- Հայ-ադրբեջանական սահմանի արևելյան ուղղությունում հունվարի 12-ին զոհվեց ժամկետային զինծառայող 19-ամյա Վահան Բաբայանը։ Վահանը Հայաստանի օլիմպիական թաեքվոնդոյի մեծահասակների գործող չեմպիոնն էր, Եվրոպայի առաջնության մասնակից, եղել է երիտասարդների առաջնության չեմպիոն։
ArmSport-ի հետ զրույցում Վահանի եղբայրը՝ Վոլոդյան, պատմում է, որ փոքր ժամանակվանից նա մկանային խնդիր է ունեցել ու բժիշկները խորհուրդ չեն տվել ոտքերի հետ կապ ունեցող սպորտաձևով զբաղվել, բայց Վահանն իրեն փորձել է տարբեր սպորտերում՝ ֆուտբոլից մինչև բռնցքամարտ, իսկ հետո ընտրել թաեքվոնդոն։
«Հետո ես ու ընկերս որոշեցինք թիմ բացել Հրազդանում ու նա 2017 թվականից եկավ մեզ մոտ՝ թաեքվոնդոյի։ Մոտ 2-3 ամիս հետո մրցման մասնակցեց ու միանգամից նոկաուտներով սկսեց հաղթել։ Գալիս էր տուն, դիտում ուժեղ մարզիկների մասնակցությամբ տեսանյութերը։ Հենց այդ տարի Վրաստանում մրցաշար էր անցկացվելու, որին մասնակցելու համար պետք է սև գոտի ունենայիր, իսկ նա դեռ մեկ տարվա պարապող էլ չէր ու քանի որ ինքը շատ ուժեղ էր, ֆեդերացիան նրան պայմանական սև գոտի տվեց՝ հայկական վկայականով։ Նա մասնակցեց մրցաշարին ու 3-րդ տեղը զբաղեցրեց։ Հայաստանի առաջնություններին մասնակցել ու հաղթել է ամեն անգամ։ Արտասահմանում էլ է մրցաշարերի մասնակցել․․․»,-վերհիշում է Վոլոդյան։
Վահանը ծառայում էր Վարդենիսում։ Կարող էր նախորդ տարի չզորակոչվել, դրա համար մի քանի պատճառ ու օրինական արտոնություն ուներ, բայց զինկոմիսարիատում պատռել էր հետաձգման որոշման վերաբերյալ թուղթն ու գնացել ծառայության։
«Քանի որ այս տարվա գործող չեմպիոնն էր, նախարարի կողմից բանակ գնալու հետաձգման որոշում ուներ մինչև օգոստոս, սովորում էր Հրազդանի պետական քոլեջի ինֆորմատիկայի բաժնում, փոխադրվել էր 4-րդ կուրս ու հենց ես էի հետաձգման թուղթը վերցրել, օրինական հասնում էր։ Փոքր տարիքից քիթը կոտրված է եղել, բայց մրցաշարերին մասնակցելու համար չէր վիրահատում, ասում էր բանակ գնալիս կանեմ, որ գնամ, գամ մարզումներիս չխանգարի։ Դրանով ևս հետաձգում հասնում էր, բայց չէր ուզում, ուզում էր ծառայել։ Զինկոմիսարիատում նույնիսկ այդ թուղթը պատռել էր։ Պիտի վերջին զորակոչին գնար, բայց օրը փոխել էր ու գնացել, հուլիսի 12-ին»,-մանրամասնում է եղբայրը։ Նա պատմում է, որ Վահանի գնալուց ինքը երկրում չի եղել, բայց միշտ խոսել է հետը, իսկ վերջին անգամ՝ հունվարի 9-ին․
«Դիրքերում հիվանդ է եղել, բայց չէր ուզում իջնել, ասում էր՝ այստեղ վիճակը ծանր է։
Ասում էր՝ կյանքիս գնով պիտի հողը պահեմ, եթե երկու դիրք էլ տանք, մեր տներին կհասնեն, ասում էր․․․եթե մեռնել՝ սիրուն մեռնել»։
Վոլոդյան ասում է, որ Վահանի ծառայակից ընկերների հետ խոսելիս միշտ ուզում է իմանալ՝ ինչ նպատակներ է ունեցել եղբայրը, բոլորը ասում են՝ միայն ցանկացել է գալ ու շարունակել պրոֆեսիոնալ սպորտը։
«Բնավորություն ունեցող տղա էր։ Երբ ուժերը հատում էին, բնավորությունն էր արթնանում։
Անում էր բոլոր դժվար հանձնարարությունները»,-այսպես է նկարագրում Վահանին նրա մարզիչը՝ Արթուրը՝ բերելով մի օրինակ․
«Մրցաշարերից մեկի ժամանակ ոտքի լուրջ վնասվածք էր ստացել, բայց մինչև վերջ ցույց չտվեց ու այն հասցրեց հաղթական ավարտի։ Նա իմ լավագույն սաներից էր, իմ տան տղան»։
Արթուրի խոսքով՝ Վահանը իր տարիքի համեմատ մեծ մտածելակերպ ուներ, մեծ նպատակներ․․․նա եզակի մարդ էր։
Ստելլա Բաբլոյան
