Անընդհատ նայում էի ու աչքերիս չէի հավատում․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը

Կա՞ թիմ, որի խաղին միշտ երազել եք ներկա լինել: Կա՞ խաղ, որը երբեք չեք մոռանա: Եթե ձեզ հարցնեն՝ ո՞րն է երբևէ ձեր դիտած ամենադիտարժան հանդիպումը, ո՞ր խաղը կմատնանշեք… Մարզական լրագրությամբ զբաղվում են մարդիկ, որոնց համար սպորտը տարերք է, որոնք նույնպես երազում են սիրելի թիմի խաղին մի օր մարզադաշտից հետևելու մասին:

ArmSport-ը սկսել է նոր շարք՝ մեր գործընկերների հուշերով ձեզ տեղափոխելու մարզադաշտեր, որտեղ նրանք ներկա են եղել իրենց համար ամենահիշարժան խաղերին:

Այս անգամ մեզ հետ Աշխարհի 2010 թվականի առաջնության ընտրական փուլի Հայաստան–Իսպանիա հանդիպման խաղի հիշողություններով է կիսվում Mediamax-ի լրագրող Հասմիկ Բաբայանը։

2010 թվական, Երևան

Հանդիպումը, որի մասին այսօր պատմելու եմ ու այդքան յուրահատուկ է ինձ համար, 11 տարի առաջ է տեղի ունեցել:

2010 թվականի Աշխարհի առաջնության ընտրական փուլում Հայաստանի հավաքականը հյուրընկալել էր Եվրոպայի գործող չեմպիոն Իսպանիային:

Դեռ դպրոցում սովորելու տարիներից Իկեր Կասիլիասի մեծ երկրպագուն էի: Բոլոր ընկերներս ու բարեկամներս գիտեին այդ մասին, ու որտեղ էլ գնային՝ ինձ անպայման նրա լուսանկարներն ու պաստառներն էին բերում:

Ու երբ վերջապես առիթ ընձեռվեց անձամբ տեսնելու իմ կուռքին, անհնար է նկարագրել, թե որքան անհամբեր էի սպասում այդ հանդիպմանը:

Այդ ժամանակ ռադիոյով հաղորդում ունեինք, «Մարզական խաչմերուկ» էր կոչվում ու անդրադառնում էր սպորտային ամենակարեւոր իրադարձություններին: Մեր թիմով միանգամից գործի անցանք, Իսպանիային նվիրված հաղորդում պետք է պատրաստեինք:

Անչափ ոգևորված էինք՝ ոչ միայն տեսնելու էինք նման աստղերի, այլ փորձելու նրանց հետ հարցազրույցներ ունենալ:

Ընկերուհուս քույրիկն իսպաներեն գիտեր ու մեծ սիրով համաձայնվեց օգնել մեզ: Նա էլ ֆուտբոլի մեծ սիրահար էր ու շատ էր ուզում այդ ամենի մասնակիցը դառնալ:

Կասիլիաս, Պույոլ, Ալբիոլ, Խավի, Ֆաբրեգաս, Տոռես, Ինիեստա, Մատա։ Երազանքի թիմ էր, որը 1 տարի անց արդեն Աշխարհի չեմպիոն հռչակվեց:

Անմիջապես իմացանք իսպանացիների ժամանման, Երևանում մնալու, մարզումների ժամերի ու ասուլիսների մասին:

Նախ Հանրապետական ստադիոնում ներկա եղանք իսպանացիների բաց մարզմանը, 2 ժամ շարունակ նրանք իսկական տոն նվիրեցին բազմաթիվ երկրպագուների: Մարդիկ պաստառներով էին եկել, իսպանացիների շապիկներով, տեսախցիկներով ու անընդհատ իրենց սիրելիների անուններն էին վանկարկում: Երջանկություն էր նրանց մեջ լինել:

Այն ժամանակ դեռ բազմաֆունկիցիոնալ հեռախոսներ ու տեխնիկայի շատ միջոցներ չկային, սելֆի անելու հնարավորություն չունեինք, բայց փոխարենը մենք վայելում էինք ստադիոնում լինելու ամեն րոպեն: Տեսնում էինք, թե ֆուտբոլիստներն ինչպես են իրենց պահում խաղադաշտում:

Իսպանացիներն իրենց պրոֆեսիոնալիզմով, աշխատանքին նման լուրջ մոտեցմամբ ու երկրպագուների հետ այդքան լավ համագործակցելու հիանալի դասեր տվեցին մեզ: Սովորական երկրպագուներ չէինք, առաջին քայլերը կատարող երիտասարդ լրագրողներ էինք, որոնք այնքան շատ բան էին ուզում սովորել: Ու ոչինչ օր այդ օրվա լուսանկարներն այդքան էլ լավ չեն ստացվել, փոխարենը հիանալի հիշողություններ են մնացել ու մի քանի վառ հաղորդումներ:

Դրանից 1 օր անց արդեն «Մարիոթում» էինք լրագրողներով հավաքվել, որ լսեք ֆուտբոլիստների ու մարզչի կարծիքը սպասվող հանդիպման մասին: Հյուրանոցի սրահներից մեկում էլ տեղի ունեցավ այդքան երանելի հանդիպումն Իկերի հետ:

Արդեն չեմ էլ հիշում, բայց կարծեմ թիմը ճաշի էր ուղևորվում, երբ բռնացրինք նրանց:

Անընդհատ նայում էի ու աչքերիս չէի հավատում, կողքիս իմ սիրելի դարպասապահն էր, որին տարիներ շարունակ ցանկացել էի տեսնել: Անչափ տպավորված ու երջանիկ էի:

Ու դե վերջապես եկավ հանդիպման օրը: Իհարկե, մեր հավաքականին էլ աջակցում էինք, բայց գիտեինք, որ հաղթել անգամ ոչ հիմնական կազմով հանդես եկող իսպանացիներին նրանք հաստատ չեն կարողանա: Կասիլիասն ու էլի շատ այլ խաղացողներ պահեստային նստարանին էին մնացել: Այդ օրը դարպասում Պեպե Ռեյնան էր:

Ես հանդիպման ողջ ընթացքում փորձում էի Իկերից աչքս չկտրել, հետեւում էի, թե ինչպես է թիմակիցների հետ կատակում, արձագանքում իրենց դարպասին վտանգավոր հարվածներին, բայց նաեւ ուշադիր նայում, թե խաղադաշտում ինչ է կատարվում: Մերոնք, ինչպես եւ սպասվում էր, զիջեցին 1:2 հաշվով:

Հորդառատ անձրևի տակ Սեսկ Ֆաբրեգասը Խավիի հիանալի փոխանցումից հետո բացեց հանդիպման հաշիվը, Ռոբերտ Արզումանյանը գեղեցիկ գոլով հավասարեցրեց այն՝ ցնցելով տրիբունաները, բայց ուրախությունը երկար չտևեց: Մատան 11-մետրանոցից հաղթանակ բերեց Իսպանիային:

Դրանից հետո շատ գեղեցիկ ու անսպասելի հանդիպումների եմ հետեւել, անմոռանալի հաղթանակներ ու շատ աստղեր տեսել, բայց Իկերի հետ մեր առաջին հանդիպումը միշտ յուրահատուկ կմնա ինձ համար:

Շարքի համակարգող՝ Ստելլա Բաբլոյան

Շարքի նախորդ նյութերը՝

Գնալով երազանքին ընդառաջ․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը

Լինում են խաղեր, երբ ոչնչով չես տարբերվում երկրպագուից․ մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը

Լեհ կոլեգաներս ներողություն էին խնդրում Լևանդովսկու գոլի համար․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը

Ամենահիշարժան խաղը, որին ներկա եմ եղել․ Պատմում են լրագրողները