Երբեք չեմ հանձնվել, հավատացել եմ ինքս ինձ և հիմա թոփ-ակումբում եմ․ Յուրիչիչ

Բոսնիացի ֆուտբոլիստ Լուկա Յուրիչիչն ArmSport-ի հետ զրույցում ասում է, որ Հայաստանն ասոցացնում է «վայելք» բառի հետ, բացատրում՝ ինչու Երևանը հավերժ հատուկ տեղ կունենա իր սրտում և պատմում, թե ինչպես է ստացվել, որ իրար հաջորդող վիրահատություններից հետո ինքը, այնուամենայնիվ, շարունակել է մնալ ֆուտբոլում։

Երևանի «Փյունիկը» օրերս էր հայտարարել 26-ամյա խաղացողի՝ ռումինական «Կլուժ» տեղափոխության մասին։

Սիրտ ունեցող քաղաքը՝ Երևան

-Լուկա, հրաժեշտիդ նամակում գրել էիր, որ Երևանն ու «Փյունիկը» հավերժ հատուկ տեղ կունենան քո սրտում։ Ինչո՞ւ։

-«Փյունիկում» ես ինձ իսկապես լավ էի զգում, այնտեղ ինձ բոլորը շատ լավ են ընդունել։ Իսկ Երևանն իրոք ամենագեղեցիկ քաղաքներից մեկն է, սիրտ ունեցող քաղաք, որտեղ ինձ շատ լավ էի զգում։

-Երևանում ամենասիրածդ վայրերը որո՞նք էին։

-Կասկադը, Հանրապետության հրապարակը․․․շատրվաններն ապշեցուցիչ էին։

-Այստեղ ազատ ժամանակդ ինչպե՞ս էիր անցկացնում։ Հասցրեցի՞ր բացահայտել Հայաստանը։

-Եթե անկեղծ՝ ոչ։ Ամբողջ ընթացքում Երևանում եմ եղել։

-Կվերադառնա՞ս որպես զբոսաշրջիկ։

-Հավանաբար։ Հարսնացուիս հետ էլ եմ խոսում այս մասին, որովհետև նրան այդտեղ եմ առաջարկություն արել, այնպես որ այն մեզ համար յուրահատուկ վայր է։

-Ինչպե՞ս որոշեցիր հենց այստեղ դա կազմակերպել։

-Երբ Երևանում էինք, ուղղակի զգացի, որ պահը եկել է։

-Հայաստանից ամենաջերմ հիշողությունդ ո՞րն է։

-Իհարկե, հենց ընկերուհուս առաջարկություն անելը։ Նաև ես շատ լավ ընկերներ ձեռք բերեցի ողջ կյանքի համար։ Իսկ սպորտային տեսանկյունից՝ եվրագավաթները և «Արարատ-Արմենիայի» դեմ խաղում իմ հեղինակած հեթ-տրիկը։

-Մեկ բառով ինչպե՞ս կնկարագրես Հայաստանը։

-Վայելք։

Ֆուտբոլը՝ արյան մեջ

-Կպատմե՞ս ֆուտբոլային առաջին քայլերիդ մասին։ Ինչո՞ւ էիր որոշել ֆուտբոլիստ դառնալ։

-Ֆուտբոլ սկսել եմ խաղալ 7 տարեկանում իմ հայրենի քաղաքում։ Հայրս նույնպես ֆուտբոլիստ էր, այնպես որ դա արյանս մեջ էր։

-Ո՞րն է քո հայրենի քաղաքը։

-Չիտլուկը։ Փոքրիկ տեղ է՝ 10 հազար բնակչությամբ։

-Երևանին նմա՞ն է։

-Ո՜չ։

-Դու թե՛ Խորվաթիայի, թե՛ Բոսնիա և Հերցեգովինայի քաղաքացիություն ունես, արմատներով որտեղի՞ց ես։

-Ես Հերցեգովինայից եմ։

-Ֆուտբոլը տարբեր երկրներում ապրելու հնարավորություն է տալիս․ դա հետաքրքի՞ր է, թե՞ խախտում է կյանքի ռիթմը։

-Ինձ համար իսկապես հետաքրքիր է, բայց նաև համաձայն եմ, որ ինչ-որ առումով խախտում է կյանքի ռիթմը։ Ամեն դեպքում դա այն կյանքն է, որը մենք ընտրել ենք և այն մեզ դուր է գալիս։

-Իսկ յուրաքանչյուր նոր երկիր որևէ կերպ փոխո՞ւմ է քեզ որպես մարդ։

-Ոչ, ես միշտ նույնն եմ։

-Իսկ որպես ֆուտբոլի՞ստ։

-Այո, որպես խաղացող ինչ-որ նոր բան ես սովորում յուրաքանչյուր ակումբում ու բարելավում որակներդ։

-«Փյունիկն» ի՞նչ տվեց քեզ։

-Կոնկրետ չեմ կարող ասել, բայց ես շատ աճեցի այնտեղ։

-Ինչպե՞ս կամփոփես այնտեղ անցկացրածդ ժամանակը։ Գո՞հ ես, թե՞ կարող էր ավելի արդյունավետ լինել։

-Ինձ դուր եկավ այնտեղ անցկացրածս ժամանակը։ Ես 25 գոլ խփեցի այնտեղ, այդ թիվը միշտ կարող է ավելին լինել, բայց ուրախ եմ սրանով։

-Հիմա դու նոր ակումբում ես, նոր քաղաք, նոր մշակույթ, նոր թիմակիցներ․ ինչպիսի՞ն են տպավորություններդ։

-Իմ նոր ակումբը՝ «Կլուժը», մեծ պատմություն ունի։ Ինձ այստեղ շատ լավ եմ զգում, թիմակիցներս շատ լավն են, ինձ շատ լավ են ընդունել։ Հույս ունեմ՝ ամեն ինչ լավ կլինի։

-Ապագայի ի՞նչ պլաններ ունես։

-Խաղալ այստեղ, խփել գոլեր և որ ամենակարևորն է՝ առողջ լինել։ Ամեն ինչ Աստծո ձեռքերում է։

Երբեք չհանձնվել

-Մանկությունից եկած ինչ-որ պատմություն կա՞, որ միշտ հիշում ես կամ միշտ ուզում ես պատմել։

-Այո, ես 3 անգամ ծնկի վիրահատություն եմ տարել, 3 տարի անընդմեջ՝ 18, 19 և 20 տարեկաններում։ Բայց ես երբեք չեմ հանձնվել, շարունակել եմ քրտնաջան աշխատել և հավատալ ինքս ինձ։ Եվ հիմա ես թոփ-ակումբում եմ։

-Ինչպե՞ս հաղթահարեցիր կյանքիդ այդ փուլը։

-Միշտ հավատալով, որ ես սրա համար եմ ստեղծված։

-Կա՞ խորհուրդ, որն իսկապես օգնել է քեզ։

-Ոչ, ես միշտ իմացել եմ դա։ Ինձ համար պլան Բ չկա։ Միշտ ցանկացել եմ ֆուտբոլիստ դառնալ և ինձ ոչինչ չի կանգնեցրել։

-Եղե՞լ են մարդիկ, որ փորձել են հիասթափեցնել քեզ։

-Ընտանիքս, ընկերներս ու ընկերուհիս միշտ հավատացել են ինձ։ Դա ինձ համար բավական էր։ Բայց շատ մարդիկ ասում էին, որ հանձնվեմ, իսկ դա միայն մոտիվացնում էր ինձ։

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաս փոքրիկ ֆուտբոլիստներին։

-Միշտ հավատալ և երբեք չհանձնվել։

Ստելլա Բաբլոյան