Ազատ Ալոյանը Արարատի մարզի Այնթափ գյուղից էր։ Երբ դպրոցում հայտարարել էին, որ կարող են միանալ կարատեի մարզումներին՝ չնայած հանգիստ բնավորությանը, անմիջապես մարզվելու ցանկություն էր հայտնել։ Նա այդ ժամանակ ընդամենը 7 տարեկան էր։
«Հայրը նույնիսկ զարմացել էր, որ նման հանգիստ երեխան ուզում է կարատեով զբաղվել։ Տարիների ընթացքում ես նրան ճանաչեցի՝ որպես պարտաճանաչ, պատասխանատու անձնավորություն։ Նա շատ ինքնավստահ էր։ Հիշում եմ, որ սիրում էր պարել։ Շատ կատակասեր տղա էր»,-ArmSport-ի հետ զրույցում վերհիշում է Ազատի մարզիչ Անդրանիկ Հակոբյանը, որը նաև Հայաստանի Կիոկուշին կարատեի ֆեդերացիայի նախագահն է։
Ազատը թե՛ Հայաստանում, թե՛ արտասահմանում մի շարք մրցաշարերի էր մասնակցել, մի շարք չեմպիոնական տիտղոսներ նվաճել։ Իսկ 2018 թվականի Եվրոպայի առաջնությանը, որն անցկացվեց Երևանում, Ազատը 3-րդ մրցանակային տեղը զբաղեցրեց 27 երկրների մեջ։ Նույն թվականին էլ նա ճանաչվեց ֆեդերացիայի լավագույն մարզիկ։
Նա շագանակագույն գոտի ուներ ու պատրաստվում էր բանակից գալուց հետո սև գոտու հասնել։ Մարզիչը հիշում է, որ նա ասում էր․
«Միշտ ուզում եմ լինել մարտիկ, ուզում եմ միշտ տարբեր երկրներ գնամ մենամարտելու ու մեր եռագույնը բարձր պահեմ»։
«Մի քանի անգամ նրան հարցրել եմ՝ արդյոք կուզի՞ մարզչական գործունեությամբ զբաղվել, բայց ասել է, որ ոչ, ինքն իրեն միայն որպես մենամարտող է տեսնում»,- վերհիշում է Հակոբյանը։
Մարզչի խոսքով՝ քանի որ նա քաղաքից չէր, ավելի շատ ժամանակ ուներ իրենով զբաղվելու, որովհետև քաղաքում զբաղմունքներն ավելի շատ են։ Նա կարողանում էր տարբերվել մյուսներից։ Հիմնականում, մարզի երեխաներն ավելի աշխատասեր են լինում։ Ազատը ևս այդպիսին էր։
«Ես իմ սաներին միշտ ասում եմ, որ բանակից վերադառնալուց հետո պիտի պարտադիր բարձրագույն կրթություն ստանան։ Նրան էլ երբ հարցնում էի՝ ինչ է որոշել դառնալ, ասում էր, որ դեռ չի որոշել ու բանակի երկու տարիների ընթացքում կմտածի այդ մասին»,- պատմում է մարզիչը։
Ազատ Ալոյանը ծառայում էր Մարտակերտում, ամռանը զորացրվելու էր։ Եվ երբ մարտերի ժամանակ գնացել է զորամաս հանգստանալու, ասել են, որ Մարտունիում ուժի կարիք կա ու որպես աշխույժ ու շուտ կողմնորոշվող տղա նորից Ազատին են ընտրել, և նա առանց հանգստանալու վերադարձել է կռվի դաշտ։ Սակայն ճակատագիրը նրա համար այլ բան էր պատրաստել․ մինչ դուրս կգային մեքենայից, թշնամու արկն ընկել էր մեքենայի վրա ու դրանում բոլոր գտնվողները զոհվել են։
Դա հոկտեմբերի 27-ն էր։ Ազատը, որն արդեն 1 տարի և 3 ամիս անձնվիրաբար ծառայում էր հայրենիքին, զոհվեց Մարտունի քաղաքում։
«Բայց ես դրանից 3 օր առաջ խոսել էի Ազատի հետ, ասում էր՝ ամեն ինչ լավ է։
Ինչ կարող եմ ասել։ Եվս մի լավ մարդու, ևս մի լավ զավակի կորցրեցինք»,- ասում է Անդրանիկ Հակոբյանը։
Ապրիլի 3-ին Հայաստանի Կիոկուշին կարատեի ֆեդերացիան անցկացնելու է Հայաստանի Գավաթի մրցաշար, որը նվիրված է լինելու ֆեդերացիայի 3 մարզիկներին՝ Արթուր Սուքիասյանին, Ազատ Ալոյանին ու Հայկ Կիրակոսյանին, որոնք անմահացան Արցախյան երկրորդ պատերազմում։ Մրցաշարն անցկացվելու է նախկին «Միկա» մարզահամալիրում։
Հենց այդ ժամանակ մարզիկների սև գոտիները, որոնք նրանք այդպես էլ չհասցրին ստանալ, կհանձնվեն նրանց ծնողներին։
Ստելլա Բաբլոյան
