմ նախորդ ամռանը կայացած Եվրոպայի առաջնության որակավորման փուլի Հունաստան – Հայաստան հանդիպման ու այն մասին, թե ինչպես մենք հասանք խաղին, տոնեցինք հաղթանակ և լուսաբանեցինք այն։ Սկսենք ամենասկզբից։

Հունիսի 8-ին Հայաստանի հավաքականը հաղթանակ տոնեց Լիխտենշտեյնի ընտրանու նկատմամբ 3-0 հաշվով և երեք օր անց պետք է արդեն Աթենքում մրցեր Հունաստանի հետ։ Լիխտենշտեյնի հետ խաղից հետո մենք շտապեցինք վերցնել ճամպրուկներն ու ճանապարհ ընկնել։ Մենք 3 օրում պետք է հասնեինք Աթենք։ Ճանապարհորդելու էինք ոչ թե օդանավով, այլ ավտոբուսով։ Այնպես որ ես այդ 2853 կիլոմետրը զգացել եմ սեփական մաշկի վրա։ Իսկապես էքստրեմալ ճանապարհորդություն էր։ Ժամանակը քիչ էր, պետք էր անցնել Վրաստանը, ամբողջ Թուրքիայի տարածքը, հետո Հունաստանով հասնել նշանակետ։ Խաղից ուշանալու ռիսկ կար, որովհետև ամեն դեպքում ճանապարհ ես գնում ու հասկանալի է, որ ամեն ինչ կարող է պատահել։ Ճանապարհորդության նման փորձ էլի ունեցել էի, ավտոբուսով ուղևորվել էի Ռումինիա, պատճառը էլի ազգային հավաքականի խաղն էր, բայց եթե այն ժամանակ հույսերն այդքան էլ մեծ չէին, ապա այս դեպքում ոգևորությունն ավելի շատ էր։ Գյուլբուդաղյանցի հավաքականը նոր լիցքեր էր հաղորդել մեզ, դրա համար էլ 100-ից ավելի մարդ, այդ թվում՝ նաև ես, ազգայինի խաղին լինելու համար համաձայնվել էինք նման դժվար ճանապարհ անցնել։ Ճանապարհն իսկապես թվում էր անվերջանալի, գնում-գնում ենք, բայց տեղ չենք հասնում։ Վերջապես խաղի նախորդող գիշերը հասնում ենք Հունաստան, բայց դեռ մինչև Աթենք 502 կիլոմետր կար։ Հունաստանում ենք, բայց դեռ հստակ չէ՝ կհասցնենք խաղին, թե՞ ոչ։ Այդուհանդերձ, կեսօրից հետո հասանք Աթենք։ Մեր ճամպրուկները թողեցինք մարզադաշտում և առանց Ակրոպոլիսը տեսնելու միանգամից ուղևորվեցինք մարզադաշտ։ Իսկ ես դեռ պետք է հավատարմագրման անվանաքարտը վերցնեի, որն ի դեպ վերցրել էր Armsport.am-ի այդ ժամանակվա թղթակից Սուրեն Սուքիասյանը։ Մետրոյով հասանք մարզադաշտ: Աթենքի «Օլիմպիական» մարզադաշտը պարզապես շքեղ կառույց էր, անչափ գեղեցիկ ու անչափ հարմարավետ։ Լրագրողների համար նախատեսված մուտքի մոտ ինձ սպասում էր Սուրենը։ Տեսա նրան, վերցրի անցագիրը ու մտա մարզադաշտ։ Ֆուտբոլիստներն արդեն դուրս էին եկել նախավարժանքի, իսկ ես խորը շունչ քաշեցի՝ հասանք ։

ՀԱՂԹԱՆԱԿ
Այն, որ մեր հավաքականը նյարդային պահեր պարգևելու ունակություն ունի գիտենք շատ վաղուց։ Այդ խաղն էլ բացառություն չեղավ։ Մեր տղաները շատ արագ բացեցին հաշիվը։ Գոլի հեղինակ դարձավ Ալեքսանդր Կարապետյանը։ Մի փոքր անց նորից ենք գոլ խփում, այս անգամ էլ Գևորգ Ղազարյանն է աչքի ընկնում։ Ոգևորությունը մեծ էր, մարզադաշտում միայն հայերի ձայներն էին լսելի։ Մենք՝ Հայաստանից ժամանած լրագրողներով էյֆորիայի մեջ էինք, սկսվում է երկրորդ կեսը ու 9 րոպե անց գնդակ ենք բաց թողնում՝ 1-2։ Հույների գոլը մեր մեջ տագնապ է արթնացնում, վերջնամասում մի հատ էլ ենք խփում, բայց մի հատ էլ ընդունում ենք՝ 2-3։ Վերջին րոպեներին լարվածությունը պիկի վրա էր, հայ լրագրողներով, ինչպես ասում էին՝ մոռացել էինք, թե ինչի համար ենք հավաքվել, ու անտեսելով ամեն ինչ, ինքամոռաց հետևում էինք խաղի ընթացքին՝ աջակցելով մեր հավաքականին։ Հույները գրոհում ու գրոհում էին։ Պատկերացնու՞մ եք՝ եթե հանկարծ գոլ բաց թողնեինք, ի՜նչ մեծ հիասթափություն կապրեինք, այն էլ՝ ոչ այդքան հեշտ ճամփորդությունից հետո։  Բայց լավ է, հնչեց մրցավարի սուլիչի ձայնն ու վերջ՝ հաղթանակ․․․

Ֆուտբոլիստները տոնում էին հաղթանակը խաղադաշտում, մենք՝ լրագրողների համար նախատեսված գոտում։ Հավատացեք, որ այդ հաղթանակը այնքան մեծ լիցքեր թողեց, որ ոչ մեկ չէր ափսոսում այդքան երկար ճանապարհ անցնելու համար, այդ թվում՝ նաև ես։ Այո, արժեր այդքան երկար ճանապարհ կտրել հավաքականի նման հաղթանակը սեփական աչքերով տեսնելու համար։

Շարքի համակարգող՝ Ստելլա Բաբլոյան

Շարքի նախորդ նյութերը՝

Ամենահիշարժան խաղը, որին ներկա եմ եղել․ Պատմում են լրագրողները,

Լեհ կոլեգաներս ներողություն էին խնդրում Լևանդովսկու գոլի համար․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը