Էլինա Ավանեսյան. Երազանքս Մեծ Սաղավարտի մրցաշարի տիտղոս նվաճելն է

Կյանքում ծանոթությունները միշտ էլ հաճելի են, բայց երբ այն պատահականորեն օգնում է մասնագիտականին, էլ ավելի ես ուրախանում:

Անթալիա-Մոսկվա թռիչքի ժամանակ կողքիս նստած էր մի աղջիկ, ում հագուկապն ու կառուցվածքը սպորտսմենուհու էր հիշեցնում: Երկար ժամանակ չէի համարձակվում այդ աղջկան տալ այն հարցը, որն ինձ տանջում էր. «Սպորտսմենուհի՞ եք»:

Գիտակցում էի նաև, որ եթե չհարցնեի ու հետագայում պարզվեր, որ հայտնի մարզուհի է, ինքս ինձ չէի ների: Աղջիկն ընթացքում սկսեց հեռախոսով նկարել: Երբ նկատեցի այդ պահը, միջազգային կայքերից մեկը ծանուցում ուղարկեց ու դա տեսանելի էր հեռախոսի էկրանին: Փորձեցի ֆիքսել սպորտաձևն ու հասկացա՝ թենիսի մասին էր ծանուցումը: Արդեն դժվար չէր կռահել, որ կողքիս նստած գեղեցկուհին թենիսիստուհի էր: Մի քանի րոպե մտքերս հավաքեցի ու տվեցի ինձ տանջող հարցը: Աղջկա պատասխանը դրական էր, ինչը նշանակում էր, որ կարող եմ 3 ժամ զրուցել իմ ամենասիրած սպորտաձևերից մեկի՝ թենիսի մասին:

Մոտ 30 րոպե ռուսերենով խոսեցինք թենիսի մասին: Հետո խնդրեցի՝ ցույց տալ իր մասնակցությամբ տեսանյութ: Նայում էի ու մտածում. «Լավ, իսկ ինչու՞ մենք էլ չունենք այսպիսի թենիսիստուհիներ»: Դեռ անուններով չէինք ծանոթացել ու փորձեցի տեսանյութի մեջ ֆիքսել անունը կամ ազգանունը: Զարմանքս հնգապատկվեց, երբ թենիսիստուհիներից մեկի ազգանունը հայկական էր: Մի քանի վայրկյան չխոսեցի ու տվեցի տրամաբանական հարցը. «Հա՞յ ես»: Հնչեց ցանկալի պատասխանը. «Հա»:

Այդ պահին մեծ ուրախություն ապրեցի, բայց մի բան ցավալի էր. Ավանեսյան ազգանվան դիմաց Ռուսաստանի դրոշն էր: Հենց այդ ժամանակ ցանկություն առաջացավ հարցազրույց վերցնել Էլինա Ավանեսյանից: Միգուցե, տարիներ անց պարզվի, որ Մեծ Սաղավարտի առաջնություններից մեկի կամ մի քանիսի հաղթողը առաջին հարզազրույցը տվել է Armsport-ին:

-Էլինա, որտեղի՞ց եք արմատներով:

—Ծնողներս Արցախից են: Պատերազմական տարիներից հետո տեղափոխվել են Ռուսաստան:

—Քանի՞ տարեկանից եք զբաղվում թենիսով:

-Սկսել եմ զբաղվել 6 տարեկանից: Հիմա արդեն 17 տարեկան եմ: Մայրս մեծ ցանկություն ուներ, որ ես կամ եղբայրս սպորտսմեն դառնայինք և հենց նա ինձ առաջին անգամ տարավ թենիսի: Սկզբում եղբայրս էր զբաղվում թենիսով, իսկ ես նայում էի նրա պարապմունքները: Այս սպորտաձևում ինձ ամեն ինչ դուր էր գալիս. մարզումները, մրցաշարերը, հանդիսատեսը:

—Ցավով նկատեցի, որ մրցաշարերում ներկայացնում եք Ռուսաստանը: Ինչու՞:

-Հայաստանում պայմանները քիչ են թենիսով զբաղվելու համար: Այստեղ եմ սկսել զբաղվել թենիսով ու այժմ Ռուսաստանի հավաքականի անդամ եմ: 2 անգամ՝ 2018-ին և 2019-ին, հռչակվել եմ Ռուսաստանի չեմպիոն:

-Հայաաստանից առաջարկ եղե՞լ է:

-Այո՛, եղել է: Հայաստանից խոսել են ծնողներիս հետ ու առաջարկել են պարզապես ներկայացնել Հայաստանը՝ առանց ոչ մի պայման ապահովելու: Իսկ ես չէի կարող անձնական միջոցներով ապահովել մասնակցությունս խոշոր մրցաշարերին:

-Ամեն դեպքում, եթե առաջարկ լինի Հայաստանից, որը կբավարարի Ձեր պահանջներին, կհամաձայնե՞ք ներկայացնել Հայաստանը:

-Հիմա արդեն դժվար է պատասխանել, քանի որ Ռուսաստանն է ինձ հասցրել այն մակարդակին, որում հիմա գտնվում եմ, ու բարոյական տեսանկյունից, կարծում եմ, ճիշտ չի լինի հրաժարվել Ռուսասատանում խաղալուց: Բայց դա միանշանակ չէ: (Հեղ. Այստեղ ես հասկացա, որ ամեն ինչ հնարավոր է. Պատմական հայրենիքը ներկայացնելը միշտ էլ վեր է ամեն ինչից):

-Հայաստանում մրցաշարերի մասնակցե՞լ եք:

-2016 թ-ին եմ վերջին անգամ եղել Երևանում : Մասնակցել եմ ITF-ի մրցաշարին ու ITF-ի տիտղոսը նվաճել եմ Երևանում:

-Ի՞նչ խոշոր մրցաշարերի եք մասնակցել մինչ օրս:

-Մեծ սաղավարտի 4 մրցաշարերից 3-ին մասնակցել եմ: Բաց եմ թողել միայն US OPEN-ը: Վիզայի հետ կապված խնդիր կար, որը մինչև վերջ չլուծվեց ու ստիպված էի բաց թողնել այդ մրցաշարը: Վերջերս մասնակցեցի Australian Open-ին, հասա մինչև երրորդ շրջան, սակայն այնտեղ պարտվեցի:

-Հայ թենիսիստներից ու՞մ եք ճանաչում:

-Ճանաչում եմ Անի Ամիրաղյանին: Մարգարիտա Գասպարյանի հետ նույն հավաքին ենք մասնակցել, բայց անձնական շփում չեմ ունեցել:

-Ու՞մ խաղն է Ձեզ տպավորում և ու՞մ եք համարում Ձեր կուռքը:

-Որքան էլ տարօրինակ է (ինձ համար տարօրինակ  էր), կուռքեր չունեմ: Ես ավելի շատ սիրում եմ խաղալ, քան նայել, բայց կան թենիսիստուհիներ, որոնց խաղը տպավորում է. Հալեպ, Վոզնյացկի, որն արդեն ավարտեց կարիերան, Կուզնեցովա, Պավլյուչենկովա:

-Ձեր երազանքը ո՞րն է:

-Հաղթել Մեծ Սաղավարտի մրցաշարերից որևէ մեկում, բայց ամենաշատը ցանկանում եմ հաղթել «Roland Garros-ում»:

-Կկարողանա՞ք մտաբերել ամենաբարդ հանդիպումը:

—Դժվար կլինի, բայց կարող եմ հիշել  Անթալիայի ITF-ի 2-րդ կատեգորիայի մրցաշարի կիսաեզրափակիչ հանդիպումը, երբ մեջքի վնասվածք ունեի ու չէի ցանկանում խաղը դադարեցնել: Մեջքի ցավով մինչև վերջ խաղացի ու հաղթեցի, բայց եզրափակչին չմասնակցեցի, քանի որ խաղից հետո չէի կարողանում քայլել: Ընդհանրապես, ես բնավորությամբ պայքարող եմ: Չեմ վախենում վնասվածքներից, մինչ վերջ պայքարում եմ ու եթե գիտակցում եմ, որ վնասվածքի գնով պետք է հասնեմ ինչ-որ կետի, գնում եմ այդ քայլին:

---

Ճշտեցինք, թե ինչ տեսակետ ունի Հայաստանի թենիսի ֆեդերացիան: Վահե Ավետիսյանը հայտնեց, որ մի քանի տարի առաջ առաջարկ եղել է, սակայն այն ժամանակ Էլինան նման արդյունքներ չուներ, իսկ ֆեդերացիան այնքան մեծ ֆիանանսավորում չի ստանում, որ կարողանար գումարով ապահովել մարզուհուն, բայց նաև նշեց, որ այս պահին պատրաստ են Էլինային ընդունել հավաքական և գործուղել տարբեր մրցաշարերի:

Էլինան թողեց շատ համեստ աղջկա, բայց «մարտիկի» տպավորություն: Ցավոք, այս պահին նա ներկայացնում է Ռուսաստանը, բայց հուսանք, որ առաջիկայում ինչ-որ բան կփոխվի նրա որոշման մեջ ու մենք հպարտորեն կասենք, որ ունենք Հայաստանը ներկայացնող հզոր թենիսիստուհի:

Հ.Գ. Եթե թենիսիստուհին ներկայացնում է ինչ-որ երկրի մեծահասակների հավաքականը, ապա դրանից հետո չի կարող հանդես գալ այլ երկրի հավաքականում: 17-ամյա Էլինա Ավանեսյանը դեռ Ռուսաստանի մեծահասակների հավաքականի անդամ չէ:

Արմեն Գարամյան