В мире спорта» հանդեսի հատուկ թղթակից Ալեքսանդր Կոսյակովը զրուցել է Ռոման Բերեզովսկու հետ, որը ռուս ֆուտբոլասերներին հայտնի է իր ելույթներով ռուսական թիմերում՝ Սանկտ Պետերբուրգի «Զենիթում», մոսկովյան «Տորպեդոյում» և «Դինամոյում», ինչպես նաև մերձմոսկովյան «Խիմկիում»։ Սակայն ամենից շատ նրան հարգում և սիրում են Հայաստանում, որի ազգային հավաքականում նա անցկացրել է 94 հանդիպում։
Հարցազրույցում խոսվել է Բերեզովսկու երկար ու բարդ ֆուտբոլային ճանապարհի մասին, այն մարդկանց, ովքեր ձևավորել են նրա անձը, այն դժվարությունների, որոնք կոփել են նրա բնավորությունը, ինչպես նաև այն մասին, թե ինչպես է նա դարձել 11 մետրանոցների «հետ մղող»։ Նա հիշել է նաև հանդիպումները Ֆյոդոր Չերենկովի և Ռաուլի հետ։
— Այսինքն՝ դու, կարելի է ասել, ինքնաշեն տաղանդ ես։ Չէ՞ որ դարպասապահը «հատուկ դեմք» է՝ պետք են և՛ հատուկ ունակություններ, և՛ մի տեսակ հոգեբանություն, և՛ կոնկրետ հմտություններ․․․ Իսկ դու, ինչպես ասում են, կյանքից ես սովորել։ Ինչպես գիտեմ, դարպասապահների մարզիչ քեզ մոտ եղել է միայն 24 տարեկանում՝ 1998 թվականին։
— Այո։ Մանկական մարզիչս ինչ-որ վարժություններով փորձում էր օգնել, մի բան հուշել։ Բայց, անկեղծ ասած, դարպասապահի փորձը ես ինքս էի կուտակում, ինչ-որ բաներ ավելացնում իմ կողմից։ Միակ բացն այն էր, որ հոգեբանական տեսանկյունից ունեի խնդիրներ։ Խաղում եմ նորմալ, կայուն, բայց հենց գնդակ է մտնում մեր դարպասը՝ կապ չունի՝ մեղավոր եմ, թե ոչ, սկսում եմ դրվագը մտքումս պտտել՝ ճի՞շտ խաղացի, թե՞ ուրիշ կերպ պիտի վարվեի։ Սկսում ես քեզ ներսից ուտել, կենտրոնացումը ցրվում է։ Նույնիսկ երբ փորձառություն էի հավաքել, ինքնաքննադատությունը չէր անցնում։ Բայց փորձում էի կամաց-կամաց այդ ամենը հաղթահարել։
— Ու մեկ հարց էլ քո ֆուտբոլային ճակատագրի մասին։ Սովորաբար ծնողները ուզում են, որ երեխաներն իրենց ուղիով գնան, իսկ պրոֆեսիոնալ սպորտը որոշ չափով լոտո է՝ կստացվի՞, թե՞ ոչ։ Ծնողներդ ոնց էին վերաբերվում քո ֆուտբոլով զբաղվելուն։ Թե՞ ուզում էին, որ համալսարան ընդունվես։
— Երբ փոքր էի, ծնողներս իմ ֆուտբոլով տարվելուն նորմալ էին նայում։ Ի վերջո՝ դա սպորտ էր, առողջություն։ Բայց արդեն դպրոցն ավարտելու մոտ, բնական է, ուզում էին, որ մի ավելի լուրջ բան ընտրեմ, ինստիտուտ գնամ։ Բայց ես զգում էի, որ պետք է շարունակեմ։ Երազանքներ ունեի փոքրուց՝ դառնալ ֆուտբոլիստ։ Հետաքրքրությամբ հետևում էի ԽՍՀՄ հավաքականին՝ 1986-ի աշխարհի առաջնության ժամանակ՝ Մեքսիկայում։ Բոլորին գիտեի, ովքեր խաղում էին այնտեղ։ Շատ էի տխրել, երբ բելգիացիներին պարտվեցինք։ Ու չէի ուզում թողնել ֆուտբոլը։
— Իսկ երևանյան «Արարատի»՝ 1973 թվականի հաղթանակները ԽՍՀՄ առաջնությունում ու գավաթում որևէ ազդեցություն ունեցա՞ն քեզ վրա։ Թե՞ ոգեշնչեցին։
— Ո՛չ։ Այդ ամենը ես անձամբ չեմ զգացել։ Այդ ժամանակ դեռ ծնված էլ չէի։ Իսկ հետո, երբ արդեն հասուն տարիքի էի, այդ հաղթանակների արձագանքները, իհարկե, կար, և մինչև հիմա էլ կա։ Նախանցած տարում 50 տարին լրացավ այդ հաղթանակներից։ Իհարկե, մարդիկ հպարտանում են դրանցով։
— Իսկ ինչպես եղավ, որ Պետերբուրգում հայտնվեցիր Երկրորդ լիգայի թիմում։
— Բանն այն է, որ մինչև Պետերբուրգ գնալը ես արդեն եղել էի Մոսկվայում՝ «Սպարտակի» հետաքրքրվածության ֆոնին։ Իմ մարզիչը՝ Սերգեյ Արմատունովիչ Կայֆաջյանը, ժամանակին կարճ ժամանակով եղել էր «Սպարտակի» դուբլում և այդտեղ ծանոթացել էր Ֆյոդոր Չերենկովի հետ, և այդ պահից ի վեր նրանք կապ էին պահպանում։ Ֆյոդորը մի անգամ եղել էր Երևանում, եկել էր մեր՝ երիտասարդ տղաների մոտ և ինքնագիր էր բաժանում։ Հետո մենք նորից հանդիպեցինք Մոսկվայում՝ Վսևոլոդ Բոբրովի հիշատակի մրցաշարերին՝ 80-ականների վերջում, որոնք անցկացվում էին ցրտաշունչ եղանակին։ Մենք գնում էինք այդ մրցաշարերին գարնանային արձակուրդներին։ Եվ իմ նախկին մարզիչը պայմանավորվեց Չերենկովի հետ, որ ինձ նայեն։ Եվ ես 1991 թ․-ի սկզբին՝ Նոր տարվա արձակուրդներին, հայտնվեցի Մոսկվայում։ Մարզվում էինք Սոկոլնիկիի մանեժում։ Այդ ժամանակ «Սպարտակի» գլխավոր մարզիչը Օլեգ Իվանովիչ Ռոմանցևն էր։ Թիմում չորս դարպասապահ կար՝ Ստաուչեն, Չերչեսովը, Պլոտնիկովը և Պրուդնիկովը, ով դեռ խաղում էր, բայց նաև մեզ էր մարզում։ Բոլորը գոհ էին իմ խաղից, և Ռոմանցևն ասաց. «Երբ ավարտես դպրոցը, եկ, քեզ սպասում ենք»։ Ես վերադարձա ու սկսեցի արդեն խաղալ ԽՍՀՄ երկրորդ միութենական լիգայում, բայց դա զոնալ առաջնություն էր՝ Հայաստանում։ Թիմը կոչվում էր «Կոշկագործ»։ Եվ ես այնտեղ լավ ելույթներ ունեցա։ Հետո եկավ ամառը, ավարտեցի դպրոցը և նորից գնացի Մոսկվա՝ «Սպարտակ»։ Երեք շաբաթ մարզվում էի Տարասովկայի բազայում, ու զգացի, որ ինձ սովորական են վերաբերվում, այն ուշադրությունը, որը կուզեի, չկար։
— Իսկ ինչո՞ւ այդքան երկար մարզվեցիր, եթե չհավանեցին։ Ինչո՞ւ քեզ հետ չէին ուղարկում Հայաստան։
Ես թիմին համապատասխանում էի, բայց «Սպարտակն» այդ պահին լուրջ խաղերի մեջ էր, ու երևի պարզապես ժամանակ չունեին ինձնով զբաղվելու։ Հիմնականում խաղում էր Չերչեսովը, դուբլում՝ Վալերի Չիժովը։ Գուցե եթե մնայի, վերցնեին, բայց ես ինքս մոտեցա Ռոմանցևին, ասացի՝ ուզում եմ սեզոնը իմ թիմում ավարտել։ Նա էլ համաձայնեց, ասելով՝ դեռ կհանդիպենք։ Դիմում էլ գրեցի թիմին միանալու մասին։ Հետո վերադարձա Հայաստան, բայց արդեն կասկածում էի՝ արժե՞ նորից գնալ։ Լսեցի՝ Պլոտնիկովն էլ է խաղում ընկերականներում, ու ամեն տեղ արդեն սկսվել էր տնտեսության քաոսը՝ տալոններ, հոսանքի խնդիրներ։ Այդ ժամանակ եղբայրս օգնեց, իր հարևանը, ով մի սահմանամերձ ակումբի ղեկավար էր, ինձ տեղավորեց «Սյունիք» թիմում։ Այնտեղ անցկացրի մեկ մրցաշրջան։
Շարունակելի
