Երևանում բացվել է ձյուդոյի նոր ակումբ: Մտահղացումը և ֆինանսավորումը ձյուդոյի մարզիչ, ամերիկաբնակ Լևոն Գևորգյանինն է, ով եղել է «Զեյթուն» մարզական ակումբի մարզիչներից։ Նա արդեն 4 տարի է՝ բնակվում է ԱՄՆ–ում և ներկա էր նոր ակումբի բացման արարողությանը։
«Նոր ակումբ բացելու մտահղացում միշտ էլ եղել է, ուղղակի հնարավորություններ չեն եղել, քանի որ ակումբը մասնավոր է, չունենք պաշտոնական մեծ հովանավորներ, պետությունից դոտացիաներ կամ այլ միջոցներ։ Մեր հնարավորությունները գոյանում են մեր ակումբի նախկին սաների աջակցությունից»,-ArmSport-ի հետ զրույցում ասաց «Զեյթուն» մարզական ակումբի նախագահ, Հայաստանի ձյուդոյի ֆեդերացիայի նախկին փոխնախագահ ու գլխավոր քարտուղար Դավիթ Խիթարյանը։
Նոր բացված ակումբը լինելու է«Զեյթուն» մարզական ակումբի մասնաճյուղը: Առաջին հարկում լինելու է յոգա, շեյփինգ, սպորտային պարեր, իսկ 2–րդ հարկում գործելու է ձյուդոյի մարզադահլիճ։ Հերթափոխով այստեղ կարող են մարզվել մոտ 200 հոգի։
«Զեյթուն» մարզական ակումբը հիմնադրվել է 2003 թվականին: Ակումբում զբաղվում են ձյուդոյով և սամբոյով։ Նոր բացված մասնաճյուղում գործելու է միայն ձյուդոն։
«Ակումբի ակունքները գալիս են Խորհրդային Միության տարիներից, երբ Զեյթունում գործում էր խորհրդային շրջանի երկրորդ մարզադպրոցը, որտեղ առաջնային մարզաձևը ձյուդոն էր։ Ակումբում հիմա կա շուրջ 200 մարզիկ։ Համավարակի հետ կապված թիվը մի փոքր նվազել է։ Բնականաբար, մարզվողների հիմնական մասը դեռահասներ են։ Պատանեկան տարիքում մեծ հաջողություններ ունենք։ Մեծահասակների տարիքում այս պահի դրությամբ սաներ չունենք, քանի որ սերնդափոխություն եղավ»,-նշում է Խիթարյանը։
Նրա խոսքով, այս կարգավիճակում այլ կառույցներ Հայաստանում չկան, հիմնականում համայնքային կամ մարզային ենթակայության մարզադպրոցներ են։
«Հայաստանում ձյուդոյի աշխարհագրությունն այնքան էլ մեծ չէ։ Երևանից բացի զարգացած է Կոտայքի, Լոռու, Շիրակի, Արմավիրի մարզում։ Մենապայքարային մարզաձևերից ամենամասսայականը Հայաստանում ձյուդոն է։ Դա շատ կարևոր է ոչ միայն մարզական, այլ նաև անձի համակողմանի դաստիարակության գործում, քանի որ ձյուդոն ինքը ճապոնական ազգային մարզաձև է և իր հիմքում արևելյան փիլիսփայություն կա»,-ասում է Խիթարյանը։
Խոսելով Ձյուդոյի ֆեդերացիայի հետ համագործակցության մասին` Դավիթ Խիթարյանը նկատում է․
«Ձյուդոյի ֆեդերացիայի հետ համագործակցում ենք, բայց ֆեդերացիան այդքան միջոցներ չունի, քանի որ նրա միջոցները գոյանում են պետական դոտացիայից, իսկ դա սահմանափակ է, պետք է օգտագործվի հավաքների և մրցումների համար, դրա համար մենք ոչ մի ակնկալիք չունենք։ Քանի որ ես երկար տարիներ եղել եմ ֆեդերացիայի նախագահ և գլխավոր քարտուղար՝ լավ պատկերացնում եմ այդ մեխանիզմն ինչպիսին է։ Դա ֆեդերացիայի գործառույթների մեջ չի էլ մտել»,-ասում է նա ու հավելում,-«լուրջ խնդիրներ ունենք ու պետք է ուսումնասիրություններ անենք, թե ինչպես է ստացվում, որ ձյուդոն մենապայքարային մարզաձևերի մեջ ամենամասսայականն է, բայց իր արդյունքները բավականին զիջում են մյուս մարզաձևերին, մասնավորապես՝ բռնցքամարտին, ըմբշամարտին, ծանրամարտին, սամբոյին։ Մի քանի պատճառ կա. առաջնայինը ձյուդոյի աշխարհում ավելի մասսայական ու զարգացված լինելու հանգամանքն է և մեդալների համար պայքարում պետք է բավականին լուրջ ներդրումներ անենք»։
Խիթարյանի խոսքով հիմա Հայաստանում մարզիչների մեծ մասն աշխատում է հին մեթոդիկայով.
«Համակարգված, ճիշտ մեթոդիկայով աշխատանք չկա Հայաստանում։ Հիմնականում մեր մարզադպրոցները աշխատում են ԽՍՀՄ տարիների մեթոդիկայով, որն արդեն հնացած է ու արդյունավետ չէ, իսկ ժամանակակից մեթոդիկան կիրառելու համար պետք է միջոցներ տրամադրվեն, որպեսզի մեր մարզիչները կարողանան կատարելագործել իրենց հմտությունները։ Մեր ակումբն այդ ճանապարհն է բռնել, և մեր երկու մարզիչները՝ Լևոն Գևորգյանն ու Մխիթար Խաչատրյանը, ձյուդոյի միջազգային ակադեմիայի որակավորում ունեն, տիրապետում են օտար լեզուների, բժշկա–կենսաբանական գիտելիքներ ունեն և, մասնավորապես, ձյուդոյի մեթոդիկայի գործիքակազմին են տիրապետում։ Ես, երբ աշխատում էի ֆեդերացիայում, ուսումնասիրություն արեցի, Հայաստանում մոտ 200 մարզիչ կա ձյուդոյի, բայց միշտ նրանցից 10–ն է մեդալակիր տալիս Հայաստանի առաջնությունում։ Դա փոքր ցուցանիշ է, այսինքն` մեր մարզիչներից շատերի աշխատանքն արդեն անարդյունավետ է, իսկ ֆեդերացիան չի կարող իր գործիքներն օգտագործել, քանի որ հասարակական կազմակերպություն է, իսկ դպրոցները պետական են։ Այստեղ արդեն գալիս է երկրորդ հարցը, որ Հայաստանում սպորտի զարգացման միակ ճիշտ ճանապարհը սպորտի ազատականացումն է, այսինքն՝ մասնավոր դպրոցներն ու պետական դպրոցները պետության համար պետք է հավասարազոր լինեն և եթե ֆինանսավորվում են պետական դպրոցները, պետք է նաև ինչ–ինչ օրենքներով մասնավոր ակումբներին հնարավորություն տրվի հովանավորներ գտնել»,-եզրափակեց Խիթարյանը։
Երվանդ Հակոբյան