Ֆուտբոլի Հայաստանի առաջնությունում առաջին լեգիոներները հայտնվել են 90-ականների 2-րդ կեսին: Տարեցտարի Բարձրագույն խմբի առաջնությունում նկատվել է լեգիոներ ֆուտբոլիստների քանակական աճ: Նրանցից շատերն իրապես աչքի են ընկել որակյալ խաղով և ինչ-որ չափով հետք թողել հայկական ֆուտբոլում:
ArmSport.am-ը շարունակում է զրուցել հայկական ֆուտբոլում աչքի ընկած լեգիոներ ֆուտբոլիստների հետ:
Այս անգամ զրուցել ենք «Արարատի» նախկին հարձակվող, թիմի ավագ, սերբ Ալեքսանդր Ռակիչի հետ: Ռակիչը երևանյան թիմում մշտապես աչքի է ընկել որակյալ խաղով: Ուներ հարձակվողին բնորոշ յուրահատուկ գոլային հոտառություն: Երկու մրցաշրջան անընդմեջ նա դարձավ «Արարատի» լավագույն ռմբարկուն՝ դառնալով 10-ական գոլի հեղինակ:
-Ալեքասանդր, ինչպե՞ս հայտնվեցիք Հայաստանում:
-2013 թվականին «Արարատը» Աբրահամ Խաշմանյանի գլխավորությամբ հավաք էր անցկացնում Սերբիայի հավաքականի գլխավոր ակադամիայում: Ես այդ ընթացքում թիմ չունեի: Իմ ընկերներից մեկը, որն այդ ակադեմիայի տնօրենն էր, հայտնեց, որ հայկական թիմ կա, և ես կարող եմ փորձաշրջան անցնել թիմում: Ես մասնակցեցի հավաքին, խաղացի նաև Իսրայելական «Մաքքաբի Հայֆայի» դեմ, որում հաղթեցինք 2:1 հաշվով: Խաշմանյանը հավանեց իմ խաղը, և մեկ շաբաթում գործարքը կայացավ:
-Ի՞նչ տպավորություն ունեիք ակումբից և ո՞րն էր թիմից հեռանալու պատճառը:
-Ես «Արարատում» անցկացրել եմ 3 տարի: Ամեն ինչ լավ էր, հիանալի էր: Լավ հարաբերությունների մեջ էի ակումբի ղեկավարության հետ: Աբրահամ Խաշմանյանն ինձ վստահեց նաև ավագի թևկապը: Ես իսկապես դարձել էի թիմի առաջատարներից մեկը: 2015 թվականին թիմի մարզիչը Վարուժան Սուքիասյանն էր: Մենք 2 խաղ պարտվեցինք «Բանանցին» ու «Փյունիկին», բայց Վարուժան Սուքիասյանը միշտ ինձ գովում էր խաղից հետո, իսկ «Շիրակի» հետ խաղից հետո նա սկսեց ինձ մեղադրել տարօրինակ կերպով, որ ես չեմ սիրում «Արարատն» ու Հայաստանը: Ես զարմացել էի նման վերաբերմունքից: Նա ինձ ասաց, որ պայմանագիրը խզում ենք, և ես պետք է հեռանամ թիմից: Տրանսֆերային պատուհանն արդեն փակված էր: Ինձ հետ կապնվեց Հրաչ Կապրիելյանը և հրավիրեց միանալու շվեյցարական «Ստադ Նիոնին», որը հանդես է գալիս երկրի 3-րդ լիգայում: Ինձ պամանագիր առաջարկեցին, բայց ես հրաժարվեցի, քանի որ ուզում էի խաղալ պրոֆեսիոնալ լիգայում: Ժնևը թանկ քաղաք է, և այդ աշխատավարձով ապրել այդ քաղաքում շատ դժվար էր: Հետո ինձ հրավիրեց «Բանանցի» գլխավոր մարզիչ Արամ Ոսկանյանը: Երբ եկա Հայաստան, «Բանանցում» մարզչական փոփոխություններ եղան, և նոր մարզչի հետ (խմբ-Տիտո Ռամալյո) համաձայնության չեկա: Հետո վերադարձա Սերբիա և հրավեր ստացա «Գանձասար-Կապանից», որտեղ խաղացի կես մրցաշրջան:
-Մինչև Հայաստան գալը ի՞նչ գիտեիք Հայաստանի մասին:
-Շատ բան չգիտեի Հայաստանի մասին: Լսել էի, որ առաջին երկիրն է, որն ընդունել է քրիստոնեությունը: Ճանաչում եմ նաև որոշ կոմպոզիտորների, քանի որ շատ եմ սիրում երաժշտություն:
-Գիտեի՞ք, թե ինչ թիմ է Արարատը» և, ընդանրապես, այդ անունն ինչ նշանակություն ունի հայերի համար:
-Իհարկե, ես գիտեմ որ «Արարատը» լեգենդար թիմ է: Տեսել եմ ԽՍՀՄ ժամանակների «Արարատի» լուսանկարները, «Հրազդան» մարզադաշտը: Զարմացած էի, թե ինչպիսի տեսք է ունեցել երկրպագուներով լեցուն «Հրազդանը»: Ցավալի է, որ այս տարիներին «Արարատի» խաղին ներկա են լինում մի քանի տասնյակ երկրպագուներ: Սա երևի հայկական ֆուտբոլի ամենաբացասական կողմերից մեկն է: Գիտեմ նաև, թե ինչ է իրենց ներկայացնում Արարատ լեռը: Ես ամեն առավոտ սրճում էի և իմ տան պատշգամբից նայում Արարատ լեռանը: Իրոք, ապշեցնող տեսարան էր:
-Որքանո՞վ էր քեզ հեշտ հարմարվել երևանյան կյանքին: Ի՞նչ նմանություններ և առանձնահատկություններ ունեն հայերն ու սերբերը:
-Հայերն ու Սերբերը շատ նման են իրար, թե՛ բնավորությամբ և թե՛ ապրելակերպով: Ես շատ սիրում եմ սերբերին և հայերին: Երկու ազգերն էլ շատ տաքարյուն են: Տարբերությունն այն է, որ հայերը շատ հյուրասեր են, երբ գնում ես մեկի տուն հյուր, անպայման պետք է քեզ հացով դիմավորեն (խմբ.-ծիծաղում է) և ամեն ինչ անեն, որ հյուրը իրեն շատ լավ զգա: Սերբիայում այդպես չէ: Երկու պետություների ժողովուրդներն էլ նման են նրանով, որ պատերազմի ժամանակ կարողանում են համախմբվել: Սերբերը խնդիր ունեն Կոսովոյի հետ կապված, իսկ Հայաստանի դեպքում՝ Արցախի հարցն է:
-Ի՞նչ հիշողություններ ունեք Հայաստանից:
-Երևանն ու, ընդանրապես, Հայաստանը շատ հոգեհարազատ են դարձել մեզ: Կինս միշտ ասում է, որ հենց ժամանակ ունենանք, էլի կմեկնենք Հայաստան: Երևանը հիանալի քաղաք է: Սիրում էի զբոսնել կենտրոնում, Կասկադի բացօթյա սրճարաններում նստել և վայելել այդ գեղեցիկ տեսարանը:
-Ի՞նչ հետաքրքրիր դեպք կհիշեք Երևանում ապրած տարիներից:
-Առաջին տարին էր, որ Հայաստանում էի, կինս դեռ ինձ հետ չէր ապրում և ես իմ պատշգամբում նտած հեռախոսով խոսում էի նրա հետ: Վերևի հարկի իմ հարևանը՝ տարեց մի կին, մեկ դույլ ջուր լցրեց վրաս: Նույնիսկ հեռախոսս փչացավ: Նա ասաց, որ գնամ ներս, թե չէ էլի ջուր կլցնի: Ես չհասկացա, թե ինչու նա այդպիսի բան արեց: Նույն օրը գնում էի մարզման, և տեսնեմ ամբողջ քաղաքում մարդիկ իրար են ջրում: Հետո իմացա, որ դա Հայաստանում տոն է և հիշեցի իմ տարեց հարևանուհուն (խմբ.-Ծիծաղում է):
-Հայաստանում ունե՞ք ընկերներ:
-Այո, ես մտերիմ հարաբերությունների մեջ եմ դարպասապահ Արամ Հայրապետյանի հետ: Ընկերներ ենք նաև Տիգրան Ղարաբաղցյանի, Արմեն Դուրունցի հետ: Հիշում եմ նաև Արթուր Մինասյանին: Շատ կցանկանայի գոնե մեկ րոպեով հանդիպել մարզիչ Աբրահամ Խաշմանյանի հետ և շնորհակալություն հայտնել նրան:
-Ովքե՞ր են եղել ամենաուժեղ ֆուտբոլիստները, որոնց դեմ խաղացել եք Հայաստանում:
-Կառանձնացնեմ «Փյունիկի» կիսապաշտպան Կառլեն Մկրտչյանին: Գիտեմ, թե ինչ որակներ ունի նա: Լեգիոներներից կառանձնացնեմ Սեզար Ռոմերոյին, երբ խաղում էր «Փյունիկում»: Դժվար էր խաղալ նաև Միկայի պաշտպան Ալեքսի դեմ: Ուժեղ ֆուտբոլիստ եմ համարում նաև Գալուստ Պետրոսյանին և զարմանում եմ, թե ինչու՞ նա շուտ ավարտեց կարիերան: Շատ որակյալ ֆուտբոլիստներ կային, սակայն հիմա անուններով դժվարանում եմ հիշել:
-Իսկ մարզիչների՞ց:
-Կառանձնացնեմ Աբրահամ Խաշմանյանին: Ոչ միայն Հայաստանում խաղացած ժամանակ, այլ իմ պրոֆեսիոնալ կարիերայի ընթացքում հանդիպած լավագույն մարզիչը Խաշմանյանն է: Նա մշտապես աչքի էր ընկնում իր պրոֆեսիոնալիզմով: Բացի այդ, հիանալի մարդ է և ավագ ընկեր:
-Հետևու՞մ եք հիմա Հայաստանի առաջնությանն ու ինչ փոփոխություններ են եղել այս տարիների ընթացքում:
-Այո, իհարկե, հետևում եմ, հատկապես՝ «Արարատի» խաղերին: Դիտում էի նաև «Արարատ-Արմենիայի» խաղը Եվրոպա լիգայի փլեյ-օֆֆում, որին մի փոքր չբավականացրեց խմբային փուլ դուրս գալու համար: Իմ կարծիքով հայկական ֆուտբոլն ուժեղ է, բայց չգիտեմ, թե թիմերին ինչն է պակասում, որպեսզի լավ հանդես գան եվրոպական մրցասպարեզում: Հայկական ֆուտբոլի ամենացավոտ մասը երևի շարունակում է մնալ դատարկ տրիբունաները: Զարմանալի է, թե ինչու հայերը չեն հաճախում մարզադաշտ:
-Հայաստանից բացի խաղացել եք նաև Սերբիայում, Թայլանդում, Վիետնամում, Մալդիվյան Կղզիներում, Իսրայելում, Հնդկաստանում և հիմա էլ հանդես եք գալիս Ինդոնեզիայում: Ո՞րն է եղել ամենաուժեղ առաջնությունը:
-Ինդոնեզիայում և Հնդկաստանում լրիվ այլ ֆուտբոլ է և համեմատելի չէ եվրոպական երկրների հետ: Ամենաուժեղն անկասկած իսրայելական ֆուտբոլն է: Ես որտեղ խաղացել եմ, չեմ տեսել այդպիսի պայքար: Նույնիսկ կարող եմ ասել, որ Իսրայելի երկրորդ լիգան ավելի ուժեղ է, քան Սերբիայի Բարձրագույն խմբի առաջնությունը: Համարում եմ, որ ուժեղ առաջնություն է նաև Հայաստանի Բարձրագույն խումբը:
—Ի՞նչ նպատակներ կան առջևում, և հնարավո՞ր է մի օր վերադառնաք Հայաստան:
-Ես 33 տարեկան եմ, և ցանկանում եմ մնալ ֆուտբոլում մինչև 40 տարեկանը, եթե իհարկե կարողանամ: Չեմ հասկանում նաև, թե ինչու են հայ ֆուտբոլիստները շուտ ավարտում կարիերան: Ես դեռ լավ մարզավիճակում եմ ու կարողանում եմ խաղալ: Ես հիմա զբաղվում եմ նաև բիզնեսով: Սերբիայում ռեստորան ունեմ, որով զբաղվում է իմ ընտանիքը: Կարիերայիս ավարտից հետո հաստատ չեմ զբաղվի մարզչական աշխատանքով: Դա իմը չէ: Երևի կսկսեմ գործակալի աշխատանք: Ամեն դեպքում, իմ ծրագրերը հիմա կապված են ներկայի հետ, և ցանկանում եմ շատ երկար մնալ խաղադաշտում՝ որպես պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլիստ:
Երվանդ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հայաստանում հանդես եկած լեգիոներներին ներկայացնող շարքից կարդացեք նաև՝
Exclusive. Ես չհրավիրվեցի հավաքական, քանի որ խաղում էի Արարատում. Ռենատո
Exclusive. Երբեք չեմ մոռանա 2008-ի ոսկե խաղը. ինձ համար չեմպիոնն Արարատն է. Ջուլիանո Խիմենես:
Exclusive. Կարոտում եմ Հայաստանը. Ալեքս դա Սիլվա
