Ֆուտբոլի Հայաստանի առաջնությունում առաջին լեգիոներները հայտնվել են 90-ականների 2-րդ կեսին: Տարեցտարի Բարձրագույն խմբի առաջնությունում նկատվել է լեգիոներ ֆուտբոլիստների քանակական աճ: Նրանցից շատերն իրապես աչքի են ընկել որակյալ խաղով և ինչ-որ չափով հետք թողել հայկական ֆուտբոլում: Այսպիսին է նաև մեր նյութի հերոսը:
Ջուլիանո Խիմենեսը Հայաստանում է հայտնվել 2008 թվականին: Հանդես գալով հայկական մի քանի թիմերում՝ ֆուտբոլիստը մշտապես աչքի է ընկել հուսալի խաղով: Մի պահ նույնիսկ խոսակցություններ կային բրազիլացի կենտրոնական պաշտպանին Հայաստանի հավաքական հրավիրելու մասին: Չնայած նրան, որ Ջուլիանոն հաճախ է ասել, որ կցանկանար հանդես գալ Հայաստանի հավաքականում, սակայն բրազիլացին այդպես էլ հավաքականում խաղալու հրավեր չստացավ: Հայաստաից ու Բրազիլիայից բացի Խիմենեսը 6-ական ամիս անցկացրել է նաև Ֆրանսիայում (Իսսի Լե Մուլինոյի «Արարատ») և Լիբանանում («Ալ Անսար»):
Բրազիլացի ֆուտբոլիստն արդեն 5 տարի է գտնվում է հայրենիքում: Հայաստանից հեռանալուց հետո 2 տարի խաղացել է տեղի թիմերից մեկում, իսկ 2017-ի դեկտեմբերին ավարտել ֆուտբոլիստի կարիերան: ArmSport.am-ին հաջողվել է կապ հաստատել 35-ամյա ֆուտբոլիստի հետ: Ի դեպ, Ջուլիանոն մի փոքր մոռացել էր հայերենը և դժվարությամբ էր խոսում, սակայն հենց ինքը ցանկացավ, որ հարցերին պատասխանի հայերեն:
-Ջուլիանո, ինչպե՞ս հայտնվեցիք Հայաստանում:
— Ես խաղում էի Սան-Պաուլոյի թիմերից մեկում: 2008 թվականին «Միկայի» գլխավոր մարզիչ Արկադի Անդրիասյանի՝ Բրազիլիայում կատարած սելեկցիոն աշխատանքի արդյունքում ես եկա Հայաստան, որպեսզի պայմանագիր կնքեմ «Միկայի» հետ: Ինձ հետ Հայաստան եկավ նաև Ալեքսը: Այդ ժամանակ փաստաթղթային խնդիրներ եղան ակումբի ղեկավարության հետ և չկարողացա պայմանագիր կնքել ակումբի հետ, սակայն «Միկայի» կազմում մասնակցեցի «Արարատի» հետ ընկերական խաղին: Վարուժան Սուքիասյանը, որն այդ ժամանակ գլխավորում էր «Արարատը», հավանեց իմ խաղը և ինձ հրավիրեց «Արարատ»:
-Մինչև Հայաստան գալը ի՞նչ գիտեիք Հայաստանի մասին:
-Ես ոչինչ չեմ իմացել Հայաստանի մասին և չեմ լսել երկրի մասին: Առաջին անգամ իմացա 2008 թվականին և գալով Երևան շատ տպավորվեցի և սիրեցի Հայաստանն ու Երևանը: Երևանը իմ քաղաքն է: Ես բրազիլացի եմ, չեմ մոռանա իմ հայրենիքը, բայց ինձ համար մեծ նշանակություն ունի նաև Հայաստանը: Ես Հայաստանում որևէ բանի խնդիր չեմ ունեցել: Միշտ լավ հարաբերությունների մեջ եմ եղել իմ թիմակիցների, ակումբի ղեկավարների հետ:
-Հայաստանում անցկացրած տարիներին ո՞ր խաղը կառանձնացնեք:
-Ես իհարկե երբեք չեմ մոռանա 2008 թվականի «Փյունիկ»-«Արարատ» ոսկե խաղը: Առաջանության վերջին տուրում իմ խփած գոլի շնորհիվ մենք հաղթեցինք «Փյունիկին», և քանի որ հավասար միավորներ ունեինք, ֆեդերացիայի նախագահը որոշեց, որ չեմպիոնը պետք է որոշվի «ոսկե» խաղով: Մենք գիտենք, որ չեմպիոնը «Արարատն» է: «Փյունիկը» շատ լավ թիմ էր այդ ժամանակ, բայց մեզ համար չեմպիոն է «Արարատը», քանի որ կողմնակալ մրցավարությունը (խմբ.-գլխավոր մրցավարն էր Արարատ Ճաղարյանը) փոխեց ամբողջ խաղը: Ես ստացա կարմիր քարտ, այնուհետև 11 մետրանոց նշանակվեց մեր դարպասին: Բոլորն էլ գիտեն, որ այդ տարի չեմպիոնությանն արժանի էր «Արարատը»:
-Ինչպե՞ս տարավ թիմը այդ պարտությունը:
-Իհարկե բոլորը նյարդայնացած և կոտրված էին: Բոլորի համար էլ պարզ էր, որ «ոսկե» խաղը նշանակվեց, որպեսզի չեմպիոնությունը տրվի «Փյունիկին», ինչն էլ եղավ: Խայտառակ մրցավարություն էր, բայց ես նորից եմ ասում, ինձ համար 2008-ի չեմպիոնն «Արարատն» է, և դա գիտեն բոլորը:
-Դուք հանդես եք եկել մի քանի թիմերում՝ «Արարատում, «Իմպուլսում, «Ուլիսում: Ո՞ր թիմը կառանձնացնեք:
-Ես իմ լավագույն տարիներն անցկացրել եմ «Արարատում» և «Իմպուլսում»: Այս առումով երևի կառանձնացնեմ այս երկու թիմերը: Չեմ կարող չհիշել նաև 2012-ի Հայաստանի Գավաթի եզրափակիչ խաղը: Այդ ժամանակ հանդես էի գալիս «Իմպուլսում»: Գյումրիի քաղաքային մարզադաշտում նվազագույն հաշվով պարտվեցինք «Շիրակին»:
-Ովքե՞ր են եղել ամենաուժեղ մարզիչները, որոնց հետ աշխատել եք կամ ֆուտբոլիստները, որոնց դեմ խաղացել եք Հայաստանում:
-Հայաստանի առաջնությունում շատ ուժեղ ֆուտբոլիստներ կային: Հիմա կարող եմ հիշել և առանձնացնել մի քանիսին: Նրանք են՝ Մարկոս Պիզելին, Գևորգ Ղազարյանը, Արթուր Եդիգարյանը, դարպասապահ Գևորգ Կասպարովը: Դե իսկ մարզիչներից ինձ համար առանձնահատուկ տեղ ունեն Վարուժան Սուքիասյանն ու Արմեն Գյուլբուդաղյանցը:
-Երբևէ առաջարկ ստացե՞լ եք եվրոպական թիմերից:
-Երբ խաղում էի «Իմպուլսում», Արմեն Գյուլբուդաղյանցը ինձ նշանակեց թիմի ավագ: Այդ ընթացքում առաջարկներ ունեի Բելառուսից և Իրանից: Ես լավ հարաբերություններ ունեի ակումբի ղեկավարության հետ, և մեծ դեր ունեի թիմում, այդ պատճառով չհեռացա: Այդ ժամանակ 25-26 տարեկան էի, երևի եթե հիմա լիներ այդ ամենը՝ ինձ կփորձեի նաև այլ երկրում:
-Ի՞նչն եք ամենաշատը կարոտում Հայաստանում:
-Ես շատ սիրում եմ Սևանը: Երբ ազատ էի լինում, գնում էի Սևան: Սիրում էի Երևանի կենտրոնը: Ես ապրում էի Նալբանդյան փողոցում: Երևանում մարդիկ շատ բարի են: Երբ ես քայլում էի փողոցներով, ինձ հաճախ էին մոտենում տարբեր մարդիկ և բարևում: Բրազիլիայում ամեն ինչ շատ դժվար է: Չես կարող երեկոյան հանգիստ դուրս գալ փողոց: Հայաստանում ամեն ինչ անվտանգ է: Չգիտեմ երբ և ինչ պայմաններում կգամ Հայաստան, բայց անպայման մի օր գալու եմ:
-Հետևու՞մ եք հիմա Հայաստանի առաջնությանն ու ինչ փոփոխություններ են եղել այս տարիների ընթացքում:
-Երբեմն հետևում եմ Հայաստանի առաջնությանը: Հիմա թիմերի քանակն ավելացել է, առաջնության որակն էլ բարձրացել: Այն ժամանակ շատ ուժեղ ֆուտբոլիստներ կային առաջնությունում խաղացող: Հիմա էլ կան, սակայն նրանք դեռ շատ բաներ ունեն սովորելու մարզիչներից:
-Ունե՞ք Հայաստանում ընկերներ, ֆուտբոլիստներից ու՞մ հետ եք ավելի մտերիմ:
-Նախկին թիմակիցներիս հետ երբեմն զրուցում ենք: Վերջին ամիսներին իմ կյանքում մեծ փոփոխություններ են եղել: Աղջիկս 8 ամսական է: Հիմա ավելի շատ զբաղվում եմ նրանով, ընտանեկան խնդիրներով, բայց չեմ մոռանում նաև Հայաստանի իմ ընկերներին:
-Ինչո՞վ եք զբաղվում հիմա Բրազիլիայում:
-Հիմա ավելի շատ ժամանակ եմ անցկացնում ընտանիքիս հետ: Ունեմ սպորտային հագուստի խանութ: Ճիշտ է, հիմա կորոնավիրուսի պատճառով ոչինչ չի աշխատում, Բրազիլայում փակ են բոլոր խանութները, բայց հուսով ենք շուտով կանցնենք բնականոն կյանքի:
-Ի՞նչ նպատակներ կան առջևում, և հնարավո՞ր է մի օր վերադառնաք Հայաստան:
-Այս պահին ոչ մի կոնկրետ նպատակ չունեմ, բայց մոտ ապագայում ծրագրում եմ մարզչական դասընթացների մասնակցել և փորձել ուժերս որպես մարզիչ: Չգիտեմ՝ երբ և ինչ պայմաններում, բայց շատ հնարավոր է՝ մի օր վերադառնամ Հայաստան: Ամեն դեպքում ես շատ եմ կարոտում Հայաստանը:
Երվանդ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
