Վալերյանկա+ֆուտբոլ=ՍԵՐ․ Մարզական լրագրողի ամենահիշարժան խաղը

Կա՞ թիմ, որի խաղին միշտ երազել եք ներկա լինել: Կա՞ խաղ, որը երբեք չեք մոռանա: Եթե ձեզ հարցնեն՝ ո՞րն է երբևէ ձեր դիտած ամենադիտարժան հանդիպումը, ո՞ր խաղը կմատնանշեք… Մարզական լրագրությամբ զբաղվում են մարդիկ, որոնց համար սպորտը տարերք է, որոնք նույնպես երազում են սիրելի թիմի խաղին մի օր մարզադաշտից հետևելու մասին:

ArmSport-ը նոր շարք է սկսել՝ մեր գործընկերների հուշերով ձեզ տեղափոխելու մարզադաշտեր, որտեղ նրանք ներկա են եղել իրենց համար ամենահիշարժան խաղերին:

Այս անգամ մեզ հետ իր հիշողություններով է կիսվել TotalFootball.am-ի լրագրող Հռիփսիմե Գալստյանը։

Մարզական լրագրությունն ամենահաճելի, ամենահակասական զգացողությունների առիթ դարձող աշխատանքն է։ Ձերոնք հաղթում են՝ դու պիտի աշխատես, ձերոնք պարտվում են՝ դու էլի պիտի աշխատես։ Ձերոնք չեն էլ մասնակցում՝ դու, մեկ է, պիտի աշխատես: Ու ընդհանրապես, դու միշտ պիտի աշխատես` տանը, դրսում, ցրտին, ուժեղ շոգին, ծննդյանդ օրը ու բոլոր մնացած տոներին:D

Աշխատանքային արդեն 7 տարվա կարիերայում հիշարժան խաղերը շատ են եղել: Մարտի 8-ին գնացքով Գյումրի՝ Բարձրագույն խմբի առաջնության «Շիրակ» – «Միկա» խաղին գնալուց մինչև եվրագավաթային «Ալաշկերտ» – ԲԱՏԷ հանդիպմանը հետը, չգիտես թե ինչու, «վալերյանկա» վերցրած լինելը հիշողություններ են, որոնք երբեք չեն լքելու ու միշտ ժպիտ են առաջացնելու: Մարզադաշտում ու էկրանից այս կողմ մեր հավաքականների ու ակումբների՝ եվրագավաթներում խաղերին հետևելիս ամենատարբեր ու հակասական ապրումները անհաշվելի են: Լրագրողների օթյակում մթնոլորտը միշտ յուրահատուկ է: Բոլորս հասկանում ենք, որ պետք է, կոպիտ ասած, գործ անել, բայց մարդկայնորեն դա անհնար է, քանի որ երբ դաշտում ձերոնք են, քո սիրտն էլ է այնտեղ: Անկախ այն բանից, թե որքան լավ ես ծանոթ ձեր թիմի հնարավորություններին՝ քանի դեռ 90 րոպեները չեն ավարտվել, դու ցանկացած լավ բանի հավատացող մեկն ես:

2017-ի Չեմպիոնների լիգայի որակավորման փուլի ԲԱՏԷ-«Ալաշկերտ» հանդիպմանը հետևելիս շատերիս ցանկությունն էր` թող գրանցվի այնպիսի հաշիվ, որ երևանյան հանդիպումը վճռորոշ լինի: Բորիսովում կայացած խաղի հատկապես առաջին կեսում երկու բանի մասին էի մտածում. «Փրկիր, Արսեն, փրկի՛ր» և «Աստված իմ, այս լեփ-լեցուն տրիբունաներից հետո մեր գրեթե դատարկ «Հանրապետականը» բոլորիս խայտառակությունը կլինի»: Հիշում եմ` խաղի նախօրեին բավականին էմոցիոնալ գրառում էի հրապարակել կայքում` մարդկանց ասելով. «Եկեք վաղը հանդիպենք ստադիոնում»։ Ու, չգիտեմ` ինչու, խաղին գնալիս հետս «վալերյանկա» էի վերցրել։

Երկրպագուները երևի չգիտեն, թե այդ օրը «Հանրապետականը» որքան գեղեցիկ ու ջերմ էր երևում լրագրողների օթյակից։ Հատկապես 18-րդ րոպեին, երբ Ուրոշ Նենադովիչը բացեց խաղի հաշիվը։ Մարզական լրագրողները սպորտսմեններին ու երկրպագուներին միմյանց կապող «օղակ» են, ու մենք միշտ աշխատում ենք երկու կողմերի համար, առանց որևէ մեկին թերագնահատելու, այլապես անիմաստ է լինելու մեր արածը։ Իսկ այդ խաղը, թեև ավարտվեց մերոնց պարտությամբ, բայց բոլորիս ջերմացրեց, հենց միայն այն բանի համար, որ այդ օրը կարող էինք անդադար խոսել երկրպագուների` բազմահազար լինելուց, անմնացորդ աջակցելուց, միասնականությունից ու մրցավարի սուլիչից հետո էլ դեռ ստադիոնում կանգնած լինելուց։ Մենք միշտ փնտրում ենք երկրպագուների էմոցիաներ, ապրումներ։ Ու գուցե քչերը գիտեն, որ հաճախ խաղը թողած` մեր տրիբունայից հետևում ենք երկրպագման ընթացքին։ Այդ օրը առաջին անգամ պարտվել էինք, բայց աշխատում էինք հաճույքով։ Ափսոսանքի զգացումը մեծ էր, բայց մենք այնպիսի երկրպագություն էինք տեսել, որից հետո ադրենալինը բարձրացել էր, «վալերյանկան» այնքան էլ չէր «օգնել», ու միակ տարբերակը մնում էր արագ-արագ գրելը։

Այնպես է ստացվել, որ ինձ համար ամենահիշարժան մյուս խաղերից 2-ին ես մարզադաշտում չեմ եղել, իսկ մեկին էլ պարտության մեղավոր ինձ էի զգում 😀 : Առաջինն այն խաղն էր, որը վերլուծող հոդվածովս պետք է որոշվեր՝ կաշխատե՞մ որպես մարզական լրագրող հենց այն պարբերականում, որում ցանկանում էի աշխատել արդեն 1 տարուց ավելի, թե՞՝ ոչ: ԱԱ-2014-ի ընտրական փուլն էր: Վարդան Մինասյանի գլխավորությամբ հավաքականից սպասելիքները բարձր էին, ու հանկարծ տանը 0-1 պարտվեցինք Մալթային: 4 օր անց Դանիա-Հայաստան խաղն էր: Չէի հավատում մերոնց ու չգիտեի էլ՝ ինչ պետք է գրեմ, որ խմբագրությունում էլ հավանության արժանանա: Իսկ մերոնք 25-րդ վայրկյանից սկսեցին հաղթել: Այդ օրն առաջին անգամ մեղքի զգացողություն ունեցա մերոնց չհավատալու համար: Բայց ինչպես հասկանում եք՝ աշխատանքի ընդունվեցի:

ԵԱ-2016-ի ընտրական փուլի Հայաստան-Ալբանիա խաղից առաջ բոլոր կոլեգաներս հավատում էին մերոնց հաղթանակին, խոշոր հաշիվներ էին կանխատեսում: Երբ մեր գործընկերներից մեկի՝ «Հայաստանի հավաքականը ի՞նչ հաշվով կհաղթի» հարցին պատասխանելու հերթը հասավ ինձ, ես ինչ-որ տարօրինակ սառնասրտությամբ ասացի. «Հավաքականն էսօր պարտվելու է 0-3 հաշվով»: Ես հիշում եմ մեր օթյակում բոլորիդ խորը հիասթափությունը մերոնց խաղից ու այդ հաշվից: Պարտված խաղեր շատ ենք ունեցել, բայց որ բոլորդ նախօրոք այդքան հավատայիք խոշոր հաշվով հաղթանակի… ու ես ինձ մեղավոր էի զգում, մտածում էի՝ գոնե հենց 0-3 չլիներ, մտքումս ասում էի. «Հիմա բոլորը կասեն՝ Հռիփսիմեի նավսն էր»: Հուսով եմ՝ չեք ասել 😀

Բայց այնպես ստացվեց, որ 1 տարի անց իմ մասին այդ խոսքերն իսկապես ասացին. ԱԱ-2018-ի ընտրական փուլում մերոնց գործերը վատ էին: Վարուժան Սուքիասյանի գլխավորությամբ անհաջող խաղերի շարք էր: Ռումինիայի հավաքականին տանը պարտվեցինք 0-5 հաշվով պարտվելուց հետո մարզիչն ասաց, որ «հավանաբար լրագրողների վատ մթնոլորտն էլ բերեց նրան, որ հավաքականում այսքան վնասվածքներ եղան»: Այս խոսքերը քանի օր պտտվում էին սոցցանցերում ու քննադատվում: 3 օր անց Լեհաստանի հետ արտագնա խաղն էր: Հավաքականը, բացի Գաել Անդոնյանից, մի մարդու պես երգում էր օրհներգը:

Այդ րոպեներին գրառում արեցի «Ֆեյսբուքում». «Եթե հավատանք, որ հաղթանակը սկսվում է Օրհներգից, ուրեմն էսօր թե հավաքականին ու մեզ քաշի, ապա միայն Գաելը»: Իսկ ի՞նչ արեց Գաելը: «Քաշեց»: 28-րդ և 30-րդ րոպեիներին դեղին քարտ ստացավ ու հեռացվեց խաղադաշտից: Դրանից հետո իմ «վատ մթնոլորտի» մասին նամակներ էի ստանում, մեկնաբանություններ, նույնիսկ առանձին գրառումներ եղան, անգամ այդ տարի ծննդյանս օրը շնորհավորելիս կոլեգաներիցս շատերի մաղթանքներում այդ «վատ մթնոլորտը» հիշվեց: Սրանք խաղեր են, որոնցից հետո հավաքականի հետ՝ չգիտեմ, բայց ինձ հետ իսկապես խոսել չէր լինում: Բայց այսքան «տխուր» հիշարժան խաղերի վերջում հիշեցի նաև նույն ընտրական փուլի Հայաստան – Մոնտենեգրո խաղը: Դեռ քանի օր առաջվանից ասում էի, որ հավաքականը ծննդիս նվեր՝ հաղթելու է այդ խաղում: Պարտվում էինք 0-2, արդեն սկսել էինք հուսահատվել, երբ մերոնք հավասարեցրին հաշիվը: Գևորգ Ղազարյանի հաղթական գոլից հետո տրիբունաների ու լրագրողների օթյակի ցնծությունը, կոկորդ պատռող բղավոցները, հուզված գրկախառնությունները այն ամենն էին, ինչի համար մենք այսքան սիրում ենք ֆուտբոլն ու մեր աշխատանքը: Բայց այդ խաղի ամենակարևոր դրվագը Հրայր Մկոյանի՝ Ղազարյանի գոլին նախորդած սեյվն էր, միակ բանը, որ խոսում էր իմ՝ նաև «դրական մթնոլորտ» ունենալու մասին, բայց հենց այստեղ փակագծերը կփակեմ 😀