Նախորդ տարվա նոյեմբերից «Ուրարտուի» գլխավոր մարզչի պաշտոնը ստանձնեց Ալեքսանդր Գրիգորյանը։ Արդեն տևական ժամանակ է անցել, ուստի պատկերացումները հայկական ֆուտբոլի մասին ավելի հստակ են դարձել։ 53-ամյա մասնագետն ակումբի մամուլի քարտուղարության հետ զրույցում անդրադարձել է մի շարք կարևոր հարցերի.
«Հայաստանում մտածելակերպը չի բավարարում։ Ես հաղթողի բնավորության մասին եմ խոսում։ 19 տարեկանն այն տարիքն է, երբ արդեն պետք է խաղալ, բայց խաղալու համար պետք է ունենալ ոչ միայն բնավորություն, այլև ճիշտ ապրելաձև, պետք է կարողանաս ճիշտ կողմնորոշվել այն իրավիճակներում, երբ ինչ-որ բան չի ստացվում, կամ երբ ստացվում է։ Պետք է կարողանաս ճիշտ պահել քեզ։ Ես տեսնում եմ, որ երիտասարդ ֆուտբոլիստներն այդ խորհրդի կարիքն ունեն։ Մեր սաներից շատերն են խաղում պատանեկան հավաքականներում։ Իմ հարցին, թե դու խաղում ես պատանեկան հավաքականում, 2 հոգի պատասխանեց․ «Այո, ես ավագն եմ»։ Հիմա նրանք գիտեն, որ այդպես պատասխանել չի կարելի, որ պետք է բուն հարցին պատասխանել։ Դու խաղո՞ւմ ես պատանեկան հավաքականում․ «Այո, խաղում եմ»։ Որովհետև ես պրոֆեսիոնալ մարզիչ եմ ու հաստատ մինչև քո գալը ուսումնասիրել եմ քեզ ու գիտեմ, որ դու խաղում ես հավաքականում, որ դու այնտեղ թիմի ավագն ես։ Դա էլ մաքուր հայկական հատկանիշ է, իսկ դրանից շատ բան է կախված, այն կարող է խանգարել զարգացմանը, դա ավելորդ ինքնագնահատական է։ Մենք կենտրոնանում ենք գլխավորի վրա, սովորում ենք աշխատել։ Ես միևնույն ժամանակ գիտակցում եմ, որ արդյունք է պետք, որ ինձնից այն պահանջելու են։ Իմ փորձն ու մարզչական համարձակությունս բավարարում է, որ չշտապեմ ու կենտրոնանամ մեր սաների վրա։
— Հիմա դուք ի՞նչ եք պահանջում թիմի ֆուտբոլիստներից, ի՞նչ նպատակ եք առաջադրել:
— Կարելի է պահանջել ամեն ինչ, բայց պետք է այնպես անել, որ իրենք իրենցից պահանջեն առավելագույն արդյունքները։ Արդեն ասացի, որ գավաթը մեզ համար առաջնահերթություն է, իսկ ինչ վերաբերում է առաջնությանն, ապա պետք է հաղթել բոլոր այն խաղերում, որոնք մնացել են։ Բայց մեկ հստակ բան կա։ Օրինակ՝ եթե մի խաղ պարտվենք, ես չեմ պատրաստվում ֆուտբոլիստի հեռացնել, ինձ էլ չեն պատրաստվում հեռացնել։ Պետք է հասկանալ, որ դու սխալվելու իրավունք ունես։ Ֆուտբոլը պատերազմ չէ, այն խաղ է, որտեղ հարկավոր է բնավորությունն ու լավագույն որակները դրսևորել։ Պետք է խաղալ, այլ ոչ թե վախենալ սխալվելուց, դա ֆուտբոլիստներին, մարզիչներին թույլ չի տալիս ինքնաարտահայտվել, ստեղծագործ աշխատել։ Սխալ թույլ տալու գործոնը պետք է հաշվի առնել, այն չպետք է պատժելի ու սարսափելի լինի։
— 2 ամիս է հայկական ֆուտբոլում եք, ի՞նչը Ձեզ ամենից շատը զարմացրեց։
— Հայկական ֆուտբոլում ինձ զարմացնում է այն, որ մեկուսացում կա, ոչ ոք ոչ մեկի հետ չի շփվում։ Դա ինձ համար խորթ է։ Ռուսաստանում, հատկապես Ֆուտբոլի ազգային լիգայում մենք մարզիչներով զանգում ենք միմյանց, անգամ խորհուրդներ տալիս․ «Վերցրու այս ֆուտբոլիստին, նա օգուտ կտա», «Ի՞նչ իրավիճակ է թիմի ներսում» և այսպես շարունակ։ Իսկ Հայաստանում ամբողջական մեկուսացում է։ Կարծում եմ, որ դրանում նաև դրական կողմեր կան, որովհետև աշխատանքը շատ է ու դու պետք է կենտրոնանաս քո ակումբի վրա։ Ասեմ նաև թե ինչն է ինձ դուր գալիս։ Ես նախքան այստեղ գալը միշտ հետևում էի Հայաստանի առաջնությանը ու պետք է ասեմ, որ իմ կարծիքով սա ամենաուժեղ առաջնությունն է, դա պայմանավորված է նրանով, որ ավելի որակյալ լեգեոներներ են եկել, իսկ երիտասարդ ֆուտբոլիստներն էլ նրանց կողքին առաջադիմում են։ Դա ինձ դուր է գալիս։ Իսկ ֆուտբոլի շուրջ տեղի ունեցող իրադարձությունները միշտ եղել են, կան ու ցավոք սրտի լինելու են։
— Ի՞նչ սպասել «Ուրարտուից» առաջնության երկրորդ հատվածում։
— Մենք լրիվ այլ որակի ֆուտբոլ կխաղանք։ Ինձ առաջին հերթին հետաքրքրում է թիմի ցուցադրած խաղը։ Էֆեկտիվ պետք է գործենք թե՛ հարձակման գծում, թե՛ պաշտպանությունում։ Մենք պետք է արագ խաղանք, ավելի բարձր տեմպով, գրոհելիս ավելի համարձակ գործենք, պաշտպանվելիս՝ ավելի հուսալի։ Մեր խաղը էսթետիկական տեսանկյունից պետք է հաճույք պարգևի երկրպագուներին։ Ահա այն, կարճաժամկետ խնդիրները, որոնք մեզ առաջադրում ենք։
