Պորտուգալացի ֆուտբոլիստի ամենամեծ երազանքը, որ կատարվեց Հայաստանում․ Անժելո Մենեզեսի հարցազրույցը

Թեև պորտուգալացիների մեծ մասը շատ բան չգիտի Հայաստանի մասին, բայց «Արարատ-Արմենիայի» ֆուտբոլիստ Անժելո Մենեզեսը ամեն անգամ նրանց ասում է, որ պիտի տեսնեն «այս տպավորիչ երկիրը»։

Թե ինչպես պորտուգալացին գտավ Հայաստանը, ինչ երազանք ուներ, որին հասավ հենց այստեղ, ինչ ճանապարհ է անցել մինչև «Արարատ-Արմենիա» հասնելը և շատ այլ հարցերի մասին ArmSport-ը զրուցել է թիմի 27-ամյա պաշտպանի հետ։

— Հայաստանի առաջնության վերսկսմանը երկու ամիս էինք սպասել։ Հիմա ինչպիսի՞ն են տպավորություններդ։

-Դժվար երկու ամիս էր բոլորիս համար, քանի որ ստիպված էինք չանել այն, ինչն ամենից շատն է մեզ դուր գալիս։ Հիմա, երբ առաջնությունը վերսկսվել է, կենտրոնացած ենք մեր գործի վրա, որովհետև ուզում ենք նորից չեմպիոն դառնալ, ինչպես նաև հասնել Գավաթի եզրափակիչ ու հաղթել այն։

— «Փյունիկին» հաղթեցիք 10 րոպեում․ դա ձեր թիմի շատ լավ պատրաստվածությա՞ն, թե՞ մրցակցի թերացման արդյունքն էր։

-Լավ էինք պատրաստվել խաղին, ու առաջադրանքը խաղի ընթացքում ավելի ուժեղանալն ու առաջինը գոլ խփելն էր։ Առաջին կեսում պրեսինգի էինք դիմում ու «Փյունիկին» ստիպեցինք սխալվել։

-Մարզավիճակդ ինչպե՞ս կգնահատես։

-Կարանտինի ժամանակ անհատական մարզումներ էինք անցկացնում ակումբի տեխնիկական թիմի հետ, ինչը թույլ տվեց որոշակի մարզավիճակ պահպանել։ Դրանից հետո սկսեցինք արդեն դաշտում մարզվել, ու այս պահին մարզավիճակս գնում է դեպի առավելագույնը։ Այդ մարզումների ժամանակ, կարծում եմ, մտավոր հոգնածությունն ավելի շատ էր, քան՝ ֆիզիկականը։

-Խաղից դատելով՝ խաղակցվածության խնդիր չէր առաջացել դադարից հետո, բայց դաշտում դու ինչպե՞ս էիր զգում․ թիմակիցներով իրար լա՞վ էիք հասկանում խաղադաշտում։

-Դադարից հետո առաջին խաղն էր, նորմալ է, երբ խաղադաշտում անհասկացվածություն է լինում։ Բայց խաղից խաղ ամեն ինչ կբարելավվի։

-Խաղերն անցնելու են առանց հանդիսականների, բայց նախորդ խաղին դուք աջակցության պակաս չունեցաք․․․

-Մեր երկրպագուների համար դժվար ժամանակներ են, որովհետև չեն կարող տրիբունայից մեզ աջակցել։ Բայց մենք անհավանական երկրպագուներ ունենք, որ չնայած չեն կարող մարզադաշտի ներսում լինել, բայց դրսից աջակցում են մեզ, իսկ մենք մեզ ավելի ուժեղ ենք զգում, երբ նրանք մեր կողքին են։

-Եթե հաշվի չառնենք, որ դուք գլխավորում եք մրցաշարային աղյուսակը, մեր առաջնության նոր ձևաչափը քեզ դո՞ւր է գալիս։

-Երբեք այսպիսի կանոններով առաջնություն չեմ խաղացել, այն ինձ համար նոր է։ Նախքան դադարը մենք լավագույն թիմն էինք, որովհետև առաջին տեղում ավարտեցինք այդ փուլը։ Հիմա մյուս փուլում խաղադաշտում պիտի շատ ուժեղ լինենք, որովհետև լավ մրցակիցների դեմ ենք խաղալու ու նրանք ուզելու են գրավել մեր տեղը։ Բայց մենք լուրջ կենտրոնացած ենք առաջնության այս նոր փուլի վրա ու իսկապես ուզում ենք նորից Հայաստանի չեմպիոն դառնալ։

-Ի՞նչ է պետք առաջնությունն առաջին տեղում ավարտելու համար։

-Պետք է պահանջկոտության բարձր մակարդակ պահպանենք ու շարունակենք կենտրոնանալ մեր աշխատանքի վրա։ Պետք է բոլոր խաղերին լավ պատրաստվենք ու միշտ լավ վերականգնվենք խաղերի արանքում, որովհետև դրանք շատ մրցակցային են լինելու։

-Նախկինում խաղացածդ թիմերի ցանկում միայն պորտուգալական ակումբների անուններ են․ ինչպե՞ս գտար Հայաստանը։

-Ակումբն իմ հանդեպ հետաքրքրություն ցուցաբերեց, ու առաջարկի մասին մտածելուց հետո, որոշեցի ընդունել այն։ Սա իմ երկրից դուրս խաղալու առաջին փորձն է, բայց ես շատ գոհ ու երջանիկ եմ ինձ զգում Հայաստանում։

-Երբ քեզ հարցնում են՝ ինչպիսին է Հայաստանը, ինչպե՞ս ես նկարագրում այն։

-Հայաստանի մասին շատ լավ եմ խոսում։ Գեղեցիկ երկիր է, հանգիստ, շատ հետաքրքիր մշակույթ ունի ու ապահով է։ Տպավորված եմ մայրաքաղաքով․ Երևանը ապշեցուցիչ քաղաք է։ Պորտուգալացիները շատ բան չգիտեն Հայաստանի մասին, բայց ասում եմ, որ բոլորը պիտի այցելեն Հայաստան, որովհետև այն տպավորիչ երկիր է։

-Հիշո՞ւմ ես այն օրը, երբ առաջին անգամ գնացիր ֆուտբոլի։

-Ֆուտբոլ սկսել եմ խաղալ, երբ 6 տարեկան էի։ Հայրս ինձ տարավ մեր քաղաքում գտնվող ակումբում մարզվելու։ Այդ օրն այնքան էլ լավ չեմ հիշում, բայց հայրս միշտ ասում է, որ մարզմանը շատ երջանիկ էի։

-Կամփոփե՞ս կարիերադ մինչ «Արարատ-Արմենիային» միանալդ։

-Մինչև 10 տարեկան խաղացել եմ իմ քաղաքում գտնվող «Ֆամելիքա» թիմում, հետո տեղափոխվել եմ «Պորտու», որտեղ մնացել եմ մինչև 15 տարեկանս։ Հետո թիմս նորից փոխեցի ու գնացի «Լեյշոիշ»՝ խաղալով մինչև 18 տարեկանս։ Այդ տարիքում հրավիրվեցի Պորտուգալիայի Մ20 հավաքական։ 3 անգամ միջազգային խաղի մասնակցեցի։

Հետո արդեն չափահաս տարիքում վերադարձա «Ֆամելիքա»։ Ավելի ուշ Առաջին լիգայի «Ռիո Ավե» ակումբը վարձակալեց ինձ։ Դրանից հետո 4 տարի խաղացել եմ Պորտուգալիայի 2-րդ լիգայի «Օլիվեյրենսե», «Պենաֆիլ» և «Ֆամելիքա» թիմերում։ «Ֆամելիքայում» անցկացրածս վերջին տարում թիմը 25 տարվա դադարից հետո Առաջին լիգայի ուղեգիր ձեռք բերեց։

-Ո՞րն է քո ամենամեծ ֆուտբոլային երազանքը։

-Իմ ամենամեծ երազանքներից մեկը եղել է Չեմպիոնների լիգայում կամ Եվրոպա լիգայում խաղալը ու այստեղ՝ «Արարատ-Արմենիայում», ես հասա դրան։ Հիմա ամենամեծ երազանքս այդ մրցաշարերում հնարավորինս առաջ գնալն է։

-Իսկ ոչ ֆուտբոլայի՞նը։

— Երազում եմ մոտ ապագայում ընտանիք կազմելու, երեխաներ ունենալու, կյանքը նրանց հետ վայելելու ու նրանց կայուն ապագա տալու մասին։ Ֆուտբոլիստի կարիերաս ավարտելուց հետո երազում եմ մարզիչ դառնալու մասին։

-Ինչո՞վ էիր զբաղվում կարանտինում։

-Ակումբի կողմից հանձնարարված մարզումներից բացի, սերիալներ, ֆիլմեր էի դիտում։ Ընկերուհիս փորձում էր ինձ պատրաստել սովորեցնել։

-Ըստ քեզ՝ ինչպե՞ս կփոխվի կյանքը կորոնավիրուսի համավարակից հետո։

-Կարծում եմ՝ մարդիկ ավելի կարժեվորեն կյանքն ու անցկացրած ամեն պահը։ Բայց ժամանակ կպահանջվի, որպեսզի մարդիկ նորից իրենց ապահով զգան ու անցնեն բնականոն կյանքին։

Ստելլա Բաբլոյան