«В мире спорта» հանդեսի հատուկ թղթակից Ալեքսանդր Կոսյակովը զրուցել է Ռոման Բերեզովսկու հետ, որը ռուս ֆուտբոլասերներին հայտնի է իր ելույթներով ռուսական թիմերում՝ Սանկտ Պետերբուրգի «Զենիթում», մոսկովյան «Տորպեդոյում» և «Դինամոյում», ինչպես նաև մերձմոսկովյան «Խիմկիում»։ Սակայն ամենից շատ նրան հարգում և սիրում են Հայաստանում, որի ազգային հավաքականում նա անցկացրել է 94 հանդիպում։
Հարցազրույցում խոսվել է Բերեզովսկու երկար ու բարդ ֆուտբոլային ճանապարհի մասին, այն մարդկանց, ովքեր ձևավորել են նրա անձը, այն դժվարությունների, որոնք կոփել են նրա բնավորությունը, ինչպես նաև այն մասին, թե ինչպես է նա դարձել 11 մետրանոցների «հետ մղող»։ Նա հիշել է նաև հանդիպումները Ֆյոդոր Չերենկովի և Ռաուլի հետ։
— Դու ապրել ես հայկական ընտանիքներով շրջապատված, կլանել ես նրանց կենցաղը, մշակույթը, սովորույթներն ու ավանդույթները, խոսում ես հայերեն՝ ինչպես քո մայրենի լեզվով։ Ինձ թվաց, թե հարցազրույցներ տալիս ժամանակ ես վատնում՝ ճիշտ արտահայտություններ ընտրելու վրա։ Դու ի՞նչ ես կարծում, այդ քո հայերենն է խանգարում, որ ռուսերենով ավելի հստակ արտահայտվե՞ս։
— Ո՛չ։ Պարզապես ես Մոսկվայում ապրողի պես արագ չեմ խոսում (ծիծաղում է)։ Իսկ ռուսերենիս հետ ամեն ինչ կարգին է։ Ծննդյանս օրից այդ լեզվով եմ խոսում, ու որևէ խնդիր չունեմ։
— Իսկ ո՞րտեղից քեզ այդքան բարձր հասակ։ Քո հայրիկը բարձրահասա՞կ էր։ Ես մի մանկական թիմի լուսանկար եմ տեսել, որտեղ տղա Ռոմա Բերեզովսկին բոլորից փոքրիկն է, այն էլ՝ դարպասապահ։
— Այո՛, այդպիսի նկար կա, առաջինը դու չես նկատել (ծիծաղում է)։ Հայրս բարձրահասակ էր, բայց ես ու եղբայրս գերազանցել ենք նրան։ Ես 1 մետր 88 սմ եմ, եղբայրս՝ երեք սանտիմետրով կարճ։ Ես շատ բարձրացա հասակով 14-ից 16 տարեկանում։ Ինչ վերաբերում է այդ լուսանկարին, այնտեղի բոլոր տղաները 1973 թ․ ծնված են, ինձնից մեկ տարով մեծ։
— Այդ թիմից ինչ-որ մեկը ևս կարողացա՞վ աճ գրանցել։
— Համլետ Մխիթարյանը, բայց դա Հենրիխի հայրը չէ, ուղղակի համանուն է։
— Դու «Զենիթում» խաղացել ես Սարգիս Հովսեփյանի հետ։ Բայց երիտասարդ ժամանակ մեկ տեղում չե՞ք հանդիպել։
— Ո՛չ։ Նա ինձնից երկու տարով մեծ է։ Մենք առաջին անգամ հանդիպեցինք «Զենիթում», հետո միասին էինք հավաքականում։
— Կարդացել եմ, որ քո եղբայր Ալեքսանդրը մեծ դեր է ունեցել քո՝ որպես ֆուտբոլիստ կայանալու մեջ։
— Ֆուտբոլ մտնելու երկու փուլ եմ ունեցել։ Առաջինը՝ երբ 7 տարեկան էի։ Ինքս էի խնդրում, ասում էի՝ ուզում եմ ֆուտբոլ խաղալ, գրանցեք ինձ։ Այդ ժամանակ ինձ դուր էր գալիս դաշտում խաղալ, գոլ խփել, ստեղծել։ Այդ ամենը տևեց մոտ մեկուկես տարի։ Հետո, կարծեմ, դպրոցում ուսման երկրորդ հերթ էի անցել ու թողեցի ֆուտբոլը։ Այսինքն՝ մի դադար եղավ։ Իսկ եղբայրս այդ ժամանակ սովորում էր Երևանում՝ Ֆիզկուլտուրայի ինստիտուտում։ Նրա ընկերներից մեկը սկսեց մարզել 1973 թ․ ծնվածների թիմը, ու եղբայրս ինձ էլ տարավ։ Սկզբում էլի դաշտում էի խաղում, բայց մի պահ մեր դարպասապահը թույլ խաղ ցուցադրեց, ինչի պատճառով ինձ կագնեցրին դարպասում։ Ես էլ միանգամից սկսեցի ինձ լավ դրսևորել, ինձ էլ ասացին, որ լավ է ստացվում։ Մանկական ֆուտբոլում տեխնիկան ու հատուկ հմտությունները չէ, որ կարևոր են, այլ՝ անվախությունը, դուրս գալը գնդակին ընդառաջ, նետվելը դիմացինի ոտքերին և այլն։ Այսպես էլ դարձա դարպասապահ։
Շարունակելի
