Տխուր եմ, քանի որ այս իրավիճակն անսպասելի էր. Կամպանյան պատմել է Հայաստան չվերադառնալու իրական պատճառների մասին

46-ամյա իսպանացի մասնագետ Դավիդ Կամպանյան գրեթե մեկ տարի աշխատեց Հայաստանում, ներսից ճանաչեց հայկական ֆուտբոլը, դարձավ Վանաձորի «Լոռիի» վերածնունդը կերտողներից մեկն ու կապվեց Հայաստանին:

Երեկ, սակայն, «Լոռին» հայտարարեց, որ ստիպված է խզել Կամպանյայի հետ պայմանագիրը, քանի որ կորոնավիրուսի համավարակով ստեղծված այս իրավիճակում նրա վերադարձը Հայաստան անհնար է:

ArmSport-ի հետ զրույցում, սակայն, Կամպանյան մի փոքր այլ տեսանկյունից է ներկայացրել իրավիճակը.

-Պարոն Կամպանյա, հետաքրքիր է՝ ի՞նչ զգացողություններ ունեցաք, երբ հասկացաք, որ ստեղծված իրավիճակում ստիպված եք խզել պայմանագիրը «Լոռիի» հետ: Արդյոք հնարավոր չէ՞ր ավելի վաղ վերադառնալ և արդյոք կարանտինային իրավիճա՞կն էր չվերադառնալու միակ պատճառը:

-Տխուր եմ, քանի որ այս իրավիճակն անսպասելի էր: Պայմանագրիս ժամկետն ավարտվում էր մայիսի 31-ին, բայց թե՛ ես, թե՛ ակումբը ցանկանում էր այն երկարաձգել … մինչև վերջին րոպեն: COVID-19-ով պայմանավորված Իսպանիայում ստեղծվել էր մի իրավիճակ, որ ես պետք է վերադառնայի իմ երկիր՝ ընտանիքիս հետ լինելու համար. նրանց չէի կարող մենակ թողնել: Բայց երբ արդեն ցանկանում էի վերադառնալ Հայաստան, պարզվեց, որ փաստաթղթային խնդիրներ կան, ակումբն ինձ չկարողացավ ապահովել աշխատելու և կեցության իրավունքով, ինչը թույլ կտար վերադառնալ: Ակումբի ադմինիստրատորն ուներ անձնագրիս տվյալները, քանի որ պատճենել էր, բայց այդպես էլ ոչինչ չարվեց: Սա էր միակ պատճառը, որ ես չկարողացա վերադառնալ Հայաստան:

-Մի փոքր կմանրամասնե՞ք: Այսինքն, հնարավոր էր այդ հարցը լուծել, բայց ակումբի կողմից համապատասխան քայլեր չձեռնարկվեցի՞ն:

-Հայաստանում աշխատելուց 10 ամիս անց իմ աշխատանքի թույլտվության ժամկետն ավարտվել էր, ու երբ փորձեցի Իսպանիայից վերադառնալ Հայաստան, հնարավոր չեղավ՝ փաստաթղթային այդ խնդրի պատճառով: Ակումբն ինձ հետ կապի մեջ էր՝ վերադառնալու հարցով, բայց երբ հասկացան, որ առանց այդ փաստաթղթերի հնարավոր չէ, նրանք միայն մի նամակ ուղարկեցին, որով հավաստում էին, որ ես հանդիսանում եմ «Լոռիի» գլխավոր մարզիչը: Բայց միայն դա բավական չէր: Պաշտոնապես ես չունեի աշխատելու իրավունք, մարզչական շտաբից ոչ մեկն էլ չուներ: Ահա ամենը:

-Նշեցիք, որ ակումբի աշխատակիցն ուներ Ձեր անձնագրի տվյալները: Ի՞նչ եք կարծում, ինչո՞ւ հնարավոր չեղավ ոչինչ անել:

-Չգիտեմ, չեմ կարող ասել:

-Ձեր մարզչական շտաբի երկու անդամները Հայաստանում էին: Նրանք առհասարակ չէ՞ին վերադարձել Իսպանիա:

-Ոչ: Երկու մարզիչներին խնդրեցի մնալ Հայաստանում, որպեսզի եթե մարզումները վերսկսվեն, թիմը միայնակ չլիներ: Ու ինձ էլ մի քանի օր տվեցին, որ եթե մարզումները վերսկսվի, ես մի քանի օրվա մեջ պետք է վերադառնայի: Ինչու մի քանի օր, որովհետև պետք էր թռիչք գտնել և այլն: Իմ մարզչական շտաբի երկու անդամները՝ Ագուստինն ու Ֆրանցիսկոն, արդեն ժամանել են Իսպանիա: Առհասարակ, դժվար է խոսել պայմանագրերի երկարաձգման մասին, երբ ակումբն աշխատավարձերի պարտքեր ունի բոլոր մարզիչների հանդեպ: Հուսով եմ՝ շուտով այդ հարցը կկարգավորվի:

-Մրցաշրջանի վերսկսումից հետո նկատում էի, որ «Լոռիի» խաղերին մշտապես հետևում եք հեռավար եղանակով, կապ եք պահում ֆուտբոլիստների, մարզիչների հետ … ի դեպ, «Շիրակի» հետ առաջին խաղից հետո իսպանացի մարզիչները դաշտ դուրս բերեցին Իսպանիայի դրոշը՝ ի աջակցություն Ձեզ: Տպավորությունն այնպիսին էր, որ ամեն ինչ կարգին է…

-Մրցաշրջանի վերսկսումից առաջ ես ամենօրյա կապի մեջ էի իմ անձնակազմի հետ, նրանց էի տրամադրում մարզումային գրաֆիկը, որոշակի հանձնարարություններ, իսկ արդեն խաղերի ժամանակ ուղիղ կապի մեջ էի Ագուստինի և Ֆրանցիսկոյի՝ իմ օգնականների հետ: Մշտապես քննարկումներ էինք անում, միասին աշխատում էինք՝ թեկուզ հեռավար եղանակով:

Ինչ վերաբերում է Իսպանիայի դրոշը դաշտ դուրս բերելուն, ինձ համար դա անակնկալ էր: Նրանք պարզապես գիտեին, թե ես որքան եմ տանջվում՝ թիմի կողքին չլինելու պատճառով:

-Ի՞նչ հիշողություններով եք հեռանում: Բավականին մեծ աշխատանք էիք կատարել ու, հավանաբար, հիմա շատ դժվար է հեռանալը՝ առանց սկսած գործն ավարտին հասցնելու հնարավորություն ունենալու: Հիասթափություն կա՞:

-Ինչպես նշեցիք, մեծ ու քրտնաջան աշխատանք էինք կատարել, իսկապես: Այդ առումով, բնական է, ափսոսանք կա: Թիմն ամեն օր ավելի լավն էր դառնում, ավելի լավ արդյունքներ էր գրանցում: Մենք թիմը ստիպված եղանք թողնել ոչ պատշաճ ձևով, և ոչ ճիշտ ժամանակին: Ամեն դեպքում, «Լոռին» իրավունք ունի ընտրելու այլ տարբերակներ:

Ես նախընտրում եմ հիշել իմ ֆուտբոլիստների ու անձնակազմի հետ անցկացրած լավ պահերը՝ ինչպես դաշտում, այնպես էլ դրա սահմաններից դուրս:

-Ի՞նչ տվեց Ձեզ Հայաստանում, մասնավորապես Վանաձորում անցկացրած ժամանակը: Եվ ի՞նչ կասեք հայկական ֆուտբոլի մասին: Այն հետաքրքի՞ր էր Ձեզ համար:

-Ես վայելում էի իմ ամենօրյա աշխատանքը, հայկական խոհանոցը, Վանաձորի մարդկանց, ովքեր շատ մտերիմ էին մեզ հետ, այլ թիմերում ունեցած ընկերներին: Ես հիմա ինձ, կարելի է ասել, կիսով չափ հայ եմ համարում: Հայաստանում շատ ընկերներ եմ թողել: Դեռ շատ բաներ ունեմ այդտեղ անելու և հուսով եմ՝ կանեմ: Հայաստանն իմ կենսակերպի մի մասն էր դարձել:

Ինչ վերաբերում է հայկական ֆուտբոլին, ապա պետք է նշեմ, որ ինձ շատ զարմացրեց հայ ֆուտբոլիստների բարձր մակարդակը: Նրանց պարզապես զարգացման գործընթաց է անհրաժեշտ՝ իրենց սահմանները կոտրելու համար:

-Ի՞նչը կկարոտեք ամենից շատ:

-Այս պահին ես ամենաշատը կարոտում եմ խաղադաշտում աշխատանքը: Ինչպես ասում են՝ տանը կատու, դաշտում՝ վագր … դա է իմ էությունը:

-Կա՞ ինչ-որ բան, որ կցանկանաք ասել ակումբի երկրպագուներին և մաղթել «Լոռիին»:

-Երկրպագուներին պարզապես կցանկանամ ողջունել: Նրանք միշտ աջակցել են մեզ՝ թե՛ հաղթանակներից, թե՛ պարտություններից հետո: Ինչ վերաբերում է «Լոռիին», ապա ես միայն ամենալավն եմ մաղթում ակումբին: Նրանք ինձ հնարավորություն տվեցին ցույց տալու, թե ես ինչի եմ ունակ: Շատ կցանկանամ «Լոռիին» տեսնել եվրագավաթային գոտում: ՄԵԿ ԱՆԳԱՄ ԿԱՆԱՉ, ԸՆԴՄԻՇՏ ԿԱՆԱՉ:

-Ո՞րն է Ձեր ամենավառ հիշողությունը կապված «Լոռիի» հետ:

-Երբ խաղերից առաջ տեսնում էի իմ ֆուտբոլիստների աչքերը, այն, թե ինչպես էին նրանք ոգևորված քննարկում խաղի պլանը, դիրքերը, տարբերակները … այդ ժամանակ ինձ «Լոռիի» մոլորակում էի զգում:

-Կցանկանա՞ք մի օր նորից հայտնվել Հայաստանի առաջնությունում, և առհասարակ Ձեր ապագան ինչպե՞ս եք տեսնում ստեղծված իրավիճակում:

-Դա հիանալի կլինի, քանի որ ես հիմա շատ ավելի շատ բան գիտեմ հայկական ֆուտբոլի, թիմերի, մշակույթի և ֆուտբոլիստների մասին: Եթե ես կարողացա բավականին լավ արդյունքներ գրանցել, չունենալով այսչափ ինֆորմացիա և ունենալով փոքր ռեսուրսներ, հաջորդ հեռանկարը շատ ավելի խոստումնալից է թվում:

-Կշարունակե՞ք աջակցել «Լոռիին» և մնալ թիմի երկրպագուն:

-Դրանում ոչ մի կասկած չկա: Անհնար է խաբել քո զգացմունքներին: Տղաս տեսնում է գնդակն ու ասում՝ «Լոռիիիի»: Միշտ կաջակցեմ նրանց, «Լոռին» իմ կյանքի մի մասն է:

Նարե Հովհաննիսյան