Ցանկացած խաղ՝ ինչպես սուրբծննդյան տոնակատարությունը․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը

Կա՞ թիմ, որի խաղին միշտ երազել եք ներկա լինել: Կա՞ խաղ, որը երբեք չեք մոռանա: Եթե ձեզ հարցնեն՝ ո՞րն է երբևէ ձեր դիտած ամենահիշարժան հանդիպումը, ո՞ր խաղը կմատնանշեք… Մարզական լրագրությամբ զբաղվում են մարդիկ, որոնց համար սպորտը տարերք է, որոնք նույնպես երազում են սիրելի թիմի խաղին մի օր մարզադաշտից հետևելու մասին:

ArmSport-ը նոր շարք է սկսել՝ մեր գործընկերների հուշերով ձեզ տեղափոխելու մարզադաշտեր,որտեղ նրանք ներկա են եղել իրենց համար ամենահիշարժան խաղերին:
Այս անգամ մեզ հետ իր՝ եվրագավաթային հիշողություններով է կիսվել «Փյունիկի» մամուլի քարտուղար Հայկազ Մկրտչյանը։

«2019 թվականի եվրագավաթային ամառն անկասկած դեռ երկար կհիշվի հայ ֆուտբոլասերների կողմից։ Հայկական թիմերը փայլուն ելույթներ էին ունենում և դա ոգևորող էր։

Մեր թիմը՝ «Փյունիկը», Եվրոպա լիգայի որակավորման առաջին փուլում կարողացավ հաղթահարել մակեդոնական «Շկուպիի» արգելքը։ 2-րդ փուլից հետո մենք իմացանք, որ հավանականություն կա, որ երրորդ փուլում կմրցենք թոփ-թիմի դեմ։ Խոսքը «Վուլվերհեմփթոնի» մասին էր։

Կստեմ, եթե ասեմ, որ ակումբում երկրորդ փուլի ժամանակ չէինք մտածում, թե ինչ ընթացք է ունենալու «Վուլվերհեմփթոնի» դեմ խաղը։ Շատ է ասվում, որ պետք է մտածել միայն այս խաղի մասին, բայց սա այդ դեպքը չէր։

Իմ մտքում «Անիծված Յունայթեդ» ֆիլմի այն հատվածն էր, երբ համեստ «Դերբի Քաունթին» իմանում է, որ իր մրցակիցը լինելու է ԱՊԼ-ի չեմպիոն «Լիդս Յունայթեդը»։

Բոլորս մտածում էինք, բայց չէինք բարձրաձայնում. սկզբում պետք էր հաղթահարել չեխական «Յաբլոնեցի» արգելքը, ինչը հեշտ գործ չէր։ Սակայն մեր տղաները պատվով լուծեցին այդ խնդիրը և, իհարկե, հաճելի էր այն պահը, երբ մենք առաջինը ստացանք ուղեգիրը։ «Վուլվերհեմփթոնը» դեռ պետք է հաղթեր իր մրցակցին։

Նման մրցակցի դեմ խաղում մեզ համար մեծ պատիվ էր ներկայացնել Հայաստանը։

Առաջին խաղից հետո, իհարկե, հիասթափություն առաջացավ։ Այդ խաղում մեր թիմը կրեց առաջին պարտությունն Ալեքսանդր Տարխանովի գլխավորությամբ, սակայն դա այն պարտությունը չէր, որի պատճառով պետք էր գլուխը կախ շրջել։ Բոլորն էին հասկանում, որ խոսքը տարբեր քաշային կարգերի մասին է։ Իզուր չէ, որ «Վուլվերհեմփթոնը» շարունակում է ելույթները Եվրոպա լիգայում և հաղթողի հիմնական հավակնորդներից մեկն է։

Առջևում պատասխան խաղն էր, որի ժամանակ մենք ոչ միայն պետք է խաղադաշտում ներկայացնեինք մեր երկիրը, այլ նաև խաղադաշտից դուրս։ Մինչ այդ մենք «Թվիթերի» միջոցով փորձեցինք ներկայանալ անգլիացի երկրպագուներին․ ճանաչելի դարձնել մեզ և մեր երկիրը։ Կարծում եմ՝ հաջողվեց։ Անգլիացի երկրպագուներն իրոք մեծ հետաքրքրությամբ էին սպասում մեզ իրենց երկրում։

Հայաստանում արդեն հասցրել էինք ծանոթանալ «Վուլվերհեմփթոնի» ներկայացուցիչների հետ։ Անգլիայում ջերմ ընդունելություն ստացանք։ Այնտեղ ամեն ինչ այլ էր։ Եթե նախախաղային մարզման ժամանակ դու կանգնում էիր խոտածածկի վրա, ապա ոտքդ քաշելուն պես խոտածածկի որակի համար պատասխանատուները քեզնից հետո պարտավոր էին կարգի բերել այն։ Խաղի օրը, կարելի է ասել, սուրբ օր է նրանց համար և դրան պետք է լավ պատրաստվել։

Խաղից առաջ մարզադաշտում մեր պատվին հնչեց System of a down խմբի Chop Suey երգը։ Հաճելի էր, ինչ խոսք։

Посмотреть эту публикацию в Instagram

Chop suey-ը հնչեց նաև Մոլինյու մարզադաշտում 🔵🔴💪🇦🇲

Публикация от FC Pyunik Official Account (@pyunik_fc) 15 Авг 2019 в 11:30 PDT

Հիացրեց նաև այն, թե ինչպես են անգլիացի երկրպագուները հերթ կանգնում մարզադաշտի մուտքի մոտ։ «Մոլինյո» մարզադաշտը տեղավորում է 32 հազար հանդիսական, և այդ 32 հազար հանդիսականն այնքան լավ կազմակերպված մտան մարզադաշտ, որ հիանալ կարելի էր։

Հիացրեց նաև խաղի ծրագիրը, որը նրանք պատրաստել էին։ Այն դեռ բոլորովին վերջերս վաճառվում էր «Վուլվերհեմփթոնի» օնլայն-խանութում։

Ինձ՝ որպես «Մանչեսթեր Յունայթեդի» երկրպագուի, տպավորեց նաև մի բան, որը կարող է սովորական բան թվալ այլ երկրպագուի համար։ Խոսքը մարզադաշտի մուտքի մոտ «Մանչեսթեր Յունայթեդի» երկրպագուների կողմից արված ՌՎՊ (Ռոբին Վան Պերսի) գրության մասին է։ Հաճելի էր զգալ, որ գտնվում եմ մի վայրում, որտեղ իմ մյուս սիրելի ակումբի երկրպագուներն իրենց հետքն էին թողել։

Խաղի ժամանակ տպավորեց այն, որ Անգլիայում ցանկացած խաղ մի արարողություն է, որին պարտավոր են ներկա լինել բոլորը։ Այն կարծես սուրբծննդյան տոնակատարություն լինի, երբ բոլորն այն նշում են, իսկ օրը տոնական է։

Ինչ վերաբերում է խաղին, ապա առաջին խաղակեսում մեր թիմի ցուցադրած խաղն ընդմիջմանն առնվազն թույլ տվեց պարզ ճակատով շրջել մարզադաշտում։ Այո, մեր թիմը պարտվեց այդ դիմակայությունում, բայց մնացին լավ հուշեր՝ կապված եվրագավաթային ամռան հետ։

Հ.Գ. Երբ օդանավակայանում՝ վերադարձի ճանապարհին անգլիացի երկրպագուները խնդրում էին մեր ֆուտբոլիստների ստորագրությունները, այդ պահին հասկացա, որ ֆուտբոլային դիմակայությունների ժամանակ երբեմն միայն հաշիվը չէ, որ թույլ է տալիս հպարտ լինել ակումբի կատարած աշխատանքով։