Պատկերացրեք՝ հարյուր հազարանոց քաղաք, ավելի շուտ՝ արվարձան, որն ունի-չունի՝ մի ստադիոն ունի և մի գետ, որը կտրում է այդ անկլավի կապն ամբողջ աշխարհից: Այդ փոքր ստադիոնն ունի իր փոքր արքան: Երիտասարդ տղաներն առավոտից երեկո հերթ են կանգնում նրա հետ գնդակ գլորելու համար: Նույնիսկ մեծերը, երբ զբաղված չեն լուրջ գործով, գալիս են նրա մասնակցությամբ հանդիպումները դիտելու։ «Ասում են՝ նա «Պիաչենցան» դուրս կբերի Ա Սերիա»։, – փսփսում են ամեն տեղից:
Այդ արքայի անունը Պիպո է։ Նա իրենից 3 տարով փոքր եղբայր ունի, որն ընդօրինակում է ամեն ինչ ու ամենուր հետևում է նրան, ավելի շատ սպառնում է հարևանի տան ու մեքենաների պատուհաններին, քան մրցակցի դարպասին։ Երբեմն ավագը պահանջում է, որ եղբորն իր հետ դուրս բերեն խաղադաշտ: Նա խոսելու տեղ ունի. կրտսեր եղբայրն իր տարիքային թիմի անխոս լավագույն ռմբարկուն է:
Այդ կրտսեր եղբայրն էլ անուն ունի՝ Սիմոնե, բայց ոչ ոք նրան այդպես չի անվանում։ Նրան անվանում են Ինձագինո՝ ասես շեշտելով, որ նա ընդամենը luxe copy է: 80-ականների վերջին Սիմոնեն «Սան-Նիկոլո» համայնքային թիմի լավագույն ֆուտբոլիստն էր, թեպետ թիմակիցներից ու մրցակիցներից փոքր էր մի քանի տարով: Ասում են՝ նա ուներ գերազանց հիշողություն. կարողանում էր հիշել բոլորի խաղաոճը, ուժեղ և թույլ կողմը, ցանկացած պաշտպանի գործողողություն նա պահում էր իր հիշողության մեջ: 1992 թվականին նա հայտնվեց «Պիաչենցայի» երկրորդ թիմում, իսկ մի քանի տարի հետո նորամուտը նշեց մեծահասակների ֆուտբոլում:
Սակայն Իտալիան արդեն խոսում էր «օրիգինալ» Ինձագիի մասին՝ Ֆիլիպոյի: Նա ուներ հսկայական առավելություն ոչ միայն եղբոր, այլև ամբողջ Ապենինյան թերակղզում գործող հարձակվողների նկատմամբ: Ֆիլիպոն, կարծես, լավագույնն էր հարմարվել խաղից դուրս վիճակի արձանագրման նոր կանոններին: Նա անգղի նման հետևում էր պաշտպանների գծած գծին, կայծակնային արագությամբ արձագանքում էր անկյունագծային փոխանցումներին ու դառնում էր գոլի հեղինակ: 1998 թվականին նրան արդեն անվանում էին Սուպեր Պիպո: Դրան զուգահեռաբար, «Պիաչենցայում» հանկարծ հիշեցին, որ վարձավճարներով դեգերում էր նրա կրտսեր եղբայրը: 22-ամյա Սիմոնեն C սերիայի 4 մրցաշրջանում խփել էր 24 գնդակ: Թվերը տպավորիչ չէին, սակայն ակումբի այդ ժամանակվա գլխավոր մարզիչ Էմիլիանո Մոնդոնիկոն արեց արտահայտություն, որը դարձավ թևավոր. «Ոչ թե Ինձագին է սիրում գոլեր, այլ գոլերն են սիրում Ինձագիին»:
Այդպես էլ եղավ. Ա սերիայի իր առաջին իսկ մրցաշրջանում Սիմոնեն Պիպոյից ավելի շատ գոլ խփեց ու ընդգրկվեց Ա սերիայի 10 լավագույն ռմբարկուների ցանկում՝ 30 խաղում 15 գնդակ: Սակայն նույնիսկ այդ հանգամանքը նրան թույլ չտվեց դուրս գալ եղբոր ստվերից. Ֆիլիպո Ինձագին արդեն այդ ժամանակ իտալացի երկրորդ ամենաթանկարժեք ֆուտբոլիստն էր երջանկահիշատակ Ջանլուկա Վիալիից հետո, հասցրել էր 100 գոլ խփել մեծահասակների ֆուտբոլում, խաղալ Չեմպիոնների լիգայի եզրափակիչում և մասնակցել աշխարհի առաջնությանը:
Ինչպես գրեթե միշտ է լինում, մի եղբոր հաջողությունն ու ռեկորդները ճանապարհ են բացում մյուսի համար: Ընդամենը մեկ մրցաշրջան իտալական ֆուտբոլի էլիտայում անցկացնելուց հետո Սիմոնեն դարձավ «Լացիոյի» տրանսֆերային թիրախը: 1999-ին «Արծիվները» նրա համար վճարեցին 15 միլիոն եվրո՝ 3 անգամ ավելի շատ, քան ժամանակին «Յուվեն» փոխհատուցել էր ավագ եղբոր համար:
«Սիմոնեն ինձնից լավն է, ես այդ մասին ասում էի, երբ նա դեռևս C2 սերիայում էր խաղում: Այն ժամանակ բոլորն ասում էին, որ ես նրան գովում եմ, որովհետև եղբայրս է: Հիմա տեսնու՞մ եք, որ ես ճիշտ էի», – ասում էր Ֆիլիպո Ինձագին: ԶԼՄ-ները, սակայն, միակարծիք չէին «Սուպեր Պիպոյի» հետ: Նրանց կարծիքով «Լացիոն» ձեռք է բերել Սիմոնեին, քանի որ ավագ եղբայրը հասանելի չի եղել, մինչդեռ հռոմեական ակումբից ասում էին. «Մեր թիմում խաղում է Ինձագիներից լավագույնը»:
1999-ի ամռանը, երբ եղբայրները միասին իրենց հանգիստն էին անցկացնում, նրանց «բռնացրեց» Gazzetta dello Sport-ի թղթակիցը: Ֆիլիպոն խոստացավ, որ եղբայրը դառնալու է «Լացիոյի» հիմնական հարձակվողը, անպայման Սկուդետոն վերադառնալու է Թուրին: «Ես ու Զիդանը տարբերություն ենք ստեղծելու», – վստահ հայտարարեց Պիպոն: Կրտսեր եղբոր համարձակ պատասխանը չուշացավ. «Դե, ես էլ Չեմպիոնների լիգան կհաղթեմ, եթե եղբայրս այն ինձ է թողնում: Մի քանի գոլ էլ իր պատվին կխփեմ», – հայտարարեց Սիմոնեն:
Եվ դրանք օդում կախված (չքաղաքականացնել) երազանքներ չէին. Ինձագինոն տեղափոխվել էր այդ տարիների Եվրոպայի ամենաուժեղ ակումբներից մեկը, որի պաշտպանությունը բետոնում էին Նեստան ու Միխայլովիչը, կենտրոնում հերթապահում էին Վերոնն ու Սիմեոնեն, եզրերով գրոհում էին Նեդվեդն ու Կոնսեյսաոն, իսկ հարձակման գծի երկու դիրքի համար պայքարում էին Ինձագին, Կենետ Անդերսոնը, Սոնի Անդերսոնը, Ռոբերտո Մանչինին և Ալան Բոկշիչը: Ինձագինոն թեպետ հիմնական կազմի ֆուտբոլիստ չէր, սակայն գոլ էր խփում յուրաքանչյուր 109 րոպեն մեկ (Ա սերիայի լավագույն ցուցանիշներից էր): Ակումբի ընտրության հարցում Սիմոնեն հաստատ չէր սխալվել. ակումբը նախորդ 2 մրցաշրջաններում մշտապես պայքարում էր լոկալ ու միջազգային մրցանակների համար: Հենց նորամուտի խաղում նա թիմի հետ նվաճեց Եվրոպայի Սուպերգավաթը՝ գրագետ կերպով «քնեցնելով» «Մանչեսթեր Յունայթեդին»:
Սակայն, նույնիսկ առանց բավականաչափ խաղաժամանակ ստանալու էլ, Սիմոնեն գիտեր՝ ինչպես գոլ խփել: Նա օգնեց «Լացիոյին» հաղթահարել Չեմպիոնների լիգայի խմբային երկու փուլերն էլ (այո, այո, մինչև 2003/2004 մրցաշրջանը ՉԼ-ում խմբային երկու փուլ կար)՝ 9 խաղում դառնալով 8 գոլի հեղինակ: Հատկապես ֆանտաստիկ ստացվեց «Մարսելի» հետ վերջին տուրի դիմակայությունը. ֆրանսիական ակումբը դեռ պահպանում էր հաջորդ փուլ դուրս գալու շանսերը, սակայն այդ մտքի հետ համաձայն չէր Ինձագինոն: «Լացիոյի» 21 համարը մրցակցի դարպասն այդ օրը 4 գնդակ ուղարկեց՝ դառնալով առաջին իտալացին, որը պոկեր է գրանցում Չեմպիոնների լիգայում:
«Լացիոն» քառորդ եզրափակիչում դուրս մնաց պայքարից՝ զիջելով եզրափակիչի ապագա մասնակից «Վալենսիային», իսկ Սիմոնեն շարունակում էր մնալ մրցաշարի լավագույն ֆուտբոլիստ: Բայց ինչ էլ աներ «Լացիոյի» հարձակվողը, մեկ է՝ բոլորը խոսում էին միայն Ֆիլիպոյի մասին: Մոտենում էր 20-րդ դարի վերջին Եվրոն, իտալացի երկրպագուները աստվածացնում էին Ա սերիան պատռող Ինձագի-ավագին. բոլոր մրցաշարերի 34 խաղում 26 գնդակ խփած Պիպոն պիտի լիներ «Սկուադրա Աձուրայի» հիմնական հարձակվողը: Նրա շնորհիվ «Յուվեն» էլ առաջ էր մրցակիցներից 9 միավորով: Թվում էր՝ չեմպիոնական գավաթը կլինի Թուրինում, սակայն «Ծեր Սինյորան» պարտվեց «Միլանին», ու «Լացիոն» Սիմոնե Ինձագիի ջանքերով միավորների տարբերությունը կրճատեց 6-ով: Սկուդետոյի համար պայքարը դեռ առջևում էր:
Ապրիլինի ձևավորված պատկերը մտահոգիչ էր «Յուվենտուսի» համար: Ամեն ինչ կախված էր Պիպոյի մարզավիճակից: Դել Պիերոն վնասվածք ուներ, սակայն քանի դեռ Ինձագին գոլեր էր խփում, ամեն ինչ կարգին էր, սակայն եկավ մի պահ, երբ նա սկսեց լռել: Առանց նրա գոլերի առջևի գծում ամեն ինչ տխուր էր: Դրան զուգահեռ փայլում էր կրտսեր եղբայրը. Ինձագինոն եղբոր ունակություններն ուներ՝ նույնքան լավ էր գնահատում իրավիճակն ու ուներ գոլային հոտառություն: Միևնույն ժամանակ նա եղբորը գերազանցում էր տեխնիկայով ու ավելի հաջող էր գործում երկրորդ հարկում: Այս ունակությունները նրան թույլ տվեցին ամրապնդվել «Լացիոյի» մեկնարկային կազմում: Հիմա սա ոչ միայն չեմպիոնական մրցավազք էր, այլ նաև երկու եղբայրների մրցակցություն:
«Համենայն դեպս պարտվողը կսփոփվի, որ հաղթողը եղբայրն է», – հուսահատ կերպով ասում էր ֆուտբոլիստների հայրը՝ Ջանկառլոն: Մրցաշրջանը նրա համար բարդ էր դասավորվում. նա այնքան նյարդային էր դիտում որդիների խաղերը, որ երբեմն կնոջը դուրս էր հանում սենյակից, խաղերն էլ դիտում էր դուռը փակ, վարագույրներն էլ՝ իջեցրած: Պատկերացրեք խեղճ մարդու վիճակը, երբ խաղերը միաժամանակ էին ընթանում: Նա չէր սիրում ընտրություն կատարել որդիների միջև: Երևի թե ամբողջ Իտալիայում Ջանկառլոն միակն էր, ում համար Սիմենոն ու Պիպոն հավասար էին:
Մրցաշրջանը մոտենում էր եզրագծին: «Լացիոն» շարունակում էր մոտենալ: Նախավերջին տուրում թիմերի միջև 2 միավորի տարբերություն էր: Պիպոն շարունակում էր լռել, իսկ Ինձագինոն խփում ու խփում էր. 7 խաղում գրանցած 3+1-ը թույլ տվեցին «Լացիոյին» վերջին տուրից առաջ պահպանել չեմպիոնական հավակնությունները: Նախավերջին տուրում «Յուվեն» հաղթեց «Պարմային» մի գոլի շնորհիվ, որը, ըստ շատ տարբեր կարծիքների, խփվել էր կանոնների խախտմամբ: «Լացիոյում» համոզված էին, որ այդ քայլով Իտալիայի ֆուտբոլի ֆեդերացիան անարդար մրցակցություն է առաջարկում՝ նախապատվությունը տալով թուրինյան գրանդին: Այդ օրը «Արծիվների» երկրպագուները կազմակերպեցին «իտալական ֆուտբոլի հոգեհանգիստը»:
«Ամեն դեպքում, սկուդետոն կմնա մեր ընտանիքում», – պատասխանատու խաղից առաջ կատակում էր Ինձագինոն: Վերջին տուրում «Լացիոն» ընդունում էր ամուր «Ռեջինային»: Ինչ-որ պահի, մրցակցի դարպասը գրավել չէր հաջողվում, սակայն Ինձագինոյի գոլը 11 մետրանոցից նպաստեց ջախջախիչ հաղթանակին՝ 3-0: Զուգահեռաբար ընթացող խաղում «Յուվեն» հորդառատ անձրևի պայմաններում փորձում էր կոտրել «Պերուջայի» դիմադրությունը, սակայն փոխարենը գոլ ընդունեց սեփական դարպասը, չկարողացավ խփել պատասխան գնդակը և, պարտվելով 0-1 հաշվով, չեմպիոնությունը զիջեց «Լացիոյին»: Խաղից հետո Ֆիլիպոն իր մեջ ուժ գտավ ու զանգահարեց եղբորը: Հենց Սիմոնեի գոլը դարձավ հաղթական և զրկեց Պիպոյին Սկուդետոյից, սակայն դա ոչինչ չէր փոխում. եղբայրական սերը վեր էր ամեն ինչից:
Ֆիլիպոն դեռ իր խոսքը պետք է ասեր համաշխարհային ֆուտբոլում՝ առջևում սպասվում էր տեղափոխությունը «Միլան», Չեմպիոնների լիգայի 3 եզրափակիչ ու 2 հաղթանակ, Աշխարհի չեմպիոնի տիտղոս և այլն, իսկ Սիմոնեն այդպես էլ մնաց այդ մի Սկուդետոյով. 24 տարեկանում նա արդեն մեջքի հետ քրոնիկ խնդիրներ ուներ, մինչդեռ նրանք երազում էին միասին հավաքականում խաղալ: Այդպիսի հնարավորություն ընձեռվեց 2000 թվականի նոյեմբերին՝ Անգլիայի հետ ընկերական հանդիպման ժամանակ: Ջովանի Տրապատոնին եղբայրներին հրավիրել էր հավաքական, նրանք միասին մի սենյակում ամբողջ գիշեր քննարկում էին մրցակցին, մտածում էին՝ ինչպես նշել գոլերը: 61-րդ րոպեին Սիմոնեն փոխարինեց Դելվեկիոյին ու դաշտում միավորվեց եղբոր հետ: Բոլորը սպասում էին գոլերի, սակայն 11 րոպե անց Պիպոն թողեց խաղադաշտը: Այլևս եղբայրները միասին դաշտում չհանդիպեցին որպես թիմակիցներ: «Ես շատ հաղթանակներ եմ ունեցել, սակայն հենց այդ 11 րոպեներն եմ ես համարում իմ կյանքի ամենաերջանիկ պահերը»:
Այդ օրվանից անցել է 23 տարի։ 2012 թվականին Պիպոն ավարտեց կարիերան Իտալիայի պատմության լավագույն ռմբարկուների տասնյակում։ Նա 39 տարեկան էր: Սիմոնեն թողեց ֆուտբոլը 2010-ին, բայց իրականում նա խաղակոշիկները մեխից էր կախել 30-ից առաջ: Նա կարիերայի երկրորդ հատվածում սիրելի «Լացիոյի» խաղերին հետևում էր պահեստայինների նստարանից: Եվ մինչև եղբայրը գոլեր էր խփում, կրտսերը անգիր էր անում լավագույն մարզիչների գաղտնիքները։ Այժմ Ինձագինոն ունի 6 գավաթ և Չեմպիոնների լիգայի կիսաեզրափակիչ: Իսկ Պիպոն մարզում է Բ Սերիայում և ընդօրինակում է իր եղբորը, ինչպես ժամանակին հակառակն էր. «Ես Սիմոնեից գողացել եմ բոլոր գաղափարները: Նա իմ օրինակն է, և ես հույս ունեմ, որ նույնը կլինեմ, քանի որ նա մայրցամաքի լավագույն մարզիչներից մեկն է»:
Նոր կյանքը փոխեց նրանց, կարծես թե ստուգում էր, թե արդյո՞ք կրտսերը կպահպանի իր հավատարմությունը, երբ հաղթի առաջնությունը: Բայց նրանք նախկինի պես հոգ են տանում միմյանց մասին։ Մի անգամ Սիմոնեն հաղթեց եղբոր թիմին և ավելի շատ ափսոսեց հաղթանակի համար, քան Պիպոն պարտության համար։ Նա անհանգստացած էր, որ եղբորը սպառնում էին հրաժարական տալ: Ժամանակին Սիմոնե Ինձագին էր Պիպոյի copy past-ը համարվում, հիմա պատկերը լրիվ հակառակն է, բայց դա էական չէ. եղբայրական սերը վեր է ամեն ինչից:
Ռոբերտ Գասպարյան
