Էդգար Մանուչարյան․ Մտադիր չէի մարզիչ դառնալ, բայց նայելով հայկական ֆուտբոլի ներկայիս վիճակին՝ ցանկություն առաջացավ

Օրեր առաջ Հայաստանի ազգային հավաքականի ու Երևանի «Ալաշկերտի» հարձակվող Էդգար Մանուչարյանը հայտարարեց Ազգային թիմում ելույթները դադարեցնելու մասին՝ նշելով, որ նպատակ ունի գլխավորելու հավաքականը։

Այս և այլ թեմաների մասին ArmSport-ը զրուցել է 33-ամյա ֆուտբոլիստի հետ։

-Ինչպե՞ս կայացրեցիր հավաքականում ելույթներդ ավարտելու մասին որոշումը։

-Վաղուց էի կայացրել այդ որոշումը, քանի որ 2017 թվականից չեմ հրավիրվում հավաքական, չնայած վերջերս հասկացա, որ իմ ժամանակը Հայաստանի հավաքականում ավարտված է, պետք է ճանապարհ բացել մեր երիտասարդ տաղանդավոր ֆուտբոլիստների համար։ Հիմա, ցավոք, շատ քիչ պատանի ֆուտբոլիստներ կան, որ պատրաստ են Հայաստանի հավաքականում խաղալուն։ Դա մեր սխալն է, որ նախկինում չենք մտածել այս օրվա մասին, իսկ հիմա խնդրի առաջ ենք կանգնել։

-Ի՞նչ նկատի ունես՝ ասելով «չենք մտածել այս օրվա մասին»․ կմանրամասնե՞ս։

-Պետք է նախկինում շատ ուշադիր լինեինք մանկապատանեկան ֆուտբոլին, որ այսօր պատրաստի շատ ֆուտբոլիստներ ունենայինք, ովքեր մեր փորձառու ֆուտբոլիստների հետ կպայքարեին մեկնարկային կազմում տեղի համար։ Բայց եթե անկեղծ լինենք, այսօր այդ ռեսուրսը չկա, ու դա շատ ցավալի է։ Մենք այսօր պետք է շատ քայլերով առաջ լինեինք ֆուտբոլում, բայց հակառակ արդյունքը ստացանք։ Շատ մարդիկ միշտ խոսում են մանկապատանեկան ֆուտբոլի կարևորության մասին, բայց չգիտեն՝ դա կոնկրետ ինչ է նշանակում։ Մեր սերունդը շատ ֆուտբոլիստներ է տվել, աճեցրել, հենց այդ ժամանակ պետք է շատ ուշադիր լինեինք մանկապատանեկան ֆուտբոլին, որպեսզի ամեն տարի գոնե մի քանի ֆուտբոլիստ տայինք մեր հավաքականին։ Իսկ հիմա առավել դժվար է, որովհետև․․․նայեք Հայաստանի առաջնությանը․ գրեթե բոլոր խաղերին օտարերկրացի ֆուտբոլիստներ են դաշտում, չհաշված «Շիրակն» ու «Արարատ-Արմենիան», որոնք գոնե մի քանի պատանի ֆուտբոլիստի հնարավորություն են տալիս իրենց որակները ցուցադրելու։ Հավատացե՛ք, շատ լավ պատանի ֆուտբոլիստներ ունենք նաև Առաջին խմբում, բայց նրանց հոգեպես կոտրում ենք։

-Հիշո՞ւմ ես նորամուտիդ խաղը հավաքականի կազմում։ Ի՞նչ զգացողություններ ունեիր այդ պահին։

-Հպարտություն էի զգում։ Զգում էի, որ իմ աշխատանքի շնորհիվ հասա Ազգային հավաքականում խաղալու երազանքիս։

-Իսկ ի՞նչ զգացողություններ ես ունենում՝ արդեն տարիների հեռվից այդ օրը հիշելով։

-Հիշում եմ հպարտությամբ, որովհետև ոչ բոլորին բախտ կվիճակվի խաղալ Ազգային հավաքականում։ Հասկանում եմ, որ ես իմ հնարավորություններից շատ ավելի ցածր եմ հանդես եկել իմ կարիերայի ընթացքում, բայց նաև վստահ եմ, որ կարիերայիս ընթացքում շատ-շատ բաներ եմ արել։ Շատ մարդիկ, նայելով իմ հնարավորություններին, ևս մտածում են, որ քիչ բան եմ արել, բայց վստահեցնում եմ, որ շատ բան եմ արել ֆուտբոլում։ Ամեն մարդու բախտ չի վիճակվի լինել «Այաքսի» պես թիմում, խաղալ, մարզվել այնպիսի ֆուտբոլիստների հետ, որոնք շատ բան են արել ֆուտբոլում։ Բայց ամենակարևորը, որ ես ձեռք եմ բերել այս տարիների ընթացքում, փորձն է, որը հետագայում ինձ շատ կօգնի թե՛ մարզչական աշխատանքում, թե՛ ընդհանուր ֆուտբոլում։

-Ընդհանրապես, խաղից խաղ արդեն սովորակա՞ն է դառնում Ազգային հավաքականի մարզաշապիկը կրելը։

-Ոչ թե սովորական, այլ պատվաբեր ու անչափ պատասխանատու։ Հավատացե՛ք, իմ խաղընկերներից ում էլ հարցնեք, կասեն, որ շատ դժվար է երկար տարիներ լինել հավաքականի կազմում։ Բայց դրա հետ մեկտեղ դու փորձ ես ձեռք բերում, շատ դրական ու բացասական բաների միջով անցնում։ Պիտի շատ ուժեղ լինես, առաջին հերթին՝ հոգեպես։

-Ո՞ր խաղը միշտ կհիշես ու ինչո՞ւ։

-Կհիշեմ իմ կարիերայի՝ «Բարսելոնայի» դեմ խաղը, թե ինչ մեծ հպարտությամբ գնացի «Այաքս» փորձաշրջանի ու չնախատեսված ձևով ինձ վերցրեցին։ Մեծ հիացմունքով մեկնեցի խաղին, բայց վնասվածքի պատճառով հակառակ ձևով դաշտից հեռացա։ Իմ մեջ վախենում էի ու հասկանում, որ երազանքս տապալվեց, բայց հենց այդ խաղից հետո կարիերաս փոխվեց ու ես դարձա այնպիսին, ինչպիսին հիմա եմ։ Շատ հնարավոր է, որ եթե այդ վնասվածքը չլիներ, ես այսպիսի կարիերա չէի ունենա, կարող էի վերադառնալ «Փյունիկ» ու երազանքս տապալվեր, բայց, ինչպես ասում են, կյանքում ինչ լինում է, ուրեմն բարին դա է։ Եվ այդ վնասվածքը, կարող է շատ տարօրինակ հնչել, բայց սկիզբ դրեց իմ կարիերային ու երազանքին։

-Իսկ հավաքականի խաղերից ո՞րը կառանձնացնես։

-Հավաքականի խաղերից չեմ ցանկանա առանձնացնել։ Ինձ համար բոլոր խաղերը՝ ներառյալ ընկերականները, հիշարժան են եղել։

-Հավաքականի ո՞ր մարզիչն է որոշիչ դեր ունեցել քո կարիերայում։

-Եկեք, նորից չառանձնացնեմ, որովհետև ամեն մարզիչ էլ իր դերն է ունեցել։ Երբեք չեմ սիրել ինչ-որ մեկին առանձնացնել, բոլորից էլ շատ բան եմ սովորել. ինչպես պետք է պահել քեզ ֆուտբոլիստների հետ ու ինչպես չպետք է պահել։

-Ի՞նչ կարծիքի ես նոր մարզչական շտաբի մասին։ Ինչի՞ կարող է հասնել հավաքականը Կապառոսի հետ։

-Ոչ մի կարծիք, որովհետև չեմ ճանաչում նրան ու չեմ կարող կարծիք կազմել նրա մասին։ Ամեն մարզիչ էլ՝ լինի փորձառու, թե սկսնակ, պիտի իր գործով ապացուցի։ Իսկ կանխատեսումների ժամանակը չէ հիմա։ Ժամանակ կանցնի ու ամեն ինչ պարզ կլինի։

-Ելույթներդ ավարտելու հայտարարության մեջ նշել էիր նաև, որ նպատակ ունես ինքդ գլխավորելու հավաքականը։ Ի՞նչ քայլեր պիտի անես դրան հասնելու համար։

-Նայելով հայկական ֆուտբոլի ներկայիս վիճակին՝ ցանկություն առաջացավ դառնալ մարզիչ ու ամեն ինչ անել իմ փորձով, իմ ունեցած գիտելիքներով, որ մեր ֆուտբոլը բարձրանա։ Ոչ միայն ես, իմ նախկին խաղընկերներն էլ պիտի համախմբվեն, որպեսզի մենք մի բռունցք դարձած դուրս գանք այս վիճակից։ Ճիշտն ասած, ես մտադիր չէի մարզիչ դառնալ, բայց վերջերս հասկացա, որ շատ մեծ բազա ունեմ, իմ մեջ սկսեցի շատ մանրուքներ հասկանալ, որը խաղալուս ժամանակ չէի հասկացել։ Վստահ եմ, որ ավելի մեծ հաջողություններ եմ ունենալու որպես մարզիչ։ Ամեն ինչ անելու եմ, ձգտելու եմ, որպեսզի գոնե փոքր չափով, բայց մեր հայկական ֆուտբոլը բարձունքում տեսնեմ։

-Իսկ ո՞րն է առաջին քայլը, որ պիտի անես մարզիչ դառնալու համար։

-Չնայած նրան, որ կրկնում եմ՝ ես շատ մեծ բազա, գիտելիք ունեմ, որն ինձ ֆուտբոլն է տվել, շատ փորձառու մարդկանց հետ շփվելով ամեն մեկից ինչ-որ բան եմ սովորել, բայց առաջին քայլը, միանշանակ, նորից սովորելն է։ Ֆուտբոլում շատ մանրուքներ կան, որ պիտի իմանաս որպես մարզիչ։ Դրա համար առաջին քայլը սովորելն է։

-Ակումբային կարիերադ ավարտելու մասին և՞ս մտածում ես։

-Ճիշտն ասած, ես վստահ եմ, որ դեռ կարող եմ բարձր մակարդակով խաղալ, ուղղակի շատ խանգարող հանգամանքներ կան, բայց դեռ չեմ մտածում ավարտելու մասին։ Զգում եմ, որ դեռ կարող եմ խաղալ ու երբեք իմ կանխազգացումն ինձ չի դավաճանել։ Երբ զգամ, որ ժամանակը եկել է, կավարտեմ կարիերաս։

-Որո՞նք են այդ խանգարող հանգամանքները։

-Չեմ ուզենա փակագծեր բացել, բայց վստահ եմ, որ կարիերաս ավարտելուց հետո շատ մանրամասն կխոսեմ հայկական ֆուտբոլի մասին, որպեսզի կարողանանք հայկական ֆուտբոլի մութ մասը լուսավորել։

-«Փյունիկի» հետ կապված վերջին ֆինանսական անհաշտությունների հարցի լուծման վերջնաժամկետը հունիսի 15-ն էր․ ակումբը կատարե՞ց այդ պարտավորությունները։

-Ֆեյսբուքյան իմ էջում այդ մասին հայտարարություն կլինի։

-«Ալաշկերտում» գործերդ ինչպե՞ս են։

-Չեմ խաղում՝ ինչպես տեսնում եք․․․

-Մրցաշարային աղյուսակը խիտ է դասավորված․ ըստ քեզ՝ «Ալաշկերտը» ո՞ր տեղում կավարտի այս մրցաշրջանը։

-Մենք մեր առավելագույնը կանենք, ամեն խաղում կձգտենք հաղթանակի, եթե բոլոր խաղերը հաղթենք, չեմպիոն կդառնանք, բայց պետք չէ մոռանալ, որ մնացած բոլորն թիմերն էլ շատ ուժեղ են ու հավասար պայքար է գնում։

-Առաջնության նոր ձևաչափը քեզ դո՞ւր է գալիս։

-Ո՛չ։ Ես կփոխեի։ Առաջվա ձևաչափն ավելի ճիշտ էր։

-Ավելացնելու ինչ-որ բան ունե՞ս, որի մասին չխոսվեց։

-Միայն մի բան ունեմ ավելացնելու․ ուզում եմ մեր շատ սիրելի երկրպագուներին ու այն մարդկանց, որոնք ինչ-որ չափով կապ ունեն ֆուտբոլի հետ ասել, որ ես վստահ եմ՝ մեր ֆուտբոլն ապագա ունի։ Վստահ եմ, որ մենք բոլորս՝ ֆուտբոլիստներով ու ֆուտբոլի մարդկանցով շատուշատ, բազում ուրախություններ ենք պարգևելու մեր երկրպագուներին։ Իրենք ավելիին են արժանի։

Ստելլա Բաբլոյան