Հուլիսի 2-ին մի շարք երկրներում նշվում է աշխարհի ամենահետաքրքիր ու էմոցիոնալ մասնագիտություններից մեկի՝ մարզական լրագրության ու մարզական լրագրողի օրը:
«Տեսնել, լուսաբանել իրադարձություններ, որոնց հետևում են միլիոնավոր մարդիկ, լինել այդ ամենի կիզակետում, տալ սեփական մեկնաբանությունը, թե ինչպես և ինչու դա տեղի ունեցավ». Հանրային հեռուստաընկերության մարզական լրագրող Գևորգ Ղազարյանը, որը համագործակցում է նաև ArmSport-ի հետ, պատմել է մարզական լրագրության առանձնահատկությունների, դժվարությունների և այն մասին, թե ինչո՞ւ դառնալ մարզական լրագրող:
-Ի՞նչ է քեզ տվել մարզական լրագրությունը ու ինչո՞ւ դառնալ մարզական լրագրող:
-Կան պարզ բաներ, որոնք որ կգրավեն մարդկանց, ու կսկսեմ հենց նմաններից: Հնարավորություն ճանապարհորդելու ու ճանաչելու աշխարհը: Երբ արդեն մարզական լրագրությունը այդ դրական կողմերով գրավում է մարդկանց, դրա հաջորդ քայլն արդեն մի փոքր այլ հարթության վրա է:
Տեսնել, լուսաբանել իրադարձություններ, որոնց հետևում են միլիոնավոր մարդիկ, լինել այդ ամենի կիզակետում, տալ սեփական մեկնաբանությունը, թե ինչպես և ինչու դա տեղի ունեցավ: Իսկ մարզական լրագրող պետք է դառնալ անկախ այս պատճառներից: Ասել է թե, եթե դու որոշել ես դառնալ լրագրող, ապա դրա մարզական կոմպոնենտը, իրականում ավելի շատ կապված է նրա հետ, թե դու արդյոք բավարար չափով սիրում ես սպորտն ու մարմնակրթությունը, թե ոչ:
-Աշխատանքային կարիերայիդ ամենահիշարժան դրվագը, իրադարձությունը և ինչո՞ւ:
-Տարբեր առիթներով տարբեր պատմություններ եմ պատմել ու կարծում եմ լրագրողի՝ մարզական լրագրողի առավելություններից մեկն էլ հենց դա է. Դու նույն հարցին կարող ես տարբեր դեպքերում տալ տարբեր պատասխաններ: Իհարկե, որպես մարզական լրագրող, թերևս ամենակարևոր իրադարձությունը Ֆուտբոլի Աշխարհի առաջնության եզրափակչում գտնվելն ու լուսաբանելն էր:
Դա երազանք է ոչ միայն հայ լրագրողի համար, այլև բոլորի համար՝ աշխարհի ամենահեռավոր անկյուններից մինչև Խաղաղ օվկիանոսում «մոլորված» մի կղզի պետությունում աշխատող մարզական լրագրողը: Լինել այնտեղ, տեսնել այդ աժիոտաժն ու մի պահ ընկալել, որ ամբողջ աշխարհում հենց այս պահին այդ հանդիպումն ու դրան նախորդող-հաջորդող արարողությանը հետևում են ավելի քան երկու միլիարդ մարդ…
-Մարզական լրագրողի աշխատանքի դժվարությունները, որոնք հատուկ են միայն այս մասնագիտությանը:
-Դու պետք է իրոք սիրես սպորտը: Լինի դա բոբսլեյ, մականախաղ, թե բոլորիս հարազատ ֆուտբոլը: Պետք է հասկանաս մրցակցության այդ անկյունաքարային նախապայմանը: Պետք է խորապես ըմբռնես, թե ինչու են մարդիկ մրցակցում: Պատկերացրեք մարդու, ով երբեք որևէ սպորտում չի մրցակցել, ով առիթի դեպքում, անգամ բակում երեխաների հետ խաղալիս, խուսափել է մրցակցել, թե ով ավելի արագ կվազի մինչև շենքի մուտքը կամ հակառակը: Ինչպե՞ս կարող է այդ մարդը լուսաբանել մարզական միջոցառում:
Սպորտը մարդու էությունն է՝ մրցակցություն: Դու որպես մարզական լրագրող ցույց ես տալիս, թե ինչպես կարելի է որոշակի կանոնների պահպանմամբ մրցակցել այս կամ այն դաշտում ու լինել այդտեղ լավագույնը: Դա ամենամեծ դժվարությունն է ու ամենամեծ պատիժը մարզական լրագրության համար, երբ ոլորտում հայտնվում են մարդիկ, ովքեր լրագրության ու սպորտի հետ անգամ հեռավոր կապ չունեն, սակայն լսել են, որ «այդտեղ լավ է» կամ «այդտեղ այս կամ այն հնարավորությունը կա»:
-Ի՞նչ կմաղթես գործընկերներիդ ու ի՞նչ խորհուրդ կտաս նրանց, ովքեր նոր են սկսում այս ճանապարհը:
-Սեփական բարեմաղթանքները նրանց «վզին փաթաթել» չեմ ցանկանում: Գիտեմ, որ բոլորն էլ տարբերում են վատը լավից ու գիտեն, թե ինչ են ցանկանում իրենց համար: Հենց դա էլ թող լինի նրանց կյանքում:
Ճանապարհի սկզբում կանգնածներին էլ միակ խորհուրդս է, եթե դեռ ուշ չէ, զբաղվեք որևէ սպորտաձևով: Եթե դու երբեք գոնե սիրողական մակարդակում սպորտով չեք զբաղվել, իմացեք, որ տարիների փորձն անգամ չի փոխարինի այդ բացը: Եթե դուք չգիտեք, թե որքան ցավոտ է, երբ գնդակով հարվածում են մրցակցի կրծքավանդակին կամ գլխին, դուք չեք կարող հասկանալ, թե ինչու ֆուտբոլիստը ստացավ վնասվածք, ինչու է հոկեյիստը արտասվում և այլն: Պետք է հասկանաս այն, ինչը լուսաբանում ես:
Նարե Հովհաննիսյան
