Արտակ Գրիգորյան. Լեհաստանից կրած պարտությունն ինձ համար ֆուտբոլային «ապտակ» էր

Հայկական ֆուտբոլի ամենաաշխատասեր ֆուտբոլիստներից մեկը երբեք չի խաղացել արտասահմանում: Նա արդեն 32 տարեկան է: Նա պատահական խաղացող չէ: Նա կռվում է, պայքարում, դաշտում տալիս հնարավորն ու անհնարինը, պարտությունից հետո նրա հետ խոսել հնարավոր չէ (խոստովանում է անձամբ): Նա Հայաստանում նվաճել է բոլոր հնարավոր տիտղոսները:

Այս անգամ Armsport-ը զրուցել է Երևանի «Ալաշկերտի» ու Հայաստանի ազգային հավաքականի կիսապաշտպան Արտակ Գրիգորյանի հետ.

-Արտակ, խաղացել ես հայկական մի շարք թիմերում, նվաճել ես բազմաթիվ տիտղոսներ, ազգային հավաքականի խաղացող ես, բայց երբեք չես խաղացել արտասահմանյան ակումբում: Ինչու՞:

-Հիմնական պատճառն այն է, որ պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլով սկսել եմ զբաղվել ծառայությունից հետո: Ճիշտ է, ֆուտբոլով վաղուց եմ զբաղվել, բայց երբ 20 տարեկանում նոր սկսում ես պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլով զբաղվել, անցած չես լինում մանկապատանեկան դպրոցով, կարիերադ ավելի դժվարությամբ է դասավորվում: Եղել են տարբեր առաջարկներ, եղել է նաև այնպես, որ համաձայնություն է եղել, գնացել եմ պայմանագիր ստորագրելու «ԲՄԱ-Խաբարովսկի» հետ, սակայն ինչ-ինչ պատճառներով չի ստացվել: Գնացել էի պայմանագիր ստորագրելու, սակայն չկայացավ գործարքը մինչ այժմ անհայտ պատճառներով: Ամեն դեպքում, մեղավորը ես եմ: Երբ մեծանում ես, հետ ես նայում, հասկանում ես, թե որտեղ ես սխալվել: Եթե կարողանայի հետ բերել ժամանակը, շատ բաներ կփոխեի:

-Ինչպե՞ս սկսվեց կարիերադ:

-Բանակից գալուց հետո «Արարատ-2»-ի կազմում էի մարզվում: Կարճ ժամանակ անց արդեն «Արարատի» հիմնական թիմի հետ էի մարզվում, գնացի նույնիսկ Խորվաթիա՝ ուսումնամարզական հավաքի: 2008 թ-ին Վարուժան Սուքիասյանի գլխավորությամբ 8-9 խաղ անցկացրեցի, փոխարինման մտա նաև «Փյունիկի» դեմ «Ոսկե խաղին»: 2009 թ-ին թիմ եկավ Արկադի Անդրեասյանը: Կարծում եմ, որ իմ հիմնական աճը նրա օրոք է գրանցվել: Այն ժամանակ երիտասարդ էի, եռանդով լեցուն, անընդհատ աշխատում էի, իսկ Անդրեասյանը սիրում էր աշխատասեր ֆուտբոլիստների: Երբ «Արարատը» դուրս մնաց Բարձրագույն խմբից, տեղափոխվեցի «Ուլիս», որտեղ շատ լավ մրցաշրջաններ ունեցա, խաղացի նաև «Գանձասարում», «Միկայում», իսկ այնուհետև եկա «Ալաշկերտ»:

-Երբ խաղադաշտ ես մտնում, ի՞նչ առաջադրանք ես դնում ինքդ քո առջև: Երբ ես դու բավարարված լքում խաղադաշտը:

-Ես իմ առջև դնում եմ ցանկացած գնով հաղթելու առաջադրանք: Ես պարտվել չեմ սիրում: Ճիշտ է, ոչ-ոք չի սիրում պարտվել, բայց իմ պարագայում մի փոքր այլ է: Ընտանիքս էլ կհաստատի, եթե ես պարտված եմ տուն մտնում, ընտանիքիս անդամները գիտեն, որ ինձ հետ որոշ ժամանակ չպետք է խոսեն, մինչև կարողանամ ուշքի գալ: Նաև իմ առջև դնում եմ թիմին առավելագույնը օգտակար լինելու առաջադրանք: Միշտ թիմին ցանկանում եմ այդ հոգեբանությամբ տանել առաջ, թեկուզ մահվան գնով, բայց պետք է հաղթել: Լինում են խաղեր, երբ ամեն ինչ դժվարությամբ է տրվում, պետք է կարողանաս կամային որակներ դրսևորել, և երբ ստացվում է հաղթել, զգում ես հաղթանակի քաղցրությունը, զգում ես, որ ապարդյուն չէր այդ պայքարը: Պետք է չափազանց նվիրված լինես:

-Հանդերձարանում ինչպիսի՞ն է Արտակ Գրիգորյանը:

-Թիմում փորձառու խաղացողները շատ են, և դա շատ է օգնում: Դաշտ դուրս գալուց առաջ խոսում եմ թիմակիցներիս հետ: Եվս մեկ անգամ հիշեցնում եմ, որ դուրս ենք գալիս պայքարելու, մեկս մյուսի համար պայքարելու: Մեր կարգախոսը կայանում է նրանում, որ դաշտ ենք դուրս գալիս՝ իրար օգնելով հաղթանակի հասնելու համար, քանի որ միայնակ հնարավոր չէ հաղթանակի հասնել. սա թիմային խաղ է: Լեգիոներներն էլ միշտ սպասում են իմ խոսքին, նրանք գնահատում են իմ խոսքը, հարգում են: Ես ևս փոխադարձ հարգանք եմ տածում բոլորի նկատմամբ. երիտասարդի հետ երիտասարդ եմ, մեծի հետ՝ մեծ: Մեր թիմի առանձնահատկությունը կայանում է նրանում, որ փորձառու խաղացողները շատ են, և յուրաքանչյուրի խոսքն էլ կարևոր է, յուրաքանչյուրն իր խոսքն ասում է դաշտ դուրս գալուց առաջ:

-Կարիերայիդ ամենակարևոր խաղը ո՞րն է: Կա՞ արդյոք նման խաղ կամ խաղեր:

-Դժվար է առանձնացնել մեկ հանդիպում: Հավաքականի կազմում Լեհաստանի դեմ խաղն էր: Երկրորդ պաշտոնական հանդիպումն էի անցկացնում: Առաջինը Ռումինիայի դեմ խաղն էր, որտեղ պարտվեցինք: Լեհաստանից ցավալի պարտություն կրեցինք 1-2 հաշվով՝ գնդակ ունենալով ամենավերջում: Երկար ժամանակ 10 հոգով էինք, բայց շատ լավ էինք խաղում: Պայքարում էինք, տղաներն ամեն ինչ ներդրել էին խաղադաշտում: Վերջում Օզբիլիսը չխփեց, իսկ հաջորդ դրվագում լեհերը գոլ խփեցին: Այդ ժամանակ ես ֆուտբոլային «ապտակ» ստացա. հասկացա, թե ինչքան դաժան կարող է գտնվել այս սպորտաձևը: Այնուհետև, Մոնտենեգրոյի դեմ խաղն էր, որն իմ կարիերայում լավագույններից մեկն էր: Այդ խաղում, 0-2 հաշվի ժամանակ ես խփեցի առաջին պատասխան գնդակը, հետո հաղթեցինք 3-2 հաշվով, բայց միայն որոշ ժամանակ անց հասկացա, որ դա կարևոր խաղ էր ինձ համար:

Ակումբային կարիերայում «Սենթ Ջոնսթոնի» դեմ խաղերն էին: Նաև, «Ուլիսում» չեմպիոնական տարին էր հիշարժան այն առումով, որ երկար ժամանակ անց Հայաստանում այլ թիմ դարձավ չեմպիոն. երկար ժամանակ «Փյունիկն» էր չեմպիոն, իսկ այդ տարի մենք հաղթեցինք:

-Արտակ, շատ հաճախ մեզ մի քայլ չի բավականացնում ինչ-որ պատմական կամ բացառիկ ցուցանիշի հասնելու համար: Ամեն անգամ մեր ճանապարհին խոչընդոտ է հայտնվում կամ մենք ենք ստեղծում: Ֆուտբոլիստին խաղադաշտում ի՞նչն է խանգարում: Միգուցե, ժամանակից շու՞տ ենք հավատում հաջողությանը:

-Կարծում եմ, հիմնականը կոնցենտրացիայի պակասն է: Գալիս է մի ժամանակ, երբ հոգնում ես: Հենց դրա մասին էի քիչ առաջ խոսում, որ ռուսերեն լավ արտահայտություն կա՝ через не могу պետք է խաղաս: Մինչև վերջին վայրկյանը պետք է աչալուրջ լինես: Հիմնականում դա գալիս է հոգնածությունից: Համաձայն չեմ, որ ժամանակից շուտ ենք հավատում հաջողությանը: Կարծում եմ, որ դա կապված է ֆուտբոլիստի ֆիզիկական վիճակի հետ:

-Արտակ, Հայաստանում, ակումբային մակարդակով նվաճել ես բոլոր հնարավոր տիտղոսները: Այժմ ի՞նչ նպատակ ունես:

-Բոլոր նպատակներս կապված են «Ալաշկերտի» հետ: Ակումբն ինձ համար շատ հարազատ է դարձել: Հիմա դժվար ժամանակներ են թիմի համար: Վերջին 4 խաղից 3-ում պարտվել ենք: Հիմա կենտրոնացած եմ «Ալաշկերտում» ելույթներիս վրա, շատ եմ ցանկանում այս թիմի հետ մեծ հաջողությունների հասնել: Երկար տարիներ այս թիմում եմ, լավ եմ ինձ զգում այստեղ: Ինչքան առողջությունս ների, կխաղամ: Զգում եմ, որ կարող եմ դեռ խաղալ, իսկ երբ զգամ, որ արդեն մի բան այլ չէ, միանգամից կավարտեմ կարիերաս:

-Արտակ, կարիերայումդ եղե՞լ է իրավիճակ, որը մինչ այժմ հիշում ես. դրվագ, որի համար մինչ օրս ափսոսում ես:

-Եթե անկեղծ, եղել է: Հիշում եմ, որ նախկինում 2-3 ամիս անընդմեջ մտածել եմ մի դրվագի մասին, բայց հիմա արդեն չեմ հիշում, թե կոնկրետ որ դրվագի մասին է խոսքը: Ամենաթարմը «Նոայի» դեմ խաղի վրիպումն էր, որ մի քանի օր մտածում էի, թե ինչու չկարողացա գոլ խփել: Ընդհանրապես, ասում են՝ թե՛ լավ, թե՛ վատ դրվագի մասին պետք է 24 ժամ մտածել ու մոռանալ:

-Ըստ քեզ, աշխարհի լավագույն ֆուտբոլիստը.

-Ինձ համար լավագույնը Զինեդին Զիդանն է:

-Աշխարհի լավագույն մարզիչը.

-Յուրգեն Կլոպ: Ֆուտբոլում ամենակարևորը հոգեբանությունն է: Ամեն մի ֆուտբոլիստ ուրիշ հոգեբանություն ունի, պետք է կարողանաս բոլորին հասկանալ, բոլորի համար ընդունելի լինես: Այդ տեսանկյունից Կլոպը լավագույնն է.

-Դիտածդ ամենադիտարժան խաղը.

-«Լիվերպուլի»՝ 4-0 հաշվով հաղթանակը «Բարսելոնայի» նկատմամբ.

-Խաղ, որին կցանկանայիր մասնակցել կամ մասնակցած լինեիր.

-Երազանքս հավաքականի հետ Աշխարհի կամ Եվրոպայի առաջնության եզրափակիչ հատված հասնելն է: Գիտեմ, շատ դժվար է, բայց շատ եմ ցանկանում: Եթե ավարտեմ կարիերաս ու դա չլինի, այն կմնա որպես չիրականացած երազանք:

Արմեն Գարամյան