Գրիգոր Աղեկյան. Բանանցից հեռանալը հոգեբանական մեծ հարված էր ինձ համար

Հայկական ֆուտբոլի ամենահեռանկարային ֆուտբոլիստներից Գրիգոր Աղեկյանը վերջերս համալրեց Երևանի «Ալաշկերտի» շարքերը: Ֆուտբոլիստի համար վերջին մեկ տարին այնքան էլ հաջողված չէր, քանի որ խաղաժամանակ քիչ էր ստանում և այս ընթացքում հանդես եկավ մի քանի թիմում: Նախ, «Արցախից» տեղափոխվեց «Իսլոչ», հետո վերադարձավ Հայաստան ու պայմանագիր կնքեց «Լոռիի» հետ: Կարճ ժամանակ անց ինչ-ինչ պատճառներով տեղափոխվեց «Գանձասար-Կապան», իսկ այժմ «Ալաշկերտում» է:

Armsport-ը զրուցել է Հայաստանի երիտասարդական հավաքականի նախկին ֆուտբոլիստի հետ.

-«Բանանցի» սան եմ եղել ու միշտ ինձ ակումբում սիրված եմ զգացել: Սկսել էի արդեն Բարձրագույն խմբում հանդես գալ, հրավեր էի ստանում երիտասարդական հավաքականից: Մարզչական փոփոխություն եղավ: Նոր մարզիչը չէր ցանկանում ինձ տեսնել թիմում, սակայն ակումբը ուզում էր պահպանել ինձ, բայց քանի որ մարզչական որոշում կար, այդքանով ավարտվեց «Բանանցում» իմ կարիերան:

Շատ վատ հոգեբանական վիճակում էի, նույնիսկ, չէի ցանկանում այլևս ֆուտբոլ խաղալ: Ի վերջո, 15 տարի անց իմ «տանից» հեռանում էի:

Որոշ ժամանակ առաջարկ չունեի, հետո «Արցախից» առաջարկ եղավ: Ռաֆայել Նազարյանն էր գլխավորում թիմը, և ինձ ցանկանում էին այնտեղ տեսնել: Ինչն էր հետաքրքիր, որ խաղում էինք «Բանանցի» դեմ ու իմ խփած գոլը հաղթանակ բերեց «Արցախին»: Չնշեցի գոլս, քանի որ այն իմ ակումբն է եղել, ևս շարունակում եմ հարգել այդ ակումբը: «Արցախում» մի քանի գոլ խփեցի, լավ էր այնտեղ ամեն ինչ, կայուն խաղաժամանակ էի ստանում: Հետո մի քանի առաջարկ ստացա ու երկար քննարկումներից հետո ընտրեցի Բելառուս տեղափոխվելու տարբերակը: «Իսլոչի» կազմում դեբյուտային խաղը «Բատեի» դեմ գավաթային կիսաեզրափակիչ խաղն էր: Ֆանտաստիկ խաղ էր, էմոցիաներով լի, մոտ 10 հազար երկրպագու կար խաղին, և հաղթեցինք այդ խաղում:

-Գրիգոր, հիմա, երբ հետհայացք ես նետում, ճի՞շտ որոշում էր Բելառուս տեղափոխվելը:

-Այն ժամանակ վստահ էի, որ արտասահմանից առաջարկ ունենալու դեպքում պետք է գնայի: Բելառուսում մի փոքր այլ էր: Այնտեղ ավելի շատ վստահում էին իրենց երկրի խաղացողներին: Լեգիոներները մի քանի աստիճան բարձր պետք է լինեին, որ կայուն խաղային, բայց ես խաղաժամանակ ստանում էի. ոչ շատ, բայց ստանում էի: Հետո խաղաժամանակի խնդիր կար և գործակալիս խնդրեցի Հայաստանում ինձ համար ակումբ գտնել: Ցանկանում էի խաղալ, քանի որ իմ գերնպատակը Հայաստանի հավաքականում խաղալն է. մարզաշապիկը հագնելն ու հիմնը երգելն է:

-Ինչպե՞ս եղավ «Լոռի» տեղափոխությունը, և ինչու՞ կարճ ժամանակ անց հեռացար , քանի որ մեկնարկում գոլեր էիր խփում:

-Ինչպե՞ս եղավ «Լոռի» տեղափոխությունը, և ինչու՞ կարճ ժամանակ անց հեռացար , քանի որ մեկնարկում գոլեր էիր խփում:

-«Լոռիից» առաջարկ եղավ, տեղափոխվեցի Վանաձոր ու ամեն ինչ հրաշալի էր: 2 խաղում 3 գոլ խփեցի, խոսակցություններ կային, որ կարող էի հավաքական հրավիրվել, բայց միանգամից շրջադարձ եղավ, ինձ համար՝ անհասկանալի: Դեսիրեն վերադարձավ, նա սկսեց խաղալ մեկնարկային կազմում, որոշակի ընդհարում եղավ մարզչի հետ ու որոշեցի հեռանալ ակումբից: Անկեղծ ասում եմ՝ առաջին հերթին ես եմ մեղավոր, բայց չեմ կարծում, որ մեղքը միայն իմն է:

-Մի մարզային թիմից մեկ այլ մարզային թիմ:

-Համավարակ, առաջարկներ եղան դրսից, բայց չկարողացա մեկնել ու ընդունեցի «Գանձասար-Կապանի» առաջարկը: Հոյակապ մթնոլորտ էր: Հայերը շատ էին, մարզիչը ևս հայ էր, սակայն կարծում եմ, որ պարզապես ժամանակ կորցրեցի այնտեղ, քանի որ շատ քիչ խաղաժամանակ ստացա: Դա կապված էր նաև իմ վատ մարզավիճակի հետ, իսկ դա էլ իր հերթին կապված էր արտակարգ դրության պայմաններում չմարզվելու հետ:

-Իսկ հիմա վերջին տարիների Հայաստանի ամենատիտղոսակիր թիմում ես:

-Հիմա «Ալաշկերտում» եմ: Շատ ուժեղ թիմ է, լավ մարզիչ ունի: Փորձելու ենք Եվրոպա լիգայում շատ հեռուն գնալ, իսկ հետո առաջնությունում չեմպիոնության համար ենք պայքարել: Որքան խաղաժամանակ ստանամ, ամեն ինչ անելու եմ թիմին հաղթանակներ պարգևելու համար:

-Նոր առաջնության համար նոր ձևաչափ ընտրվեց: Ի՞նչ կարծիք ունես ձևաչափի մասին: Արդյոք հայ ֆուտբոլիստներն իրենց ապահովագրված տեղը չե՞ն ունենա ակումբում, և, որպես այդպիսին, այլևս չեն պայքարի տեղի համար:

-Կարծում եմ, որ հայ ֆուտբոլիստների համար լավ ձևաչափ է: Հիմա հայերն ավելի շատ խաղաժամանակ կստանան, պահանջարկը կմեծանա: Սերունդ է պետք Հայաստանի հավաքականին: Ինչքա՞ն կարող են այս տղաները պահել հավաքականը: Չեմ կարծում, որ հայերը ապահովագրված իրենց տեղերը կունենան մեկնարկային կազմում: Ինչքանով որ տեղյակ եմ, ամեն թիմում նվազագույնը 8-9 հայ խաղացող կա: Ամեն մեկն էլ պետք է խաղադաշտում իր տեղի համար պայքարի: Մարդկանց խաբել հնարավոր չէ: Խաղում է նա, ով վաստակում է դրա իրավունքը: Մարզիչ ունեի՝ ասում էր, որ ֆուտբոլը մաթեմատիկա չէ, որ 5 նշանակեմ, և ոչ մեկ չնկատի:

-Դիտածդ խաղերից ամենադիտարժանը:

-«Բարսելոնա»-ՊՍԺ խաղը ցույց տվեց, որ ամեն ինչ հնարավոր է ֆուտբոլում: Պետք է պայքարել մինչև վերջին վայրկյանը:

-Քո կարիերայում ամենակարևոր ու ամենահետաքրքիր խաղը:

-Ամենակարևորը, երևի թե, Երիտասարդականում նորամուտիս խաղն էր, իսկ ամենահետաքրքիր խաղը «Բատեի» դեմ հանդիպումն էր: Մինչ այդ «Բատեն» տանը հաղթել էր «Արսենալին», և երբ նայում էի այդ խաղը, թե ինչպես են «Բատեի» պաշտպանները «փակում» Օբամեյանգին ու մտածում էի, որ շուտով նրանց դեմ եմ խաղալու, անհասկանալի դրական էմոցիաներ էին: Երբ եկավ այն պահը, որ պետք է մտնեի խաղադաշտ, անբացատրելի իրավիճակ էր: Նորամուտս էի նշում թիմում՝ տրիբունաներում առկա 9-10 հազար երկրպագուների առջև:

-Լավագույն մարզիչն ու լավագույն ֆուտբոլիստը:

-Լավագույն մարզիչն ինձ համար Պեպ Գվարդիոլան է: Լավագույն մարզիչն է, որովհետև կարողանում էր ու կարողանում է լավագույններին մարզել: Լավագույն ֆուտբոլիստը Մեսսին է:

-Խաղ, որին կցանկանայիր մասնակցած լինել:

-Կուզենայի մասնակցած լինել նույն «Բարսելոնա»-ՊՍԺ խաղին: Գոնե, վերջին րոպեներին, երբ «Բարսելոնան» 3 գոլ խփեց: Կցանկանայի հաղթանակի մի մասնիկը լինել: Չգիտեմ՝ ինչ կկատարվեր հետս, միգուցե՝ չդիմանայի (ժպտ. է):

Արմեն Գարամյան