Ժորդի Արարատ․ Սիրում եմ այս երկիրն այնպես, ասես այստեղ եմ ծնվել

Ժորդի Ժոաո Մոնրո Արարատը արդեն երկու անգամ հագել է Հայաստանի ազգային հավաքականի մարզաշապիկը, մասնակցել ընկերական խաղերի։ Այն ժամանակ դեռ հանդես էր գալիս հարազատ Կոլումբիայում։ Բայց այդ ժամանակվանից ի վեր Հայաստանը նրա համար այլ նշանակություն է ստացել։ 

ArmSport-ը «Նոայի» 24-ամյա պաշտպանի հետ խոսել է նրա հայկական արմատների, Հայաստանի ազգային հավաքականում խաղալու, Հայաստանի առաջնության և այլ հարցերի մասին։

-Սկսենք Ձեր ազգանունի պատմությունից․ ինչո՞ւ Արարատ։

-Դա իմ երկրորդ ազգանունն է, քանի որ մորս պապիկի հայրը հայ է եղել։

-Երբ երեխա էիք, տանը ասո՞ւմ էին, որ հայկական արմատներ ունեք։

-Ո՛չ, քանի որ չգիտեին՝ մինչև Հայաստանի ազգային հավաքականից հրավեր չստացա։ Նրանք բոլորը Կոլումբիայում են ծնվել, այնպես որ չգիտեին։

-Այսինքն՝ Արարատ ազգանունն է՞լ եք հավաքականից հրավեր ստանալուց հետո ավելացրել։

-Ո՛չ, մեր ազգանունը միշտ Արարատ է եղել, բայց գաղափար չունեինք, որ այն այդքան կարևոր է այս երկրում։

-Զարմացա՞ք, երբ Հայաստանի հավաքականում խաղալու հրավեր ստացաք։

-Իհարկե, զարմացա։ Բայց այն շատ լավ էր ինձ համար, իմ կարիերայի համար, որովհետև եթե դա չլիներ, ես հիմա այստեղ չէի լինի։

-Ձեր հարցազրույցներից մեկում ասել եք, որ Ձեզ արդեն հայ եք զգում։ Ի՞նչ զգացողություն է դա։

-Այո՛, իհարկե այդպես եմ զգում։ Նկատի ունեմ՝ սիրում եմ այս երկիրն այնպես, ասես այստեղ եմ ծնվել։ Սիրում եմ այստեղի մարդկանց, նրանց լավ եմ վերաբերվում, իսկ ֆուտբոլային առումով՝ հնարավորություն ունենալու դեպքում ուզում եմ ամեն ինչ տալ Ազգային հավաքականին։

-Արդեն այստեղ եք ապրում։ Հայաստանը շա՞տ է տարբերվում Կոլումբիայից։ Ի՞նչն է Ձեզ համար անսովոր։

-Միայն լեզուն բավական է․ չեմ կարողանում նորմալ հաղորդակցվել մարդկանց հետ, բայց քիչ-քիչ ինչ-որ բաներ սովորում եմ։ Անսովոր է այն, որ փողոցով քայլելիս բոլորն ինձ են նայում, բայց ինձ արդեն բացատրել են, թե ինչու է այդպես։

-Եվ ինչո՞ւ։

-Ավելի լավ է չասեմ։ Բայց երբեմն գնում եմ սուպերմարկետ, ու մարդիկ, ինձ նայելով, սկսում են խոսել։ Կոլումբիայում ինձ հետ նման բան չի եղել, բայց նորմալ է։

-Երբ եկաք հավաքականում խաղալու, այստեղի թիմում խաղալու ցանկություն առաջացա՞վ։

-Այո՛, իհարկե։ Եվ հիմա շատ ուրախ եմ, բայց ոչ՝ բավարարված։ Ուզում եմ օր օրի ավելի լավը դառնալ։ Բացի դրանից, ուզում եմ հայերեն սովորել։

-Ինչպե՞ս հայտնվեցիք «Նոայում»։ 

-Երբ այստեղ հասկացան, որ Կոլումբիայում ազատ եմ, հրավերներ ստացա «Ալաշկերտից» ու «Նոայից»։ Խոսեցի գործակալիս հետ ու լավագույն տարբերակն ընտրեցինք։ Ահա թե ինչու եմ այստեղ ու հուսով եմ՝ լավագույնս հանդես կգամ։

-Ինչո՞ւ «Նոան» ընտրեցիք։

-Որովհետև գործակալիս հետ քննարկեցի, ու տեսանք, որ դա լավագույն տարբերակն է։ Եվ երբ եկա այստեղ, դարձա սուպերգավաթակիր․ այնպես որ չէինք սխալվել։

-Բայց եվրագավաթային խաղերը «Նոայի» համար հաջող չստացվեցին։ Ինչո՞ւ։

-Նորմալ է։ Միշտ չէ, որ ամեն ինչ լավ է ընթանում։ Ես երիտասարդ եմ, բայց ֆուտբոլն ինձ սովորեցրել է, որ, երբ ինչ-որ բան այնպես չի ընթանում, պիտի ավելի լավ աշխատես, որպեսզի ավելի լավ բաներ տեղի ունենան։ Որպես թիմ՝ մենք շատ ուժեղ ենք և մենք դա ցույց կտանք, վստահ եղեք։ Շատ լավ մարզիչ ունենք, պետք է ինքնավստահությամբ լցվենք ու հավատանք, որ ի զորու ենք հաջողության հասնել։

-Հայաստանի առաջնության մասին ի՞նչ կարծիք եք կազմել։

-Առաջնությունը լավն է։ Պիտի շատ խաղեր հաղթենք, որոնք մեզ կառաջնորդեն դեպի տիտղոսները։ Միայն թե ես պիտի իմ հնարավորությունների 100%-ով հանդես գամ։

-Հայաստանի հավաքականի կազմում երկու խաղի մասնակցեցիք։ Բավարարվա՞ծ էիք Ձեր ելույթներից այդ ժամանակ։

-Դրանք ընկերական խաղեր էին ու ճշմարտությունն այն է, որ ես ինձ շատ լավ էի զգում, բայց կցանկանայի պաշտոնական խաղերի մասնակցել, որովհետև դրանք տարբեր զգացողություններ են։

-Այս խաղերին հրավերի սպասո՞ւմ էիք Կապառոսից։

-Եթե անկեղծ՝ ոչ։ Կոլումբիայում 4 ամիս չեմ խաղացել ու դեռ իմ 100%-անոց մարզավիճակում չէի։ Ուստի հանգիստ եմ ու գիտեմ, որ շուտով 100%-իս կհասնեմ ու լավ խաղ կցուցադրեմ, որ նորից հրավեր ստանամ։

-Հիմա ի՞նչ մարզավիճակում եք։

-Երբ ժամանեցի այստեղ, 50% էր մարզավիճակս, հիմա արդեն զգում եմ, որ 90-95 է։ Ինձ մի քիչ ինքնավստահությունն է պակասում, որ անեմ այն, ինչ անում էի Կոլումբիայում՝ առանց վախենալու, որ կսխալվեմ։ Ահա թե ինչու էի Կոլումբիայում հաջողություններ ունենում։

-Ի՞նչն է Ձեզ ստիպում այդ վախը զգալ։

-Գուցե, մարզումների ժամանակ թույլ տված սխալները։ Նորմալ է, իհարկե, որ մարզումների ժամանակ սխալվում ենք, քանի որ հենց դրա համար էլ դրանք ստեղծված են, որ սխալներ անենք ու ուղղենք դրանք։ Բայց երբեմն ես կողպվում եմ կամ ինձ կողպում են, ու ես կորցնում են ինքնավստահությունս՝ անելու այն, ինչ կարող եմ։

-Նախքան «Նոա» գալը ինչպիսի՞ն էր Ձեր կարիերան։

-Նախքան «Նոա» գալը խաղում էի «Բոյակա Չիկոյում», որը ներկայումս Կոլումբիայի առաջին դիվիզիոնում է հանդես գալիս։ Երախտապարտ եմ նրանց, որ ինձ հնարավորություն տվեցին 3 տարի խաղալ այդ թիմում: Մարզիչների հետ ամեն ինչ լավ էր ու նրանց միշտ լավագույնն եմ մաղթում։

-Ե՞րբ ու ինչո՞ւ էիք որոշել զբաղվել ֆուտբոլով։

-Փոքր տարիքից եմ ֆուտբոլ խաղացել։ Ծնողներս աթլետներ էին ու ուզում էին, որ ես էլ աթլետիկայով զբաղվեմ։ Որոշ ժամանակ զբաղվեցի, բայց հեշտությամբ հաղթում էի մրցավազքերն ու ձանձրացա։ Հետո ընդունվեցի ֆուտբոլի ակադեմիա, ու ամեն ինչ սկսվեց։

-Լինում են դեպքեր, երբ արտերկրում ծնված հայ ֆուտբոլիստները նախընտրում են սպասել այդ երկրների ազգային հավաքականների հրավերներին։ Դուք կցանկանայի՞ք Կոլումբիայի հավաքականում խաղալ։

-Իհարկե, կցանկանայի։ Երբ երեխա էի, երազում էի Կոլումբիայի հավաքականում խաղալու մասին, բայց Հայաստանը ինձ առաջինը տվեց այդ հնարավորությունը։

-Կարծում եմ՝ դիտել եք Հայաստանի հավաքականի վերջին խաղերը։ Ինչպիսի՞ն են տպավորությունները։

-Իհարկե, հետևել եմ։ Ակնհայտ պատճառներով երկրորդ խաղն ավելի լավն էր, քան առաջինը։ Լավ էինք տիրում գնդակին։ Կարապետյանը գերազանց գոլ խփեց, իսկ հետո իմ ընկեր ու հայրենակից Անգուլոն գրավեց մրցակցի դարպասը։ Պիտի միշտ երկրորդ խաղի պես խաղանք ու կկարողանանք ավելին անել։

-Վաղը Հայաստանի առաջնությունում կհյուրընկալեք «Արարատին»։ Ի՞նչ սպասելիքներ ունեք։

-Միայն հաղթանակի մասին պիտի մտածենք։ Հույս ունեմ՝ վաղը շատ լավ հանդես կգամ ու թիմակիցներս էլ գերազանց խաղ կցուցադրեն, որպեսզի լավ արդյունքի հասնենք։

Ստելլա Բաբլոյան