Հավատա հաղթանակին, նույնիսկ ՝ ավարտից հետո. Ահա, թե ինչու Լիվերպուլը երբեք միայնակ չի քայլի

«You’ll Never Walk Alone». այս կատարումն արդեն երկար տարիներ դարձել է «Լիվերպուլի» տնային հանդիպումների անբաժանելի մասը:

Իսկապես, այս թիմը երբեք միայնակ չի քայլի:

Յուրգեն Կլոպի տղաներն օրեր առաջ ժամանակից շուտ նվաճեցին ԱՊԼ-ի չեմպիոնական տիտղոսը: Նրանք դա արեցին 30 տարի անց: Պատկերացրեք, վերջին անգամ 30 տարի առաջ էր, երբ «Լիվերպուլի» երկրպագուները տոնել էին չեմպիոնության բերկրանքը:

Երբեմն չենք էլ գիտակցում, թե որքան բազմաշերտ և խորը կարող են լինել այս տարիները: Ավելին չեմ ասի, պարզապես կարդացեք.

«Գիտես տղաս, երբ քո տարիքում էի, սիրում էի երազել: Ծնողներս աղքատ էին, ինչի հետևանքով զրկված էի շատ հաճույքներից: Երազելը միակ բանն էր, որը ինձնից ոչ ոք չէր կարող խլել:

Այս աշխարհում դա միակ բանն է, որի համար մեծ գրպաններով տաբատ հարկավոր չէ: Չես վճարում դրա դիմաց, քանի որ կան բաներ, որոնք անգին են:

Գիտեմ, թե ինչ կմտածես հիմա: Հաստատ կասես ՝ հայրիկը ցնդել է. ինչ-որ անհասկանալի մտքեր է ասում:

Մայրդ էլ նույնը մտածեց, երբ առաջին անգամ փորձեցի սիրո խոստովանություն անել և ասել, որ սիրում եմ նրան: Ինչու՞.

Դե ո՞վ է նման բան ասում ծանոթության առաջին րոպեներին, այն էլ մարզադաշտում ՝ երկրպագուների բղավոցների ներքո:

Միայն, թե նրան տեսնեիր այդ պահին:

Ցանկացած ուրիշ կին կհաներ պաշտպանիչ գազի բալոնը և այն շաղ կտար երեսիս ՝ մտածելով, որ հանդիպել է հոգեպես շեղված մի մարդու: Բայց նա տեսավ. տեսավ իմ հոգին, տեսավ այնտեղ առկա ցավն ու անսահման երջանկությունը, որոնք անհաշտ հարևանների պես ապրում էին կողք կողքի:

Եվ հենց այդ ռոմանտիկ պահին, Յան Ռաշը դարձավ գոլի հեղինակ: Այդ գոլը իմ սիրելի «Լիվերպուլին» մոտեցնում էր չեմպիոնական տիտղոսին: Սակայն տվյալ վայրկյանին դա ինձ չէր հետաքրքրում:

Զարմանալի բան է կյանքը, տղաս.

Երկրպագուների շրջանում ինձ անվանում էին «ամենահաս Բրենդան»: Ես բաց չէի թողել «Լիվերպուլի» ոչ մի հանդիպում, ոչ մի խփված գնդակ: Ոտքով քայլում էի ՝ Լիվերպուլից մինչև Բրիսթոլ, Լոնդոնից ՝ Օքսֆորդ:

Գրպանումս մի քանի ֆունտ կար, բայց ես ինձ աշխարհի ամենահարուստ ու երջանիկ մարդն էի զգում: Եվ ահա այս մարդը բաց է թողնում այսքան կարևոր գնդակ:

Ես դա արեցի, քանի որ գիտակցում էի ՝ մայրիկիդ հետ միասին դեռ շատ գոլեր էինք տոնելու: Այդ պահին հասկացա, որ ստադիոն միայնակ այցելելուց հիմար բան չկա այս աշխարհում:

1989/90 թվականների մրցաշրջանը միասին անցկացրինք: Չես պատկերացնի, թե «Լիվերպուլի» խփած գոլերը նրա կողքին որքան ավելի գեղեցիկ էին դառնում:

«Արսենալի» դեմ հանդիպումն էր. Քենի Դալգլիշն իրեն հատուկ ոճով «պտտեցրեց» մրցակիցների գլուխները և գնդակը ուղարկեց դարպասը: Նա մոտեցավ երկրպագուների տրիբունային և ասաց մեզ. «Մենք արեցինք դա, գրողը տանի, մենք արեցինք դա»:

Մենք արեցինք դա.

Այո, այդ տարի մենք դարձանք Անգլիայի չեմպիոն: Չես պատկերացնի, թե քաղաքում ինչ էր կատարվում:

Ճիշտն ասած, ես էլ ամբողջովին չեմ հիշում ՝ ձիու նման հարբած էի:

Ֆիզիկայի ոչ մի օրենք չէր կարող բացատրել, թե այդքան գարեջուր ինչպե՞ ս կարող էր տեղավորվել հայրիկիդ օրգանիզմում: Իսկ դրանից ընդամենը 5 օր անց, պետք է ամուսնանայի մայրիկիդ հետ:

Խեղճ մայրդ ստիպված էր դիմանալ 110 կգ քաշով հսկային, որից մոտ 30-ը ՝ գարեջուր էր:

Չեմ մոռանա քահանայի դեմքը, ով մեզ հարցրեց.

Որդյակ իմ, տեր ե՞ս

Դուստր իմ, հնազանդ ե՞ս

Երկուսս էլ պատասխանեցինք ՝ մենք արեցինք դա.

Մենք արեցինք դա, չնայած այդ մեկ տարվա ընթացքում շատ էինք կասկածել, վիճել, բայց միշտ ՝ հաշտվել:

Հաշտվել. բարդ բառ է, տղաս: Սկզբում չէի կարողանում հաշտվել, որ ինձ մի քանի ամիս է մնացել ապրելու: Բժիշկներն ասում են, որ դա դեռ լավագույն սցենարն է:

Ծիծաղելի է, չեմ էլ հասցնի իմանալ, թե 3 տարվա դադարից հետո, այս տարի կրկին չեմպիոն կդառնա՞նք: Լավ թիմ է հավաքվել, բայց Դալգլիշի բացակայությունը զգացվում է: Մայրդ ասում է ՝ չի հավատում, որ այս տարի չեմպիոն կդառնանք, իսկ ես ՝ այո:

Ինչպես և մանկությանս տարիներին, կորցնելու բան այլև չունեմ: Ինձ մնում է միայն երազել, որ մեկ տարի հետո մեր քաղաքի փողոցները նորից լեփ լեցուն կլինեն երկրպագուներով: Բոլորն ապրում են այս թիմով:

Երբ դա տեղի ունենա, մայրիկիդ հետ անպայման կմասնակցես այդ տոնակատարությանը: Միայնակ չթողնես նրան ՝ ոչ տխրության, ոչ էլ ուրախության պահերին:

Դու ծնվել ես «Լիվերպուլի» երկրպագու: Դա նշանակում է, որ կյանքում երբեք միայնակ չես քայլելու: Մենք միասին ենք և դա հավերժ է»:

Ջոն Սմիթին ուղղված այս նամակը գրվել է 1993 թվականին, երբ նա ընդամենը 3 տարեկան էր: Այս նամակից 4 ամիս անց, նրա հայրիկը լքեց «Էնֆիլդը»:

Ջոն Ալեքս Սմիթը ստիպված եղավ 27 տարի սպասել, որպեսզի կատարի իր հոր ՝ Բրենդան Սմիթի պատգամը:

2020 թվականի հունիսի 25-ին, Ջոնը իր մայրիկի հետ գտնվում էր Լիվերպուլի կենտրոնական հրապարակում: Այդ օրը «Չելսին» հաղթեց «Մանչեսթեր Սիթիին» (2-1) ՝ ապահովելով Յուրգեն Կլոպի թիմի չեմպիոնությունը:

Նրանք տոնեցին սիրելի թիմի հաղթանակը այնպես, ինչպես 30 տարի առաջ:

Երկրպագու. հաճախ մենք օգտագործում ենք բառեր, որոնց արժեքը չենք էլ հասկանում:

Իրական երկրպագուները չեն ատում մրցակցին, չեն հայհոյում նրանց:

Նրանք անձնվիրաբար սիրում են իրենց ակումբը, երազում են հաղթանակի մասին ՝ նույնիսկ ավարտից հետո:

Նարեկ Գրիգորյան